จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2647

เมื่อเขาออกมาจากห้องลับนั้นสีหน้าของเก่อหลิงก็เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ดวงตาของเขานั้นเจิดจ้ามีประกายความหวัง

เขานั้นไม่นึกฝันว่าการหลอมโอสถมันกลับยังทำเช่นนี้ได้! สำหรับเขาที่ฝึกฝนขึ้นมาด้วยตัวเองแล้วคำสอนไม่กี่คำของเย่หยวนนั้นมันเหมือนเป็นการชี้นำสู่โลกใบใหม่

เวลานี้เขารู้สึกซาบซึ้งในคุณของเย่หยวนอย่างมาก “เฒ่าเก่อ ยังจะขึ้นไปอีกหรือ? ข้ารู้ว่าเจ้านั้นเก่งกาจแต่หากแพ้ต่อไปเช่นนี้แล้วใบหน้าเฒ่าๆ ของเจ้ามันจะไม่มีใครมองเอา!” เมื่อซัวเฟิงได้เห็นว่าเก่อหลิงลงสนามมาอีกครั้งเขาก็อดกล่าวเย้ยขึ้นมาไม่ได้

เก่อหลิงที่ได้ยินก็ต้องตอบกลับไปด้วยใบหน้าดำมืด “ใครจะชนะหรือแพ้นั้นยังไม่แน่หรอก!”

ซัวเฟิงนั้นไม่คิดสนใจและตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม “หึๆ ต้องให้เด็กรุ่นหลังมาสอนสั่ง เจ้ามันช่างไม่มีศักดิ์ศรีของคนรุ่นก่อนเลยจริงๆ! เจ้าคงไม่คิดว่านั่งฟังมันสอนมาไม่ถึงชั่วโมงนี้ก็จะเอาชนะข้าขึ้นมาได้ใช่หรือไม่?”

เก่อหลิงนั้นหัวเราะตอบกลับไป “เรื่องนั้นจะรู้ได้ก็เมื่อลองสู้กันดู!”

ซังเฟิงนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมา “ดูท่าเจ้าจะเอามันเป็นจริงเป็นจัง! ให้เด็กมันมาสอนเช่นนี้หากเจ้ายังแพ้พ่ายอีกวันหน้าเจ้าคงไม่อาจจะออกจากเมืองสงบทักษิณไปได้แล้ว!”

เก่อหลิงนั้นรู้ดีว่าเขาไม่อาจจะเถียงชนะคนเช่นนี้ได้จึงแค่หัวเราะตอบกลับไป

การประลองโอสถในรอบนี้เริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

เวลานี้เหล่านักหลอมโอสถสวรรค์มากฝีมือจากเมืองทั้งเก้าต่างขึ้นสนามมาพร้อมกัน!

สายตาของทุกผู้คนนั้นต่างจ้องมองไปที่เก่อหลิง

เหล่านักหลอมโอสถสวรรค์ทั้งหลายในที่นี่ไม่มีใครอ่อนแอ

เพียงแค่ว่าพวกเขาไม่อาจจะมองเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงใดๆ ในการหลอมของเก่อหลิงได้เลย มันเหมือนกับว่าเขานั้นแค่หลอมไปตามปกติ

ค่อยๆ หลอมไปตามปกติเช่นนี้มันย่อมจะไม่มีทางเอาชนะได้

“หึๆ น่าขันเสียจริง! นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสามนั้นกลับต้องให้เด็กรุ่นหลังมาสั่งสอน แต่สุดท้ายกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป!”

“ดูท่าครั้งนี้เมืองสงบทักษิณนั้นจะได้กลายเป็นตัวตลกของคนทั้งเก้าเมืองแล้ว หลังจากคนทั้งหลายกลับไปมันคงได้มีเรื่องหัวเราะไปอีกทั้งปี”

“ท่านเจ้าเมืองซูยี่คิดอะไรอยู่กันถึงปล่อยให้เด็กคนนี้มันมาปั่นหัวเล่นเช่นนี้!”

…

หลายต่อหลายคนนั้นเริ่มกล่าวขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม

แน่นอนว่ามันย่อมจะไม่มีใครคิดว่าเก่อหลิงจะเอาชนะได้

เมื่อได้ยินคำของคนทั้งหลายซูยี่ก็ต้องแสดงสีหน้าไม่พอใจขึ้นมา

เพราะก่อนหน้านี้เขานั้นถูกคำของเย่หยวนหลอกให้เชื่อ คิดไปว่าเย่หยวนนั้นเก่งกาจมีฝีมือจริง

แต่ดูท่าตอนนี้แล้วเขาคงแค่หลอกลวงคน!

แต่เจ้าหมอนี่มันกลับยังนั่งนิ่งไม่คิดหนีไปไหน

“อาจารย์เจียงหลี่ มันมีอะไรแตกต่างไปหรือไม่?” ซุนหยุนจิงนั้นเชื่อคำของเจียงหลี่มากกว่าเสียงของใครๆ

และคำพูดของเจียงหลี่นี่เองที่มันทำให้ซุนหยุนชิงยิ่งกล้าหาญมากขึ้น

เจียงหลี่มองดูเก่อหลิงอยู่นานกว่าที่จะตอบกลับมาพร้อมส่ายหัว “มันไม่มีความแตกต่างใดๆ ข้าก็บอกไปแล้วว่านิสัยนั้นมันเปลี่ยนกันยาก มันจะมาเปลี่ยนด้วยคำพูดไม่กี่คำได้อย่างไร? ศึกนี้เก่อหลิงก็คงต้องพ่ายแพ้ไปอีกครั้ง!”

เมื่อซุนหยุนชิงได้ยินเช่นนั้นเขาก็โล่งอกขึ้นมาทันที

เจียงหลี่นั้นคือไพ่ตายของเขา ซุนหยุนชิงนั้นย่อมจะเชื่อในสายตาของเขาอย่างมาก

แม้แต่เขายังบอกว่ามันไม่ได้ผล แน่นอนว่ามันย่อมจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแล้ว

“ซูยี่ น้องชายท่านนี้มีความสามารถเปลี่ยนหินให้เป็นทองได้เสียจริง ข้าแทบจำตัวเก่อหลิงไม่ได้ทีเดียว! ฮ่าๆๆ…” ซุนหยุนจิงนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

แท้จริงแล้วเมืองทั้งเก้านั้นมันก็เหมือนเป็นหนึ่งเดียวกันที่ช่วยเหลือกันต่อต้านภูติแท้เผ่าทะเลทั้งหลายแต่เบื้องหลังพวกเขาก็ยังมีความรู้สึกเป็นคู่แข่งของกันและกัน

เจ้าเมืองทั้งเก้านั้นต่างจะแข่งขันกันในเรื่องต่างๆ เสมอ

และนี่มันก็คือสภาพที่เมืองสวรรค์ใต้ต้องการจะเห็น งานชุมนุมโอสถสวรรค์เก้าเมืองนั้นมันคืองานที่จัดขึ้นเพื่อโอ้อวดฝีมือต่อกันอยู่แล้ว ตัวซุนหยุนจิงย่อมจะไม่คิดปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆ ซูยี่นั้นหันมาหาเย่หยวนด้วยใบหน้าดำมืด เขานั้นไม่มีอารมณ์จะไปสนใจคำถากถางของซุนหยุนจิงมากมายนัก “เด็กน้อย เจ้าคิดจะอธิบายมันอย่างไร? เพราะว่าเจ้านี้มันได้ทำให้เมืองสงบทักษิณเราและเฒ่าคนนี้กลายเป็นตัวตลกของคนทั้งหล้าแล้ว!”

เย่หยวนนั้นยังคงมองดูเก่อหลิงต่อไปและตอบกลับมาอย่างไม่คิดจะหันมามอง “เจ้าก็ดูไปก่อนสิ ผลมันออกมาหรือยังเล่า?”

ซูยี่นั้นผงะไปทันทีที่ได้ยิน เขานั้นได้แต่ต้องกัดฟันแน่น

เจ้าเด็กคนนี้มันช่างโอหังอย่างไร้ที่สิ้นสุด!

ไม่ไกลออกไปนั้นซูเป่ยหยุนเองก็ได้แต่ทำหน้าเหยเก

เพราะนางนั้นได้รู้แล้วว่าการพาเย่หยวนมานี้มันเป็นความผิดพลาด

เวลานี้นางที่ขึ้นหลังเสือมาแล้วย่อมไม่อาจจะลงไปได้ง่ายๆ

แต่พลังฝีมือที่เย่หยวนแสดงออกมาบนท้องทะเลนั้นยังทำให้นางคิดรั้นไม่ยอมแพ้ง่ายๆ