จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2739

“เจ้าจะเอามันไป? ฮ่าๆ หากเจ้ามีปัญญาไปเอามันข้าก็ไม่คิดขัดแล้ว!” เมื่อต้าวหยุนได้ยินเช่นนั้นเขาก็อดหัวเราะขึ้นไม่ได้

“ไอ้หนู เจ้าคิดว่าแค่มีผู้ช่วยเป็นนักบุญสูงภูติแท้แล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ? ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้าจะเอาอะไรไปเก็บมันมา!”

“ไอ้เจ้าโง่อวดอ้างไม่ดูตัว เจ้าคิดว่าพวกเราเหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนนั้นไร้ค่าใดๆ หรือ?”

…

เมื่อเหล่านักบุญสูงทั้งหลายได้ยินพวกเขาต่างก็ยิ้มเย้ยออกมา

แค่นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกนั้นมันก็กล้ามาวางท่าต่อหน้าพวกเขา คิดหรือว่ามารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตนั้นมันจัดการได้ง่ายนัก?

แต่เย่หยวนนั้นกลับตอบไปหน้าตาเฉย “เช่นนั้นหรือ? งั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว”

พูดจบเย่หยวนก็ขี่หลังต้าหวงกระโดดเข้าไปในทุ่งสมุนไพรสวรรค์ทันที

แต่มารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตมันกลับไม่คิดตอบสนองใดๆ!

เย่หยวนนั้นย่อมไม่เกรงใจรีบเก็บสมุนไพรสวรรค์ทั้งหลายด้วยความรวดเร็ว

เมื่อเหล่ายอดฝีมือทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างขึ้นมาทันที!

“เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมมารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตมันกลับไม่ทำอะไรเลยเล่า?”

“นี่มันเป็นผีหรือ!”

“หรือว่ามารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตนั้นมันอิ่มจากเลือดคนก่อนหน้านี้แล้วจึงไม่โจมตี?”

…

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาต่างก็คาดเดากันไปต่างๆ นานา

ได้เห็นว่าเย่หยวนยังยืนได้ไม่เป็นอันตรายใดๆ พวกเขาย่อมเริ่มโลภขึ้นมาในใจ

คนกล้านั้นจะได้สมบัติส่วนคนขลาดนั้นหิวตาย

ในเมื่อเย่หยวนนั้นไม่เป็นไร พวกเขาเองก็ย่อมจะไม่เป็นอะไรด้วย!

เพราะฉะนั้นมันจึงมีคนที่รวบรวมความกล้าพุ่งตัวเข้าไปในทุ่งสมุนไพรสวรรค์อีกครั้ง

แต่ในวินาทีเดียวกันนั้นเองที่มารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตมันก็พุ่งเถาวัลย์เข้ามาโจมตี

ฉึก!

ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกผู้กล้าทั้งหลายนั้นแห้งตายลงทันที!

เท่านี้มันก็ย่อมทำให้ไม่มีใครคิดกล้าขึ้นมาอีก

“ให้ตายสิ ทำไมมารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตมันถึงไม่ทำร้ายเจ้าเด็กนี่เล่า?” ต้าวหยุนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยความคับแค้น

ใบหน้าของเหล่านักบุญสูงทั้งหลายเองก็เหยเกไม่แพ้กัน

ทุ่งสมุนไพรใหญ่เช่นนี้ มันกลับจะตกไปอยู่ในมือเย่หยวนคนเดียว?

หลังเก็บเกี่ยวสมุนไพรสวรรค์ทั้งหลายลงจนสิ้นแล้วต้าหวงก็พาเขากระโดดเข้ามาอีกพื้นที่หนึ่ง

เย่หยวนนั้นเก็บเกี่ยวสมุนไพรสวรรค์ต่อไปอย่างไม่คิดสนใจใคร

แน่นอนว่าการเก็บเช่นนี้มันคงเก็บได้แค่ราวร้อยละเจ็ดสิบถึงแปดสิบเท่านั้น แต่แค่นั้นมันก็มากจนเกินไปแล้ว

“ไอ้หนู ว่าอย่างไรเล่า? รู้สึกเยี่ยมไปเลยใช่ไหม?” หมี่เทียนกล่าวขึ้นมา

“มันเยี่ยมจริง! เหล่าสมุนไพรสวรรค์ทั้งหลายนี้มันไม่มีปรากฏในทวีปพิรุณใส พวกมันนั้นหาได้ยากยิ่งข้าไม่นึกเลยว่าจะได้มันมาครองง่ายๆ เช่นนี้” เย่หยวนยิ้มตอบไป

“ไอ้เจ้าโง่พวกนั้นมันโชคดีไป มีหรือที่มารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตของวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตจะมีพลังเพียงแค่นี้? ตัวผิดปกติโกลาหลนั้นมิใช่ของเล่น! มารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตต้นนี้มันคงเป็นทายาทของเจ้าหมอนั่น น่าเสียดายแค่ว่ามันไม่มีเลือดมากพอจึงมีพลังฝีมืออยู่เพียงแค่นี้” หมี่เทียนกล่าวขึ้นมา

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ใครจะไปคิดเล่าว่ามารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตที่ทรงพลังนั้นมันกลับจะตาถั่ว! ตราบเท่าที่หลบไปอยู่ในมุมบอดของมันได้มันก็ไม่อาจโจมตี?”

นี่คือเหตุผลที่เย่หยวนเข้ามาเก็บเกี่ยวได้อย่างปลอดภัย!

มารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตนั้นมันมีกำลังเหนือล้ำเก่งกาจต่อให้จะมีพลังระดับเดียวกันมันก็คงไม่อาจเอาชนะได้

แต่ว่ามันนั้นก็ไม่ได้ไร้เทียมทานเพราะว่าสายตาของมันนั้นแย่ไม่น้อย

แต่ว่าการเข้ามาอยู่ในจุดบอดของมันนี้ก็มิใช่เรื่องง่าย เพราะจุดบอดของมันนั้นขยับอยู่ตลอดเวลา

มีเพียงแค่ตัวตนระดับหมี่เทียนเท่านั้นที่จะมองจุดบอดที่ขยับไปมาของมารเถาวัลย์ศูนย์โลหิตออก

ไม่เช่นนั้นแล้วต่อให้จะรู้ว่ามันมีจุดอ่อนเช่นนี้แต่ใครเล่าจะสามารถใช้ประโยชน์จากมันได้

แต่ทางเทียนลู่ที่ได้เห็นเช่นนั้นก็ต้องยิ้มกว้างขึ้นมา “พวกเจ้าไม่ต้องกังวลไป มันเก็บสมุนไพรสวรรค์มาได้นั้นย่อมจะดีที่สุด! เรานั้นแค่ต้องรอดักปล้นมันก็พอแล้ว!”

เมื่อนักบุญสูงคนอื่นๆ ได้ยินเช่นนั้นพวกเขาต่างยิ้มกว้างขึ้นตาม!