จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2876

เขารู้ตัวทันทีว่าตนนั้นไม่อาจปัดป้องหมัดนี้ได้!

“พ่อจ๋าช่วยด้วย!” เฉียเจินร้องลั่นขึ้นมา

ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่มันได้มีเสียงหนึ่งดังลงมาจากเบื้องบน “เฉียชิง ปล่อยเฉียเจินไปเสียแล้วจะถือว่าข้าติดค้างเจ้าเรื่องหนึ่ง”

ตูม!

หมัดของเย่หยวนทำลายร่างของเฉียเจินไปจนไม่เหลือแม้แต่ฝุ่นเลือด

‘โทษที ใครนะ?’

‘ติดค้างเจ้านี้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่โตมาก?’

เมื่อสังหารเฉียเจินที่เก่งกาจที่สุดลงได้แล้วคนที่เหลือก็ย่อมจะไม่มีใครเหลือพลังต่อต้านใดๆ อีก

ฝีมือของเขานี้เรียกได้ว่าไร้เทียมทานในระดับเดียวกันขึ้นมาทันที

เพราะแม้ว่าเส้นทางนี้มันจะมีคนอยู่มากมายแค่ไหนแต่ตอนนี้จำนวนมันไม่อาจจะชิงเอาความได้เปรียบจากเย่หยวนได้แล้ว

เขานั้นเหมือนเสือที่หลุดมาในฝูงแกะ ผ่านไปที่ไหนมันก็มีศพตายอยู่ที่นั่น

แต่เผ่าเลือดนั้นมันไม่มีศพ ร่างของพวกเขานั้นถูกทำลายลงอย่างไร้ชิ้นดี!

เผ่าเลือดนั้นไม่อาจจะเหลือศพไว้ได้!

“ดี! ดีมาก! ดีจริงๆ! ฮ่าๆ จักรพรรดิเซียนคนหนึ่งกลับกล้าทำเหมือนข้านี้ไม่มีตัวตน!” เสียงร้องลั่นนั้นดังขึ้นมาจากด้านบนอย่างคับแค้นใจ

มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์นั้นกลับถูกเมินอย่างไม่คิดแม้แต่จะหันมอง!

เจ้าเด็กนามว่าเฉียชิงคนนี้มันไม่คิดเห็นเขาอยู่ในสายตาเลย!

ที่ด้านข้างตัวเขานั้นซู่มู่เองก็ได้แต่ต้องกล่าวขึ้นมาห้ามด้วยความสงสาร “ใจเย็นๆ มันก็แค่เด็กคนหนึ่ง ตายไปก็ตายไปเถอะ”

เฉียเจินนั้นเก่งกาจมากพรสวรรค์จริง

แต่ไม่ว่าจะมากพรสวรรค์แค่ไหนมันก็แค่จักรพรรดิเซียน

ไม่มีความจำเป็นใดๆ ต้องร้องลั่นขึ้นมาอย่างคับแค้นใจเช่นนี้

เฉียเจียนนั้นมีทายาทอยู่มากมาย พวกเขาย่อมจะมีคนที่เก่งกาจเกิดขึ้นมาได้ในอีกไม่ช้า

จะหาเรื่องไปเพื่อ?

อย่าได้คิดถึงมันเลย!

เพราะตอนนี้ผู้ดูแลจากเบื้องบนยังมองดูการแข่งขันนี้อยู่!

การแข่งขันหาร้อยบุตรนั้นมันเป็นงานสำคัญของวิหารโลหิตเทวา แน่นอนว่าพวกเขาย่อมจะส่งคนมาดูแลการคัดเลือกของแต่ละเมือง

เพื่อที่จะทำให้การแข่งขันนั้นมันเกิดขึ้นได้อย่างยุติธรรม

แม้ว่าเขานั้นจะคับแค้นใจแค่ไหนแต่เฉียเจียนก็ไม่กล้าลงมือใดๆ ต่อเย่หยวน!

หากเย่หยวนนั้นมีฝีมือแค่พอใช้มันยังพอว่าแต่นี่เขากลับเก่งกาจกว่าใคร คนเช่นนี้ย่อมจะเข้าเป็นร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนได้อย่างแน่นอน!

ยอดอัจฉริยะเช่นนี้มีหรือที่เฉียเจียนจะมีสิทธิ์ไปแตะต้องได้?

เย่หยวนเองนั้นก็เข้าใจในจุดนี้ดีถึงได้กล้าล้างบางสังหารอยู่ตอนนี้

สภาพของเย่หยวนในตอนนี้มันเหมือนคนที่บ้าเลือด!

จักรพรรดิเซียนเกือบแปดหมื่นนั้นต่างวิ่งหนีกันในห้วงมิตินี้อย่างที่ไม่มีใครกล้าจะหันหลังกลับมาปะทะเย่หยวนใดๆ

เพราะพวกเขานั้นเข้าใจแล้วว่าเย่หยวนนั้นอยู่คนละชั้นกับพวกตนอย่างสิ้นเชิง

สู้ตรงๆ นั้นมันเท่ากับตายเพียงอย่างเดียว

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ

การเคลื่อนไหวของเขานั้นมันรวดเร็วอย่างมากที่ใดที่ผ่านไปนั้นมันจะมีแต่ฝุ่นเลือดของเผ่าเลือดคลุ้งเต็มไปหมด

จำนวนคนในเส้นทางหมายเลขหนึ่งนั้นมันลดลงอย่างทันตาเห็น

ในเส้นทางนั้นมันไม่มีทางถอยกลับมีแต่ทางออกเท่านั้น

เมื่อตอนที่เย่หยวนไล่ล่าคนทั้งหลายไปมันก็ย่อมจะมีคนที่คิดหนีผ่านประตูเส้นทางออกไปด้านนอกด้วย

แต่สิ่งที่พุ่งเข้ามาหาพวกเขานั้นมันคือพลังหมัดที่ต่อยออกมาจากเส้นขอบฟ้า

ภาพแปลกประหลาดนี้มันเกิดขึ้นในเส้นทางหมายเลขหนึ่งอย่างต่อเนื่องยาวนาน

เย่หยวนคนเดียวนั้นไล่ล่าจักรพรรดิเซียนแปดหมื่นและสังหารพวกเขาลงจนทำให้คนดูที่กำลังจับตามองการแข่งอยู่นั้นแทบนั่งไม่ติดเบาะ

“เจ้าบ้านี่มันมาจากไหนกัน? นี่…มันจะไม่เก่งเกินไปหรือ?”

“ข้าคงเห็นภาพหลอนอยู่แน่ๆ! เส้นทางหมายเลขหนึ่งนั้นมีครั้งใดบ้างที่มันมิใช่การต่อสู้อย่างรุนแรงจนสวรรค์เปลี่ยนสี? แต่ว่าวันนี้มันกลับเป็นคนผู้เดียวไล่ล่าคนแปดหมื่นไปหรือ?”

“ม้ามืด! ม้ามืดโดยแท้! เจ้าบ้านี่มีฝีมือพอที่จะติดห้าอันดับแรกของร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย!”

“จะบ้าเกินไปแล้ว! เก่งกาจเกินไปแล้ว! เมืองข่ายยักษ์เราคงได้ทำให้วิหารโลหิตเทวาสั่นสะท้านแน่!”

…

ภาพนี้มันทำให้คนทั้งหลายแทบจะลืมหายใจ

เดิมทีพวกเขานั้นคิดหวังจะดูการต่อสู้ที่ดุเดือดเลือดสาดแต่สุดท้ายแล้วสิ่งที่พวกเขาได้เห็นนั้นกลับกลายเป็นการไล่ล่าสังหารล้าง!

เวลานั้นค่อยๆ เคลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ เย่หยวนก็ยิ่งกลายเป็นดั่งจอมมารในสายตาคนทำให้คนในเส้นทางหมายเลขหนึ่งนั้นกลัวเขาจนฉี่ราด

…

ในมิติชั้นที่สองนั้นมันมีคนมากมายที่ผ่านประตูเส้นทางออกมาได้

มันย่อมไม่มีทางใดที่คนจะตายลงทั้งเส้นทางได้

คนแปดหมื่นคนนั้นมันย่อมจะมากจนเกินไป

ต่อให้พวกเขานั้นจะยืนให้เย่หยวนฆ่ามันก็คงต้องใช้เวลาอย่างมากกว่าที่เย่หยวนจะฆ่าสังหารพวกเขาลงได้หมด ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าสามวันมานี้พวกเขาทั้งหลายนั้นไม่มีใครยืนนิ่งอยู่กับที่แม้สักคน

สามวันนี้เย่หยวนได้สังหารคนไปราวสี่หมื่น สังหารจนมือล้า!

สุดท้ายเขาก็ไม่เหลือเวลาพอจะสังหารทุกคนลง

เย่หยวนนั้นแข็งแกร่งแต่มิใช่ความแข็งแกร่งของอาณาจักรบ่มเพาะที่จะสังหารอีกฝ่ายได้ด้วยแค่ลมหายใจ ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเขาก็มีพลังในอาณาจักรเดียวกันเย่หยวนนั้นยังต้องโจมตีออกไปหากคิดสังหารศัตรู

หลังจากปรับลมหายใจนิดหน่อยเย่หยวนก็เดินขึ้นมามองหน้าคนทั้งเก้าร้อย

คนอื่นๆ จากเส้นทางหมายเลขหนึ่งนั้นย่อมไม่มีใครกล้าตามหลังเขามาแล้ว

ขึ้นมามันจะไม่เท่ารนหาที่ตาย?

เย่หยวนนั้นไม่ได้ตอบคำถามที่ถูกถามแต่มองหน้าคนทั้งหลายด้วยรอยยิ้ม “อืม ครั้งนี้ข้าคงไม่ต้องสังหารลงเมื่อยมืออีกแล้ว แค่ไม่กี่ร้อยคน สังหารพวกเจ้าทั้งหลายลงนี้คงไม่ต้องออกแรงให้เหนื่อยมากนัก”

…

ครึ่งวันต่อมาคนจากกลุ่มแรกก็ถูกกำจัดลงสิ้น!

เย่หยวนนั้นเดินเข้าเส้นทางไปด้วยท่าทางโดดเดี่ยวของผู้แข็งแกร่ง

เขานั้นชิงเอาตำแหน่งนี้มาได้

ครั้งนี้คนแรกที่ออกมามันย่อมจะเป็นตัวเขา

เพราะว่าศึกของอีกเก้ากลุ่มที่เหลือมันรุนแรงดุเดือดกว่ามากนัก

เมื่อเย่หยวนกลับมาถึงสนามคนดูทั้งแสนคนนั้นต่างก็ต้องเงียบเสียงร้องใดๆ ลง

สายตาที่พวกเขามองดูเย่หยวนนั้นมันเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว

เจ้าบ้านี่มันคือเพชฌฆาตอย่างแท้จริง!

ยอดอัจฉริยะทั้งเก้าร้อยคนนั้น ถูกเขาคนนี้สังหารสิ้น!

หลายพันปีมานี้การแข่งขันร้อยบุตรมันได้ถูกจัดขึ้นมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นมาก่อน

ต่อให้เผ่าเลือดนั้นจะโหดร้ายแค่ไหนมันก็ยังไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของเย่หยวนคนนี้!

“ฮ่าๆๆ…อ่อนแอนัก! ขยะโดยแท้! เจ้ามันไร้ค่าใดต่อหน้าหอกของปู่ชิงคนนี้! แน่นอนล่ะว่าปู่ชิงคนนี้ต้องออกมาเป็นคนแรก! เฮอะๆ พ่อเจ้าจะเอาตำแหน่งอันดับหนึ่งมาเอง ข้าบอกไว้ตั้งแต่ก่อนเข้าไปแล้ว! อ่าว ไอ้เวรนี่ เจ้ากลับออกมาก่อนข้าหรือ? แต่มันเปล่าประโยชน์ ปู่ชิงของเจ้านี้จัดการมหาจักรพรรดิครึ่งก้าวลงด้วยหอกนี้นับสิบๆ คนสู้จนไม่มีใครกล้าขยับตัวอีก! เป็นอย่างไรเล่า? เจ้าว่าข้าเก่งหรือไม่?”

วินาทีต่อมานั้นหยางชิงก็ได้พุ่งตัวขึ้นมาจากเส้นทางของจักรพรรดิเที่ยงและร้องลั่นอวดอ้างตัวขึ้นมาทันที

…………………………