จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2503

“อ่า? เช่นนั้นหรือ?”

แม้ได้ยินคำขู่ของหลินเฉาเถียนนั้นเย่หยวนกลับไม่คิดสนใจและยังเดินเข้าไปใกล้

หลินเฉาเถียนนั้นแสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมาก่อนจะค่อยๆ ก้าวถอยไป “เจ้า… เจ้าอย่าได้เข้ามา! เดินไปให้ไกลไม่เช่นนั้นบรรพกาลผู้นี้จะทำลายมันลงกับมือเสีย!”

เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจและยังคงก้าวเดินเข้าไปเรื่อยๆ

“หลินเฉาเถียน เจ้านั้นก็ยืมเขาน้อยแห่งถงเทียนไปนานแล้ว มันถึงเวลาคืนให้เจ้าของเดิมได้แล้ว! แล้วก็หยาดชีวานี้เย่ผู้นี้จะรับมันไว้เอง!” เย่หยวนนั้นกล่าวขึ้นมาราวกับไม่เกรงกลัวว่าหยาดชีวานั้นจะถูกบดขยี้ลงใดๆ

หลินเฉาเถียนนั้นยังคงก้าวถอยไปเรื่อยๆ ด้วยความกลัวเย่หยวน

เย่หยวนนั้นมันมีวิชาประหลาดจนทำให้เขาไม่อาจจะหลบหนีไปที่ใดได้ทั้งสิ้น

แต่ว่าหลินเฉาเถียนเองก็มิใช่คนขี้ลังเลใดๆ

เมื่อถูกเย่หยวนกดดันหนักเช่นนี้หลินเฉาเถียนก็หัวเราะขึ้นมาลั่น “เช่นนั้นหรือ? เช่นนั้นหากเจ้ามีปัญญาก็ลองมาเอาหยาดชีวาไปจากมือบรรพกาลผู้นี้เถอะ!”

พูดจบหยิบเฉาเถียนก็กัดฟันปล่อยคลื่นพลังปราณเทวะออกมาคิดทำลายหยาดชีวาลง

แต่ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่เย่หยวนก็ได้กล่าวคำพูดหนึ่งขึ้น

“หยุด!”

หลินเฉาเถียนนั้นหยุดร่างลงทันที

เขานั้นพยายามใช้ทุกสิ่งอย่างที่มีรวมไปถึงพลังของกฎทั้งสอง

แต่มันราวกับว่าเวลาได้หยุดลงไปจริงๆ!

พลังแห่งกฎของเขานั้นมันไม่อาจจะส่งไปถือมือได้แม้แต่น้อย

มันเหมือนกับว่าเขานั้นถูกหยุดไว้ด้วยโซ่เพชร

“คำบัญชาเต๋าสวรรค์! เขา… เขากลับบ่มเพาะแนวคิดแห่งกาลเวลาขึ้นถึงระดับกฎแล้วด้วย?” เทียนชิงนั้นร้องขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเข้าใจภาพตรงหน้า

เวลาเดือนเดียวนี้เย่หยวนได้บรรลุสองยอดแนวคิดขึ้นมาถึงระดับกฎพร้อมๆ กัน?

เขานั้นแทบลืมจะหายใจ!

ในสายตาของเขานั้นเยวี่ยเมิ่งลี่ย่อมจะเป็นยอดคนมากพรสวรรค์ที่สุดนับแต่บรรพกาลมา

แต่เยวี่ยเมิ่งลี่เองก็ยังไม่อาจจะไปเทียบเคียงใดๆ เย่หยวนได้!

เวลาชะงักวิชานี้เย่หยวนไม่ได้ใช้มันออกมาแสนนานแล้ว

มันมิใช่ว่าเขาลืมที่จะใช้แต่เป็นเพราะว่าศัตรูของเขาแต่ละคนนั้นต่างแข็งแกร่งกว่าตัวเขาไปมากมายสิ้น วิชานี้มันจึงไม่มีประโยชน์ใดๆ

เพราะแม้ว่ามันจะเป็นทักษะเทวะภายในที่เหนือล้ำปานใดสุดท้ายความรุนแรงวรยุทธนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับระดับของผู้ใช้

ด้วยกำลังก่อนๆ ของเย่หยวนนั้นการจะไปหยุดตัวเต๋าบรรพกาลลงมันคงมิใช่เรื่องที่ฉลาดนัก

ด้วยพลังแห่งกฎนั้น นอกจากว่าเขาจะไม่อาจหยุดอีกฝ่ายลงได้แล้วมันจะกลายเป็นเขาที่ถูกหยุดเอง

แต่เวลานี้มันไม่ใช่!

เพราะแนวคิดแห่งมิติเวลาของเขามันขึ้นไปจนถึงระดับของกฎได้สิ้น

ร่างกายของเขาเองก็ขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของระดับเก้า!

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้มันคงมีแต่เต๋าสวรรค์ที่เขาไม่อาจหยุดลงได้

ไม่เช่นนั้นแล้วไม่ว่าจะเป็นใครมันก็คงไม่อาจจะหลุดพ้นจากคำบัญชาเต๋าสวรรค์นี้ได้!

หรืออย่างน้อยๆ หลินเฉาเถียนก็ทำไม่ได้!

ฟุบ!

ดาบแสงพุ่งผ่านมือของหลินเฉาเถียนไปจนเหลือแค่ข้อ

เย่หยวนนั้นยื่นมือออกมารับหยาดชีวาไว้อย่างนุ่มนวล

ได้หยาดชีวามานี้เย่หยวนก็ยิ้มกว้างขึ้น “ข้าลองดู… และเหมือนมันจะสำเร็จจริง!”

หลินเฉาเถียนนั้นต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างตกตะลึงและหวาดกลัว

แนวคิดแห่งมิติเวลา!

มิติ เวลา ดาบทั้งสามแนวคิดนั้นมันกลับก้าวขึ้นถึงระดับของกฎได้สิ้น!

ในที่สุดเขานั้นก็ได้เข้าใจว่าทำไมเย่หยวนจึงได้มีท่าทีเมินเฉยต่อเขา

เพราะเขาเวลานี้เย่หยวนนั้นได้ก้าวผ่านตัวมหาบรรพกาลมิติเวลาซ่างเหิงในอดีตไปแล้วเสียด้วยซ้ำ!

เขานั้นคือนักบุญฟ้าคราม!

เขานั้นคือยอดคนอันดับหนึ่งของทุกยุคสมัย!

เขานั้นคือผู้ปกครองของเผ่ามนุษย์อย่างแท้จริง!

ผู้ปกครองนั้นไม่ต้องอวดอ้างตนว่าเป็น แต่ใช้พลังฝีมือแสดงถึงตำแหน่งของตนอย่างชัดเจน!

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายนั้นต่างต้องอ้าปากค้าง

กำลังของเย่หยวนนั้นมันสั่นสะท้านทั้งสามยุคสมัย!

ในจุดเริ่มต้นของยุคนี้เขาได้ส่งเต๋าบรรพกาลผู้เก่งกาจให้ไร้ค่ากลายเป็นแค่เศษฝุ่นดิน!

“ข้าไม่นึกเลยว่าการกำเนิดแห่งเต๋าบรรพกาลในครั้งนี้มันกลับจะยังมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นได้!”

“ท่านนักบุญฟ้าครามนั้นเป็นยอดคนอันดับหนึ่งอย่างเป็นนิรันดร์โดยแท้!”