จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2556

หน้าตึกรวมฟ้านั้นมันเปี่ยมล้นไปด้วยผู้คนจนแทบไม่มีที่ให้หายใจ

ห้าปีก่อนนั้นนักหลอมโอสถสวรรค์หนึ่งแต้มได้เอาชนะราชครูลงจนทำให้คนทั้งเมืองต้องแตกตื่นกันทั่ว!

เวลานี้นักหลอมโอสถสวรรค์หนึ่งแต้มคนนั้นกำลังคิดจะมาหลอมโอสถฟื้นฟูเทพต่อหน้าผู้คนมันย่อมจะยิ่งดึงดูดความสนใจของผู้คนไว้มากมาย

ที่สำคัญไปกว่านั้นการพนันในครั้งนี้มันยังเดิมพันด้วยตำแหน่งราชครูเสียด้วย!

“ผ่านไปตั้งห้าปีแล้ว ข้าสงสัยเหลือเกินว่าฝีมือของนักหลอมโอสถสวรรค์หนึ่งแต้มผู้นั้นจะพัฒนาไปถึงขั้นไหน!”

“หึๆ ไม่ว่าจะเก่งกาจขึ้นมาแค่ไหนมันก็คงไม่มีทางหลอมโอสถฟื้นฟูเทพได้หรอก!”

“นักหลอมโอสถสวรรค์หนึ่งแต้มนั้นมันสุดยอดจริง แต่เวลาห้าปีมันสั้นเกินไป!”

…

แน่นอนว่าคนทั้งหลายก็ย่อมจะไม่มีใครคิดว่าเย่หยวนจะทำได้จริง

มันมิใช่เพราะพวกเขานั้นไม่เชื่อในเย่หยวนแต่มันเพราะว่าเวลาห้าปีนั้นสั้นเกินไปในสายตาของพวกเขา

ห้าปีนั้นมันไม่พอที่จะเรียนรู้โอสถสวรรค์รักษาทั่วๆ ไปด้วยซ้ำ

ต่อให้เย่หยวนจะหลอมโอสถปรับฐานได้เหนือล้ำปานใด แต่ช่องว่างระหว่างโอสถปรับฐานและโอสถฟื้นฟูเทพมันก็ห่างชั้นกันอย่างไม่อาจเอามาเทียบเคียง!

ความแตกต่างนี้มันมิใช่สิ่งที่เวลาสั้นๆ ห้าปีจะช่วยเหลือได้

“เขามาแล้ว เขามาถึงแล้ว! นักหลอมโอสถสวรรค์หนึ่งแต้มคนนั้นมาถึงแล้ว!”

มันมีเสียงร้องเกิดขึ้นในฝูงชน

เย่หยวนนั้นนำคนตระกูลถังเดินมาถึงหน้าตึกรวมฟ้า

ราชครูหลินหลานนั้นก้าวเดินออกมารับด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์เย่มาแล้วหรือ? ดูสีหน้าของอาจารย์เย่แล้วชัยชนะคงอยู่ในมือท่านแน่แล้วใช่หรือไม่? เฒ่าราชครูคนนี้คงต้องลงจากตำแหน่งแล้วจริงๆ!”

ข่าวที่องค์ชายใหญ่ได้รับมานั้นแน่นอนว่าหลินหลานเองก็ย่อมจะได้ยินเช่นกัน

เพราะฉะนั้นเขาจึงมั่นใจว่าตนได้ชนะแล้ว!

ความอับอายที่เขาเคยได้รับเมื่อห้าปีก่อนนั้นเขาจะเอามันคืนให้เย่หยวนอย่างครบถ้วนในวันนี้!

“ใช่แล้ว เจ้าก็แก่มากแล้ว มันถึงเวลาไปพักผ่อนแล้ว!” เย่หยวนตอบกลับไป

หลินหลานนั้นไม่คิดสนใจและยิ้มตอบกลับไป “หึๆ คำเยินยอนั้นมันก็เหมือนน้ำหอม มีไว้ดมไม่ได้มีไว้กลืน! ห้าปีมานี้เจ้าเอาแต่หลอมโอสถสวรรค์ระดับพื้นฐานไม่เคยจะฝึกฝนโอสถฟื้นฟูเทพ ราชครูผู้นี้อยากจะรู้เสียจริงว่าเจ้านั้นจะเอาอะไรมาชนะราชครูผู้นี้ได้!”

“หะ?! หลอมโอสถสวรรค์พื้นฐานมาตลอดห้าปี?”

“ตลกแล้ว! หลอมโอสถสวรรค์พื้นฐานพวกนั้นไปมันจะได้อะไร!”

“พระเจ้าช่วย มันไม่จริงใช่ไหม? ต่อให้เย่หยวนนั้นจะหลอมโอสถสวรรค์ปรับฐานไปจนถึงระดับล้ำฟ้ามันก็คงไม่ช่วยให้เขาหลอมโอสถฟื้นฟูเทพขึ้นมาได้หรอก!”

…

เมื่อหลินหลานกล่าวเช่นนั้นออกมาคนทั้งหลายต่างก็ร้องลั่นแสดงความเห็นของตนออกมา

ทุกคนนั้นคิดว่าเย่หยวนคงใช้เวลาห้าปีที่ผ่านมานี้เอาแต่เก็บตัวศึกษาโอสถฟื้นฟูเทพ

หรืออย่างน้อยๆ ก็ควรจะฝึกอะไรที่มันเกี่ยวข้องกับโอสถฟื้นฟูเทพ

แต่เขานั้นกลับไม่ได้ทำ!

เย่หยวนนั้นใช้เวลาห้าปีที่ผ่านมาฝึกฝนแค่โอสถสวรรค์ระดับพื้นฐาน!

โอสถสวรรค์ขั้นพื้นฐานทั้งหลายนั้นมันเป็นเพียงแค่พื้นฐานของวิชาการโอสถสวรรค์!

การศึกษาโอสถสวรรค์ประเภทนั้นมันไม่อาจจะช่วยอะไรในการหลอมโอสถฟื้นฟูเทพได้เลย!

หรือจะบอกว่าการเดิมพันครั้งนี้มันแค่เรื่องตลกกัน?

บนตึกรวมฟ้าชั้นสองนั้นมันมีห้องพิเศษที่สามารถจะมองดูเรื่องราวทั้งหมดเบื้องล่างได้สิ้น

เวลานี้มันมีชายวัยกลางคนในชุดฟ้าครามคนหนึ่งกำลังมองดูเรื่องราวลงมาจากหน้าต่างของห้องนั้น

ชายวัยกลางคนผู้นี้ดูเปี่ยมล้นไปด้วยพลัง ดูหนักแน่นและน่านับถือ เขานั้นคือจักรพรรดิแห่งอาณาจักรตะวันออก เฉียวไคหยวน!

องค์ชายรองนั้นกล่าวตอบไป “ไม่! เสด็จพ่อคิดผิดแล้ว! หากเย่หยวนชนะ… ราชครูย่อมจะมาอยู่ฝ่ายข้าแทน!”

องค์ชายใหญ่นั้นหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยิน “เจ้ารอง เจ้าคิดจริงๆ หรือแค่พูดออกมาด้วยความจนตรอก? มาถึงขั้นนี้แล้วเจ้ายังคิดว่าเย่หยวนมันจะชนะหรือ? เจ้าคนที่เอาแต่หลอมโอสถสวรรค์พื้นฐานมาตลอดห้าปี เจ้าคิดหรือว่ามันจะหลอมโอสถฟื้นฟูเทพได้จริง?”

องค์ชายรองนั้นยิ้มตอบกลับไป “ท่านพี่! ครั้งก่อนนั้นมันก็ไม่มีใครเชื่อมิใช่หรือ? แล้วท่านเอาอะไรมามั่นใจว่าเขาจะไม่พลิกกลับมาได้อีก?”

องค์ชายรองนั้นยังคิดจะตอบสวนกลับไปแต่เฉียวไคหยวนกลับกล่าวขึ้นมาแทรกก่อน “หากเขาชนะได้จริง เราก็ย่อมจะค่อยไปพิจารณาเรื่องราวกันใหม่ได้! เพียงแค่ว่ามันคงไม่มีทาง!”

คนอื่นๆ นั้นไม่ได้รู้เลยว่าอนาคตองค์จักรพรรดินั้นมันได้ถูกตัดสินกันง่ายๆ เช่นนี้บนชั้นสองของตึกรวมฟ้า

เบื้องหน้าตึกรวมฟ้านั้นมันมีคนมากมายที่ต่างด่าว่าเย่หยวนที่ไม่ประเมินตัวเอง

ดูอย่างไรก็ไร้ฝีมือแต่กลับคิดท้าทายทำมัน

ข้างๆ กายหลินหลานนั้นเซี่ยหัวหัวเราะลั่นกล่าวขึ้นมา “เย่หยวน เจ้าบอกว่าอีกห้าปีจะขายโอสถสวรรค์ให้เซี่ยผู้นี้มิใช่หรือ? เวลานี้เซี่ยผู้นี้อยากจะถามขอซื้อโอสถสวรรค์แล้ว โอสถสวรรค์ของเจ้าอยู่ที่ใดเล่า? ฮ่าๆๆ…”

เย่หยวนหันไปมองก่อนจะตอบไป “ดูเจ้าจะพอใจกับแขนนั้นมาก!”

เซี่ยหัวนั้นเปลี่ยนสีหน้าแดงก่ำร้องตวาดไป “แน่นอน! เจ้านั้นตัดเส้นทางการโอสถของข้าลงแล้ว เวลานี้ข้าย่อมจะมาเพื่อตัดของเจ้าลงบ้าง! เจ้าคิดว่าข้าจะไม่กล้าเย้ยเจ้าหรือ? ฮ่าๆๆ…”

ความเกลียดชังของเซี่ยหัวต่อเย่หยวนนั้นมันไม่ได้ด้อยไปกว่าความเกลียดชังที่หลินหลานมีต่อเย่หยวน

อาชีพนักหลอมโอสถสวรรค์นั้นมันเป็นตัวตนที่สูงส่งปานใด?

เขานั้นเคยยืนอยู่บนความยิ่งใหญ่มีคนนับถือนับพันนับหมื่น!

แต่มันกลับต้องพังทลายลงสิ้นเพราะตัวเย่หยวน!

เวลานี้ได้เห็นเย่หยวนที่จะต้องแพ้แน่แล้ว มีหรือที่เขาจะยังไม่ตื่นเต้นดีใจ?

แต่ว่าเย่หยวนนั้นกลับยิ้มตอบกลับไป “เช่นนั้นหรือ? ในเมื่อเจ้าวางท่าเช่นนั้นแล้วข้าก็จะไม่ขายโอสถฟื้นฟูเทพของข้าให้แก่เจ้า!”

เซี่ยหัวหัวเราะลั่นขึ้นมาเมื่อได้ยินคำของเย่หยวน “อ่า ไม่นะ ข้ากลัวเหลือเกิน! โอสถฟื้นฟูเทพของเจ้า? โอสถฟื้นฟูเทพของเจ้าหรือ! ฮ่าๆๆ เจ้าเคยได้หลอมโอสถฟื้นฟูเทพมาก่อนแล้วหรือ? น่าขันนัก!”

…………….