จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2504

เหมือนทุกอย่างนั้นจะสงบลง

แต่ในเวลานั้นเองที่เทียนชิงกลับเคลื่อนไหวออกมา!

ยอดเต๋าบรรพกาลเผ่าเทวาทั้งห้านั้นต่างเข้ามาปิดล้อมเย่หยวนไว้รอบด้าน!

แต่แม้จะได้เห็นเช่นนั้นเย่หยวนก็ยังไม่คิดกังวลและถามกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย “พวกเจ้าจับข้าไม่ได้หรอก!”

เทียนชิงนั้นจึงตอบกลับไปด้วยใบหน้าจริงจัง “ข้ารู้! แต่บรรพบุรุษผู้นี้ต้องการจะใช้ชีวิตนับล้านๆ ของเผ่าพันธุ์เจ้านั้นเป็นตัวประกันบังคับให้เจ้าต่อสู้กับเราห้าคนพร้อมๆ กัน! หากเจ้าไม่คิดสู้แล้วพวกเราทั้งห้าก็จะลงมือฆ่าสังหารทุกชีวิตลงทันที!”

คนทั้งหลายที่ได้ยินต้องหุบปากเงียบลงทันที!

เหล่ายอดฝีมือฝ่ายมนุษย์นั้นยังไม่ทันได้พักหายใจพวกเขาก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งกายอีกครั้ง

คำขู่ฆ่าของเทียนชิงนั้นมันมิใช่เรื่องล้อเล่นแน่!

หากเย่หยวนปฏิเสธไปแล้วเทียนชิงจะต้องลงมือสังหารแน่!

เมื่อเต๋าบรรพกาลทั้งห้าของเผ่าเทวาร่วมมือกันแล้ว มันย่อมจะเป็นขุมพลังที่ไร้ต้านทาน!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยอดฝีมือสิบลายทั้งสองคนนั้น!

“นี่… จะทำอย่างไรดีเล่า? หากเทียนชิงมาแค่คนเดียวนั้นยังพอว่าแต่นี่พวกเขากลับมีเต๋าบรรพกาลอาณาจักรสิบลายมาถึงสองคน!”

“ชั่วร้าย! ไร้ยางอาย! มัน… มันกล้าคิดจะใช้วิธีการชั่วร้ายเช่นนี้ต่อท่านนักบุญฟ้าครามได้อย่างไรกัน?”

“มันจบแล้ว! ครั้งนี้มันจบแล้วแน่! สู้กันให้ตายไปข้างหรือไม่สู้ก็ยังตายสิ้นอยู่ดี!”

…

ตั้งแต่ต้นจนจบนั้นเผ่าเทวาต่างรู้นั่งกดดันอยู่ไม่ไปไหน

ตัวตนระดับสิบลายถึงสองคนนั้นมันมิใช่สิ่งที่คนทั้งหลายจะเมินไปได้

ยอดฝีมือของเผ่าเทวานั้นมันแข็งแกร่งจนเกินไป!

แต่ไม่มีใครคิดฝันว่าเผ่าเทวากลับคิดใช้วิธีการชั่วร้ายเช่นนี้บังคับให้เย่หยวนต่อสู้

เมื่อหลินเฉาเถียนได้เห็นเช่นนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะลั่นขึ้นมา “ฮ่าๆๆ… เย่หยวน ครั้งนี้ข้าขอดูหน่อยเถอะว่าเจ้าจะยังโอหังได้หรือไม่! เจ้าโอหังนักมิใช่หรือ? เจ้าเก่งกาจนักมิใช่หรือ? เจ้าคือยอดคนอันดับหนึ่งชั่วนิรันดร์มิใช่หรือ? ฮ่าๆๆ…”

หลินเฉาเถียนนั้นเหมือนกลายเป็นคนเสียสติหัวเราะขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน

เย่หยวนนั้นทำลายการบ่มเพาะของเขาทำเขาพิการไร้อนาคตใดๆ อีกต่อไป!

เขานั้นชิงชังเย่หยวน!

หากทำได้เขาก็คงจะกลืนกินเย่หยวนลงไปทั้งตัวแล้ว!

เวลานี้เมื่อเย่หยวนถูกเผ่าเทวากดดันจนไร้ทางออก อีกฝ่ายใช้ชีวิตนับล้านๆ มาเป็นข้อต่อรองให้เย่หยวนต้องต่อสู้!

ผลลัพธ์เช่นนี้แหละที่หลินเฉาเถียนต้องการจะเห็นมากที่สุด

เขานั้นมิใช่คู่มือของเย่หยวน แต่ยอดเต๋าบรรพกาลทั้งห้าของเผ่าเทวานั้นใช่!

กำลังของคนทั้งห้านี้เดิมทีมันก็เหนือล้ำเต๋าบรรพกาลมาก่อนแล้ว

เวลานี้เมื่อพวกเขาบรรลุเต๋าขึ้นมาเป็นเต๋าบรรพกาล มีหรือที่จะยังเอาไปเทียบเคียงกับพวกเขาก่อนหน้าได้?

เย่หยวนต้องตายแน่!

“หนวกหู!” เทียนชิงร้องขึ้นมาก่อนจะส่งแรงฝ่ามือตบเข้าที่หน้าของหลินเฉาเถียนจนหันเลือดกบปาก

คนทั้งหลายนั้นอยากจะหัวเราะแต่ไม่อาจทำได้อีกต่อไป

ภาพตรงหน้านี้มันสุดแสนน่าขัน

แต่ไม่มีใครเหลืออารมณ์จะหัวเราะ

เพราะพวกเขานั้นกำลังถูกขู่เอาชีวิต

แรงกดดันจากเต๋าบรรพกาลทั้งห้านั้นมันเหนือล้ำจนเกินไป

ในเวลานี้หากเย่หยวนบอกว่าไม่ออกมาแล้วพวกเขาทั้งหลายในที่นี้คงได้ตายตกลงสิ้นแน่!

แต่แม้จะถูกคนทั้งห้ารุมล้อมรอบด้านเย่หยวนก็ยังตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย “หลากเผ่าพันธุ์และเผ่าเทวาทั้งสองแบ่งโลกกันคนละครึ่งมันไม่ดีพอหรือ?”

เทียนชิงนั้นขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา “เจ้านั้นทำให้บรรพบุรุษผู้นี้กังวล! แต่ละวันที่เจ้าเดินไปมาบนโลกนี้มันทำให้ข้าแทบไม่อาจจะกินได้เต็มอิ่มนอนได้เต็มตา!”

หลังก้าวขึ้นมาเป็นเต๋าบรรพกาลคลื่นพลังที่เย้ยหยันโลกของเทียนชิงนั้นมันก็ยิ่งเหนือล้ำพุ่งทะยาน

เขานั้นมั่นใจอย่างมากว่าบนโลกนี้มันจะไม่มีใครที่สามารถทำอันตรายแก่เขาได้อีก

ต่อให้จะเป็นหลินเฉาเถียนที่ได้รับการแต่งตั้งเป็นเต๋าบรรพกาลสองครั้งติดนั้นแต่เขาก็ยังเกรงเทียนชิงอยู่ไม่น้อย

แต่เวลานี้เทียนชิงกลับไม่อาจจะอยู่เฉยได้อีก!

กำลังที่เย่หยวนแสดงออกมานั้นมันเหนือล้ำการควบคุมไปไกล

เขานั้นไม่อาจเดาได้เลยว่าเย่หยวนจะยังเก่งกาจไปได้กว่านี้หรือไม่!

ถึงเวลานั้นเผ่าเทวาคงได้พบเจอความฉิบหายอย่างแท้จริงแน่!

เย่หยวนหันไปหาเยวี่ยเมิ่งลี่ก่อนจะถามขึ้น “เจ้าเองก็จะร่วมด้วย?”

“หึ เป็นเต๋าบรรพกาลที่เยี่ยมยอดจริงๆ! ทำไมทั้งมันทั้งหลินเฉาเถียนไม่ตายๆ ไปให้พ้นๆ เสียนะ?”

“ดูสภาพเต๋าบรรพกาลมันแล้ว ครั้งนี้ปล่อยให้ท่านนักบุญฟ้าครามได้จัดการมอบตำแหน่งเต๋าบรรพกาลแหละดีแล้ว! เพราะจะอย่างไรคนที่ติดตามท่านไปนั้นมันก็มีแต่คนดีๆ ไม่คิดอะไรหน้าไม่อายเช่นนี้แน่!”

…

การกระทำของเต๋าบรรพกาลทำลายล้างนี้มันทำให้คนทั้งหลายต้องร้องด่าขึ้นตามๆ กัน

เพียงแค่ว่าเขานั้นไม่คิดสนใจ!

ตราบเท่าที่เขาได้รับตำแหน่งเต๋าบรรพกาลอีกครั้งหนึ่ง เขาย่อมจะไม่คิดสนใจใดๆ ทั้งสิ้น!

ส่วนตัวเต๋าบรรพกาลสายฟ้าและเต๋าบรรพกาลวายุนั้นดูจะลังเลไม่น้อย

เพราะอย่างไรเสียมันก็มีผลึกแห่งกฎแค่ชิ้นเดียว

ทางจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้นั้นร้องลั่นขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “โหวเซิง เจ้ามารร้าย! มาถึงขั้นนี้แล้วเจ้ายังคิดจะปล้นบ้านที่ไฟไหม้อีกหรือ?”

เต๋าบรรพกาลทำลายล้างตอบสวนไป “คนเราล้วนเห็นแก่ตัวสิ้น! ที่สำคัญการที่บรรพกาลผู้นี้ยอมจะช่วยบลงมือนั้นมันก็ถือเป็นการช่วยเหลือคนหลากเผ่าพันธุ์แล้ว! ทำไมเจ้าไม่ลองคิดถึงจุดนั้นบ้างเล่า?!”

โหวเซิงนั้นตอบกลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้มีความติดขัดเขินอายใดๆ สิ้นราวกับว่าเรื่องที่เขาทำนั้นมันถูกต้องแล้วจริง

เพราะมุมมองต่อโลกของเขานั้นมันแตกต่างจากเย่หยวนและคนทั้งหลายมาเป็นทุน

หากคิดเห็นไม่ตรงกันแล้วคุยไปเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์!

เขานั้นมั่นใจมากว่าเย่หยวนจะต้องยอม เขาจึงได้กล้าเสนอเรื่องนี้ออกมา

เพราะจะอย่างไรเสียไม่ว่าจะเป็นใครหากต้องเผชิญหน้ากับห้าเต๋าบรรพกาลเผ่าเทวา มันก็คงมีแต่ต้องพ่าย

มีแต่ความตายเท่านั้นที่รออยู่ในการต่อสู้นี้!

“ไม่ต้อง! พวกเจ้าไม่ต้องเข้ามายุ่งใดๆ หรอก!”

ในเวลานั้นเองที่เย่หยวนกล่าวตอบสวนมาท่ามกลางวงล้อมของคนทั้งห้า

จากนั้นร่างของเขาก็หายวับลงไปก่อนจะไปปรากฏที่ด้านหน้าของโหวเซิง

เขานั้นมองดูโหวเซิงด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “เจ้าคิดอยากได้ผลึกแห่งกฎธาตุไฟ?”

โหวเซิงผงะไปด้วยใบหน้าขาวซีดก่อนจะกล่าวขึ้นมา “ห-หากเจ้ากล้าทำร้ายบรรพกาลผู้นี้แล้วเจ้าจะไม่มีทางรับมือคนทั้งห้านั้นมันได้แน่!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เช่นนั้นหรือ? การพูดเรื่องราวชั่วร้ายให้มันดูสมเหตุสมผลเหมือนเป็นคนดีเช่นนี้ ข้าล่ะต้องขอชมเจ้าจริงๆ! เพราะฉะนั้นเมื่อได้รับคำชมแล้วก็ตายไปเสียเถอะ!”

ดาบแสงพุ่งผ่านตัดคอของเขาลงทันที!