จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2676

“กราบคารวะเจ้าหอสาม!”

ในเมืองสงบทักษิณนั้นเมื่อหวงห่าวหยานและซูเป่ยหยุนได้เห็นหน้าเย่หยวนพวกเขาก็รีบก้มหัวลงต่ำกล่าวทักทายทันที

เย่หยวนนั้นส่งต่อการดูแลหอโอสถสวรรค์ใต้ให้แก่ตระกูลซ่งและตระกูลหยุนพร้อมๆ กับพวกชุยถงส่วนตัวเขานั้นเดินทางออกมายังทะเลหนามใต้เพียงลำพัง

เขานั้นเข้าค่ายกลเคลื่อนย้ายและมุ่งหน้าจากเมืองสวรรค์ใต้มายังเมืองสงบทักษิณพร้อมเตรียมตัวออกเดินทางในทะเลต่อทันที

เวลานี้ตัวเย่หยวนมีสถานะยิ่งใหญ่ล้ำฟ้าเมืองสงบทักษิณย่อมจะต้องเตรียมการต้อนรับเขาไว้อย่างยิ่งใหญ่

เพียงแค่ว่าเมื่อพวกเขาได้เห็นเย่หยวนออกมาจากค่ายกลเคลื่อนย้ายเพียงลำพังพวกเขาก็ยังต้องตกตะลึงกันไปไม่น้อย

“อาจารย์เย่ ท่านกลับจะออกเดินทางไปด้วยตัวคนเดียวหรือ?” หวงห่าวหยานนั้นกล่าวขึ้นมาอย่างตื่นตกใจ

เย่หยวนพยักหน้ารับกลับไป “เผ่าทะเลนั้นมองมนุษย์เป็นศัตรู หากข้านำคนไปด้วยนั้นมันจะไม่กลายเป็นการไปหาเรื่องใส่ตัวเอาหรือ?”

หวงห่าวหยานตอบกลับไป “แต่หากท่านไปทั้งๆ อย่างนี้แล้วเกิดราชามังกรน้ำดำคิดร้ายขึ้นมาเล่าท่านจะทำอย่างไร?”

เย่หยวนยิ้มกว้างตอบกลับไป “คิดทำร้ายข้ามันจะง่ายนักหรือ?”

หวงห่าวหยานที่ได้ยินก็ต้องผงะไปก่อนจะกันฟันแน่นกล่าวขึ้น “อาจารย์เย่ แม้ว่าห่าวหยานผู้นี้จะไร้กำลังฝีมือแต่ข้าก็ขอติดตามท่านไป! หากมันเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ แล้วข้าคงอาจจะพอถ่วงเวลาให้ท่านได้หนีบ้าง”

“หากมันเกิดอะไรขึ้นจริงๆ เจ้าจะถ่วงเวลาได้หรือ? เอาเถอะ ข้านั้นมีแผนอยู่ในใจแล้ว พวกเจ้าไม่ต้องไปส่งข้าหรอก”

เย่หยวนยกมือขึ้นมาโบกลาก่อนจะพุ่งตัวห่างออกไปเกือบครึ่งกิโลเมตรในการกระโดดเดียว

หวงห่าวหยานขมวดคิ้วแน่น “เป่ยหยุน เจ้าคิดว่าท่าทางของอาจารย์เย่นี้มันแปลกๆ หรือไม่?”

ซูเป่ยหยุนพยักหน้ารับขึ้น “แปลกจริง!”

“เช่นนั้นเราตามไปดูกันเสียหน่อยเถอะ!” หวงห่าวหยานเสนอขึ้นมา

…

หลังออกจากเมืองสงบทักษิณมาได้แล้วเย่หยวนก็พุ่งตัวไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีท่าทีจะหยุดพัก

พวกหวงห่าวหยานทั้งสองคนนั้นจะอย่างไรก็มีพลังชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำแต่พวกเขากลับไม่อาจจะตามความเร็วของเย่หยวนได้ทัน

หลังจากวิ่งไล่ตามมาพักใหญ่พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าท่าทางของเย่หยวนมันผิดปกติจริง

เพราะเย่หยวนนั้นไม่ได้ไปตามถนนเส้นหลักแต่เขากำลังเดินออกมาในถนนที่รกร้าง

ยิ่งเขาเดินไปเท่าไหร่ มันก็ยิ่งกลายเป็นที่รกร้างไร้ผู้คนมากขึ้นเท่านั้น

แต่จู่ๆ สีหน้าของคนทั้งสองก็ต้องขาวซีดลง

ในป่าเขาเบื้องหน้านั้นมันมีเงาร่างแปดคนพุ่งตัวออกมาปิดทางของเย่หยวนเอาไว้

หวงห่าวหยานนั้นหน้าซีดขาวลงทันทีก่อนจะร้องขึ้น “รองเจ้าเมืองเถี่ยซินและหมินหนานชาน! พวกมัน… พวกมันกลับคิดซุ่มโจมตีหมายสังหารอาจารย์เย่! ไม่มีทาง! ข้าจะต้องไปช่วยเขา!”

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไรตัวซูเป่ยหยุนก็ต้องยกมือขึ้นมาห้ามเขาไว้

หวงห่าวหยานนั้นหันมากล่าวอย่างกังวล “เป่ยหยุน เจ้าคิดทำอะไร? นี่มันเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกถึงแปดคนเชียวนะ! ไหนจะยังตัวเถี่ยซินและหมินหนานชานที่เป็นถึงยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกขั้นสุดอีก!”

ซูเป่ยหยุนที่ได้ยินก็ต้องตอบกลับไป “หุบปากก่อน! เจ้าก็รู้ว่าพวกมันนั้นมีพลังชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยก! เจ้าเข้าไปแล้วมันจะช่วยอะไรได้?”

หวงห่าวหยานนั้นกัดฟันกล่าวขึ้น “ชีวิตของข้านี้อาจารย์เย่เป็นคนช่วยไว้! จะเอาคืนให้เขาแล้วมันผิดตรงไหนกัน?”

ซูเป่ยหยุนนั้นได้แต่ต้องยกมือขึ้นมานวดขมับเมื่อได้ยิน “เจ้าโง่มากหรือ? ทำไมอาจารย์เย่นั้นถึงได้เดินทางออกมายังที่รกร้างคนเดียวเช่นนี้? ทำไมถึงไม่มุ่งตรงจากเมืองสงบทักษิณเราลงทะเลหนามใต้ไปเลย?”

หวงห่าวหยานที่ได้ยินก็ต้องผงะไปจนสุดท้ายต้องกล่าวถามขึ้น “เจ้าจะบอกว่าอาจารย์เย่นั้นจงใจทำเช่นนี้หรือ? เขา… เขานั้นกลับรู้ว่าเถี่ยซินและหมินหนานชานคิดสังหารตัวแต่ก็ยังเดินออกมาล่อศัตรูเช่นนี้? นี่เขามีแผนการใดๆ เตรียมรับไว้?”

ซูเป่ยหยุนต้องถอนใจยาวกล่าวขึ้นมา “อาจารย์เย่นั้นคือใคร? เขานั้นไล่ทัพเผ่าทะเลแห่งทะเลหนามใต้ไปได้ด้วยตัวคนเดียว มีหรือที่จะมาพลาดด้วยเรื่องแค่นี้? ดูไปก่อนเถอะ หากมันไม่ไหวจริงๆ เราค่อยเข้าไปช่วยถ่วงเวลามันก็ยังไม่สายไป!”

อีกด้านทางเถี่ยซินได้มองดูเย่หยวนด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันเต็มใบหน้า “เย่หยวน คงไม่นึกฝันเล่าสิว่าจะได้มาเจอกันที่นี่?!”

แต่เย่หยวนนั้นกลับยิ้มตอบไป “หากข้าบอกว่าข้าเดาไว้ก่อนแล้วเล่า?”

เถี่ยซินที่ได้ยินต้องผงะไปก่อนจะหัวเราะลั่นขึ้นมา “เด็กน้อย ความตายมาเยือนถึงตรงหน้าแล้วแต่เจ้ากลับจะยังมาวางท่าเยือกเย็นหรือ? ไม่มีประโยชน์ วันนี้เจ้าจะต้องตาย!”

หมินหนานชานนั้นยืนมือไพล่หลังมองดูเย่หยวนด้วยสายตาเย็นเยือก “เย่หยวน เจ้าทำให้ตระกูลหมินข้ามีสภาพไม่ต่างจากต้องตาย วันนี้มันได้เวลาชดใช้แล้ว!”

คนทั้งสองนั้นรู้ดีว่าเย่หยวนนั้นมิใช่ศัตรูที่จะจัดการได้ง่ายๆ

แต่เมื่อลองตรวจสอบดูรอบๆ แล้วมันก็ไม่มีพลังของยอดฝีมือที่ไหนหลบซ่อนอยู่อีก

เถี่ยซินนั้นเมื่อรู้ตัวว่าถูกหลอกก็ได้ตวาดลั่นขึ้นมา “เด็กนรก เจ้าคิดล้อเล่นกับพวกข้าแล้ว?”

แต่หมินหนานชานนั้นกลับยิ้มขึ้นมาด้วยความโล่ง “เย่หยวน ข้าจะให้โอกาสเจ้า เรียกคนของเจ้าออกมาสิ!”

เย่หยวนหันไปมองหน้าคนทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่ยังคงเรียบเฉย “เจ้าคิดว่าข้าเพิ่งรู้ว่าจีชุนเป็นหนอนหลังจากที่ได้เห็นหน้าพวกเจ้าหรือ? พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว เถี่ยซิน เจ้ารู้หรือไม่เล่าว่าทำไมข้าจึงได้เดินทางออกมายังที่รกร้างเช่นนี้? เจ้ารู้หรือไม่เล่าว่าทำไมข้าถึงไม่ออกทะเลจากท่าของเมืองสงบทักษิณไปเลย?”

เมื่อเย่หยวนกล่าวขึ้นมาพวกเถี่ยซินก็อดไม่ได้ที่จะหวั่นไหว

ใช่แล้ว มันไม่สมเหตุสมผล!

เย่หยวนยิ้มพร้อมกล่าวขึ้นมาต่อ “หากข้าบอกว่าข้าจงใจปล่อยข่าวเพื่อล่อให้พวกเจ้าลงมือพวกเจ้าจะเชื่อหรือไม่? หากข้าบอกว่าคนของเจ้านั้นแท้จริงเป็นคนของข้าเจ้าจะโกรธหรือไม่?”

“ไร้สาระ! จีชุนนั้นเป็นคนของรองเจ้าเมืองคนนี้! เขาไม่มีทางหักหลังข้าแน่!” เถี่ยซินกล่าวขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เรื่องนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว เวลานี้เขาเป็นคนของข้า!”

หนึ่งปีที่ผ่านมานี้เย่หยวนได้สร้างความเปลี่ยนแปลงให้หอโอสถสวรรค์ใต้ในระดับที่เรียกได้ว่าเหมือนสร้างขึ้นมาใหม่แต่ต้น

ระหว่างที่เย่หยวนทำการรวมหอโอสถสวรรค์ใต้ให้กลายเป็นปึกแผ่นแน่นอนว่ามันย่อมจะเกิดปัญหาต่างๆ มากมายขึ้นตามมา

จีชุนนั้นเป็นหนึ่งในปัญหาที่ปรากฏขึ้นนั้น

แท้จริงแล้วมีหรือที่เถี่ยซินจะเป็นคนเดียวที่คิดส่งคนเข้าไปยังหอโอสถสวรรค์ใต้?

สามตระกูลใหญ่ร่วมไปถึงตระกูลน้อยใหญ่ทั้งหลายนั้น รวมไปถึงเหล่าเจ้าเมืองต่างๆ เองมันมีใครบ้างเล่าที่ไม่อยากได้ส่วนแบ่งจากหอโอสถสวรรค์ใต้?

แต่สิ่งที่เย่หยวนได้มอบให้แก่หอโอสถสวรรค์ใต้นั้นมันเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่อาจจะมอบให้ได้!

เย่หยวนนั้นสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของจีชุนมานานแต่เขานั้นไม่ได้คิดขับไล่หรือลงโทษจีชุน เขานั้นกลับสั่งสอนจีชุนอย่างเต็มที่แทน

เพราะเขานั้นสัมผัสได้ว่าแท้จริงแล้วจีชุนเป็นคนที่มีจิตใฝ่เต๋ารุนแรงมาก!

เขานั้นรอ รอวันที่จีชุนจะเข้ามาบอกสารภาพ! และไม่นานก่อนหน้านี้จีชุนก็ได้เข้ามากล่าวบอกเรื่องนี้แก่เย่หยวนจริงๆ