จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2646

เจ้าเมืองอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา “ซัวเฟิงและเก่อหลิงนั้นจะอย่างไรก็เป็นสุดยอดนักหลอมโอสถสวรรค์แห่งเก้าเมืองหนามใต้ ข้อมูลนี้แม้มันจะสืบได้ยากแต่ก็ใช่ว่าจะตามสืบไม่ได้หากตั้งใจจริง”

เมื่อคนทั้งหลายได้ยินเช่นนั้นพวกเขาต่างก็กลับมาตั้งสติกันได้อีกครั้งในทันทีพร้อมสายตาที่หันไปมองเย่หยวนนั้นกลับยิ่งเปี่ยมล้นไปด้วยความดูถูก

เพียงแค่ว่าซูเป่ยหยุนและหวงห่าวหยานนั้นต่างรู้ดีว่าเย่หยวนมิใช่คนจากแดนสวรรค์ใต้เสียด้วยซ้ำ มีหรือที่เขาจะไปถามหาข้อมูลได้?

เพราะฉะนั้นแล้วความเป็นไปได้นั้นมันจึงมีเพียงแค่อย่างเดียว เขานั้นเห็นมันด้วยตาของตนเอง

แม้จะไม่พูดถึงเรื่องอื่นๆ แต่แค่พลังความสามารถในการแยกแยะด้วยตาเปล่านี้มันก็เหนือล้ำมากพอแล้ว

“ซูยี่ เจ้าต้องระวังลูกสาวเจ้าไว้ให้ดีเล่า!” ซุนหยุนจิงนั้นกล่าวขึ้นมาพร้อมหันมามองเย่หยวน

ความหมายนั้นมันคือว่าเจ้าเด็กคนนี้มันวางแผนการใหญ่โตมาเพื่อจะตกลูกสาวของเขาไป

มีหรือที่ซูยี่จะไม่เข้าใจความหมายที่แฝงมานั้น? ใบหน้าของเขานั้นดำมืดขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน

เพราะเดิมทีเขานั้นก็ไม่ได้ชอบใจตัวเย่หยวนมาแต่เดิมแล้ว เวลานี้เขายิ่งเกลียดชังหนักขึ้นยิ่งกว่า

หากไม่เห็นแก่หน้าลูกสาวเขาแล้วเขาคงลงมือหักขาเย่หยวนโยนทิ้งออกไปด้านนอกแน่

นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่คนหนึ่งกลับมาวางท่าต่อหน้าเหล่าเจ้าเมืองทั้งเก้า มันจะไม่รู้จักคำว่ากาลเทศะเลยหรือ?

ซูเป่ยหยุนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ต้องมุดหน้าลงด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

แต่หวงห่าวหยานที่ได้ยินนั้นกลับแสดงสายตาไม่พอใจออกมา

เขานั้นกัดฟันตอบกลับไป “ท่านเจ้าเมืองซุน อาหารนั้นมันกินได้ไม่ต้องเลือกมาแต่คำพูดคนเรามันต้องเลือกเสียหน่อย! เป่ยหยุนนั้นเป็นคนรักของหวงห่าวหยานคนนี้! ข้าเกรงว่าท่านพูดกล่าวคิดจับคู่คนเช่นนี้ออกมามันคงไม่เหมาะแล้ว?”

ได้ยินเช่นนั้นซูเป่ยหยุนก็ยิ่งหน้าแดงขึ้นจนแทบต้องมุดหัวหลบลงไปในเสื้อ

เย่หยวนที่ได้ยินนั้นเองก็ตะลึงไปกับความกล้าของหวงห่าวหยานนี้เช่นกัน เด็กหนุ่มคนนี้มักจะวางท่าเหมือนเป็นคนต่ำต้อยไม่กล้าทำอะไรต่อหน้าเขากลับกล้าจะผงาดขึ้นมาด่าว่าเจ้าเมืองกลับไป

ชัดเจนเลยว่าความรู้สึกที่เขามีต่อซูเป่ยหยุนนั้นมันรุนแรงแค่ไหน

ซุนหยุนจิงนั้นเองก็ผงะไปเช่นกันก่อนจะหัวเราะขึ้นมาแทน “น่าสนใจๆ เจ้าคือลูกของหวงหนานซาน? หึๆ เจ้าเมืองผู้นี้ขอโทษเจ้าด้วยแล้วกัน! เรื่องราวคนหนุ่มสาวนั้นข้าเองก็ไม่อาจจะเข้าใจมันได้แน่ชัดนัก”

เสียงหัวเราะของเขานั้นมันแฝงไปด้วยความหมายที่ลึกล้ำ

เมื่อเจ้าเมืองคนอื่นๆ ได้ยินเช่นนั้นพวกเขาต่างก็หัวเราะออกมาตามเช่นกันจนทำให้ซูยี่นั้นแทบอยากจะมุดดินหนีลงไปให้มันพ้นๆ

มีหรือที่พวกเขาจะไม่เข้าใจว่าเสียงหัวเราะนั้นหมายความว่าอย่างไร?

เพราะเสียงหัวเราะนั้นมันเหมือนเป็นการกล่าวต่อหน้าเขาว่าลูกเจ้ามันสำส่อนดีจริง!

“ยัยหนู มันเรื่องอะไรกันแน่?” ซูยี่กล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าดำมืด

เขานั้นแทบจะไม่เคยโกรธเคืองลูกสาวตนแต่ครั้งนี้มันเหลือความอดทนจริงๆ

“ท่านพ่อ ข้า…ข้า…” ซูเป่ยหยุนนั้นได้เห็นท่าทางของพ่อจนตื่นตระหนกไม่รู้ต้องตอบอย่างไร

“มันไม่มีอะไรทั้งนั้น แค่ลูกเจ้านั้นคิดหวังดีพาข้ามาให้เจ้าได้รู้จัก นางจึงได้ลากตัวข้ามาถึงที่นี่ แต่ดูท่าเจ้าจะไม่อยากรับความหวังดีของลูกเจ้าไว้” เย่หยวนกล่าวขึ้น

“พาเจ้ามาให้รู้จัก? หึๆ เจ้าที่มีพลังแค่ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่นั้นก็มีค่าจะมารู้จักเจ้าเมืองหรือ? ไอ้เด็กคนนี้มันไม่รู้จักประเมินตัวเองเสียจริง! เจ้าคิดว่าแค่สืบสาวเรื่องราวมานิดหน่อยแล้วตัวเองจะเก่งกาจมากหรือ?” ซุนหยุนจิงนั้นกล่าวขึ้นมาก่อนที่ซูยี่จะทันได้กล่าวอะไร

เย่หยวนหันไปมองหน้าซุนหยุนจิงก่อนจะกล่าวขึ้นตอบ “เจ้ามันโอหังเสียจริง!”

ซุนหยุนจิงที่ได้ยินนั้นก็กล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าดำมืดอย่างไม่พอใจ “เด็กน้อย เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังพูดอยู่กับใคร?”

เย่หยวนไม่คิดสนใจเขาและหันไปหาซูเป่ยหยุน “เดิมทีข้านั้นก็ไม่ได้สนใจจะช่วยเหลือเมืองสงบทักษิณใดๆ แต่เวลานี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว”

ซูเป่ยหยุนนั้นยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน “ผู้อาวุโสเย่ ท่านพูดจริงแล้ว?”

เวลานี้ซูเป่ยหยุนนั้นเริ่มจะรู้สึกขอบคุณซุนหยุนจิงขึ้นมา

เพราะหากมิใช่เพราะเขาปากมากล่าวว่าเย่หยวนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าตัวเย่หยวนเองก็คงไม่คิดสนใจร่วมมือกับเมืองสงบทักษิณใดๆ

เพราะอย่างน้อยๆ นางก็พอเดาได้ว่าค่ายสำนักที่อยู่เบื้องหลังเย่หยวนนั้นมันต้องแข็งแกร่งกว่าเมืองสงบทักษิณไปมาก

บางทีมันอาจจะไม่ได้ด้อยไปกว่าเมืองสวรรค์ใต้เสียด้วยซ้ำ!

วินาทีที่ซุนหยุนจิงได้ยินเช่นนั้นเขาก็รู้สึกขำขึ้นมาในใจ “เด็กน้อย เจ้ามันวางท่าได้เก่งเสียจริง! ความหมายของเจ้านั้นคือหากเจ้าเข้าร่วมกับเมืองสงบทักษิณแล้วพวกเราทั้งหลายจะต้องระวังตัวหรือ?”