“ไม่ๆๆ! ข้าจะเป็น… น้องท่านเอง! ข้าจะเป็นน้องท่าน!”
มีหรือที่ถังหยูจะยังกล้ามาคิดแค้นในความเจ็บปวดใด? เวลานี้เขารีบตอบรับกลับมาสุดตัว
หากความแค้นไม่คิดอภัยกันแล้วมันย่อมจะคิดแค้นกันไม่จบสิ้น!
การถูกตัดแขนนั้นมันเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหน?
แต่มันก็ยังไม่สำคัญเท่าชีวิต!
เย่หยวนนั้นมองดูด้วยรอยยิ้มที่เย็นเยือก “การจะเป็นพี่น้องกันนั้นมันก็ต้องดูโชคชะตาของกันและกันด้วย! เจ้าจะมาเป็นน้องข้าแค่เพราะเจ้าอยากเป็นไม่ได้หรอก!”
ถังหยูนั้นมึนงงขึ้นอย่างสุดใจเมื่อได้ยิน
ก่อนหน้านี้มันเป็นเจ้าเองมิใช่หรือที่บอกว่าอยากเป็นพี่น้อง? ทำไมเวลานี้มันกลายเป็นเรื่องโชคชะตาไปเล่า?
แม้ว่าคนทั้งหลายนั้นจะเป็นนายน้อยคุณหนูที่อยู่เหนือหัวผู้คนใดๆ แต่ความเป็นจริงแล้วพวกเขาไม่ได้เหนือล้ำมากมาย
เพราะพวกเขานั้นเกิดมาเป็นคนต่ำต้อยในโลกใบนี้ ไม่มีประสบการณ์ใดๆ มากมายและกลัวความเสี่ยงที่สุด
เหล่าผู้บรรลุขึ้นมาจากภพเบื้องล่างนั้น มีใครบ้างเล่าที่จะไม่ได้ก้าวเดินผ่านซากศพศัตรูและทะเลเลือดขึ้นมา?
หากวัดกันที่ด้านความโหดร้ายแล้ว ต่อให้เอาสิบถังหยูมาก็คงไม่อาจเทียบได้แม้แต่เศษเสี้ยวของเย่หยวน
และในครั้งนี้ตัวถังหยูนั้นกลัวเย่หยวนจนแทบฉี่ราดออกมาแล้ว
“ช-ชะตา? ท่านพี่ เรานั้นย่อมมีชะตาต้องกันแน่! จากวันนี้ไปท่านนั้นคือพี่ชายของถังหยูผู้นี้!” ถังหยูกล่าวขึ้นมา
เย่หยวนส่ายหัวออกมาด้วยรอยยิ้ม “ตระกูลถังเจ้านั้นมีส่วนร่วมในการสังหารพ่อของหยางเสว่เจินหรือไม่?”
ถังหยูเบิกตากว้างขึ้นก่อนจะส่ายหัวรัวออกมา “ไม่! ไม่เกี่ยวด้วยเลย! เรื่องนี้มันเป็นหลี่ปาเถียนวางแผนคนเดียวสิ้น มันนั้นวางแผนสังหารหยางหยูและมาหานาย… น้องผู้นี้ก่อนจะมอบของขวัญล้ำค่าให้ จนสุดท้ายน้องต้องจำใจยอมรับมันไว้ ท-ท่านพี่ มันไม่เกี่ยวอะไรกับน้องจริงๆ!”
เวลานี้แล้วมีหรือที่ถังหยูจะยังมาวางท่านายน้อยใดๆ ได้? เขานั้นรีบเปลี่ยนคำเรียกตัวเองเป็น ‘น้อง’ ทันที
เย่หยวนนั้นมองดูคำพูดและสัมผัสได้ว่าถังหยูไม่ได้โกหก
แต่ต่อให้เขาจะโกหกนั้น เย่หยวนก็ไม่คิดสนใจ
หลี่เจิ้งชิวที่ได้ยินนั้นต้องรีบร้องขึ้นมา “นายน้อยหยู ท่านพูดเช่นนั้นได้อย่างไรกัน? เรื่องนี้ตระกูลหลี่เราได้รับคำสั่งมาจากตระกูลถังท่านแท้ๆ! ไม่เช่นนั้นมีหรือที่เราจะกล้าทำเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ขึ้นมา?”
เหล่ายอดฝีมือนั้นมีหลายคนที่พอจะฉลาดอยู่บ้าง เมื่อพวกเขาได้ยินนั้นแต่ละคนต่างต้องส่ายหัวออกมา
คำพูดของหลี่เจิ้งชิวนั้นมันอาจจะฟังดูฉลาด แต่ในความเป็นจริงแล้วมันกลับสุดโง่
เพราะต่อให้เขาจะรอดจากมือเย่หยวนวันนี้ไปได้ มีหรือที่เขาจะรอดจากความเดือดดาลของตระกูลถังไปได้?
หลี่เจิ้งชิวนั้นลากตระกูลหลี่ทั้งหมดลงโคลนไปด้วยกัน!
แน่นอนว่าเมื่อถังหยูได้ยินเช่นนั้นเขาก็ต้องเบิกตาขึ้นด้วยความเดือดดาล
เขานั้นไม่คิดสนใจอาการเจ็บที่แขนใดๆ อีกและก้าวขึ้นมาเตะอกของหลี่เจิ้งชิวอย่างรุนแรง
“เจ้าขี้ข้านี่ กลับมาคิดโทษเอาความผิดป้ายข้าหรือ! วันนี้นายน้อยผู้นี้จะจัดการเจ้าลงเสีย! ไม่สิ! มิใช่แค่เจ้า! ตระกูลหลี่ของเจ้านั้นมันจะถูกขับไล่ออกจากเมืองจักรพรรดิไปให้สิ้น!” ถังหยูกล่าว
ภายใต้ความเดือดดาลของถังหยูนั้นเท้าที่เขาเตะออกมามันนั้นหนักหน่วงอย่างสุดแรง!
หลี่เจิ้งชิวนั้นรับไปเต็มๆ อย่างไม่อาจป้องกันจนตาเหลือกตายลงคาที่
เย่หยวนนั้นไม่คิดหยุดห้ามใดๆ เพราะเมื่อเริ่มลงมือแล้วมันก็ต้องทำให้ถึงที่สุด หลี่เจิ้งชิวและตระกูลหลี่นั้นมันต้องหายไป
หากทำเรื่องนั้นลงได้จนสิ้นแล้วมันก็จะถือว่าเย่หยวนตอบแทนหยางเสว่เจินแล้วสิ้น
“ท-ท่านพี่ ท่านอย่าได้ไปฟังคำไร้สาระของมัน! เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้าจริงๆ!” ถังหยูนั้นแทบจะร้องไห้ออกมา
เย่หยวนนั้นยิ้มตอบกลับไป “เราพี่น้องกัน ข้าย่อมเชื่อเจ้า! แต่สหายของข้านั้นเสียขวัญจากเรื่องนี้มากทีเดียว เจ้าคิดจะทำอย่างไร?”
สหายที่เย่หยวนกล่าวถึงมันย่อมจะหมายถึงหยางเสว่เจิน
ถังหยูพยักหน้ารับราวกับเป็นไก่ “ท่านพี่วางใจเถอะ น้องเข้าใจดี! น้องเข้าใจมันอย่างแจ่มชัด! พรุ่งนี้ไป ไม่สิ ตั้งแต่วันนี้ไปอาณาจักรตะวันออกมันจะไม่มีตระกูลหลี่อีกต่อไป!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...