จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2679

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านซ้ายมือกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าเย้ยหยัน “แค่นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ทั้งยังเป็นแค่มนุษย์! นายน้อยผู้นี้สามารถจะสังหารมันได้ด้วยมือข้างเดียวด้วยซ้ำ! น้องจิงเฟยกล่าวล้อเล่นมากเกินไปแล้ว!”

แต่เมื่อหันไปหาจิงเฟยนั้นเขากลับแสดงน้ำเสียงที่อ่อนน้อมออกมาไม่น้อย

“พี่รุ่ยเฉิน จิงเฟยไม่ได้กล่าวล้อเล่น พี่เย่หยวนนั้นเก่งกาจมากจริงเก่งมากๆ ท่านเอาชนะเขาไม่ได้หรอก!” จิงเฟยกล่าวขึ้นมา

ท่าทางไร้เดียงสานั้นมันได้ทำลายความมั่นหน้าของรุ่ยเฉินลงสิ้นเชิง

รุ่ยเฉินคนนี้เป็นใคร?

เขานั้นเองก็มาจากราชวงศ์แห่งทะเลเมือกสงัด ร่างกายของเขานั้นเป็นปลาหมึกยักษ์มีสถานะสูงส่งในทะเล พลังสายเลือดของเขานั้นมันไม่ได้ด้อยกว่าเผ่ามังกรเสียด้วยซ้ำไป!

แต่วันนี้เขากลับถูกเด็กน้อยคนหนึ่งมากล่าวดูถูกต่อหน้าคน!

รุ่ยเฉินนั้นไม่อาจจะทนรับไว้ได้อีกต่อไปต้องลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเย่หยวนพร้อมหัวเราะ “มนุษย์ชั้นต่ำ เจ้ากล้ารับคำท้าของนายน้อยผู้นี้หรือไม่? หากเจ้าไม่กล้าก็ไสหัวกลับขึ้นฝั่งไปเสีย!”

เย่หยวนนั้นได้แต่ต้องทำหน้าเหนื่อยใจตอบกลับไป “ข้าปฏิเสธได้หรือไม่?”

เขานั้นย่อมจะไม่ได้กลัวเกรงใดๆ เพียงแค่ว่าเขานั้นเหนื่อยที่จะต้องไปสร้างเรื่องราวใหญ่โต

ชายหนุ่มคนนี้ดูอย่างไรก็เป็นคนที่คิดหลงตัวเองอย่างมากล้น

คนเช่นนั้นมันย่อมจะไม่มีค่าให้เย่หยวนต้องลดตัวไปสุงสิงด้วย

แต่รุ่ยเฉินนั้นกลับไม่คิดจะเปิดโอกาสให้เย่หยวนได้ปฏิเสธและกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าเจ้าปฏิเสธได้แต่เจ้าต้องคลานลอดขาข้าไปก่อน!”

“ฮ่าๆๆ ไปๆ ลอดขารุ่ยเฉินมันให้จบๆ เสียเถอะ!”

“วางใจเถอะ บุตรมังกรผู้นี้จะเป็นคนยืนยันให้เอง! หากทำแล้วมันยังคิดหาเรื่องเจ้าอีกบุตรมังกรผู้นี้จะจัดการมันลงให้เอง!”

“มาสิ คุกเข่ามุดไปเร็ว!”

…

คำพูดของรุ่ยเฉินนั้นมันทำให้เกิดเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากทุกทิศทางขึ้นมาตาม

ดูท่าแล้วพวกเขาทั้งหลายย่อมจะคิดว่าเย่หยวนนั้นกลัวเกรง

คำพูดขององค์หญิงน้อยนั้นมันไม่อาจจะเชื่อถือได้

เพราะเด็กคนนี้แทบจะไม่เคยพูดอะไรที่เป็นจริงเป็นจังเลย

ที่สำคัญไปกว่านั้นมนุษย์มันคงไม่มีทางจะปรับตัวเข้ากับบรรยากาศใต้มหาสมุทรได้ง่ายๆ

เย่หยวนที่ได้ยินต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา เขานั้นไม่อยากจะก่อเรื่องแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขากลัวที่จะก่อ

“ทำไมเล่า? ดูหน้าเจ้าแล้วเหมือนเจ้าจะไม่ยอมรับ? เจ้าคิดหรือว่าแค่น้องจิงเฟยเรียกเจ้าว่าเป็นพี่แล้วเจ้าจะมีสถานะเทียบเคียงพวกข้าทั้งหลายได้? เจ้ามันก็แค่มนุษย์อันต่ำต้อยเท่านั้น!” รุ่ยเฉินนั้นยิ้มเย้ยขึ้นมาพร้อมกล่าว

เย่หยวนเองก็ยิ้มตอบกลับไปก่อนจะปล่อยปราณดาบออกมาทันที

ฟุบ!

รุ่ยเฉินนั้นผงะไปทันทีที่สัมผัสได้เพราะเขานั้นสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตายที่เข้ามาเยือน

ฟุบ!

พริบตาเดียวนั้นรุ่ยเฉินก็ได้กลับร่างเดิมและพ่นหมึกดำออกมาเป็นวงกว้าง

เวลานี้แทบทั้งห้องมันได้กลายเป็นสีดำมืด

จากนั้นหนวดทั้งแปดมันก็พุ่งผ่านความมืดเข้ามาโจมตีเย่หยวนในทันที

แต่ว่าเย่หยวนก็ไม่คิดอะไรมากมายแค่ใช้พลังของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ครอบออกมาสองใบพุ่งโจมตีกลับออกไป

“ทลายลง!”

เย่หยวนร้องสั่งก่อนที่มิติสีดำมืดนั้นมันจะถูกพังทลายลงไปจริงๆ!

รุ่ยเฉินนั้นกระอักเลือดออกมาในทันทีก่อนจะพุ่งลอยไปกระแทกเข้ากับผนังของโถง

หนวดทั้งแปดของเขานั้นมันถูกตัดขาดออกสิ้น!

ไม่มีใครกล้าส่งเสียงอะไรอีก

เพราะตั้งแต่ที่เย่หยวนโจมตีรุ่ยเฉินจนไปถึงตอนที่รุ่ยเฉินถูกกระแทกจนลอยปลิวไปนั้นมันเป็นเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที

หรือก็คือรุ่ยเฉินนั้นไม่อาจจะรับมือเย่หยวนได้แม้แต่กระบวนท่า!

ที่สำคัญไปกว่านั้นเย่หยวนยังยืนอยู่กับที่และใช้มือแค่ข้างเดียว!

เย่หยวนหันไปมองรุ่ยเฉินที่นอนกองอยู่บนพื้นก่อนจะกล่าวขึ้นมา “เจ้าคิดจะจัดการข้าด้วยมือข้างเดียวมิใช่หรือ? เวลานี้เจ้าใช้แปดมือแต่ข้านั้น…ใช้แค่มือเดียว!”

รุ่ยเฉินนั้นนอนกองอยู่กับพื้นพร้อมชักกระตุกแต่ไม่นานหนวดทั้งแปดของเขามันก็ค่อยๆ งอกกลับออกมาก่อนที่เขาจะค่อยๆ คืนสู่ร่างมนุษย์อีกครั้ง

แต่ใบหน้าของเขาในตอนนี้มันกลับเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว “เจ้าชั่ว เจ้าลอบโจมตีข้า!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “อ่า นับเป็นการลอบโจมตีหรือ? เช่นนั้นมาประลองกับอย่างตรงไปตรงมาอีกครั้งดีหรือไม่เล่า? คราวนี้ใครที่พ่ายแพ้ต้องมุดลอดขาคนที่ชนะจริงๆ แล้ว?”