จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2602

เมื่อสองยอดฝีมือเผชิญหน้ากันเช่นนี้แล้วอากาศรอบๆ ย่อมจะหนักหน่วงจนแทบไม่อาจใช้หายใจ

หนึ่งคือเจ้าเมืองผู้ทรงพลัง จอมเทพที่ลากเฮ่อหยุนเซียงลงมาจากบัลลังก์

ส่วนอีกหนึ่งคือผู้ท้าทายอันเหนือล้ำ ราชันคนใหม่แห่งเมืองตะวันโรจน์!

ผลลัพธ์ของการประลองครั้งนี้ชัยชนะจะไปจบลงที่ฝ่ายใด คนทั้งหลายย่อมจะไม่อาจคาดเดาได้

“ก่อนนั้นเฮ่อหยุนเซียงและจางซุนซิงหยู่ได้ต่อสู้กันอย่างดุเดือดกว่าสามร้อยกระบวนท่ากว่าที่จะตัดสินแพ้ชนะกันได้! แต่เวลานี้จางซุนซิงหยู่กลับใช้ฝ่ามือเดียวสยบคนทั้งสองลงได้ พวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันอีกต่อไปแล้ว!”

“การถกเต๋านับสิบปีย่อมจะทำให้จางซุนซิงหยู่เหมือนได้เกิดใหม่!”

“ไม่ว่าเด็กคนนี้เขาจะมากพรสวรรค์สักแค่ไหนมันก็ไม่มีทางเทียบจางซุนซิงหยู่ได้แน่!”

…

ฝ่ามือที่กระแทกออกมามันทำให้คนทั้งหลายได้ลิ้มรสความน่าสะพรึงของจางซุนซิงหยู่

แม้ว่าเย่หยวนจะเก่งกาจแต่มันก็ไม่มีทางจะขึ้นไปถึงระดับของจางซุนซิงหยู่ได้

เพราะจะอย่างไรเสียตอนที่เย่หยวนสู้หกต่อหนึ่ง เขาก็แทบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว

จางซุนซิงหยู่มองดูเย่หยวนด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “เด็กน้อย อย่าได้มาหาว่าข้านั้นไม่ให้โอกาสเจ้าแล้วกัน ข้าจะใช้ดาบของข้านี้ฟันเจ้า หากเจ้ารับมันไว้ได้ข้าจางซุนซิงหยู่คนนี้จะให้เจ้าได้ตายศพสวยๆ!”

คำพูดของเขามันเปี่ยมล้นไปด้วยความเย้ยหยัน

ในสายตาของเขาเย่หยวนย่อมจะไม่อาจป้องกันดาบของเขานี้ไว้ได้แน่

หรือต่อให้รับไว้ได้มันก็คงต้องบาดเจ็บสาหัสแทบตายลง

แล้วเขาก็จะช่วยสังหารให้ต่อทันที!

คนทั้งหลายที่ได้ยินนั้นต่างหน้าซีดลงเพราะสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของจางซุนซิงหยู่

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ดาบของเจ้านี้ข้าจะขอรับไว้เอง! หากมันทำอันตรายข้าได้ข้าจะยอมตายให้เจ้าได้ศพสวยๆ!”

“ซี๊ด…”

โอหัง!

คำพูดไม่กี่คำของพวกเขานี้มันทำให้เกิดประกายไฟลุกโชนขึ้นมาทันที

จางซุนซิงหยู่หัวเราะขึ้น “ศิษย์นิกายอย่างเจ้ามันไม่ได้รู้จักฟ้าดินเสียจริง! ช่างเถอะ ในเมื่อเจ้าคิดจะมารนหาที่ตายแล้วข้าก็จะส่งเจ้าไปเอง!”

เสียงของเขายังไม่ทันจางหายจางซุนซิงหยู่ขยับตัวเล็กน้อย!

เขาก้าวเท้าออกมาพร้อมด้วยปราณดาบที่พุ่งทะยานทะลุฟ้า!

และท่ามกลางปราณดาบที่รุนแรงบ้าคลั่งนี้มันกลับปรากฏพลังของกฎออกมาด้วย

กฎแห่งชีวิต!

กฎแห่งความตาย!

กฎทั้งสองผสานเข้ากับปราณดาบของจางซุนซิงหยู่อย่างแนบเนียนผสานจนเป็นเนื้อเดียวกัน

สีหน้าของคนทั้งหลายต่างซีดขาวลง

ภายใต้พลังรุนแรงของปราณดาบนี้พวกเขานั้นต่างต้องถอยหลังไปอย่างไม่ได้นัดหมาย

เพราะพวกเขาไม่อาจจะทนอยู่ใกล้ปราณดาบนี้ได้!

แม้แต่ตัวเฮ่อหยุนเซียงและตี้ชิงเองก็ยังไม่อาจจะทนรับ!

เฮ่อหยุนเซียงตกตะลึงอย่างสุดหัวใจ เขาได้แต่ต้องยิ้มแห้งๆ ออกมา

“ข้าไม่นึกเลยว่าสิบปีมานี้ดาบความเป็นความตายของเขากลับจะพัฒนาขึ้นไปได้ถึงขั้นนี้! ช่องว่างระหว่างข้ากับเขาแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว! ดูท่าครั้งนี้ข้าจะลงเดิมพันผิดข้างจริงๆ!” เฮ่อหยุนเซียงกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเหยเก

ตี้ชิงกล่าวขึ้นตาม “ไม่นึกเลยว่าจางซุนซิงหยู่กลับจะมากพรสวรรค์ปานนี้! ต่อให้เจ้าเด็กคนนั้นจะมีวิชาลับใดๆ ติดตัวซ่อนไว้ก็คงไม่อาจจะต้านทานจางซุนซิงหยู่ได้อีกแล้ว ไหนจะยังเรื่องที่จางซุนซิงหยู่มีพลังบ่มเพาะเหนือกว่าเขาไปขั้นหนึ่งอีก!”

เฮ่อหยุนเซียงกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าหนักแน่น “หากเขาไม่ลงมือทำอะไรภายในสามก้าวเดินนี้ เขาคงไม่มีโอกาสจะทำอะไรอีกแล้ว! เมื่อดาบนี้ฟันลงมาเขาย่อมจะต้องตายเป็นแน่!”

ตี้ชิงพยักหน้ารับออกมาอย่างสุดใจ

เพราะว่าจางซุนซิงหยู่นั้นกำลังรวบรวมง้างพลัง!

หากพลังนี้ถูกปล่อยออกมาแล้วแม้แต่สวรรค์ก็คงไม่อาจต้านทานรับมันไว้!

เย่หยวนย่อมจะไม่มีทางรับไว้ได้แน่!

ระหว่างที่พูดกันไปนั้นตัวจางซุนซิงหยู่ก็ก้าวเท้าออกมาอีกครั้งพร้อมปราณดาบที่รุนแรงขึ้นกว่าเก่า!

เรียกได้ว่ามันเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว!

สัมผัสได้ถึงปราณดาบนี้คนทั้งหลายต่างก็ต้องถอยหลังไปอีกไกลโข!

สีหน้าของคนทั้งหลายที่ได้เห็นนั้นมันซีดขาวเหมือนกระดาษ

มีเพียงเย่หยวนเท่านั้นที่ยืนมั่น!

เขาไม่เหมือนไม่อาจสัมผัสได้ถึงปราณดาบนี้และไม่คิดจะชักดาบหรือใช้วิชาใดๆ ออกมารับ เขาเพียงแค่ยืนมองหน้าจางซุนซิงหยู่ไปนิ่งๆ

เฮ่อหยุนเซียงได้แต่ส่ายหัวออกมา “จะอย่างไรเจ้าเด็กคนนี้มันก็ขาดประสบการณ์สินะ! ไม่ลงมือตอนนี้ข้าว่าเขาคงไม่ได้มีโอกาสลงมืออีกตลอดไปแล้ว!”

ความน่ากลัวที่กระแทกจิตวิญญาณของพวกเขานั้นมันทำให้หลายคนหมดสติลง

ส่วนเย่หยวนที่เป็นเป้าหมายของดาบนั้นมันย่อมจะต้องได้รับแรงกดดันที่เหนือล้ำกว่าคนรอบข้าไปมากล้น

แต่ว่าวินาทีเดียวกับที่จางซุนซิงหยู่ฟันดาบออกมานั้นเย่หยวนก็ได้ขยับในที่สุด

“ค่ายกลดาบ… เอกภพ!”

สามพลังแห่งกฎพุ่งทะยานขึ้นมาจากร่างของเย่หยวนในทันที

ดาบแสงนั้นมันดูเบลอขึ้นมากับตา

และค่อยๆ แปรเปลี่ยนกลายเป็นพลังเขตแดนล้อมรอบตัวเย่หยวนไว้!

ไม่ใช่ปราณดาบแต่มันเป็นค่ายกลดาบที่สร้างขึ้นมาด้วยพลังแห่งกฎทั้งสามอย่าง

จางซุนซิงหยู่นั้นกำลังยิ้มเย้ยอยู่ในใจแต่เมื่อได้เห็นวิชานี้สีหน้าของเขาพลันต้องเปลี่ยนสีไป

แต่ตอนนี้ต่อให้เขาจะอยากหยุดดาบของตนไว้ มันก็ไม่อาจจะหยุดได้อีกต่อไปแล้ว

เพราะเขานั้นไม่ได้เผื่อแรงไว้ชักดาบกลับมาแต่แรก!

ตู้ม!

ดาบแห่งความเป็นความตายนั้นมันเข้าปะทะกับพลังของค่ายกลดาบเอกภพอย่างรุนแรงจนพัดพาคนทั้งหลายที่มุงดูลอยลิ่วไป

บ้างที่อ่อนแอหน่อยถึงขั้นกลายสภาพเป็นเนื้อบดไปภายใต้พลังของปราณที่กระแทกออกมา

การโจมตีนี้มันรุนแรงจนน่ากลัว!

เย่หยวนและจางซุนซิงหยู่ต่างลอยลิ่วออกมาทั้งสองฝั่งและต้องถอยหลังไปไกลกว่าที่จะตั้งตัวได้

ผลทั้งสองกลับเสมอกัน!

จางซุนซิงหยู่มองดูเย่หยวนอย่างตกตะลึงสุดใจ “กฎเต๋าดาบ! กฎแห่งห้วงมิติ! กฎเต๋าค่ายกล! ไอ้เด็กคนนี้ เจ้าช่างปิดซ่อนไว้ลึกล้ำแท้!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “มันมิใช่ว่าข้าคิดปกปิดใดๆ เพียงแค่ว่าจนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่มีใครที่ทำให้ข้าเอาจริงได้ เจ้าก็ไม่เลว เจ้าทำให้ข้าเอาจริงได้แต่เจ้าคงโม้ต่อไปไม่ได้แล้วน่าเสียดายนัก เจ้าทำอันตรายข้าไม่ได้เพราะฉะนั้นข้าก็ไม่คิดจะให้เจ้าได้ตายศพสวยๆ แล้ว!”

จางซุนซิงหยู่หน้าถอดสีไปทันทีที่ได้ยิน สายตาของเขาเปี่ยมล้นไปด้วยความเย็นเยือก

แต่พวกเฮ่อหยุนเซียงได้แต่ต้องอ้าปากค้างอย่างไม่คิดเชื่อสายตา!

ไม่มีใครคิดฝันว่าเย่หยวนกลับจะเก่งกาจได้ถึงขั้นนี้!

…………………………