จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2808
หากให้พูดแล้วกองทัพของทวีปสวรรค์แรกนั้นมีจำนวนมากกว่าเผ่าเลือดถึงสองเท่าครึ่ง แน่นอนว่าย่อมจะต้องได้ชัยมาอย่างง่ายดาย
แต่สภาพจริงๆ ของสนามรบนั้นมันกลับไม่เป็นเช่นนั้น!
เผ่าเลือดนั้นกลับกำลังได้เปรียบเผ่ามนุษย์ไปอย่างสิ้นเชิง
เผ่าเลือดนั้นฆ่าไม่ตาย ย่อมจะมีกำลังเหนือล้ำเกินจำนวน
การต่อสู้ของพวกเขานั้นมันเป็นการสู้แบบไม่สนใจชีวิตตน
เพราะว่าหากแลกชีวิตกันไปแล้วคนทวีปสวรรค์แรกก็จะตาย แต่เผ่าเลือดยังคืนชีพกลับมาได้
เพราะฉะนั้นตอนนี้เผ่าเลือดที่มีแค่สองหมื่นนั้นกลับกำลังกดดันทัพทวีปสวรรค์แรกที่มีกว่าห้าหมื่นได้สิ้นเชิง
เหล่าจักรพรรดิเที่ยงเผ่าเลือดนั้นเองต่างก็ปกป้องรอบๆ เส้นทางมิติอย่างแน่นหนาไม่ปล่อยให้คนทวีปสวรรค์แรกได้เข้าใกล้
ในศึกนี้ไม่เจ้าก็ข้าต้องตาย!
“ฮ่าๆๆ ไอ้พวกมนุษย์หน้าโง่ แค่หมัดเดียวนี้ก็ป้องกันไว้ไม่ได้!”
หลัวชวนนั้นฉีกร่างของยอดฝีมือชาวมนุษย์คนหนึ่งลงพร้อมกัดกินเลือดของเขาไป
ในศึกเช่นนี้เผ่าเลือดสามารถใช้ร่างของศัตรูมาเป็นแหล่งเติมพลังงานได้เรื่อยๆ
เพราะฉะนั้นศึกของทั้งสองฝ่ายนั้นฝ่ายทวีปสวรรค์แรกจึงมีแต่ความสูญเสียและเหนื่อยอ่อนไปเรื่อยๆ แต่ฝ่ายเผ่าเลือดกลับยังคงตั้งมั่นได้ไม่มีถอย
“ไอ้หมาเลือด ตายไปเสีย!”
เต้าเฉินนั้นร้องลั่นขึ้นมาทำลายร่างของเผ่าเลือดคนหนึ่งทิ้ง!
ศิษย์นิกายยาสุดล้ำนั้นย่อมจะมีฝีมือเหนือล้ำคนทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นวิชายุทธหรือวรยุทธบ่มเพาะนั้นพวกเขาย่อมจะเหนือล้ำกว่าคนในระดับเดียวกันอย่างไม่ต้องสงสัย
เต้าเฉินนั้นเก่งกาจอย่างมาก มากจนสามารถทำลายร่างของเผ่าเลือดลงได้ในพริบตา
ซ่งเหมียวนั้นกำลังเผชิญหน้าอยู่กับจักรพรรดิเที่ยงขั้นปลายของเผ่าเลือดคนหนึ่ง
คนทั้งสองนั้นต่อสู้สวนกลับไปมาอย่างดุเดือดไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ
ซ่งเหมียวเองก็ได้รับการรักษาของนิกายยาสุดล้ำเช่นกันทำการกดดันเลือดกัดกร่อนในกายด้วยเลือดของภูติแท้ ทำให้เวลานี้พลังฝีมือของเขามันกลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง
ในกองทัพนั้นมันมียอดฝีมือกว่าห้าพันคนที่ได้รับการรักษาเช่นนี้เหมือนเขา
พวกเขานั้นได้รับการรักษาของนิกายยาสุดล้ำและกลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์พร้อมได้
เพราะฉะนั้นมันจึงไม่มีใครสนใจคำพูดของเย่หยวนเลย
“จงเยว่ เราสู้กันมาสามคราแล้วแต่ครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้าย ข้าจะสังหารเจ้าลงให้ได้!” ซ่งเหมียวประกาศขึ้น
ในศึกครั้งก่อนๆ นั้นศัตรูของซ่งเหมียวนั้นมันก็คือจงเยว่คนนี้
แต่ว่าเขานั้นกลับถูกฝ่ามือเลือดของจงเยว่เข้าจนทำให้ติดพิษกัดกร่อนเลือด อ่อนแอลงไปทุกครั้งที่ได้สู้
เวลานี้เมื่อเขาฟื้นสภาพกลับมาได้แล้ว มันก็ถึงเวลาเอาคืน!
เมื่อได้เห็นว่าซ่งเหมียวนั้นคืนสภาพกลับมาสมบูรณ์ได้เช่นนี้ตัวจงเยว่เองก็ต้องอ้าปากค้างเช่นกัน
เพราะเผ่าเลือดนั้นไม่คิดฝันว่ายอดฝีมือของทวีปสวรรค์แรกนั้นกลับจะสามารถรักษาเลือดกัดกร่อนของพวกเขา
ได้
หากเป็นเช่นนั้นจริงความได้เปรียบอย่างท่วมท้นของเผ่าเลือดมันก็อาจจะจางหายไปแล้ว
“แค่เจ้านี้? มันยังไม่พอหรอก! ข้าทำร้ายเจ้าไปได้ครั้งหนึ่ง ข้าก็ย่อมจะทำได้อีก!”
จงเยว่นั้นไม่คิดกลัวหรือปกป้องตัวเองใดๆ
ต่อให้ซ่งเหมียวจะกลับมาสมบูรณ์ได้แต่เขาก็ยังไม่อาจจะเอาชนะได้ง่ายๆ เช่นกัน
คนทั้งสองนั้นมีฝีมือใกล้เคียงกันและต่อสู้กันอย่างดุเดือดใช้พลังออกมาอย่างสุดตัว
แต่จู่ๆ สีหน้าของซ่งเหมียวนั้นมันก็เปลี่ยนสีไปก่อนที่คลื่นพลังจะปั่นป่วน
จงเยว่นั้นย่อมจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือและพุ่งตัวเข้ามาซัดกระหน่ำจนซ่งเหมียวไม่มีโอกาสหายใจ
ปัง!
จงเยว่กระแทกฝ่ามือออกมาใส่อกของซ่งเหมียวจนร่างของเขาลอยลิ่วออกไป
ซ่งเหมียวนั้นหน้าซีดขาวเพราะว่าเวลานี้เลือดในร่างของเขานั้นมันกลับเดือดพล่าน
เขาพบว่าเวลานี้เลือดภูติแท้ที่ถูกฉีดเข้าร่างเขามานั้นมันกลับคลั่งขึ้น
ปราณเทวะของเขาไม่อาจควบคุมมันได้เลย
เมื่อจงเยว่ได้เห็นเช่นนั้นเขาก็อดหัวเราะขึ้นไม่ได้ “ฮ่าๆๆ…เจ้าทำข้ากลัวแทบตายแล้ว นึกว่าจะแก้พิษเลือดกัดกร่อนได้ ไม่นึกเลยว่าที่แท้แล้วจะเป็นได้แค่เสือกระดาษ! ซ่งเหมียว เตรียมตัวตาย!”
“ให้ตายสิวะ! ที่แท้คำพูดของเย่หยวนมันกลับถูกต้อง! วิธีรักษาของนิกายยาสุดล้ำนั้นมันมีอันตรายแฝงมาจริง! เวลาปกตินั้นมันไม่อาจจะสัมผัสถึงได้แต่ว่าหากใช้พลังออกมาอย่างสุดตัวเป็นเวลานานแล้วสมดุลในร่างมันก็จะแตกสลายลงทำให้สายเลือดภูติแท้นั้นคลั่งพร้อมๆ กับพิษเลือดกัดกร่อน! ตอนนี้มันแย่เสียยิ่งกว่าความตายอีก!”
ซ่งเหมียวนั้นได้แต่กัดฟันแน่นขึ้นมาอย่างเสียใจ
เพราะเขานั้นได้รู้แล้วว่าคำของเย่หยวนนั้นมันไม่ผิดพลาดแม้แต่น้อย
พวกเขานั้นหลับหูหลับตาเชื่อนิกายยาสุดล้ำอย่างไม่คิดสงสัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...