จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2678

“เย่หยวน ข้าผิดไปแล้ว! ข้าผิดไปแล้วจริงๆ! ไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะ! ข้านั้นจะขอรับใช้เจ้าเยี่ยงทาสตอบแทนที่เจ้าไว้ชีวิตข้าในวันนี้แน่!” เสียงของเถี่ยซินนั้นดังขึ้นมาจากภายในมุ้งน้ำ

เสียงของเขานั้นมันเหมือนแทบจะร้องไห้

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขายอมทนรับความอับอายเพื่อหนีความตายนั้นคนทั้งหลายก็คงพอเดาได้ว่าเขานั้นเป็นคนที่รักชีวิตกลัวตายแค่ไหน

“เย่หยวน ตราบเท่าที่เจ้าปล่อยข้าไปวันนี้ตระกูลหมินข้าจะติดตามรับใช้เจ้าอย่างไม่คิดขัด!” หมินหนานชานกล่าวขึ้นมาเพราะตัวเขาเองก็ยังไม่อยากจะตายลง

“ใช่ๆๆ! เย่หยวน คนของข้าเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลหมิน! ตราบเท่าที่เจ้าไว้ชีวิตข้า เจ้าก็เอาพวกเขาไปใช้งานได้เลย!” เถี่ยซินกล่าวขึ้น

เย่หยวนหยุดคิดไปพักหนึ่งก่อนจะกล่าวขึ้น “เช่นนั้นก็ส่งตราวิญญาณดั่งเดิมของเจ้ามาแล้วข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้าให้!”

ในตอนนี้เขาต้องการพลัง การได้ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกขั้นสุดมาใช้งานนั้นมันย่อมจะไม่แย่มาก

แม้ว่าคนทั้งสองนี้จะมีนิสัยโง่เง่าแต่ตราบเท่าที่เขานั้นยังถือครองตราวิญญาณดั่งเดิมของพวกเขาไว้ ตัวเย่หยวนก็สามารถจะสังหารพวกเขาลงได้ทุกเมื่อ

คนทั้งสองนั้นย่อมจะเกรงถึงผลที่ตามมาจนไม่กล้าทำอะไรอีกต่อไปแน่นอน

เมื่อเถี่ยซินและหมินหนานชานได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องผงะไปเช่นกัน

การส่งตราวิญญาณดั่งเดิมให้นั้นมันเท่ากับว่าพวกต้องใช้ชีวิตอยู่ในกำมือของเย่หยวน

เย่หยวนนั้นสามารถสั่งสังหารเขาได้ในพริบตาไม่ต่างอะไรจากทาส

แต่หากพวกเขานั้นไม่ส่งตราวิญญาณดั่งเดิมให้ไปแล้ว พวกเขาก็มั่นใจว่าชีวิตของตนคงต้องจบสิ้นลงแน่

“พวกเจ้ามีเวลาสามอึดใจให้คิด!” ได้เห็นคนทั้งสองลังเลเช่นนั้นแล้วเย่หยวนก็กล่าวขึ้นมาเร่ง

เถี่ยซินนั้นหน้าซีดขาวลงก่อนจะกล่าวขึ้น “ข้าเอาให้แล้ว! เอาให้แล้ว!”

หมินหนานชานกล่าวขึ้นมาตาม “ข้าก็จะเอาให้เช่นกัน!”

เย่หยวนพยักหน้ารับก่อนจะกล่าวขึ้น “ไอ้โง่ หยุดมือ!”

ฉลามดำนั้นหันกลับมามองด้วยความไม่พอใจ “พ่อเจ้านี้มีพลังถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกขั้นสุด แต่เจ้ากลับมาคิดสั่งข้า เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นองค์ชายมังกรหรืออย่างไร?”

แต่เด็กมังกรน้อยนั้นกลับกล่าวขึ้นมาแทรก “พี่เขามีสายเลือดมังกรที่บริสุทธิ์ยิ่ง แม้แต่เหล่าพี่ๆ ของข้าเองก็ยังไม่อาจจะเทียบเคียงเขาได้! เอาล่ะ ลุงฉลามดำ หยุดมือเถอะ!”

เด็กน้อยผู้นี้ทำตามคำสั่งของเย่หยวนทุกอย่างสิ้น ฉลามดำเองก็ได้แต่ต้องหยุดมือลง

เถี่ยซินได้แต่ต้องกัดฟันแน่นยื่นมอบตราวิญญาณดั่งเดิมของตนเองออกมา

เย่หยวนนั้นรับเอาตราวิญญาณดั่งเดิมเข้ามาผสานกับวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมของเขาพร้อมรู้สึกได้ทันทีว่าเขาสามารถควบคุมชีวิตของเถี่ยซินได้สิ้นเชิง

เขานั้นแค่คิดก็สามารถสังหารเถี่ยซินลงได้!

เมื่อยื่นมอบตราวิญญาณดั่งเดิมให้ไปแล้วคนทั้งสองต่างก็ทำหน้าเศร้าเหมือนเพิ่งเสียคนรักไป

ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเขานั้นก็เป็นถึงยอดคนที่ปกครองดินแดนกว้างใหญ่ แต่เวลานี้พวกเขากลับต้องมาเป็นทาสคนอื่น

เย่หยวนกล่าวขึ้น “พวกเจ้าไม่ต้องทำหน้าเช่นนั้นไป การเป็นทาสของข้านั้นมันอาจจะเป็นโชคของพวกเจ้าเสียด้วยซ้ำ ตราบเท่าที่พวกเจ้าทำงานได้ดีแล้ววันหน้าข้าอาจจะคิดช่วยเหลือให้พวกเจ้าขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนก็ได้”

“เฮอะ! พูดจาไร้สาระเสียจริง! เจ้าคิดว่าชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนนั้นมันเป็นผักกาดหรืออย่างไร?” เสียงของเย่หยวนยังไม่ทันจางหายตัวฉลามดำก็รีบแทรกขึ้นมา

แต่เถี่ยซินและหมินหนานชานนั้นต่างสั่นสะท้านไปทั้งร่างเมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของพวกเขานั้นเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความหวัง

หากมันมีใครคนอื่นกล่าวเช่นนี้ขึ้นมาแล้วพวกเขาก็ย่อมจะไม่คิดเชื่อถือแน่

แต่นี่คือเย่หยวน!

เขานั้นคือคนที่สามารถหลอมโอสถสวรรค์ระดับแท้ขึ้นมาได้!

ก็จริงที่ว่าตอนนี้เขายังมีพลังบ่มเพาะต่ำต้อยแต่อนาคตวันหน้าของเขานั้นมันยิ่งใหญ่ล้นฟ้า!

หากวันหนึ่งเขาก้าวขึ้นมาเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสี่ได้แล้ว การจะส่งพวกเขาขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนมันย่อมมิใช่เรื่องยากเย็นเลย!

“เจ้ามันจะรู้อะไร! มีหรือที่ฝีมือของนายท่านนั้นจะเป็นสิ่งที่คนอย่างเจ้าเข้าใจได้? นายท่านโปรดวางใจเถอะ เถี่ยซินผู้นี้จะทำงานอย่างสุดตัวไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน!” เถี่ยซินนั้นกล่าวขึ้นมาพร้อมก้มหัวอย่างเคารพ

“หมินหนานชานขอกราบนายท่าน!”

ฉลามดำนั้นต้องผงะไปเมื่อได้ยิน ไม่อาจจะเข้าใจได้ว่าทำไมท่าทางของคนทั้งสองมันถึงได้เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้