จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2512

บนเขาแห่งถงเทียนนั้นทุกสิ่งอย่างมันได้กลับมาสู่ความปกติ

นักยุทธมากมายนั้นต่างนั่งบ่มเพาะฝึกฝนเรียนรู้เต๋ากันไปตามเรื่องราว

เหนือระยะหนึ่งล้านกิโลเมตรขึ้นไปนั้นมันคือระดับที่เหล่าเจ้าฟ้าดินและจักรพรรดิเทพสวรรค์ทั้งหลายต่างกำลังศึกษาเต๋าสวรรค์อยู่

ที่แห่งนี้มันคือจุดสุดยอดของเขาแห่งถงเทียน

ต่อแม้แต่เต๋าบรรพกาลเองก็ยังไม่อาจจะขึ้นไปได้สูงกว่าระดับนี้

เหนือขึ้นไปจากระดับนี้มันมีเมฆหมอกหนาปกคลุมไม่เห็นเดือนตะวันใดๆ ตลอดปี

หากมีใครกล้าก้าวขึ้นไปถึงระดับนั้นแล้วพวกเขาก็จะถูกเต๋าสวรรค์ทำลายลงสิ้นไม่เหลือทางรอดใด

หลังจากที่การกำเนิดเต๋าสวรรค์จบลงอดีตเต๋าบรรพกาลวายุก็ได้กกลับขึ้นมาฝึกตนบนเขาแห่งถงเทียนต่อเพื่อศึกษาเต๋าสวรรค์เพิ่มเติม

แม้ว่าพลังบ่มเพาะของเขานั้นมันจะไม่อาจไปได้ไกลกว่านี้แล้วแต่เขายังสามารถเรียนรู้พลังแห่งกฎได้!

แต่จู่ๆ ตัวเขากลับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างก่อนจะต้องเงยหน้าหันขึ้นไปมองทางยอดเขา

เพราะที่แห่งนั้นมันกกำลังมีคนเดินผ่านม่านหมอกลงมา!

เต๋าบรรพกาลวายุอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงสุดหัวใจ!

มิใช่แค่ตัวเขานั้นแต่เหล่าเจ้าฟ้าดินทั้งหลายเองรวมถึงเหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ที่อยู่ต่ำลงไปต่างก็ต้องหันมามองภาพนี้เป็นตาเดียว!

ไม่มีใครที่ไม่ตกตะลึง!

‘นี่… เป็นไปได้อย่างไรกัน? เขาเป็นใครกัน? ถ-ถึงกลับเดินลงมาจากยอดเขาได้เช่นนั้น! หรือว่าเขา… จะมาจากสวรรค์?’ เต๋าบรรพกาลวายุร่ำร้องอยู่ในใจ

เขานั้นไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกอย่างไร

ตื่นตะลึง?

กลัว?

ดีใจ?

หรือทุกอย่างพร้อมๆ กัน!

มันกลับมีคนเดินลงมาจากสวรรค์ เรื่องนี้ย่อมแสดงให้เห็นว่าเหนือเขาแห่งถงเทียนไปมันได้เชื่อมต่อกับโลกของเหล่าทวยเทพจริง!

เพราะฉะนั้นแล้วเขาเองก็อาจจะยังมีหวัง?

ต่อให้ความหวังนั้นมันจะริบหรี่สักเท่าใดก็ตาม

แต่คนผู้นี้เป็นใครมาจากที่ไหนกันแน่?

มนุษย์เรานั้นกลัวในสิ่งที่ไม่รู้มากที่สุดกว่าสิ่งใด

จนสุดท้ายร่างนั้นมันก็ค่อยๆ ปรากฏชัดขึ้นมาแก่สายตาของทุกผู้คน

เขาผู้นี้เป็นชายหนุ่มในชุดคลุมลัทธิเต๋าสีฟ้าคราม มีท่าทางสุดสง่าและเหนือล้ำกว่าที่จะเข้าใจ

เต๋าบรรพกาลวายุนั้นไม่อาจจะมองชายหนุ่มคนนี้ได้ออกเลยแม้แต่น้อย เขานั้นลึกลับจนเกินความเข้าใจ!

ลึกลับจนเหมือนราวกับว่าเขานั้นเป็นสวรรค์!

ความรู้สึกนี้มันทำให้เขากลัว

ชายหนุ่มคนนั้นเดินตรงมาหาตัวเขาเป็นคนแรก

เต๋าบรรพกาลวายุนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายใจ

ชายหนุ่มนั้นยิ้มขึ้นมาก่อนจะเอ่ยถาม “ข้าขอถามเจ้า ใคร… ที่มันทำลายแปดจอมเทพลง?”

“ป-แปดจอมเทพ?” เต๋าบรรพกาลวายุนั้นกล่าวถามกลับไปพร้อมส่ายหัวตาม แน่นอนว่าเขาย่อมจะไม่รับรู้ถึงแปดจอมเทพใดๆ มาก่อน

แปดจอมเทพนั้นมันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเทวา นอกจากเย่หยวนและชาวเผ่าเทวาแล้ว ต่อให้เป็นเหล่าเต๋าบรรพกาลเองก็คงไม่มีทางรู้ถึงได้

ไม่เคยมีใครจะกล้าบุกเข้าไปในตระกูลสายเลือดสวรรค์จนถึงใจกลางที่แปดจอมเทพตั้งอยู่มาก่อน

เว้นแต่เย่หยวน!

เพราะฉะนั้นมันจึงไม่มีใครรู้ถึงตัวตนของแปดจอมเทพ

ได้เห็นเต๋าบรรพกาลวายุส่ายหัวออกมาเช่นนั้นชายหนุ่มก็แสดงสีหน้าผิดหวังก่อนจะกล่าว “เฮ้อ คุยกับมดปลวกนี่มันลำบากจริงๆ! ในเมื่อเจ้าไม่รู้ก็ตายไปเถอะ”

จากนั้นชาวหนุ่มก็ยกนิ้วขึ้นมาดีดส่งแรงกระแทกออกมาจากฝ่ามือ

ปัง!

ก่อนที่เต๋าบรรพกาลวายุจะทันได้ตอบโต้ใดๆ ร่างของเขาก็หายไปสิ้นแล้ว

คนทั้งหลายนั้นต่างยืนนิ่งเมื่อได้เห็น!

พวกเขานั้นได้แต่ร่ำร้องในใจว่านั่นคืออดีตเต๋าบรรพกาล!

แม้ว่าจะเป็นแค่อดีตแต่พวกเขานั้นก็ได้ฝึกฝนโดยพลังของเขาน้อยแห่งถงเทียน เพราะฉะนั้นต่อให้จะเอาไปเทียบกับเต๋าบรรพกาลชุดปัจจุบัน พวกเขาเองก็ไม่ได้อ่อนแอกว่ามากมายนัก!

แต่เขานั้นกลับไม่มีจังหวะแม้แต่จะตอบโต้ใดๆ กลับไปภายใต้การโจมตีของชายหนุ่มผู้นี้!

เขานั้นไม่ทันจะรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ!

คนผู้นี้ต้องมีพลังที่แสนน่ากลัวในระดับใด?

ต่อให้จะเป็นยอดคนอันดับหนึ่งแห่งมหาพิภพถงเทียนอย่างนักบุญฟ้าครามนั้นเขาก็คงไม่มีทางทำได้ง่ายดายปานนี้แน่

และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือพวกเขาไม่อาจจะสัมผัสได้ถึงพลังใดๆ เลยจากการโจมตีนี้

มันไม่มีแรงกระแทกรุนแรงทำลายภูเขาแยกแม่น้ำใด

แค่ดีดนิ้ว เต๋าบรรพกาลวายุก็หายไปทันที!

ร่างกายของเขานั้นหายไปสิ้นเหมือนมันไม่เคยมีอยู่!

แข็งแกร่ง!