จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2825
“ข้านักบุญสูงฟ้าครามนั้นกวัดแกว่งหอกแทงสังหารเหล่าเผ่าเลือดจนมันแตกกระจายไปทั่วทิศ! ร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนอะไรของพวกมันนั้นก็ไม่อาจจะรับมือข้าได้แม้แต่กระบวนท่า และถูกสังหารลงสิ้นในพริบตา…”
บนเนินเขาหนึ่งหยางชิงนั้นกำลังบอกเล่าเรื่องราววีรกรรมที่ ‘เขา’ ได้ก่อไว้ในค่ายเผ่าเลือด
รอบๆ ตัวเขานั้นมันมีทหารทัพสวรรค์แรกมากมายกำลังยืนล้อมฟังกันอยู่อย่างตื้นตันหัวใจ
หยางชิงนั้นมีฝีมือที่เก่งกาจจริงๆ ในหมู่นายกองทัพสวรรค์แรกเขายังไม่เคยพ่ายแพ้ให้แก่ใคร เพราะฉะนั้นแม้เรื่องราวของเขามันจะฟังดูน่าเหลือเชื่อแต่มันก็ยังพอเชื่อถือได้
แต่แน่นอนว่าเขาได้ย้ายเอาเรื่องที่เย่หยวนทำมากลายเป็นเรื่องของตัวเองไปสิ้น
“ข้านักบุญสูงฟ้าครามนั้นร้องลั่นท้าทายให้พวกมันออกมาสู้! แต่พวกเจ้าขี้ขลาดเผ่าเลือดนั้นมันกลับเอาแต่ปิดตัวเองอยู่ในค่ายไม่กล้าออกมาอีก! เฮ้อ…ความไร้เทียมทานมันช่างเดียวดายนัก!”
หยางชิงถอนใจยาวออกมาด้วยท่าทางเดียวดายของยอดฝีมือ
เขานั้นแข็งแกร่งจริงๆ ก่อนที่จะออกเดินทางลงทะเลมา แน่นอนว่าท่าทางเช่นนี้มันย่อมจะเป็นความจริงตอนที่เขาอยู่ในทวีปบ้านเกิด
หากไม่ได้ต่อสู้กับยอดฝีมือแล้วเขาก็สามารถวางท่าเป็นยอดคนได้อย่างไม่มีใครสงสัยเลย
“นักบุญสูงฟ้าครามนั้นช่างสมชื่อว่าเป็นฟ้าคราม ทำให้มนุษย์เราได้เอาคืน สร้างชื่อเสียงลือลั่น!”
“สุดยอด! เยี่ยม! ไม่นึกเลยว่าพันธมิตรสวรรค์แรกเรานั้นกลับจะเล่นงานเผ่าเลือดมันได้ถึงหน้าประตูค่ายเช่นนี้!”
“นักบุญสูงฟ้าครามจงเจริญ!”
…
เวลานี้ย่อมจะเกิดเสียงสรรเสริญขึ้นรอบด้าน
หยางชิงนั้นชินกับคำชมเช่นนี้จึงไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใดๆ ออกมา แต่แม้ว่าเขานั้นจะชินกับมันแล้วแต่เขาก็ยังรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้รับ
เขานั้นพร้อมที่จะทนความยากลำบากมากมายเพื่อจะได้รับคำชมเช่นนี้
หลังจากเย่หยวนกลับมาเขาก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องและไม่ออกมาเป็นเวลาหลายวันทำให้หยางชิงได้โอกาสออกมาโม้ให้ทหารทั้งหลายฟังไม่ขาด
เหล่ายอดฝีมือระดับจักรพรรดิเที่ยงนั้นย่อมจะไม่ว่างพอมาหยุดเขาเพราะฉะนั้นหลายวันมานี้ชื่อเสียงของหยางชิงมันจึงพุ่งทะยานขึ้นกว่าก่อนหน้าอย่างมาก
เรื่องนี้มีแต่เหล่ามหาจักรพรรดิที่ได้รู้ได้เห็นกับตา
แรกๆ นั้นคนย่อมจะไม่เชื่อ
แต่เมื่อหยางชิงเอาตรานายกองของเผ่าเลือดออกมาแสดงมันก็ย่อมจะสร้างความน่าเชื่อถืออย่างปฏิเสธไม่ได้อีกเพราะฉะนั้นนับวันมันก็ยิ่งมีคนเชื่อมากขึ้น
“หยางชิง เจ้ามียางอายบ้างหรือไม่? ข้าก็นึกว่าหายไปไหนตั้งหลายวันที่แท้หนีมาโม้อยู่นี่เอง!”
ในตอนนั้นเองที่มีเสียงแหลมเล็กหนึ่งดังขึ้นมา
เมื่อคนทั้งหลายได้ยินก็ต้องหันไปพบว่าเจ้าของเสียงคือมังกรน้อยจิงเฟย
เมื่อหยางชิงเห็นจิงเฟยนั้นเขาก็หน้าเสียไปทันที
เด็กคนนี้มันมาทำไม?
ทหารทั้งหลายที่กำลังลุ่มหลงในวีรกรรมของหยางชิงนั้นเมื่อได้ก็ต้องแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาทันที
ทหารคนหนึ่งร้องตอบกลับไปทันที “นังหนู เจ้าจะไปรู้อะไร! นักบุญสูงฟ้าครามท่านนั้นมีตรานายกองของเผ่าเลือดจริง นี่มันคือตราแสดงตัวของเผ่าเลือดไม่มีทางที่มนุษย์เราจะปลอมแปลงได้หรอก!”
จิงเฟยนั้นได้แต่ต้องกลอกตามองหยางชิง คนทั้งหลายนั้นมันได้กลายเป็นลัทธิบูชาหยางชิงไปแล้ว!
แต่ก่อนที่นางจะทันได้เปิดปากพูดอะไรมันก็เกิดเงาหนึ่งขึ้นตรงหน้าพร้อมมือของหยางชิงที่มาถึงตัวจิงเฟย
“ฮ่าๆ จิงเฟยน้อย เจ้ามาหาข้าคงมีธุระแล้ว? ไปเถอะ ไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า!”
หยางชิงนั้นใช้มือปิดปากของจิงเฟยไว้ด้วยปราณเทวะพร้อมลากตัวนางออกจากกลุ่มทหารไป
จิงเฟยนั้นย่อมจะไม่อาจต่อต้านพลังของหยางชิงได้ ปากของนางนั้นถูกปิดไว้จนไม่อาจพูด
แต่เรื่องแค่นี้ย่อมหยุดมารน้อยคนนี้ไม่ได้
“นายกองเผ่าเลือดมันตายจริง ร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนก็ตายจริง แต่พวกมันนั้นถูกพี่เย่หยวนของข้าสังหาร! เจ้าบ้านี่มันก็แค่คนบ้าที่เดินไปร้องท้าทายคนเท่านั้นแหละ!”
เสียงแหลมเล็กของนางนั้นมันไม่ได้ดังออกมาจากปากแต่ว่าดังออกมาจากหอยสังข์อันใหญ่ในมือจนดังลั่นค่าย
เหล่าทหารที่ได้ยินต่างต้องหันมามองดูตามๆ กัน
“เป็นแม่ทัพสูงเย่หยวน? แต่ท่านเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์มิใช่หรือ? ทำไมถึงจะมีวิชายุทธเก่งกาจได้ปานนั้น?”
“เด็กคนนี้เป็นน้องสาวของแม่ทัพสูงเย่หยวน นางคงยกย่องเชิดชูพี่ชายเป็นวีรบุรุษตามปกติแหละ!”
“เป็นเช่นนั้น!”
…
มันย่อมจะไม่มีใครเชื่อ!
จิงเฟยที่ได้เห็นเช่นนั้นต้องร้องกล่าวขึ้นมาด้วยสังข์ศักดิ์สิทธิ์ทะเลหยกอีกครั้ง “หยางชิง เจ้ากล้าแย่งเอาความดีความชอบของพี่เย่หยวนไปหรือ นี่เจ้ายังอยากจะหายจากพิษเลือดกัดกร่อนอยู่หรือไม่?”
เมื่อหยางชิงได้ยินเช่นนั้นเขาก็ต้องสะดุ้งตัวขึ้นทันที “เจ้าบ้านั่นหาทางได้แล้ว?”
มือของหยางชิงปล่อยจิงเฟยลงจนในที่สุดนางก็ได้พูดด้วยปาก “มันมีเรื่องใดที่พี่เย่หยวนข้าทำไม่ได้บ้าง? เขาใช้ให้ข้าออกมาเรียกเจ้าไปลองยานี่แหละ!”
หยางชิงยิ้มกว้างร้องออกมา “เช่นนั้นจะยังรออะไรกัน? ไปเถอะ!”
พูดจบเขาก็ไม่สนใจทหารและจิงเฟยพุ่งนำไปยังห้องพักของเย่หยวนก่อนใคร
จิงเฟยหันกลับมาหาทหารทั้งหลายก่อนจะกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ “พวกเจ้าโง่ทั้งหลาย ถูกคนหลอกลวงด้วยคำพูดไม่กี่คำ! พี่เย่หยวนข้านั้นคือผู้บ่มเพาะนอกรีต เขาย่อมจะต้องเก่งกาจล้ำฟ้าดิน! คนอย่างหยางชิงนี้เขาเอาชนะได้ด้วยมือแค่ข้างเดียวด้วยซ้ำ! แต่พวกเจ้ากลับไปเชื่อคำพูดมันอย่างไม่คิด! ฮึ่ม!”
พูดจบจิงเฟยก็เดินทิ้งกองทหารให้อ้าปากค้างไว้ด้านหลัง
หยางชิงนั้นถูกพิษเลือดกัดกร่อน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...