จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2637

“ฉือเฟยหยู! เจ้าเฒ่านี่ทำไมจึงทำเรื่องไร้ยางอายได้ปานนี้!”

ท่ามกลางการต่อสู้อันดุดันนั้นเฟิงซวนยี่ก็ได้หันมาร้องด่าอย่างสุดกำลัง

เดิมทีแล้วตอนที่ฉือเฟยหยูนั้นคิดเล่นงานเย่หยวนเขายังพอทนรับได้เพราะมันไม่ได้ลงมือใดๆ ร้ายแรงหรือทำเรื่องเสียดายแก่นิกาย

แต่เวลานี้ในวินาทีที่นิกายกำลังเผชิญหายนะตัวเขานั้นกลับมีความคิดชั่วร้ายอย่างไร้ยางอายถึงที่สุด

“เฟิงซวนยี่ หากเจ้าอยากหาเรื่องตายก็ตายไปคนเดียวเถอะ ข้าฉือเฟยหยูจะไม่ขอตายที่นี่!”

ฉือเฟยหยูหัวเราะลั่นก่อนจะยกมือขึ้นเตรียมกระแทกใส่เย่หยวน

แต่ในเวลานั้นเองที่สีหน้าของเขาต้องเปลี่ยนสีไปเพราะรู้สึกได้ว่าปราณเทวะในร่างกายนั้นมันกลับติดขัดจนขยับไม่ได้

ค่ายกลร้อยพิษ!

เวลานี้มันผ่านมาได้กว่ายี่สิบปีแล้วตั้งแต่ที่เย่หยวนใช้มันออกมาต่อหน้าผู้คนเป็นครั้งแรกและแน่นอนว่าพลังของค่ายกลร้อยพิษที่เขาใช้ออกมาในครั้งนี้มันย่อมจะรุนแรงกว่าครั้งก่อนอย่างไม่อาจเทียบเคียง!

เย่หยวนนั้นเปิดแผ่นหยกของจงเจียนโชวออกมาได้และย่อมจะได้พบเจอวิธีการใช้งานพิษต่างๆ มากมายภายในทำให้เย่หยวนได้เรียนรู้อย่างมากมายมหาศาล

พิษเหล่านั้นมันถูกเย่หยวนนำมาปรับใช้ในค่ายกลร้อยพิษทำให้พลังของมันพัฒนาขึ้นไปอย่างน่าเหลือเชื่อ!

เวลานี้แม้แต่ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกเองก็ยังต้องเสียท่า!

หวงฟู่หยุนซือที่ได้เห็นเช่นนั้นกลับไม่ได้คิดตกใจใดๆ เพราะเขานั้นรู้ดีว่าเย่หยวนสามารถใช้วิชาเช่นนี้ได้

ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่พลาดเมื่อตอนนั้น

“พลังของค่ายกลร้อยพิษมันพัฒนาขึ้นมาอีกครั้งแล้ว! แม้ว่ามันจะยังไม่ถึงขั้นสังหารยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกได้แต่มันก็มากพอจะหยุดพวกเขาลงราวห้าอึดใจ!” หวงฟู่หยุนซือกล่าวขึ้นมาอย่างชื่นชม

ตอนที่เย่หยวนอยู่ในมหารัฐเมฆรุ้งนั้นเขาใช้ค่ายกลร้อยพิษนี้ออกมาแต่มันหยุดเหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกทั้งหลายได้เพียงแค่ไม่ถึงอึดใจ

แต่เวลานี้มันกลับรุนแรงมากกว่าเก่าไปหลายเท่าตัว!

ระหว่างที่หวงฟู่หยุนซือกำลังมองดูเรื่องราวด้วยความชื่นชมนั้นเย่หยวนก็ปล่อยคลื่นพลังรุนแรงขึ้นมาจากร่างกาย

พร้อมๆ กันนั้นมันก็ปรากฏก้อนหินหนึ่งขึ้นมาในมือของเขา

หวงฟู่หยุนซือนั้นต้องเบิกตากว้างจ้องมองมันอย่างตกตะลึง “สมบัติวิญญาณสวรรค์!”

ก้อนหินนั้นมันย่อมจะเป็นเขาแห่งถงเทียนที่ย่อขนาดลงแล้ว

เวลานี้เย่หยวนย่อมจะไม่คิดปกปิดใดๆ อีกต่อไป

ฉือเฟยหยูนั้นคิดสังหารเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เวลานี้ยังกลับมาคิดทรยศหักหลังนิกายตน เย่หยวนย่อมจะไม่คิดยั้งมืออีก

ค่ายกลร้อยพิษนั้นมันหยุดฉือเฟยหยูลงได้แค่ราวสามถึงห้าอึดใจ แต่มันก็มากพอจะเปิดช่องให้เย่หยวนลงมือแล้ว!

เมื่อสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังจากเขาแห่งถงเทียน ฉือเฟยหยูก็ต้องเบิกตาค้างขึ้น

มีหรือที่เขาจะคิดฝันว่าเย่หยวนมียอดอาวุธเช่นนี้ติดตัวอยู่?

เย่หยวนนั้นไม่คิดรอช้ารีบยกฝ่ามือใช้งานเขาแห่งถงเทียนพุ่งเข้ากระแทกร่างของฉือเฟยหยูที่ยืนค้างทันที!

พลังของเขาแห่งถงเทียนนั้นมันดูจะเหนือล้ำกว่าหอกศึกสวรรค์สังหารเสียด้วยซ้ำ

แม้ว่าเย่หยวนจะไม่อาจดึงพลังของมันออกมาใช้ได้เต็มที่แต่การจะโจมตีฉือเฟยหยูที่ไม่อาจป้องกันตัวให้บาดเจ็บหนักนั้นมันก็ไม่ยากเกินมือ!

ตูม!

ฉือเฟยหยูรับมันเข้ากลางอกจนลอยลิ่วออกไปกระอักเลือดเต็มหน้าตน

หากมิใช่เพราะพลังบ่มเพาะของเขานั้นสูงส่งเขาคงไม่อาจจะรอดชีวิตจากการโจมตีนี้ได้แน่แล้ว

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บหนักรู้สึกได้ว่าอวัยวะภายในปั่นป่วนสิ้น

แต่เย่หยวนนั้นย่อมจะไม่คิดปล่อยเขาไป เวลาที่เหลือนั้นมันมากพอจะให้เย่หยวนลงมือโจมตีอีกครั้ง!

“อ-อย่านะ! ผู้อาวุโสเย่ ข้าผิดไปแล้ว! ข้าผิดไปจริงๆ ”

ฉือเฟยหยูนั้นหวาดกลัวเพราะสัมผัสได้ถึงกลิ่นแห่งความตายที่กำลังมาเยือน

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่คิดสนใจและลงมือต่อไปทันที

ตูม!

กระแทกเข้าอีกครั้ง!

หน้าอกของฉือเฟยหยูนั้นยุบลงไปทันที

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างขึ้นมา

นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่คนหนึ่งกลับโจมตียอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกจนบาดเจ็บสาหัส!

ภาพนี้มันเหนือล้ำความเข้าใจเกินไป!

แต่ในเวลานั้นเองที่หวงฟู่หยุนซือต้องผงะก่อนจะพุ่งตัวออกไป!

เขานั้นยื่นมือไปแตะอากาศรอบๆ ตัวคนของตัวเองก่อนที่อากาศทั้งหลายนั้นมันจะเกิดความสั่นไหวขึ้น!

เพียงแค่ว่ามันสายเกินไปแล้ว!

เวลานี้นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำและชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่อันมากมายของทางพันธมิตรโอสถตายตกลงพร้อมๆ กัน

หวงฟู่หยุนซือหันกลับมามองด้วยสายตาดำมืด “เจ้าเด็กคนนี้มันฉลาดเสียจริง! นี่มันคือการใช้ค่ายกลร้อยพิษซ่อนไว้ในพลังแห่งกฎห้วงมิติทำให้ไม่อาจจะสัมผัสได้ ต่อให้จะเป็นข้าคนนี้เองก็ยังถูกเจ้าหลอกเข้าจนได้! แต่ตอนนี้เจ้าทำมันไม่ได้แล้ว!”

ที่แท้แล้วตอนที่เย่หยวนกำลังสังหารฉือเฟยหยูอยู่นั้นเขาก็ได้ค่อยๆ สร้างค่ายกลร้อยพิษขึ้นมาและขยับย้ายมันไปผ่านกฎแห่งห้วงมิติ

ค่ายกลร้อยพิษนั้นมันไร้สีไร้กลิ่นไม่อาจสัมผัสได้ทำให้ยากแก่การตรวจสอบ

แต่สุดท้ายมันก็ยังไม่อาจรอดพ้นจากสายตาของหวงฟู่หยุนซือไปได้

เพียงแค่ว่าเขานั้นเองก็ตกตะลึงกับการที่เย่หยวนสังหารฉือเฟยหยูลงไม่น้อยทำให้เขาไม่ทันได้มองมัน

แม้ว่าเขาระวังค่ายกลร้อยพิษของเย่หยวนมาตลอดแต่สุดท้ายเขาก็ยังปล่อยให้เย่หยวนทำได้สำเร็จ

เย่หยวนตอบกลับไป “อ่า เช่นนั้นหรือ? ค่ายกลร้อยพิษ ขยาย!”

เย่หยวนชี้นิ้วขึ้นฟ้าไปอย่างที่ไม่อาจจะมีใครเข้าใจได้

เพราะว่าจุดที่เย่หยวนชี้ไปนั้นมันไม่มีอะไรอยู่เลยแม้แต่น้อย

ราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่สีหน้าของหวงฟู่หยุนซือกลับเปลี่ยนสีไป!

เพราะว่าเขานั้นสัมผัสได้ว่าค่ายกลร้อยพิษนั้นมันขยายแผ่ตัวออกไปจนกลายเป็นมหาค่ายกลที่แผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทาง

ที่สำคัญไปกว่านั้นค่ายกลย่อยๆ แต่ละจุดนั้นมันยังใช้พลังของกฎแห่งห้วงมิติในการหลบซ่อนไว้ด้วย

ค่ายกลย่อยๆ ทั้งหลายนั้นมันย่อมจะไม่ได้มีพลังเหนือล้ำเหมือนค่ายกลที่เย่หยวนสร้างขึ้นมารอบๆ ตัวทำให้มันไม่ส่งผลถึงเหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกทั้งหลาย

แต่สำหรับนักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำลงไปแล้วมันย่อมจะเป็นพิษร้าย!

เวลานี้จู่ๆ มันก็มีเหล่าคนของฝ่ายพันธมิตรโอสถตกร่วงลงไปนอนกองกับพื้นอีกชุดใหญ่!

“พวกเจ้าจะยังยืนงงอะไรกันอีก? ทุกคนจงฟัง! จงฝ่าวงล้อมออกไปเสีย! หลังจากที่ออกจากแนวเทือกเขาไปได้แล้วก็จงแยกย้ายกันไปคนละทิศทาง! จำไว้ว่าอย่าได้หยุดเท้าลง! ตราบเท่าที่ขุนเขายังเขียวขจีมันก็ย่อมจะยังมีที่ให้เราอยู่อาศัย!” เย่หยวนกล่าวขึ้นมาอย่างสุดเสียงจนดังลั่นสะท้านไปทั้งนิกายสวรรค์ยุทธมั่น