จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2857

หากให้คำนวณแล้วสำหรับศิษย์จักรพรรดิเที่ยงนั้นการออกไปทำภารกิจอันตรายครั้งหนึ่งมันก็คงได้แต้มความดีประมาณสามร้อยถึงห้าร้อยแต้ม

และนี่พูดถึงภารกิจอันตรายที่มีโอกาสรอดแค่หนึ่งในสิบ ภารกิจเช่นนี้แค่ทำได้ปีละสองครั้งก็ถือว่าเก่งกาจมากล้นแล้ว

หากมันเป็นภารกิจทั่วๆ ไปแล้วแต่ละครั้งย่อมจะให้ได้ไม่เกินหนึ่งร้อยแต้ม

ส่วนศิษย์จักรพรรดิเซียนนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกเขานั้นย่อมจะหาแต้มความดีได้ยากกว่ามาก

ต่อให้เย่หยวนจะเก่งกาจล้นฟ้าเหนือล้ำกว่าหยางชิงแต่อย่างน้อยๆ เขาก็ต้องใช้เวลาเป็นสิบปีกว่าจะคืนมันกลับไปได้ เพราะฉะนั้นคำพูดของเย่หยวนมันถึงได้ฟังดูเหมือนคำพูดของคนโง่!

“ฮ่าๆๆ ให้เจ้าจัดการ? เจ้าใช้หนี้ตัวเองคืนก่อนจะไปคิดช่วยคนอื่นดีไหม! หือ? มาพอดีเลยศิษย์พี่กั๋วฟาง เย่หยวนมันออกมาจากการเก็บตัวแล้ว มันติดหนี้ความดีนิกายอยู่ห้าหมื่นสี่พันแต้ม ถึงเวลาลากมันไปชดใช้แล้ว” หวังหลินนั้นหัวเราะขึ้น

ตอนนี้มีอีกเงาร่างหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้เย่หยวน เขานั้นคือศิษย์จากโถงบังคับกฎกั๋วฟาง

เขานั้นมาเพื่อบังคับให้เย่หยวนชดใช้หนี้ความดีนั้นเอง!

ในเมื่อบรรลุระดับลึกล้ำมาแล้วก็ดี จะได้ไปหลอมโอสถสวรรค์ทันที

กั๋วฟางและหวังหลินนั้นสนิทกันไม่น้อยนอกจากนั้นอาจารย์ของกั๋วฟางยังเคยติดค้างหนี้บุญคุณมหาจักรพรรดิฉินชานมาก่อน ตัวเขานั้นย่อมจะเข้าข้างหวังหลินอย่างไม่ต้องสงสัย

แต้มความดีที่ติดนิกายนั้นมันต้องชดใช้ แต่มันก็ไม่ถึงขั้นต้องเริ่มชดใช้ในวันแรกที่ออกมาจากการเก็บตัว เพราะแต้มความดีแค่ไม่กี่หมื่นนี้มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่กับนิกายระดับนี้เลย

กั๋วฟางนั้นมองหน้าเย่หยวนก่อนจะกล่าวขึ้นมา “ศิษย์น้องเย่เชิญ!”

คนทั้งหลายนั้นรอดูเรื่องสนุกๆ กันอย่างตื่นตา

เมื่อโถงบังคับกฎออกตัวเองเช่นนี้แล้วเจ้าจะยังมีหน้าพลิกสถานการณ์ได้อย่างไร?

มันมีแต่ต้องก้มหน้าก้มตาหลอมโอสถสวรรค์ชดใช้เท่านั้น!

แต่เย่หยวนนั้นกลับส่ายหัวออกมาอย่างไม่แยแส “ข้าไม่ไป”

เมื่อหวังหลินได้ยินเขาก็ยิ้มกว้างขึ้นทันที

‘นี่แหละที่ข้าอยากได้ยิน!’

แน่นอนว่าเมื่อกั๋วฟางได้ยินเขาก็ต้องร้องลั่นขึ้น “จะไปหรือไม่นั้นมิใช่เจ้าที่จะตัดสิน!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “มันย่อมเป็นข้าที่ตัดสิน!”

กั๋วฟางนั้นกล่าวขึ้นต่อ “เช่นนั้นศิษย์น้องเย่คิดให้กั๋วผู้นี้ลงมือแล้ว? เจ้าอย่าคิดว่าตัวเองมีอาจารย์ลุงจั่วเฉินปกป้องแล้วจะรอดไปได้ อำนาจของโถงบังคับกฎเรานั้นยิ่งใหญ่ที่สุดในนิกาย หากโถงบังคับกฎเราคิดจับใครแล้วแม้แต่อาจารย์ลุงจั่วเฉินเองก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง!”

กั๋วฟางนั้นเป็นถึงมหาจักรพรรดิครึ่งก้าว!

แม้ว่าอันดับของเขานั้นจะต่ำกว่าหลัวห่าวแต่เขานั้นก็ติดอันดับเก้าเช่นกัน แค่จัดการเย่หยวนมันย่อมจะไม่ยากเย็นใดๆ เลย

และอำนาจของโถงบังคับกฎนั้นมันล้นฟ้าในนิกายยาสุดล้ำ ไม่ว่าจะเป็นยอดฝีมือวิชาโอสถหรือวิชายุทธต่างก็ล้วนแต่ต้องทำตามกฎของพวกเขา

ได้เห็นเช่นนั้นหวังหลินและเจิ้งเฉียนก็ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นมา

เย่หยวนยักไหล่ตอบกลับไป “มันก็แค่ห้าหมื่นแต้มไม่ใช่หรือ? ถ้าข้าคืนให้วันนี้มันจะจบเรื่องเลยไหมเล่า? เจ้าคิดว่าเรื่องนี้มันใหญ่แค่ไหนถึงได้ทำหน้าตาเช่นนั้นออกมา? น่ากลัวแท้ๆ!”

หวังหลินนั้นหัวเราะลั่นเมื่อได้ยิน “แค่ห้าหมื่นแต้ม? ฮ่าๆๆ…เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นมหาจักรพรรดิหรือ? ต่อให้จะเป็นมหาจักรพรรดิท่านทั้งหลายเองพวกท่านก็ไม่มีทางหาห้าหมื่นแต้มได้ในวันเดียวแน่นอน! พูดคำใหญ่โตเช่นนี้ออกมาไม่กลัวว่าปากจะฉีกบ้างหรือ?”

เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจคำพูดเย้ยหยันใดๆ และหันไปมองหน้ากั๋วฟาง “ข้าจะไปเอาแต้มแล้ว เจ้าจะมาด้วยหรือไม่?”

กั๋วฟางนั้นขมวดคิ้วแน่นขึ้นก่อนจะพยักหน้า “หากเจ้าคิดถ่วงเวลาข้าก็เกรงว่ามันคงมีเวลาให้เจ้าถ่วงได้แค่วันเดียว!”

เย่หยวนนั้นเพิ่งออกจากการเก็บตัวมาในวันนี้ หากเขาสามารถจ่ายมันได้ในวันนี้ก็ถือว่าหายกัน

หากตัวเขาใช้อำนาจลงมือจับตัวเย่หยวน มันจะกลายเป็นเขาเองที่ใช้อำนาจในทางที่ผิด

เย่หยวนเองก็ไม่คิดพูดจาต่อรองใดๆ อีกเดินหายไปทันที

…

โถงคุณงามนั้นคือสถานที่ที่นิกายยาสุดล้ำวางภารกิจให้แก่ศิษย์และเป็นที่รับแลกแต้มความดี

การใช้แต้มความดีนี้มันเป็นระบบปกติที่สำนักนิกายทั้งหลายนั้นต่างใช้กันทั่วฟ้าดิน

เพราะไม่ว่าจะเป็นนิกายที่ยิ่งใหญ่แต่ไหนมันก็ไม่ได้มีทรัพยากรไร้สิ้นสุด

เมื่อเวลาผ่านไปมันก็ย่อมจะเริ่มร่อยหรอ

เพราะฉะนั้นสมาชิกแต่ละคนนั้นจึงมีหน้าที่ช่วยเหลือนิกายในด้านต่างๆ ไม่เว้นแม้แต่ตัวเจ้านิกายเอง

เวลานี้มันได้มีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่เกินเข้ามาในโถงคุณงามทำให้คนทั้งหลายต้องหันมามองเป็นตาเดียว

เย่หยวนเดินมาหยุดหน้าโต๊ะรับเรื่องก่อนจะกล่าวขึ้น “ข้าเป็นศิษย์มหาจักรพรรดิจั่วเฉิน ขอพบอาจารย์ลุงเฟยเหวิน!”

เชินเฟยเหวินนั้นคือผู้ดูแลของโถงคุณงามและเป็นศิษย์พี่ของจั่วเฉินด้วย

เย่หยวนย่อมจะไม่รู้จักตัวเขา แต่ได้ยินนามนี้มาจากหยางชิง

คนดูแลโต๊ะรับเรื่องตอนนี้เป็นเพียงแค่จักรพรรดิเซียนคนหนึ่งเมื่อได้ยินนามของจั่วเฉินขึ้นมาเขาจึงรีบก้มหัวเดินกลับเข้าไปเรียกเชินเฟยเหวินออกมาหาเย่หยวนในทันที