จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2474

“นี่… สถานการณ์เช่นนี้เรามีแต่ต้องรอความตายอย่างนั้นหรือ?” เต๋าบรรพกาลไฟนั้นกล่าวออกมาด้วยใบหน้าเหยเก

หลินเฉาเถียนจึงกล่าวตอบไป “ไม่แน่หรอก! ไม่ว่ามันจะมากพรสวรรค์สักเท่าใดการจะก้าวผ่านโซ่ตรวนนี้ไปมันก็ยังมิใช่เรื่องง่ายๆ! กำลังของพวกเรานั้นเองก็พัฒนาขึ้นมามากมายในช่วงหลายปีนี้ หากมันคิดอยากจัดการกับเราจริงๆ แล้วมันคงยังไม่แข็งแกร่งพอ! เพราะฉะนั้นเวลาที่เหลือนี้เราต้องใช้มันเพื่อเพิ่มพลังของตนขึ้นให้มากที่สุด!”

เหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายต่างได้แต่ทำหน้าเหยเกออกมาตามๆ กัน พวกเขานั้นคือเต๋าบรรพกาลตัวตนที่ไปไหนมาไหนไม่เคยต้องเกรงกลัวใคร

แต่เวลานี้กลับต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้เพราะคนแค่คนเดียว!

แต่คนทั้งเก้าเองก็ไม่กล้าจะนิ่งเฉย เวลาที่เหลือนั้นพวกเขาได้ใช้มันศึกษาเต๋าสวรรค์เพิ่มพลังให้ตัวเองอย่างมากล้ำ

…

สี่ปีต่อมาในวันที่ดวงอาทิตย์สว่างจ้ามันก็เกิดการเปลี่ยนแปลงกับฟ้าดินขึ้น

ลมรุนแรงพัดกระหน่ำภูเขาร่ำร้องแม่น้ำเดือดดาลมีลมพายุพัดหมุนขึ้นมาท่ามกลางแดดจ้า

มันราวกับว่าจุดจบของมหาพิภพถงเทียนได้มาเยือน

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายต่างสั่นกลัวอย่างไม่อาจห้าม

เพราะนี่มันคือพลังของสวรรค์ พลังที่พวกเขาไม่เคยจะได้สัมผัสถึงมาก่อน

บนเขาแห่งถงเทียนนั้นมันมีหลายเงาร่างถูกดีดออกมาภายนอกติดๆ กัน

พวกเขานั้นถูกเขาแห่งถงเทียนนั้นดีดออกมา!

“เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมเขาแห่งถงเทียนจึงไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปบ่มเพาะแล้วเล่า?”

“การกำเนิดแห่งเต๋าสวรรค์! มันต้องเป็นการกำเนิดแห่งเต๋าสวรรค์แน่! ไม่นึกเลยว่ามันจะมาถึงรวดเร็วปานนี้!”

“นี่มัน… จะทำอย่างไรดี? หากการกำเนิดแห่งเต๋าสวรรค์เริ่มขึ้นแล้วพลังแห่งกฎในมือของเต๋าบรรพกาลทั้งหลายก็จะถูกเต๋าสวรรค์ดึงกลับไป เช่นนี้เราจะยังเอาอะไรมาต้านเผ่าเทวาได้?”

…

บนเขาแห่งถงเทียนนั้นมันเป็นแหล่งที่มีพลังวิญญาณหนาแน่นที่สุด

แต่เวลานี้มันกลับมีคลื่นพลังหนาแน่นดันทุกผู้คนออกมาภายนอก

เวลานี้บนเขาแห่งถงเทียนนั้นมันได้กลายเป็นดินแดนต้องห้าม มีคนถูกโยนออกมาเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าจะหยุดลง

คนที่ถูกดีดออกมาในตอนแรกๆ ย่อมจะเป็นพวกนักยุทธระดับต่ำที่อ่อนแอ

แต่จากนั้นเหล่าพวกที่แข็งแกร่งก็ค่อยๆ ถูกโยนออกมาเรื่อยๆ

จนถึงสุดท้ายแล้วมันก็มีเจ้าฟ้าดินหลายต่อหลายคนถูกดีดออกมาจากเขาแห่งถงเทียนด้วย

ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ!

เงาร่างของผู้คนมากมายปลิวลิ่วออกมาจากเขาแห่งถงเทียนอย่างต่อเนื่อง

แต่เมื่อคนทั้งหลายนั้นปรากฏต่อสายตาของผู้คน มันก็ทำให้เกิดความแตกตื่นไม่น้อย

“นั่นมันเต๋าบรรพกาลทั้งเก้า! พวกนั้นก็ยังถูกดีดออกมาด้วย!”

“คลื่นพลังของพวกเขานั้นดูจะยุ่งเหยิงไม่น้อย หรือว่าพลังแห่งกฎนั้นจะถูกดึงกลับไปแล้ว?”

“แต่ข้านั้นกลับไม่ได้รู้สึกว่ามันอ่อนแอลงมากมายเลย!”

“หึ พวกเจ้าไม่รู้หรือว่ากลุ่มคนทั้งหลายนี้มันแย่งชิงเอาสมบัติจากนักบุญฟ้าครามไป? ข้าว่าครั้งนี้พวกมันคงได้พัฒนากันไปมาก! แต่ในเรื่องความหน้าด้านนี้ ข้าต้องขอยอมแพ้พวกมันจริงๆ!”

…

ได้เห็นการปรากฏตัวของเต๋าบรรพกาลทั้งหลายนั้นมิย่อมจะทำให้เกิดความแตกตื่น แต่ในความแตกตื่นนั้นมันกลับแฝงมาด้วยคำด่าไม่ยั้ง

ตอนที่เย่หยวนปล่อยคลื่นพลังจากเขาน้อยแห่งถงเทียนออกมานั้น คนทั้งโลกต่างก็ได้รู้ความจริงกันสิ้น

เต๋าบรรพกาลทั้งเก้านั้นอ้างชื่อของเผ่าพันธุ์และความถูกต้องเพื่อแย่งชิงสมบัติขับไล่นักบุญฟ้าครามไป

เรื่องนี้คนทั้งโลกย่อมจะเกลียดชังสุดหัวใจ!

นักบุญฟ้าครามนั้นเหนื่อยกายเหนื่อยใจเพื่อปกป้องความสุขสงบของหลากเผ่าพันธุ์

แต่สุดท้ายเขานั้นกลับต้องมาเจอเรื่องเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นใครก็คงรู้สึกเจ็บแค้นอยู่ในใจ!

นักบุญฟ้าครามนั้นต่อสู้อยู่แนวหน้าแต่กลับถูกเต๋าบรรพกาลแทงหลัง

ทำเรื่องเช่นนี้ต่อให้จะเคยชอบบูชาอย่างไรคนทั้งหลายก็หมดศรัทธาสิ้น

หากมิใช่เพราะพวกเขานั้นแข็งแกร่งเหนือใครแล้ว พวกเขาคงได้ถูกนักยุทธทั่วโลกหล้ารุมประชาทัณฑ์จนตายตกไปนานแสนนาน

ตู้ม!

วินาทีต่อมามันก็เกิดพลังไฟรุนแรงย้อมท้องฟ้าจนเป็นสีแดงฉาน

ยอดฝีมือมากมายต้องตายลงไปเพราะไฟนี้!

“ใครยังคิดปากมากอีกเตรียมตัวตายได้!” เต๋าบรรพกาลไฟกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก

มีหรือที่พวกเขาจะไม่ได้ยินคำด่าว่าของคนทั้งหลาย?

เต๋าบรรพกาลไฟนั้นเป็นคนที่อารมณ์ร้อนที่สุดในกลุ่ม ตัวเขาย่อมจะเป็นคนแรกที่ลงมือฆ่าสังหาร!

วินาทีที่เขาตวาดขึ้นมานั้นมันย่อมจะไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ อีก

และคนที่กล่าวทักขึ้นมาก็ย่อมจะเป็นเทียนชิง!

สีหน้าของเหล่ายอดฝีมือฝั่งมนุษย์นั้นต่างเปลี่ยนสีไปตามๆ กันเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังของเหล่าบรรพบุรุษเผ่าเทวาทั้งหลาย

มันเป็นพลังที่กดดันเหนือล้ำหัว แค่พลังของเทียนชิงคนเดียวนั้นมันก็ทำให้คนทั้งหลายไม่กล้าจะมองตรงๆ แล้ว

ด้วยพลังของแปดบรรพบุรุษนั้นมันย่อมจะปกคลุมทั้งโลกหล้าไว้สิ้น

วินาทีที่พวกเขาปรากฏขึ้นมานั้น คนทั้งบริเวณต่างต้องสั่นสะท้าน!

หลินเฉาเถียนนั้นตอบกลับไปด้วยหน้าเจื่อน “กล้ามาลบหลู่เต๋าบรรพกาล พวกมันสมควรตายหรือไม่?”

เทียนชิงนั้นหัวเราะกลับมา “ไม่ต้องมาวางท่า! เจ้าคิดว่าบรรพบุรุษผู้นี้ไม่รู้หรือว่าบนมหาพิภพถงเทียนมันเกิดอะไรกันขึ้นบ้าง? หึๆ บรรพบุรุษผู้นี้ต้องขอบคุณพวกเจ้าทั้งหลายจริงๆ ที่ช่วยขับไล่เย่หยวนไปให้!”

หลินเฉาเถียนนั้นมองกลับไปด้วยใบหน้าดำมืด อีกฝ่ายนี้มันมีฝีปากไม่น้อย!

ซ้ำแผลได้ถูกจุด!

หลินเฉาเถียนนั้นตอบกลับไป “ทำไมเล่า? หรือว่าบรรพบุรุษเทียนชิงนั้นจะคิดว่าแค่เต๋าสวรรค์ดึงพลังกฎของพวกเรากลับไปแล้วพวกเจ้าจะสามารถเอาชนะได้ง่ายๆ? หึๆ ถ้าคิดเช่นนั้นก็เข้ามา!”

แต่เทียนชิงนั้นกลับไม่คิดลงมือเองใดๆ เขานั้นยืนนิ่งด้วยความมั่นใจ “บรรพบุรุษผู้นี้รู้ดีว่าพวกเจ้านั้นแย่งเอาสมบัติล้ำค่ามาจากเย่หยวนมัน! แต่ดูแล้วพวกเจ้าก็ยังไม่อาจจะหลุดพ้นใดๆ ได้นี่! น่าเสียดายจริงๆ! เจ้าคิดว่าแค่ได้สมบัติล้ำค่ามาแล้วจะหยุดยั้งบรรพบุรุษคนนี้ได้หรือ?”

หลินเฉาเถียนนั้นตอบกลับมาด้วยความหนักแน่น “แม้ว่าบรรพกาลผู้นี้จะไม่บรรลุหลุดพ้นแต่… ข้าก็ไม่เกรงกลัวเจ้า!”

เทียนชิงนั้นยังคงตอบกลับมาด้วยความนิ่งพร้อมมือไพล่หลัง “เช่นนั้นหรือ? เฮอะๆ ลี่เอ๋อ เจ้าลองให้มันได้เห็นพลังที่แท้จริงของเผ่าเทวาเราเสียหน่อยเถอะ!”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวมันก็ปรากฏร่างของสาวงามผู้หนึ่งขึ้น

นางงามผู้นั้นสวยงามจนแทบล้มอาณาจักรได้ สวยงามจนแม้แต่จันทรายังต้องหลบแสงนาง!

แล้วมันจะเป็นใครไปได้นอกจากเยวี่ยเมิ่งลี่?

เพียงแค่ว่าสภาพเยวี่ยเมิ่งลี่ในตอนนี้มันแตกต่างจากตอนที่เย่หยวนไปพบนางมากมาย!

เพราะว่าเวลานี้คลื่นพลังของตัวนางนั้นมันกลับไม่ได้ด้อยไปกว่าเทียนชิงเลย!

จะอย่างไรเสียในหมู่บรรพบุรุษทั้งแปดตระกูลนั้นตัวเทียนชิงก็เหนือล้ำกว่าที่จะเอาบรรพบุรุษตระกูลอื่นๆ มาเทียบเคียงได้

แต่เวลานี้คลื่นพลังจากกายของเยวี่ยเมิ่งลี่มันกลับไม่ได้ด้อยไปกว่าเทียนชิง!

หลินเฉาเถียนนั้นได้แต่ทำหน้าเหยเกมองดูนางอย่างตกตะลึง

เวลานี้สิ่งที่เรียกว่าความสิ้นหวังมันได้ก่อตัวขึ้นในจิตใจของทุกผู้คน!

………………………..