จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2683

“ข้าไม่เชื่อ! มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่!” หยูชิงชี้หน้ากล่าวต่อเย่หยวน

เย่หยวนยักไหล่ตอบกลับไป “ดูท่าเจ้าจะคิดกลับคำพูดแล้ว?”

หยูชิงนั้นหัวเราะกล่าวขึ้นมา “กลับคำพูด? ดูอย่างไรเจ้ามันก็เล่นลูกไม้! ในเจ็ดทะเลของเรานี้มันไม่มีมังกรฟ้าอยู่แม้แต่คนเดียว! มีหรือที่มนุษย์อย่างเจ้านั้นมันกลับจะมีสายเลือดสูงถึงเก้าข้อสุดได้?”

เย่หยวนถอนหายใจยาวออกมา “อ่า ในเมื่อเจ้าคิดจะทำตัวหน้าด้านเช่นนี้ข้าก็คงมีแต่ต้องใช้กำลังแล้ว”

เมื่อหยูชิงได้ยินเช่นนั้นเขาก็อดยิ้มกว้างขึ้นไม่ได้ “เด็กน้อย เจ้าคงยังไม่เข้าใจใช่หรือไม่? เจ้าคิดว่าตัวเองแค่เอาชนะมู่เฉินได้แล้วเจ้าจะเอาชนะข้าได้? เรื่องการทดสอบชีพมังกรมันก็อย่างหนึ่งแต่เรื่องการต่อสู้จริงๆ นั้นข้าย่อมจะเอาชนะเจ้าได้อย่างไม่ต้องขยับตัวเสียด้วยซ้ำ!”

เย่หยวนยิ้มกว้างออกมาก่อนจะค่อยๆ เดินเข้ามาหาหยูชิง

ส่วนหยูชิงที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ต้องหัวเราะเย้ยเย่หยวนขึ้นมาในใจ

วินาทีนั้นเองที่เย่หยวนยื่นมือออกมากดหัวของหยูชิงลง

“รนหาที่ตาย!”

แต่ในเวลานี้เองที่หยูชิงกลับรู้สึกตัวขึ้นมาว่าร่างกายของเขานั้นมันกลับไม่อาจจะขยับได้อีกต่อไป

เย่หยวนจึงสามารถกดหัวเขาลงได้อย่างง่ายดาย

ด้วยกำลังของเย่หยวนแล้วมีหรือที่หยูชิงจะยังด้านทานยืนไว้ได้ไหว

ปัง!

เย่หยวนกดหัวเขากระแทกพื้นอย่างแรง

คนทั้งหลายได้แต่ต้องอ้าปากค้างขึ้นมาเมื่อได้เห็น ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมมันจึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาได้

หยูชิงนั้นมีกำลังฝีมือที่เหนือล้ำกว่าคนรุ่นเดียวกันไปสิ้นเชิง!

แต่ทำไมเขานั้นจึงยืนนิ่งๆ ให้เย่หยวนกดหัว?

เย่หยวนนั้นตบบ่าของหยูชิงก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม “อืม มันต้องคุกเข่าอย่างนี้สิถึงจะค่อยดีหน่อย”

หัวของหยูชิงนั้นปักลงกับพื้นและไม่อาจจะเงยหน้าขึ้นมาได้เลย เขานั้นยังคงคุกเข่าลงอยู่อย่างนั้นไม่คิดจะขยับตัวลุก

แต่ร่างกายของเขานั้นมันกลับสั่นสะท้านแสดงถึงความโกรธแค้นในหัวใจ

“เย่หยวน เจ้าตายแน่! ต่อให้เจ้าจะหนีขึ้นฟ้าหรือลงนรกไปข้าก็จะตามไปฉีกร่างของเจ้าออกเป็นหมื่นๆ ชิ้น!” หยูชิงกล่าวขึ้นมา

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “หากข้าเป็นเจ้าข้าคงหุบปากไปแล้ว เพราะหากข้าไม่พอใจการจะสังหารเจ้าลงมันก็คงทำให้ข้าสบายใจขึ้นมากแน่ อ่า แล้วก็ไม่ต้องมาพูดถึงว่าตัวเองเป็นลูกเป็นหลานใครมาจากไหนหรอก ข้าเย่หยวนผู้นี้จะฆ่าสังหารใครไม่เคยคิดไว้หน้าคนอยู่แล้ว หากไม่เชื่อจะลองดูก็ไม่เสียหาย”

แน่นอนว่าคำพูดเดียวนี้มันทำให้หยูชิงต้องหุบปากลง

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาต่างก็รู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาในใจ

พวกเขานั้นรู้ได้ว่าเย่หยวนคงวางยาพิษแก่หยูชิงแล้ว

แต่ไม่มีใครทราบได้เลยว่าเย่หยวนใช้พิษออกมาตอนไหนและใช้มันอย่างไร

ไม่มีใครคิดฝันว่าเย่หยวนนั้นกลับจะยังมีฝีมือที่เก็บซ่อนไว้เช่นนี้อีก

ต่อสู้ข้ามระดับ ชีพมังกรเก้าข้อ จอมพิษ ยิ่งอยู่นานเท่าไหร่ตัวตนของเย่หยวนมันก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น

เวลานี้สีหน้าของคนทั้งหลายมันเริ่มจะแสดงถึงความกังวลและกลัวขึ้นมา

“เอาล่ะ งานเช่นนี้มันแสนจะน่าเบื่อ ข้าคงไม่ขออยู่ร่วมด้วยแล้ว ลาก่อน!” พูดจบเย่หยวนก็เดินหันหน้ากลับไป

“เดี๋ยว!” ราชามังกรน้ำดำกล่าวขึ้นมา

เย่หยวนหันกลับมาหาด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก “ทำไมหรือ? หรือท่านคิดจะปกป้องมัน?”

ราชามังกรน้ำดำยิ้มตอบกลับไป “เรื่องของคนหนุ่มสาวคนแก่อย่างราชาผู้นี้จะลงไปเกี่ยวข้องด้วยทำไมเล่า? ตราบเท่าที่ยังไม่ถึงตายแล้วมันก็ย่อมจะไม่เป็นปัญหา ที่เรียกเจ้านี้เพราะว่าข้ามีเรื่องอยากจะขอเจ้าต่างหาก”

เย่หยวนที่ได้ยินจึงขมวดคิ้วแน่น “อะไรหรือ?”