จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2860

เดิมทีแล้วศึกระหว่างหลัวห่าวและหยางชิงนั้นมันเป็นแค่เรื่องของคนสองคน ย่อมจะไม่ทำให้คนหันมาสนใจมากมาย

แต่เพราะว่าเย่หยวนนั้นมันทำให้ศึกครั้งนี้กลายเป็นที่จับตาของคนทั่วไป

แม้แต่ตัวหยางชิงนั้นเองก็ยังยอมรับว่าไม่อาจรับมือหลัวห่าวได้แม้แต่กระบวนท่า

แล้วจะบอกว่าเย่หยวนนั้นฝืนอำนาจสวรรค์ได้หรือ?

“สุดยอดจริงๆ! ในนิกายเรานี้มันไม่มีใครหลอมโอสถวงจรอนันต์เลยแม้แต่คนเดียว นี่เย่หยวนมันจะท้าทายสวรรค์แล้วหรือ?”

“จะบ้าเรอะ มันเป็นถึงยอดฝีมือระดับลึกล้ำที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์นะ! มีหรือที่โอสถวงจรอนันต์ง่ายๆ นี้จะหยุดมันได้?”

“หึๆ มันรู้จักโม้ดีจริงๆ!”

…

เสียงเย้ยหยันนั้นมันดังขึ้นมารอบทิศ

มุมปากของหลัวห่าวนั้นเองก็อดยิ้มขึ้นไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงของคนทั้งหลายนั้น

ทำไมโอสถวงจรอนันต์ถึงได้ถูกเรียกว่าโอสถที่ยากที่สุดในประวัติศาสตร์?

เพราะว่ามันเป็นโอสถสวรรค์ครบธาตุ!

อะไรคือโอสถสวรรค์ครบธาตุ?

มันคือโอสถสวรรค์ที่หลังจากกินไปแล้วมันจะเสริมสร้างทุกด้านของผู้กิน!

ไม่ว่าจะเป็นปราณเทวะ ยอดเต๋า พลังแห่งกฎ วิญญาณดั่งเดิม กายเนื้อหรือสิ่งต่างๆ ใดๆ ที่บ่มเพาะมาในชีวิตมันจะพัฒนาขึ้นได้อย่างครบถ้วนสมบูรณ์ทุกด้าน!

โอสถสวรรค์เช่นนี้มันเป็นสิ่งที่ฟังดูเหนือจริงและดูน่ากลัวไปในตัว

แน่นอนว่าเพราะว่ามันเป็นโอสถสวรรค์ที่มีฤทธิ์เหนือจริงเช่นนี้ความยากในการหลอมของมันจึงเหนือสวรรค์เช่น กัน!

ความยากของมันนั้นคือนรก!

มันจะต้องยากแค่ไหน?

แม้แต่นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับแปดผู้บรรลุระดับลึกล้ำอย่างฉินชานนั้นเองยังไม่มั่นใจว่าจะหลอมโอสถวงจรอนันต์ได้ เขานั้นหลอมถึงระดับแท้ได้แต่ว่าฤทธิ์ของโอสถสวรรค์ระดับแท้นั้นมันแทบจะไม่ส่งผลใดๆ ต่อเหล่าจักรพรรดิเที่ยงแล้ว กลายเป็นว่าโอสถนี้ยากแต่คุณภาพของฤทธิ์ที่ได้มันกลับไม่ดีมากมาย

มีแต่ต้องหลอมให้ถึงระดับลึกล้ำเท่านั้นที่มันจะกลายเป็นโอสถต่อต้านสวรรค์ได้

เพราะฉะนั้นในนิกายยาสุดล้ำนั้นจึงไม่มีใครคิดหลอมโอสถวงจรอนันต์นี้

มันมิใช่ว่าไม่มีใครหลอมได้ แต่เหล่าเจ้าโลกหรือผู้อาวุโสหอสุดแสงทั้งหลายนั้นคงไม่ลดตัวมาหลอมโอสถสวรรค์ระดับห้าหรอกใช่ไหมเล่า?

ที่สำคัญไปกว่านั้นสมุนไพรสวรรค์ระดับห้าที่ใช้ในการหลอมโอสถวงจรอนันต์นั้นมันยังเป็นของที่หาได้ยากยิ่ง มีค่ายิ่งกว่าสมุนไพรสวรรค์ระดับหกหลายๆ ตัว

เพราะว่ามันหายากจนเกินไป

และนิกายที่จะหามันมาได้ก็คงมีแต่นิกายยาสุดล้ำเท่านั้น นิกายเล็กๆ ทั่วไปนั้นคงไม่มีปัญญาจะหาสมุนไพรสวรรค์ทั้งหลายนั้นมาได้เลยแม้แต่อย่างเดียว

เพราะฉะนั้นเมื่อได้ยินว่าเย่หยวนจะหลอมโอสถวงจรอนันต์นั้นมันจึงทำให้คนทั้งหลายต้องหัวเราะเย้ยหยันขึ้นมา

สองวันก่อนนั้นเย่หยวนได้ตบหน้าคนฝ่ายอนุรักษ์จนหัน

วันนี้คนทั้งหลายจึงได้กลับมาคิดดูเย่หยวนกลายเป็นตัวตลกไป!

ด้านล่างสนามประลองนั้นหยางชิงก็ได้แต่นั่งเครียด

เพราะศึกตัดสินเป็นตายกำลังจะเริ่มแล้วแต่เย่หยวนยังมาไม่ถึง

“เจ้ามองหาอะไรหยางชิง? เจ้าคงไม่คิดว่าเย่หยวนมันจะเอาโอสถวงจรอนันต์มาให้เจ้าจริงๆ หรอกใช่ไหม?” หลัวห่าวนั้นเดินเข้ามากล่าวเย้ยหยางชิง

หยางชิงหัวเราะตอบกลับไป “ห่วงตัวเองเถอะเจ้า!”

หลัวห่าวนั้นกัดฟันแน่นตอบกลับมา “หยางชิงอวดอ้างตัวไปเถอะ! หลังจากขึ้นสังเวียนไปแล้วเจ้าจะได้รู้จักความสิ้นหวัง! เจ้าสังหารน้องชายข้าลง ข้าจะทำให้เจ้าทรมานยิ่งกว่าตายเอง!”

หยางชิงยิ้มตอบกลับไป “น้องเจ้ามันร่วมมือกับเผ่าเลือดไล่ล่าสังหารคนเผ่าพันธุ์เดียวกัน สร้างความชั่วช้าสามานย์ไว้มากมายทั่วแผ่นดิน เมื่อมาถึงมือข้าแล้วข้าย่อมจะไม่ปล่อยให้มันอยู่รอดต่อไป! ต่อให้จะย้อนเวลากลับไป ข้าก็จะสังหารมันลงแน่นอน!”

เมื่อตอนที่หยางชิงออกไปทำภารกิจนั้นเขาได้พบว่าน้องชายของหลัวห่าวคนนี้กำลังบ่มเพาะพลังด้วยเลือดของมนุษย์เป็นวิชาของเผ่าเลือดอย่างไม่ต้องสงสัย

นักยุทธธรรมดาที่ตายลงเพราะเขาคนนี้มันมีมากเกินนับ

หยางชิงนั้นปกติเป็นคนง่ายๆ ชอบผูกมิตรคนแต่บางครั้งมันก็มีเรื่องที่เขาไม่ยอมเช่นกัน

เพราะฉะนั้นเขาจึงสังหารน้องชายของหลัวห่าวลง

แต่เขาไม่ได้รู้เลยว่าคนที่เขาสังหารนั้นคือน้องชายของหลัวห่าว!

ก่อนที่น้องชายของเขาจะสิ้นใจลง เขาได้ส่งข้อมูลของหยางชิงกลับมาให้หลัวห่าว

สุดท้ายคนทั้งสองจึงได้กลายเป็นศัตรูแค้นต่อกัน

ก่อนที่น้องชายของหลัวห่าวจะตายนั้นเขาก็ได้ทำลายหลักฐานทั้งหมดทำให้หยางชิงไม่อาจเอาอะไรติดมือกลับ มาได้

เรื่องการที่หยางชิงสังหารศิษย์จากนิกายเดียวกันนั้นแท้จริงแล้วมันไม่ได้ถูกห้ามไว้ ตราบเท่าที่ไม่ได้อยู่ในเขตของนิกายยาสุดล้ำ

เพราะฉะนั้นความคับแค้นของทั้งสองคนจึงไม่อาจจะให้ใครมาเป็นคนกลางช่วยไกล่เกลี่ยได้

เมื่อตอนที่หลัวห่าวมาท้าทายเขาหยางชิงก็ย่อมจะไม่คิดปฏิเสธแน่นอน

แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าสู้ไม่ได้ก็ตาม