จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2792

ตอนที่ 2792 ข้าบอกจะปกป้องก็ต้องปกป้อง!
“เสี่ยวชิง ไหนเจ้าว่าทะเลมันมีแต่อันตรายอย่างไรเล่า? ทำไมมันเหมือนเราออกมาเดินเล่นกันเช่นนี้?”

“ข่าวลือคนเราคงใส่สีตีไข่กันเองแล้ว หรือว่าแท้จริงแล้วภูติแท้เผ่าทะเลจะเป็นมิตร?”

“อืม ที่เจ้าว่ามามันก็เป็นไปได้ เฮ้อ ข้านั้นไร้เทียมทานในทวีปสระหยกมานานล้ำจนรู้สึกเบื่อหน่ายคิดออกมา ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่อยากจากที่นั่นมาแน่”

“นายท่านนั้นเก่งกาจมากพรสวรรค์ มีพลังเหนือล้ำใครในยุคสมัยนี้! ทวีปสระหยกน้อยๆ มันไม่อาจจะกักขังท่านไว้ได้! การได้ติดตามนายท่านออกมายังโลกภายนอกนี้ถือว่าเป็นเกียรติของเสี่ยวชิงแล้ว!”

“ฮ่าๆ เสี่ยวชิง เจ้านั้นมีดวงตาที่ซื่อตรงข้าล่ะชอบตรงส่วนนี้จริงๆ! เสี่ยวชิงเจ้าคิดว่าข้านั้นออกไปแล้ว จะเป็นอย่างไรบ้าง?”

“เรื่องนั้นมันไม่ต้องสงสัยแล้ว! นายท่านย่อมจะพบเจอสมบัติ บรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์ จักรพรรดิเที่ยงในไม่ช้าแน่ จากนั้นท่านก็จะได้ผงาดขึ้นมากลายเป็นยอดคนของยุคสมัยอีกครั้ง!”

“ฮ่าๆ ข้าก็ว่าอย่างงั้น! อ่า…ทะเลกว้างใหญ่นี่มันน่าเบื่อเสียจริงๆ!”

…

ชายหนุ่มในชุดสีครามนั้นขี่หลังกระทิงดำเดินออกมาบนผิวทะเลด้วยท่าทางราวกับออกมาเที่ยวเล่นวันหยุด

ชายหนุ่มคนนี้มีสีหน้าที่แสนเดียวดายของยอดฝีมือ

แต่ว่าพลังของเขานั้นก็แข็งแกร่งจริง เพราะเขาเป็นถึงจักรพรรดิเซียนขั้นสุด

กระทิงดำที่เขาขี่มานั้นเองก็มีพลังถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนขั้นปลายต้นเช่นกัน

พลังเช่นนี้มันย่อมจะเหนือล้ำแม้แต่ในทะเล

เพราะฉะนั้นคนที่จะกล้ามาหาเรื่องเขาจึงแทบไม่มีอยู่

ชายหนุ่มนั้นมีนามว่าหยางชิง เขาเป็นยอดฝีมือจากทวีปสระหยก มีตัวตนตำแหน่งคล้ายๆ กับโฉปู้ฉุนแห่งทวีปพิรุณใส

แต่ว่าเขานั้นไม่อาจจะหาช่องทางพัฒนาบนทวีปสระหยกได้อีกต่อไปแล้วจึงได้เลือกที่จะเดินทางออกมาตามหาโชค หวังบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเที่ยง

แต่จู่ๆ มันก็เกิดคลื่นพลังปั่นป่วนจากห้วงมิติไกลออกไปตรงหน้าทำให้หยางชิงแสดงสีหน้าตื่นเต้นออกมา

“มันมีคนอยู่! หึ ออกเดินทางมาได้เป็นปีกว่าจะได้เจอคนตัวเป็นๆ! อ่า… แค่จักรพรรดิเซียนขั้นต้นก็กล้าออกมาเดินทางในทะเลแล้วหรือ ช่างกล้า! เสี่ยวชิง ไปดูกันเถอะ!”

หยางชิงนั้นลูบหลังสั่งเสี่ยวชิงให้พุ่งตัวออกไปหาคนผู้นั้นทันที

ไม่นานหยางชิงก็ได้เห็นอีกฝ่ายว่าเป็นชายหนุ่มในชุดสีขาว

“น้องชาย ทะเลมันกว้างใหญ่ เราเดินทางไปด้วยกันว่าอย่างไร?” หยางชิงร้องทัก

เย่หยวนที่กำลังพุ่งตัวหนีการตามล่ามานั้นต้องผงะหันหน้ามองเมื่อได้ยินเสียงเรียก

เจ้าบ้านี่คิดจะเดินทางไปกับเขา?

คงเบื่อชีวิตแล้ว?

“ไม่ต้อง! เราต่างคนต่างไปเถอะ!” เย่หยวนกล่าวขึ้น

หยางชิงนั้นไม่ได้แสดงท่าทีไม่พอใจใดๆ ออกมาแต่กลับพุ่งตัวตามเย่หยวนมาแทน “น้องชาย เจ้านั้นมีพลังไม่แข็งแกร่งนัก หากเจ้ามากับข้า ข้าขอรับรองให้เลยว่าจะปกป้องเจ้าให้ อ่า…แต่ความเร็วเจ้ามันไม่เลวเลย”

เย่หยวนนั้นหันมามองหยางชิงอย่างตกตะลึงเช่นกันเพราะว่าเขาคนนี้กลับตามความเร็วของเย่หยวนทัน

แต่ที่เขาตกใจกว่าก็คือการได้มาเจอมนุษย์กลางทะเลเช่นนี้

ดูท่าทางของอีกฝ่ายแล้วเขาก็พอเดาออกว่าคงมาเพื่อเสี่ยงโชคแน่

“หากเจ้าไม่กลัวตายก็ตามข้ามาเถอะ” เย่หยวนตอบไป

“กลัวตาย? ฮ่าๆ…น้องชาย เจ้าคงล้อข้าเล่นแล้ว! ข้านั้นคือนักบุญสูงฟ้าคราม ไร้เทียมทานไม่มีใครต่อต้าน! หากมิใช่จักรพรรดิเที่ยงลงมือเองแล้วข้าย่อมจะปกป้องเจ้าได้แน่นอน!” หยางชิงกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงหัวเราะ

กระทิงดำนั้นจึงได้กล่าวขึ้นมาเสริม “ไอ้หนุ่ม วางใจเถอะ! นายท่านข้านั้นมีฝีมือเหนือล้ำยุคสมัยต่อให้จะเป็นจักรพรรดิเซียนขั้นสุดห้าคนมันก็คงไม่อาจเอาชนะเขาลงได้! ปกป้องจักรพรรดิเซียนขั้นต้นอย่างเจ้านั้นมันย่อมจะง่ายดายสำหรับนายท่าน”

เย่หยวนได้แต่ต้องส่ายหัวออกมาเมื่อได้ยิน เจ้าบ้านี่มันเอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้น?

นี่ถึงขั้นบอกว่าตัวเองไร้เทียมทานเชียวหรือ?

‘หากมิใช่เพราะว่ามีคนติดตามข้ามานับสิบๆ แล้วแค่ข้าคนเดียวก็สังหารเจ้าลงได้ เจ้าเชื่อหรือไม่?’

เย่หยวนนั้นย่อมจะไม่คิดกล่าวออกมาจากปากและปล่อยให้ทั้งสองคนนั้นตามติดมาโดยไม่ลดความเร็วลง

“ฮ่าๆ น้องชาย ทะเลมันสุดกว้างใหญ่ เจ้าจะรีบไปไหน? ทำไมไม่ลดความเร็วลงมองดูทิวทัศน์บ้าง? มันเป็นความคิดที่ช่วยพัฒนาพลังได้ด้วยนะ” หยางชิงกล่าวขึ้น

เย่หยวนได้แต่ต้องถอนใจยาว

“น้องชาย เจ้าเย็นชาเสียจริง! ข้าจะบอกให้นะว่าด้วยนิสัยเช่นนี้มันบรรลุยอดเต๋าได้ยากยิ่ง! ในทะเลมันไม่มีอันตรายมากมายอย่างที่เจ้าคิดหรอก ต่อให้มันจะมีข้าก็อยู่ด้วย เจ้าไม่ต้องกังวลไป”

เย่หยวนไม่รู้จะตอบอะไรไป