จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2479

ตูม!

หยวนเซี่ยวนั้นรวดเร็วอย่างมาก ในพริบตาหมัดที่สองมันก็มาถึง!

แต่การปะทะนี้มันก็ยังคงเป็นผลเสมอ

ที่ด้านฝั่งมนุษย์นั้นเหล่าเต๋าบรรพกาลต่างต้องขมวดคิ้วแน่น

วรยุทธแท้เต๋าสวรรค์ใดกัน? มันไม่เห็นจะเป็นประโยชน์ใด!

หากสู้กันต่อไปเช่นนี้ต่อให้จะปะทะกันฟ้าถล่มดินทลายมันก็คงไม่มีทางตัดสินแพ้ชนะได้

“หึ เจ้าบรรพบุรุษตระกูลสายเลือดลึกนี้มันจะไร้พลังเกินไปแล้ว! วรยุทธแท้เต๋าสวรรค์ใดๆ ของมันนั้นกลับไม่มีค่า!”

“ในเมื่อนักบุญฟ้าครามท่านก้าวขึ้นไปถึงระดับมหาบรรพกาลได้ มีหรือที่พลังแค่นี้จะยังทำร้ายอะไรท่านได้?”

“เจ้าหมอนี่มันคิดมาเล่นตลกให้คนดูหรือ?”

…

ฝั่งทางด้านมนุษย์ทั้งหลายนั้นมันย่อมเกิดเสียงดูถูกว่าขึ้น

แน่นอนว่าหยวนเซี่ยวนั้นแข็งแกร่ง

แต่พวกเขานั้นไม่ได้กังวลใดๆ แทนตัวเย่หยวนแล้วเพราะเย่หยวนนั้นก้าวขึ้นมาถึงระดับของมหาบรรพกาลได้ที่สำคัญเขายังเป็นมังกรบรรพกาลที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยมีมา

การโจมตีแค่นี้มันไม่อาจจะทำอันตรายใดๆ แก่เขาได้

เพียงแค่ว่าอีกด้านตัวเทียนชิงที่เห็นเช่นนั้นต้องยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

ตูม!

หยวนเซี่ยวนั้นไม่ได้หยุดมือลงต่อยหมัดออกมาอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้มันกลับทำให้สีหน้าของเย่หยวนเปลี่ยนแปลงไปอย่างมหาศาลรีบถอยร่างออกมาทันที

เพราะหมัดนี้มันส่งแรงกดดันต่อเขามาอย่างมหาศาล!

หยวนเซี่ยวนั้นมีวิชาการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วไม่น้อย เขารีบพุ่งตามเข้ามาต่อยอีกหมัดใส่เย่หยวนอย่างไม่รอให้เย่หยวนมีโอกาสหายใจหายคอ

หมัดแล้วหมัดเล่า!

แต่ภาพนี้มันกลับทำให้สีหน้าของคนทั้งหลายซีดขาวลง

เพราะพวกเขานั้นสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ผิดปกติในทันที เพราะเย่หยวนนั้นกลับยิ่งต้องถอยร่นไปเรื่อยๆ เมื่อเผชิญหมัดของหยวนเซี่ยวนี้

ตูม!

จนสุดท้ายเย่หยวนก็ไม่อาจจะทนรับได้ถูกซัดร่างลอยลิ่วไปพร้อมกระอักเลือดเต็มปาก

เทียนชิงยิ้มขึ้นมาเมื่อได้เห็น “ในหมู่บรรพบุรุษเผ่าเทวานั้นมีใครบ้างเล่าที่ไม่ได้ผ่านสงครามมานับหมื่นพัน? วรยุทธแท้เต๋าสวรรค์นี่มันคือพันวรยุทธหมื่นหมัด! แต่ละหมัดที่ต่อยออกมานั้นมันจะมีพลังราวห้าเท่าของหมัดก่อนหน้า! เมื่อยิ่งต่อยออกไปมันก็จะยิ่งทวีคูณจนน่ากลัว! หากปล่อยให้หยวนเซี่ยวต่อยใส่ตรงๆ เช่นนั้นแม้แต่ตัวข้าเองก็ยังคงบาดเจ็บไม่น้อย! เจ้าโง่พวกนี้มันกลับยังจะมาว่าหยวนเซี่ยวเป็นของปลอม? มันไปเอาความมั่นใจผิดๆ เช่นนั้นมาจากที่ใด?”

ฝ่ายด้านมนุษย์ทั้งหลายนั้นเหล่าเต๋าบรรพกาลต่างหน้าซีดขาวลง

เพราะวรยุทธแท้เต๋าสวรรค์นี้มันดูอย่างไรก็สุดแสนธรรมดา

แต่กลับแฝงพลังที่น่ากลัวไว้อย่างร้ายแรง!

เพราะจะอย่างไรแค่หมัดธรรมดาๆ ของหยวนเซี่ยวนั้นมันก็สุดแสนจะรุนแรงแล้ว

หากคิดอยากรับหมัดธรรมดาๆ มันคงมิใช่สิ่งที่ใครจะทำก็ได้

การแลกหมัดกับเขาคนนี้มันคงมีแต่เย่หยวน มังกรบรรพกาลที่แข็งแกร่งที่สุดนี้เท่านั้นที่ทำได้

มีเต๋าบรรพกาลคนไหนจะกล้าจะยืนแลกหมัดเช่นนั้น?

หากคิดอยากรับมือกับวิชานี้แล้ว มันมีแต่ต้องจัดการเขาลงในพริบตาหรือไม่ก็หลบให้พ้นทุกหมัดของเขา

แต่ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นยอดฝีมือที่ยืนอยู่บนจุดสุดยอดของมหาพิภพถงเทียน พูดออกมานั้นกล่าวได้แต่ใครเล่าที่จะทำได้?

เพราะฉะนั้นวิชานี้มันจึงไร้ทางแก้!

หากต่อสู้กับหยวนเซี่ยวต่อไปนั้นยิ่งสู้กันนานตัวหยวนเซี่ยวมันก็มีแต่จะแข็งแกร่งขึ้น ย่อมจะไม่มีทางใดเอาชนะได้!

หยวนเซี่ยวนั้นยืนยิ้ม “วิชานี้มันทำอะไรเจ้าไม่ได้มากก็จริงแต่เจ้าก็ยังไม่มีสิทธิมาวางท่ากร่างต่อหน้าบรรพบุรุษผู้นี้! คำขู่ของเจ้านั้นมันไร้พิษภัยใด! มหาพิภพถงเทียนนี้มันเป็นของเผ่าเทวาเรา!”

เขานั้นรู้ดีว่าตนเองไม่อาจจะทำอะไรเย่หยวนได้เพราะเย่หยวนนั้นมีวิชาการเคลื่อนไหวอันแปลกประหลาดนั้น

แต่หากเย่หยวนจะมาขู่พวกเขาทั้งหลายแล้ว มันก็ต้องมีพลังฝีมือการต่อสู้ที่มากกว่านี้ พอที่จะจัดการพวกเขาซึ่งๆ หน้าได้!

เมื่อไม่มีกำลังแล้วคำขู่มันก็ย่อมจะเป็นแค่เรื่องตลก

เย่หยวนค่อยๆ ตั้งหลักกลับมายืนก่อนจะเช็ดเลือดที่ปากออกและตอบมาด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นหรือ? เจ้านั้นได้ใช้ไม้ตายวรยุทธแท้เต๋าสวรรค์ของเจ้าออกมาแล้ว แต่ข้านั้นยังไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลย!”

สภาพของเย่หยวนตอนนี้มันดูสมบูรณ์พร้อมไม่เหมือนคนบาดเจ็บใดๆ

หยวนเซี่ยวได้แต่แอบด่าความเป็นสัตว์ประหลาดของเย่หยวนนี้ในใจ

กายทองคำสัมบูรณ์ระดับเก้าขั้นสุดมันน่ากลัวจนเกินรับจริงๆ!

ต่อให้จะเป็นเต๋าบรรพกาลแต่หากโดนหมัดนี้เข้าไปแล้วพวกเขาย่อมจะต้องบาดเจ็บบ้างไม่มีทางยืนมั่นได้เหมือนเย่หยวน

แต่ว่าใบหน้าของเขานั้นยังคงนิ่งและตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ “ไม่มีประโยชน์หรอก วิชานี้ของข้า พันวรยุทธหมื่นหมัดนี้หากเจ้าไม่มีพลังที่เหนือล้ำกว่าข้าไปสุดขีดแล้วมันก็ย่อมจะไม่อาจต้านทานได้! ก่อนนั้นมหาบรรพกาลของพวกเจ้าต้องตายลงด้วยมือข้าเพราะวิชานี้ถึงสามคนด้วยกัน!”