จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2779

เย่หยวนนั้นนั่งลอยตัวโดยมีสามพลังกฎวนรอบกาย

แต่ว่าพลังทั้งสามนั้นมันกลับแยกห่างจากกันชัดเจนไม่อาจเข้าใกล้กันได้

ฟู่!

พลังทั้งสามนั้นจางหายไปเย่หยวนจึงได้แต่ต้องมองดูมันด้วยสายตาที่เหม่อลอย

แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ผลจริงๆ!

“อาจารย์เย่ มันไม่ได้ผลหรือ?” ต้าหวงถามขึ้นมา

เย่หยวนส่ายหัวตอบกลับไป “มันเหมือนว่าแต่ละกฎนั้นมีกำแพงอะไรขวางกั้นอยู่ นอกจากนั้นข้ายังไม่อาจสัมผัสถึงพลังแห่งกฎได้แล้วด้วย”

หากไม่สามารถสัมผัสพลังแห่งกฎได้แล้วมันย่อมจะหมายความว่าเขานั้นไม่อาจบ่มเพาะได้อีก!

ยอดอัจฉริยะแห่งยุคสมัยคนหนึ่งไม่อาจบ่มเพาะได้ต่อ มันย่อมจะต้องเป็นเรื่องใหญ่โตอย่างมาก!

ต้าหวงได้แต่ต้องกล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางรู้สึกผิด “อาจารย์เย่…มันเป็นต้าหวงเองที่ไร้ประโยชน์จนเกินไป!”

เย่หยวนมองหน้าต้าหวงด้วยรอยยิ้ม “ความแค้นนี้เดิมทีมันก็เป็นเรื่องของนิกายสวรรค์ยุทธมั่นข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาหมื่นอสูรแม้แต่น้อย แค่พวกเจ้ามาช่วยเหลือนี้เย่ผู้นี้ก็ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรแล้ว เรื่องครั้งนี้มันมิใช่ความผิดเจ้าหรอก”

“ต แต่อาจารย์เย่ ท่าน…” ต้าหวงนั้นเจ็บปวดไปทั้งใจ

เขานั้นคิดอยากก้าวตามร้อยเท้าของเย่หยวนแต่สุดท้ายแล้วเย่หยวนกลับเป็นคนปกป้องพวกเขาไว้จนต้องบาดเจ็บหนักเอง

หากมิใช่เพราะเรื่องนี้แล้วเย่หยวนก็คงไม่ต้องใช้ดาบสังหารสวรรค์ในการโจมตีหลี่ฉางเซิง

ศึกยุทธมั่นนี้มันทำให้ทั้งทวีปแตกตื่น!

เรื่องเย่หยวนสังหารหลี่ฉางเซิงด้วยดาบเดียวนี้มันถูกเล่ากันปากต่อปากจนทั่วทวีปพิรุณใส

เพราะว่าเรื่องนี้มันคือจุดจบของการปกครองของพันธมิตรโอสถ ทำให้นิกายสวรรค์ทั้งหลายกลับมาเป็นอิสระอีกครั้ง

เวลานี้นามของเย่หยวนจึงได้รับการสรรเสริญไม่มีหยุด

แต่มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าหลังศึกครั้งนี้แล้วเย่หยวนไม่อาจจะบ่มเพาะได้อีก

ไม่ได้รับการยอมรับจากเต๋าสวรรค์นั้นมันก็เท่ากับความพิการ!

เย่หยวนนั้นไม่ได้แสดงท่าทีหมดหวังใดๆ ยิ้มตอบกลับไป “ข้าเย่หยวนนั้นต่อต้านสวรรค์มาทั้งชีวิต! เต๋าของข้าไม่ต้องให้สวรรค์มายอมรับ!”

ต้าหวงนั้นได้แต่ต้องมองหน้าเย่หยวนอย่างมึนงงไปพักใหญ่ๆ

เพราะว่าท่าทางของเย่หยวนนั้นมันแตกต่างจากที่เขาคาดเดาไว้มาก

ยิ่งเป็นยอดอัจฉริยะแค่ไหนมันก็ยิ่งยากจะยอมรับความมืดมนไร้หนทางเช่นนี้

แต่เย่หยวนนั้นกลับทำท่าเหมือนมันไม่ใช่ปัญหา

นอกจากนั้นเขายังสัมผัสได้ด้วยว่าเย่หยวนนั้นมีท่าทางมั่นใจและมุ่งมั่นหนักกว่าเก่า!

หรือว่าเขาคนนี้จะไม่รู้ว่าตัวเองไม่อาจบ่มเพาะต่อไปได้แล้ว?

“พวกเขาว่าอย่างไรเกี่ยวกับข้อเสนอของข้าบ้าง?” เย่หยวนถามขึ้นมา

ต้าหวงที่ได้ยินต้องขมวดคิ้วแน่นกล่าวอย่างไม่พอใจทันที “ไอ้พวกเนรคุณทั้งหลายนั่น! หากมิได้อาจารย์เย่แล้วพวกมันคงตายลงสิ้น! เวลานี้แค่คำขอเล็กๆ นี้พวกมันกลับไม่ยอมรับเสียอย่างนั้น!”

เย่หยวนนั้นคาดเดาไว้แล้วว่าเรื่องต้องเป็นเช่นนี้จึงได้ถามขึ้น “แล้วพวกเขาว่าอย่างไร?”

ต้าหวงตอบกลับไป “พวกมันบอกว่าผู้บรรลุสวรรค์ก็คือผู้บรรลุสวรรค์! เวลานี้ห้ายอดนิกายสวรรค์นั้นมันเหลือแค่นามแล้วพวกเขาจะคืนที่ของนิกายให้ได้ แต่ดินแดนส่วนอื่นๆ นั้นต้องส่งมอบกลับไป! ที่สำคัญไปกว่านั้นพวกมันยังบอกว่าจะเป็นคนควบคุมเหล่าผู้บรรลุสวรรค์เองด้วย!”

หลังจากศึกครั้งนั้นเย่หยวนได้เสนอไปว่าทวีปพิรุณใสนั้นไม่ควรจะแยกฝ่ายเป็นผู้บรรลุสวรรค์และคนถิ่นอีกต่อไป ผู้บรรลุสวรรค์นั้นควรจะได้รับการยอมรับเข้านิกายสวรรค์ต่างๆ ตามที่ต้องการ

เวลานี้จากห้านิกายสวรรค์ของดินแดนสวรรค์ห้าแสงนั้นมันเหลือเพียงแค่หลัวหยุนชิงเท่านั้นที่เป็นจักรพรรดิเซียน

ต่อให้จะนับจักรพรรดิเซียนที่เป็นผู้บรรลุสวรรค์ทั้งหมดเองก็มีแค่สามคนเท่านั้น

แน่นอนว่าเสียงของจักรพรรดิเซียนถิ่นนั้นมันย่อมจะดังกว่าเป็นไหนๆ

เพราะฉะนั้นพวกเขาย่อมจะไม่คิดแบ่งทรัพยากรให้ผู้บรรลุสวรรค์ทั้งหลายคิดอยากจะรีดเหล่าผู้บรรลุสวรรค์ให้แห้งหมดตัว

แต่ว่าจะอย่างไรเสียพวกเขานั้นก็ยังเกรงใจเขาหมื่นอสูรที่อยู่หลังเย่หยวนทำให้พวกเขานั้นยังไม่กล้าลงมือใดๆ เกินเลย

ตั้งแต่หลี่ฉางเซิงตายลง พวกเขาต่างก็เสียศัตรูร่วมและต่างฝ่ายต่างก็ทำตามใจหาผลประโยชน์ใส่ตัวอีกครั้งหนึ่ง

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดที่ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นก็คือเรื่องที่เย่หยวนเสียอนาคตไปแล้ว

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายนั้นค้นหาฐานใหญ่ของพันธมิตรโอสถทุกซอกมุมจนสุดท้ายก็มาถึงถ้ำด้านหลัง

ค่ายกลปิดกั้นในถ้ำนี้มันรุนแรงกว่าจุดใด

แต่การทำลายค่ายกลนี้ลงแล้วสำหรับเหล่าจักรพรรดิเซียนที่มานั้นมันย่อมไม่ยากเกินมือ

เมื่อเข้ามาถึงในถ้ำนั้นเหล่าคนทั้งหลายต่างก็ต้องผงะไปตามๆ กัน

เพราะสุดระยะสายตานั้นมันมีสมบัติกองอยู่เป็นภูเขา!

ผลึกสวรรค์นับไม่ถ้วนนั้นกองเรียงรายสุดลูกหูลูกตา!

ทรัพย์สมบัติระดับนี้มันคงเรียกได้ว่ามหาศาลเกินนับ!

เมื่อเหล่าจักรพรรดิเซียนทั้งหลายได้เห็นดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้าง

พวกเขานั้นไม่เคยจะได้เห็นสมบัติมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

“หลี่ฉางเซิงนั้นมันช่างร้ายเสียจริง เก็บเกี่ยวสมบัติไว้ได้มากมายปานนี้!” ต้าวหยุนกล่าวขึ้น

คนทั้งหลายต่างพยักหน้ารับตามๆ กันเพราะว่าสมบัติตรงหน้านี้มันเหนือล้ำกว่าที่พวกเขาได้มาจากวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตเสียด้วยซ้ำ!

หากใช้สมบัติทั้งหลายนี้ไปมันคงจะสร้างจักรพรรดิเซียนขึ้นมาได้อีกหลายคนทีเดียว!

“เอาล่ะ มาคุยกันเรื่องแบ่งสมบัติเลยไหม?” เทียนลู่กล่าวขึ้น

ต้าวหยุนนั้นหันไปมองเย่หยวนก่อนจะยิ้มขึ้น “สมบัตินี่ของหลี่ฉางเซิงนั้นเดิมทีมันก็ขูดรีดมาจากนิกายสวรรค์ทั้งหลายของเรา! เพราะฉะนั้นข้าจึงข้อเสนอว่าให้แบ่งกันไปตามแต่กำลังของนิกาย!”

เทียนลู่ที่ได้ยินนั้นยิ้มตอบกลับไป “หึๆ ต้าวหยุน เจ้าคำนวณมาดีจริงๆ ในที่นี้นิกายสวรรค์เจ็ดดาวของเจ้ามันยิ่งใหญ่ที่สุด เจ้าหมายความว่าเจ้าจะเอาส่วนแบ่งไปมากที่สุดแล้ว?”

นอกจากต้าวหยุนคนนี้แล้วนิกายสวรรค์เจ็ดดาวนั้นยังมีจักรพรรดิเซียนอยู่อีกคนหนึ่ง!

เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงแข็งแกร่งที่สุด!

หากแบ่งสมบัติกันตามที่ต้าวหยุนเสนอนี้นิกายสวรรค์เจ็ดดาวย่อมจะเป็นคนที่ได้สมบัติไปมากที่สุด มีหรือที่คนอื่นจะยอมรับง่ายๆ

………………