จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2824

ตึง!

ตึง!

เสียงของระฆังยักษ์นั้นมันกระแทกขึ้นอย่างรุนแรงจนสั่นสะท้านฟ้าดิน

แต่ละครั้งที่มันดังขึ้นมานั้นหยวนเจิ้นก็ต้องกระอักเลือดออกมา

ส่วนตัวหวู่ชางนั้นเขาไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปใกล้ เพราะกำลังของเย่หยวนนี้มันเหนือล้ำเกินกว่าที่เขาจะยุ่งเกี่ยวด้วยได้

ภาพนี้มันทำให้คนทั้งหลายต้องอ้าปากค้าง

“ฮ่าๆๆ…ไอ้เผ่าเลือดขยะ พวกเจ้าโอหังเก่งกาจกันนักไม่ใช่หรือ? ตอนนี้เป็นอะไรไปเล่า? เป็นใบ้กันไปหมดแล้ว? ร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนห่าเหวอะไรกัน ต่อหน้าคู่หูหยางเย่นี้แล้วพวกเจ้าก็ไม่อาจจะเอาชนะได้แม้แต่น้อย! ที่ข้าบอกว่าไร้เทียมทานั้นคือคู่หูหยางเย่เรานี้ต่างหากเล่า! หากเราสองคนร่วมมือกันแล้วจะเป็นจักรพรรดิเซียนหน้าไหนมันก็ไม่มีทางเอาชนะเราได้แน่!”

ได้เห็นเย่หยวนที่เอาชนะได้อย่างขาดลอยนั้นตัวหยางชิงก็ตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง โอกาสที่จะได้ตบหน้าคนซ้ำเช่นนี้

เขาย่อมจะไม่ปล่อยมันไป

เพราะฉะนั้นคู่หูหยางเย่จึงได้ถือกำเนิดขึ้น

คนที่ได้ยินต่างต้องกลอกตาหนี แต่ก็ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ

เพราะตอนนี้พวกหยวนเจิ้นทั้งสองนั้นถูกเย่หยวนกดดันอย่างหนักหน่วงจนแทบไม่อาจสวนกลับไปได้แล้ว

ความหวังใดๆ ของเผ่าเลือดที่เพิ่งจุดติดขึ้นมาได้มันถูกเย่หยวนเป่าจนดับไปหมดสิ้น

เซี่ยหลิงเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีจึงพุ่งตัวออกมา หมายจะเข้าโจมตีเย่หยวน

แต่เย่หยวนนั้นตั้งสติคอยจับตาดูเซี่ยหลิงอยู่ตลอด วินาทีที่เซี่ยหลิงขยับนิ้วเขาก็ปลดปล่อยพลังออกมาอย่างสุดตัว ต่อยสองหมัดเข้าหาคนทั้งสองตรงหน้า

ตูม!

มิติตรงหน้านั้นมันสั่นสะเทือนพร้อมๆ กับร่างของพวกหยวนเจิ้นทั้งสองที่ถูกเย่หยวนฉีกออกอย่างไม่มีเวลาแม้แต่จะร้อง

ก่อนที่เซี่ยหลิงจะมาถึงนั้นเย่หยวนก็ได้สังหารเก็บแก่นเลือดของคนทั้งสองพร้อมชิงเอาระฆังเลือดนั้นพุ่งตัวหายไปแล้ว

ได้เห็นพวกเย่หยวนพุ่งตัวออกไปเช่นนั้นเซี่ยหลิงก็ได้แต่ต้องกัดฟันอย่างคับแค้น

แต่เขาก็ไม่ได้ไล่ตามไป

ความตายของร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนนี้ย่อมจะเป็นความเสียหายใหญ่กับเผ่าเลือด

พวกหยานเจิ้นทั้งสามตายลงนั้นมันก็เป็นปัญหากับเขาไม่น้อยเช่นกัน

มันไม่ใช่ว่าร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนไม่เคยตายลงในสงครามแต่ว่าพวกเขาส่วนมากจะตายเพราะเจอยอดฝีมือระดับมหาจักรพรรดิของฝ่ายทัพสวรรค์แรก

มันไม่เคยมีใครตายลงเพราะคนระดับเดียวกันมาก่อน

แน่นอนว่าย่อมจะมีคนที่แพ้บ้างเพราะทางทัพสวรรค์แรกเองก็มียอดอัจฉริยะไม่น้อย แต่คนตายนั้นไม่เคยมีมาก่อน

มันไม่ใช่ว่าพวกเขานั้นเก่งกาจกว่าจักรพรรดิเซียนฝ่ายมนุษย์มากมาย แต่มันเป็นเพราะว่าพลังการคืนชีพของพวกเขาต่างหากที่ทำให้รอดกลับออกมาได้ทุกครั้งไป

แต่วันนี้เรื่องตลกร้ายนั้นมันกลับเกิดขึ้นต่อหน้าเขาแล้ว

ในค่ายของเผ่าเลือดนั้นมันมีแต่คนยืนนิ่งอ้าปากค้าง

“ให้ตายสิวะ! ไอ้เจ้าเด็กบ้านนอกนี่มันเก่งกาจปานนี้ได้อย่างไร?” เซี่ยหลิงร้อง

เมื่อฮันกวงได้เห็นเช่นนั้นเขาก็ต้องอ้าปากค้างขึ้นมาบ้าง “ไอ้เด็กคนนี้ไม่ได้เจอกันแค่ไม่กี่วัน ทำไมมันถึงเก่งกาจขึ้นได้ขนาดนี้?”

เขานั้นสั่นสะท้านไปทั้งใจ ก่อนหน้าเขานั้นเอาแต่ร้องบอกว่าจะแก้แค้นๆ แต่หากออกไปจริงแล้วคงได้ตายอย่างไร้ค่าใดๆ แน่

ทหารเผ่าเลือดคนอื่นเองยิ่งตกใจกลัวจนหน้าซีด

เหล่าร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนนั้นมันคือตัวตนระดับพระเจ้าในสายตาของพวกเขา

แต่เวลานี้พระเจ้าของพวกเขากลับพ่ายแพ้ลง!

“ร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนนั้นกลับ…แพ้ลงง่ายๆ เช่นนี้?”

“ไอ้เจ้าบ้านั่นมันยังเป็นแค่จักรพรรดิเซียนขั้นกลางแท้ๆ ยังไม่ถึงขั้นปลายด้วยซ้ำ! หากวันหนึ่งมันบ่มเพาะไปถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนขั้นสุดได้แล้วใครจะยังสู้มันได้?”

“ทวีปสวรรค์แรกมันมีสัตว์ประหลาดเช่นนี้ปรากฏขึ้นมาได้อย่างไร? เจ้าบ้านี่คงได้กลายเป็นศัตรูร้ายของเผ่าเลือดเราแน่แล้ว!”

…

เผ่าเลือดนั้นต่างยืนเหนือหัววางตัวเหนือคนทวีปสวรรค์แรก แต่ตอนนี้ความรู้สึกสูงล้ำของพวกเขาได้ถูกเย่หยวนทำลายลงสิ้น

เมื่อไม่มีความได้เปรียบเรื่องการคืนชีพ เผ่าเลือดนั้นก็ไม่ได้เก่งกาจมากมายกว่าเผ่าอื่นนัก เพราะอย่างน้อยๆ เย่หยวนคนนี้ก็จัดการจุดแข็งตรงนั้นของพวกเขาได้อย่างสิ้นเชิง

“ฮ่าๆๆ เจ้าพวกอ่อนแอ มีปัญญาก็กลับออกมาสู้อีกสักครั้งสิ! พลังเลือดบ้าบออะไร? อันดับหนึ่งในสวรรค์? เผ่าเจ้ามันมีแต่คำโม้! ถูกปู่หยางเจ้ากระทืบจนเสียท่าเช่นนี้แล้วกลับไม่กล้าแม้แต่จะเถียงใดๆ อีกหรือ?”

“พวกเจ้ามีร้อยบุตรมิใช่หรือ? นี่มันออกมาแค่สามเอง เรียกที่เหลือออกมาด้วยสิ! หยางเย่เรานี้จะกระทืบมันให้สิ้นท่าเอง! ทำไมไม่มีใครตอบข้าแล้วเล่า? ปู่หยางเจ้านี้เหงาเหลือเกิน!”

“แล้วก็เจ้าบ้าที่มีนามว่าเซี่ยหลิงนั่น! เจ้ารอก่อนเถอะ หลังปู่หยางเจ้าบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเที่ยงไปได้แล้วข้าจะกลับมากระทืบเจ้าให้กลายเป็นแค่กองเศษเลือดเอง!”

…

หลังจากเซี่ยหลิงกลับเข้าค่ายมาหยางชิงและเสี่ยวชิงก็ก้าวออกมาอีกครั้ง

เผ่าเลือดนั้นโกรธแค้นจนหน้าดำหน้าแดงแต่ว่าไม่มีใครกล้าออกมาท้าทายอีกแล้ว

ไม่ว่าหยางชิงจะพูดท้าไปแค่ไหนอีกฝ่ายก็ไม่มีการตอบสนองแม้แต่น้อย

…

ในค่ายนอกเมืองทัศน์เหนือนั้นเว่ยเหลียงต้องหัวเราะลั่นจนทุบโต๊ะออกมา “โคตรสะใจเลยโว้ย! ข้านั้นผ่านศึกสงครามมาเกินจะนับแต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่มันจะสะใจได้ปานนี้!”

การเดินปิดหน้าค่ายเช่นนี้มันช่างน่าสะใจอย่างบ้าคลั่ง

แม้แต่เหล่ามหาจักรพรรดิทั้งหลายเองก็อดตื่นเต้นขึ้นไม่ได้

ศึกครั้งนี้มันทำให้จิตใจของเผ่าเลือดนั้นตกต่ำอย่างมาก เจ้าสังหารคนแท้ๆ แต่อีกฝ่ายนั้นกลับชุบชีวิตคืนชีพมาได้

จากนั้นหากได้สู้กันอีกพวกมันนั้นกลับจะมาพร้อมด้วยสภาพสมบูรณ์เต็มร้อย

แต่หากเจ้านั้นถูกพิษเลือดกัดกร่อนเข้าแล้วเจ้าก็มีแต่ต้องรอความตาย

เย่หยวนนั้นสังหารร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนลงสามคนและยังสังหารนายกองไปเกือบครึ่งในการบุกครั้งนี้

นี่มันคือการสังหารอย่างสมบูรณ์ อีกฝ่ายไม่อาจคืนชีพได้แม้แต่น้อย!

ที่สำคัญไปกว่านั้นค่ายเผ่าเลือดยังถูกปิดล้อมด้วยคนไม่กี่คน ถูกตะโกนด่ากันจนหูชาแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ โต้เถียงกลับมา

มันโคตรสะใจ!

นี่คือความชนะที่สะใจที่สุด!

แม้ว่าศึกครั้งนี้มันจะมีขนาดเล็กน้อยแต่ว่ามันช่างสะใจจนเหนือความคาดหมาย!

มหาจักรพรรดิอีกคนหนึ่งหัวเราะขึ้นตาม “ฮ่าๆๆ! สุดยอดเสียจริง! เย่หยวนเอาชนะได้อย่างราบคาบ! แล้วเจ้าเด็กหยางชิงนั้นเองก็มีฝีปากที่น่าชังนัก ข้าล่ะทั้งเกลียดทั้งชอบมันเสียจริง!”

“นี่เป็นครั้งแรกของข้าเลยที่ได้เห็นเผ่าเลือดหดหัวเช่นนั้น ไม่กล้าพูดอะไรกลับมาสักคำ! สะใจ! สะใจจริงโว้ย!”

“เจ้าเห็นหรือไม่ว่าตอนที่ค่ายเผ่าเลือดมันเงียบกริบนั้นทหารแต่ละคนของมันนั้นหน้าดำหน้าแดงกันอย่างไม่รู้จะระบายอย่างไร! ฮ่าๆๆ โคตรจะสะใจเลย!”

…

มหาจักรพรรดิทั้งหลายต่างเฉลิมฉลองชัยชนะเล็กๆ นี้อย่างสะใจ

พวกเขานั้นคิดไปก่อนหน้าว่าเย่หยวนคงต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงแล้ว

ใครจะไปคิดว่าพวกเขานั้นกลับได้ชัยชนะที่สะใจอย่างเหนือคาดเช่นนี้กลับมา

ที่สำคัญมันยังได้ประโยชน์มากมายกลับมาด้วย!

สังหารร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนลงสามคนและนายกองไปเกือบครึ่ง มันยิ่งใหญ่และจะส่งผลต่อสงครามภาพรวมที่ยิ่งกว่าการสังหารกองทัพนับห้าหมื่นลงด้วยซ้ำ!

……………………………………………………