จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2817

ภายในกองทัพทั้งหมดทั้งหมดกำลังสั่นสะท้าน!

ไม่มีใครคิดฝันว่าศิษย์หัวกะทิของนิกายยาสุดล้ำคนหนึ่งจะถูกประหารลงไปเช่นนี้!

ไม่น่าเชื่อแต่ก็ไม่เหนือการคาดฝัน ความพ่ายแพ้ครั้งนี้มันเกิดความสูญเสียที่มากเกินไป ดูอย่างไรเรื่องมันก็เกิดเพราะนิกายยาสุดล้ำแท้ๆ แต่สุดท้ายพวกเขากลับไม่อาจทำอะไรได้

ทัพสวรรค์แรกนั้นต้องมีที่ระบายและจางซิ่วนั้นก็ได้รับเกียรติให้เข้ามารับหน้าที่นี้

“ศิษย์นิกายยาสุดล้ำโดนเข้าเสียที! โคตรสะใจ!”

“ไม่นึกเลยว่านักหลอมโอสถสวรรค์ระดับห้าอย่างเย่หยวนคนนั้นจะได้รับตำแหน่งแม่ทัพระดับสูงมา! ข้ารู้เลยว่าที่เขาทำลงไปนั้นมันก็เพื่อระบายความคับแค้นให้แก่เรา!”

“ฮ่าๆ บังเอิญเสียจริง! ข้าก็คิดเช่นนั้น! พี่น้องเราตายไปตั้งเท่าไหร่แต่พวกมันกลับไม่คิดแม้แต่จะขอโทษ ยังมีหน้ามาข่มเหงคนอีก”

“ปกติเวลาศิษย์นิกายยาสุดล้ำวางตัวก็เหนือหัวคนอื่นเปรียบตัวเองเป็นเทพจากสวรรค์อยู่แล้ว และพ่อเจ้าคนนี้ก็ไม่พอใจมันมานานมากแล้ว!”

ก็จริงที่ว่านิกายยาสุดล้ำนั้นเป็นเสาหลักของศึกครั้งนี้ แต่มันก็ทำให้ศิษย์นิกายยาสุดล้ำหลงตัวเองวางตัวเหนือคนอื่นแบบนี้

ต่อให้จะเป็นแค่จักรพรรดิเซียน พวกเขาก็ยังทำตัวเหมือนเป็นแม่ทัพ ในสายตาของพวกเขานั้นชีวิตทหารคนอื่นคงเป็นได้แค่ขยะที่ใช้แล้วทิ้งกระมั้ง?

เพราะฉะนั้นความไม่พอใจของทหารมันจึงก่อตัวมาเนิ่นนานแล้ว เพียงแค่ว่าพวกเขานั้นกล้าไม่พอแต่ไม่มีใครกล้าพูดออกไป

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียตอนที่พวกเขาบาดเจ็บ มันก็ต้องไปพึ่งนิกายยาสุดล้ำอยู่ดี

การสั่งประหารจางซิ่วทำให้เซียวชานเงียบปากไม่พูดอะไรและเดินหนีไปทันที ทุกคนรู้ดีว่ามันจะเกิดเรื่องใหญ่ตามมาในไม่ช้า!

เพราะตอนนี้ในแนวหน้าทางเหนือมันมีบรรพบุรุษของนิกายยาสุดล้ำมาร่วมทัพด้วย!

สังหารคนนิกายยาสุดล้ำเช่นนี้ ย่อมจะตบหน้าคนทั้งนิกายมีหรือที่พวกเขาจะปล่อยผ่านไปได้ง่ายๆ?

ความพิโรธของมหาจักรพรรดินั้นมันไม่ใช่สิ่งที่จักรพรรดิเซียนคนหนึ่งจะรับไว้ได้

ในสายตาของมหาจักรพรรดินั้นแม่ทัพระดับสูงอย่างเย่หยวนก็คงไม่มีค่าอะไร

ศิษย์นิกายยาสุดล้ำนั้นต่างเชิดหน้ากันสุดใจ

เจ้าคิดว่าตัวเองได้ตำแหน่งแม่ทัพระดับสูงมาแล้วจะทำอะไรได้ทุกอย่างหรือ? และจะไม่ต้องสนใจไว้หน้านิกายยาสุดล้ำเลย?

น่าขัน!

แม่ทัพระดับสูง เจ้าคอยดูความพิโรธของท่านบรรพบุรุษเถอะ!

…

ตอนที่หมิงยี่ได้ยินข่าวเรื่องจางซิ่วนั้น เขากำลังนั่งประชุมอยู่กับมหาจักรพรรดิตานเฟยถึงแผนขั้นต่อไปอยู่พอดี

เมื่อได้ยินข่าวเช่นนั้น เขาก็ต้องร้องลั่นผุดลุกขึ้นทันที “ไอ้เด็กนี่มันบ้าไปแล้วหรือ? แค่ไม่กี่วันนี้มันกลับไปสร้างเรื่องใหญ่ได้ปานนี้แล้ว! หากมหาจักรพรรดิจั่วเฉินได้ยินเข้าท่านคงไม่พอใจมากแน่! ท่านมหาจักรพรรดิ ท่านรีบถอนคำสั่งแต่งตั้งเขาเถอะ! ไม่เช่นนั้นแล้วหากกลายเป็นเรื่องระหว่างมหาจักรพรรดิมันจะไม่ดีต่อกองทัพเลยสักนิด!”

แต่ตานเฟยนั้นกลับไม่ได้มีท่าทางไม่พอใจเหมือนหมิงยี่ กลับกันตอนนี้เขากำลังนั่งยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ

เขานั้นยกมือขึ้นให้หมิงยี่กลับมานั่งพร้อมกล่าว “เรื่องเล็กๆ น้อยๆ น่า!”

หมิงยี่ยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป “ท่านมหาจักรพรรดิ เรื่องมันไม่เล็กนะท่าน!”

แต่ตานเฟยนั้นกลับยิ้มตอบไป “เจ้าคิดว่าที่เย่หยวนทำนั้นมันผิดหรือ?”