จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2547

“มุก? เย่ผู้นี้ไม่มีเวลามาเล่นมุกกับเจ้าหรอก! หรือที่ว่ามานี้เพราะเจ้าไม่กล้ากันแน่? หรือว่ายอดฝีมือนักหลอมโอสถสวรรค์อันดับหนึ่งอย่างเจ้านี้แท้จริงจะเป็นแค่ไอ้ขี้ขลาดคนหนึ่ง?”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวออกมาคนทั้งหลายก็ต้องสูดหายใจลึกไปพร้อมๆ กัน

เย่หยวนนั้นทำการเย้ยหยันราชครูต่อหน้าทุกผู้คน!

เรื่องราวเช่นนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นมานานสักแค่ไหนกันเล่า?

หลินหลานนั้นได้แต่ต้องกัดฟันแน่นขึ้นมา

ดูอย่างไรเย่หยวนนั้นก็อวดอ้างตัวแต่ถึงจะอย่างนั้นมันก็ยังทำให้จิตใจของเขาเกิดไฟปะทุขึ้นมาไม่ได้

เพราะต่อให้จะเป็นฝ่าบาทองค์จักรพรรดิเองก็ยังไม่กล้าจะมาเย้ยหยันเขาต่อหน้าผู้คนเช่นนี้

แต่ผู้บรรลุสวรรค์ที่มีค่าความเข้ากันได้แค่หนึ่งนั้นกลับกล้าทำอย่างไม่เกรงกลัว

ที่สำคัญไปกว่านั้นเขายังกล้ามาเย้ยหยันในวิชาการโอสถที่เขาภาคภูมิอีกด้วย!

หากเรื่องเช่นนี้เขาทนได้แล้ว มันจะมีสิ่งใดที่เขาทนไม่ได้กัน?

“หึๆ ดีมาก! ราชครูผู้นี้เองก็จะขอรับคำท้าของเจ้าไว้! แต่หากราชครูผู้นี้รู้ว่าเจ้านั้นแค่ล้อเล่นกับข้าและไม่อาจจะหลอมโอสถสวรรค์ได้แล้ว…”

“หากเย่ผู้นี้พ่ายแก่เจ้าข้าจะทำลายพลังบ่มเพาะของตนเองและปล่อยให้ตระกูลถังตกอยู่ในมือเจ้าตามต้องการ!”

เขานั้นไม่รอให้หลินหลานพูดจบ เย่หยวนก็กล่าวขึ้นมาขัดทันทีไม่เปิดช่องให้ตัวเองได้หลุดรอดไป

เพราะสิ่งที่หลินหลานกล่าวขึ้นมานั้นมันคือเรื่องการหลอมโอสถ

แต่สิ่งที่เย่หยวนกล่าวออกมานั้นมันคือเรื่องพ่ายแพ้แก่หลินหลาน!

หรือก็คือเย่หยวนนั้นมีความมั่นใจอย่างมากว่าจะเอาชนะการประลองโอสถครั้งนี้ได้!

และคำพูดของเขานั้นมันก็เหมือนการเอาตัวเองไปวางไว้บนหน้าผา!

คนทั้งหลายนั้นต่างต้องอ้าปากค้างขึ้นมา

เคยเห็นคนบ้าบิ่นมาก็มากมายแต่ไม่เคยเห็นใครที่บ้าบอเช่นนี้มาก่อน!

แต่คนทั้งหลายนั้นไม่นึกฝันว่าเย่หยวนจะยังพูดไม่จบ

เพราะหลังจากหยุดไปพักหนึ่งเย่หยวนก็กล่าวขึ้นมาต่อ “แต่หากเย่ผู้นี้ชนะ ราชครูคิดจะทำอะไร?”

หลินหลานหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยิน “คนอย่างเจ้ามีสิทธิอะไรมาเรียกร้องเรื่องราวจากข้ากัน?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เจ้าสังหารข้าไม่ได้แต่วันหน้าข้าจะสังหารเจ้าลงได้แน่! ต่อให้เจ้าจะมุดหัวอยู่ในราชวังมันก็เปล่าประโยชน์! เพราะฉะนั้นการดวลนี้เจ้าต้องรับคำท้า!”

คนทั้งหลายนั้นต่างหันมามองเย่หยวนด้วยสีหน้าแปลกๆ ตกตะลึงกับความหลงตัวเองของชายหนุ่มผู้นี้

นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นกลางกลับคิดขู่จะฆ่าราชครูผู้อยู่ถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ท่ามกลางการป้องกันของทหารมากมาย

พวกเขานั้นไม่อาจจะเข้าใจความคิดของผู้บรรลุสวรรค์ผู้นี้ได้เลย!

แน่นอนว่าเขานั้นมีความสามารถในการปล่อยทุกที่เป็นเลิศ!

หลินหลานนั้นหัวเราะขึ้นมา “เจ้าจะบอกว่าราชครูชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ผู้นี้ต้องมุดหัวกลัวเจ้า? น่าขันนัก! เจ้าเชื่อหรือไม่เล่าว่าราชครูนี้พร้อมจะสังหารเจ้าลงทุกเมื่อ?”

แต่ในเวลานั้นเองที่หลู่หยุนก็กล่าวขึ้นมาแทรก “ไม่ มันมิใช่เรื่องตลกใด! เจ้าสังหารเขาไม่ได้หรอก!”

เมื่อคำพูดเหล่านี้ถูกกล่าวสายตาของคนทั้งหลายก็ต้องหันไปมองต้นเสียงตามๆ กัน

หลินหลานขมวดคิ้วแน่น “หลู่หยุน เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าพูดเช่นนี้ขึ้นมามันฟังดูโง่น่ะ?”

แต่หลู่หยุนนั้นส่ายหัวออกมา “เฒ่าคนนี้ไม่ได้หมายถึงว่าข้าจะปกป้องเขา ข้าแค่พูดตามหลักเหตุและผล! เจ้ารู้หรือไม่เล่าว่าทำไมเฒ่าคนนี้ถึงได้มาในวันนี้? เจ้าคิดว่าแค่ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นกลางคนหนึ่งมันก็จะมีค่าพอให้เฒ่าคนนี้เดินทางออกมาปกป้องหรือ?”

หลินหลานนั้นหน้าเปลี่ยนสีไปทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

หลู่หยุนนั้นไม่รีบร้อนและค่อยๆ กล่าวขึ้นมาต่อ “เย่หยวนนั้นครั้งหนึ่งเคยลอบเข้าไปในราชวังและเดินผ่านหน้าเฒ่าคนนี้ไปแต่เฒ่าคนนี้กลับไม่อาจสัมผัสได้ถึงตัวเขาแม้แต่น้อย! กฎแห่งห้วงมิติของเขานั้นมันเหนือล้ำฟ้าไปแล้ว เจ้าสังหารเขาไม่ได้หรอก! แต่วันหน้าเขาจะเก่งกาจพอที่จะสังหารเจ้าได้แน่! แน่นอนว่าหากเจ้าไม่คิดเชื่อแล้วจะลองดูก็ได้!”

หลู่หยุนนั้นกล่าวออกมาอย่างชัดเจนทำให้คนทั้งหลายต้องอ้าปากค้างไปตามๆ กัน

นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นกลางเดินผ่านหน้ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่แต่อีกฝ่าย

กลับไม่รู้ตัวเลยหรือ?

มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน?

“มั่วแล้ว! อาจารย์หยุนโกหกแล้ว!”

“เพื่อจะปกป้องตระกูลถังนั้น อาจารย์หยุดไปสุดตัวเสียจริงๆ!”

“โกหกหน้าตายเช่นนี้ออกมาได้ ไม่นึกเลยว่าอาจารย์หยุนจะกล้าทำ!”

…

ไม่มีใครเชื่อว่าหลู่หยุนกล่าวความจริงออกมาเพราะเรื่องราวเช่นนั้นมันเกิดกว่าที่จะเชื่อถือได้

มันเหลือเชื่อในระดับเดียวกับเรื่องของนักหลอมโอสถสวรรค์หนึ่งแต้มนั้นทีเดียว

เพราะจะอย่างไรเสียหลู่หยุนนั้นก็บอกว่าเดินผ่านหน้า มิใช่การหลบซ่อนผ่านไป

นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นกลางเดินผ่านหน้ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่