จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2849

“ไม่ใช่แค่จักรพรรดิเที่ยงขั้นต้นเท่านั้น ข้าว่าแม้แต่จักรพรรดิเที่ยงขั้นกลางเองก็คงต้องกระอักเลือดเช่นกันแน่ๆ!”

“ใช่แล้ว! แม้ว่าเย่หยวนคนนี้จะไม่อาจสังหารจักรพรรดิเที่ยงขั้นกลางได้แต่หากอีกฝ่ายอยากจะสังหารเขาลงแล้วมันก็คงไม่มีทางเป็นไปได้เช่นกัน!”

“ข้าว่าหากเจ้าเด็กคนนี้ไปมิติวิเศษตอนนี้มันคงได้สมบัติติดมือกลับมาท่วมท้น เหมือนไปเดินซื้อของในห้างก็ไม่ปาน!”

…

เหล่าหลานศิษย์ของเย่หยวนนั้นต่างยืนตัวสั่นอย่างตกตะลึงสุดหัวใจ

โชคนี้มันจะเกินกว่าสวรรค์ไปหน่อยแล้ว

จะบอกว่าต่อให้ตอนนี้นิกายยาสุดล้ำคิดอยากสังหารเย่หยวนลงมันก็คงไม่อาจทำได้! เพราะคิดอยากจะกำจัดเขาคนนี้ลงมันต้องฝืนคำสั่งของบรรพบุรุษทั้งหมดของนิกายไปก่อน!

ด้วยการเสริมจากชะตาของนิกายด้วยแล้ว มันย่อมจะไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่เย่หยวนจะตายลง!

เหล่ามหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ทั้งหลายนั้นต่างอิจฉาจนอยากจะฉีกร่างเย่หยวนเป็นชิ้นๆ

ไม่นานจากนั้นเมฆเต๋าทุกข์มันก็ค่อยๆ จางหายไปเหมือนกับหมดสิ้นปัญญา

พร้อมๆ กันนั้นพลังบ่มเพาะของเย่หยวนมันก็พัฒนาขึ้นมาอยู่ที่จักรพรรดิเซียนขั้นปลายในที่สุด

เขานั้นเดินกลับเข้ามาหาหลี่ชิงหยุนก่อนจะยิ้มถามขึ้น “ศิษย์พี่ใหญ่ พลังแห่งพรนี้มันมีประโยชน์มากจริงๆ! ตอนที่ท่านเผชิญเต๋าทุกข์มันก็เป็นเช่นนี้หรือ?”

หลี่ชิงหยุนได้แต่ต้องกัดฟันแน่น เขานั้นคิดอยากจะกัดหัวเย่หยวนสักที

‘เป็นเช่นนี้?’

‘เออ!’

‘แต่มันเป็นได้แค่หนึ่งในสิบของเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ้า!’

นี่มันโกงกันชัดๆ!

หากวันหน้าเขาเผชิญเต๋าทุกข์เช่นนี้ไปตลอดทางแล้ว เขาคนนี้ก็อาจจะกลายเป็นผู้บ่มเพาะนอกรีตระดับเจ้าโลกคนแรกจริงๆ ก็ได้?

มีความเป็นไปได้จริง!

เขานั้นคิดว่าคำของเย่หยวนสุดท้ายมันก็จะเลือนหายไปหลังจากเวลามาถึงในสักวัน

แต่ดูท่าแล้วคนที่จะถูกตบหน้าเข้าในวันนั้นมันคงกลายเป็นเขา!

มันไม่ง่ายที่จะก้าวข้ามเย่หยวน!

เขานั้นเป็นคนที่มีชะตายิ่งใหญ่เป็นทุน เวลานี้เมื่อได้พลังของพรมาด้วยแล้วมันย่อมจะยากที่จะตายต่อให้เขาคิดอยากฆ่าตัวเองก็ตาม

ฟุบ!

หลี่ชิงหยุนโยนดาบหยกอันน้อยมาให้พร้อมกล่าว “ข้าขี้เกียจคุยกับเจ้าแล้ว รับดาบนี่ไปแล้วรีบๆ ไสหัวออกไปเสีย! แล้วก็หากไม่มีธุระก็อย่าได้กลับเข้ามาในหาสุดแสงอีก เพราะไม่ว่าอย่างไรตอนนี้เจ้าก็มีพลังบ่มเพาะไม่ถึงระดับที่จะได้ประโยชน์อะไรจากหอสุดแสง!”

คนอื่นๆ นั้นก็พยักหน้าตามรู้สึกเช่นเดียวกันนั้น

เพราะหากได้เห็นหน้าเย่หยวนไปนานกว่านี้แล้วพวกเขาคงต้องกัดลิ้นตัวเองตาย!

พูดจบหลี่ชิงหยุนก็ไม่ปล่อยให้เย่หยวนได้บอกลาอะไรสะบัดมือดันตัวเย่หยวนออกจากห้วงมิติของหอสุดแสงไป ทันที

…

“โอย!”

เย่หยวนกลับออกมาพร้อมล้มลงก้นกระแทกพื้น

หลี่ชิงหยุนนั้นช่างไร้ปรานี!

เย่หยวนนั้นไม่คิดว่าตัวเองทำอะไรผิดแม้แต่น้อย เพราะเขาก็แค่บรรลุเต๋าทุกข์ไม่ใช่หรือ? ทำไมกลับถูกมองมาด้วยสายตาที่เหมือนไปเป็นศัตรูฆ่าพ่อสังหารแม่กันเช่นนั้น?

เย่หยวนที่กลับออกมาได้ก็หันไปมองดูรอบๆ และพบว่าตัวเองได้กลับมาที่พักแล้ว

ฝีมือของมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์นั้นมันช่างเหนือล้ำความเข้าใจ

แม้จะเป็นคนที่ฝึกฝนกฎห้วงมิติอย่างเย่หยวนเองก็ยังไม่เข้าใจว่าเขากลับมาได้อย่างไร

เขายกดาบหยกสุดแสงอันน้อยนั้นขึ้นมาดูในมือ นี่มันคือสัญลักษณ์ของการเป็นผู้อาวุโสแห่งหอสุดแสงและเป็นกุญแจเข้าหอสุดแสงด้วย

ตำแหน่งของหอสุดแสงนั้นมันลึกลับไม่มีใครรู้ถึงได้

แต่ว่าหากเย่หยวนมีดาบหยกสุดแสงนี้ในมือมันก็เท่ากับว่าเขาสามารถไปยังหอสุดแสงได้ทุกเมื่อตราบเท่าที่เขานั้นยังอยู่ในระยะของนิกายยาสุดล้ำ

มีดาบหยกสุดแสงนี้ไว้มันก็เท่ากับว่าเย่หยวนนั้นกลายเป็นคนที่ทรงอำนาจที่สุดในนิกายยาสุดล้ำไป

แต่จู่ๆ เย่หยวนก็ได้ยินเสียงคนเถียงพูดกันมาจากด้านนอก

“จูหยานเจ้าถ่วงเวลาอะไรอีกมากมาย ที่แท้ศิษย์น้องของเจ้านี้มันก็แค่คนขี้ขลาด!”

“ทำเป็นแค่รังแกเด็กรุ่นหลังแต่พอต้องมาเผชิญกับคนรุ่นเดียวกันแล้วมันกลับไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงใดๆ ตอบกลับ!”

“อาจารย์ลุงจั่วเฉินนั้นเองก็รักมันอย่างกับไข่ในหิน ข้าก็คิดไปว่ามันจะเป็นยอดอัจฉริยะแค่ไหน ที่แท้กลับเป็นไอ้ขี้ขลาดที่ไม่มีปัญญาออกมาพบหน้าคนอื่นด้วยซ้ำ!”

…