จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2877
หยางชิงนั้นร้องลั่นขึ้นมาด้วยนิสัยความขี้โม้ตามปกติแต่ไม่นานเขาก็สัมผัสได้ว่ามันมีอะไรแปลกๆ
เงียบเกินไป!
บนที่นั่งนั้นมันมีคนกว่าแสนกำลังมองดูการแข่งขันนี้อยู่
แต่ทำไมมันเงียบได้ขนาดนี้?
เมื่อได้เห็นเย่หยวนยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลหยางชิงจึงอดถามขึ้นไม่ได้ “จ…เจ้าไปทำอะไรมา?”
หยางชิงนั้นรู้จักนิสัยเย่หยวนดี จะมองแค่ว่าภายนอกนั้นเป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ ไม่ได้อย่างเด็ดขาด
เวลาเขาคนนี้คิดจะก่อปัญหาแล้วต่อให้เอาสิบหยางชิงมามันก็สู้ไม่ได้!
ตั้งแต่ที่เขาคนนี้มาถึงทวีปสวรรค์แรกเขานั้นก็ได้สร้างเรื่องราวใหญ่โตขึ้นมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว?
แล้วดูหน้าตาของเขาในตอนนี้มันคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ อีกแน่นอน!
“ไม่มีอะไรมากหรอก ข้าแค่…สังหารคนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับข้าจนหมดเท่านั้น เฮ้อ พวกมันนั้นอ่อนแอจนสังหารไม่สนุกมือเลย” เย่หยวนตอบกลับไปอย่างผิดหวัง
คนดูทั้งหลายต้องอ้าปากค้างขึ้นเมื่อได้ยิน
ไม่สนุกมือแล้วเจ้ายังสังหารจนสิ้นเช่นนั้นอีก!
เจ้านี่มันปีศาจ!
เผ่าเลือดนั้นเป็นเผ่าที่กระหายเลือดชอบสงครามแต่มันก็ไม่อาจจะเทียบกับเขาคนนี้ได้เลย!
ยังดีที่ว่าเย่หยวนนั้นมีเวลาแค่สามวัน หากมันให้เวลารอบแรกมากกว่านี้แล้วคนทั้งหลายไม่อาจจะคาดเดาได้เลยว่าคนในเส้นทางหมายเลขหนึ่งนั้นจะตายลงไปอีกเท่าไหร่!
“จ…เจ้าว่าอย่างไรนะ? ส…สังหารจนหมด? เจ้าล้อข้าเล่นแล้ว?” หยางชิงต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อหู
เขานั้นรู้ว่าเย่หยวนเก่งแต่ก็ไม่รู้ว่าเย่หยวนในตอนนี้เก่งกาจไปถึงขั้นไหนเพราะไม่ได้ประลองมือกันมาพักใหญ่แล้ว แต่ผลลัพธ์ครั้งนี้มันทำให้เขาต้องอ้าปากค้าง!
สังหารจนหมดเส้นทาง มันหมายถึงอะไร?
มันหมายถึงว่าเขานั้นไร้เทียมทานในระดับเดียวกันแล้ว!
ในอาณาจักรจักรพรรดิเซียนนั้นไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิเซียนที่เก่งกาจแค่ไหนมันก็ไม่อาจจะเอาชนะเย่หยวนได้อีกต่อไป!
คิดย้อนกลับมาถึงความสำเร็จของตัวเองแล้วเขาก็อับอายที่ยังมีหน้าเอามาโม้ใส่เย่หยวน
นี่มัน…จะไม่เท่ากับว่าเขานั้นตบหน้าตัวเองแล้วหรือ?
แต่วินาทีเดียวกันนั้นเขาก็เข้าใจเป้าหมายของเย่หยวนทันที
มันสะใจดีจริงๆ!
หากข่าวนี้มันถูกส่งกลับไปยังมหานครฉีใต้แล้ว คนสวรรค์แรกคนโห่ร้องยินดีกันสุดเสียงแน่นอนแล้ว
หยางชิงนั้นมองหน้าเย่หยวนพร้อมยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้ “เจ้านี่มันสุดจริง!”
“ฮ่าๆๆ ข้าได้ตำแหน่งมาแล้ว! พวกเจ้าโง่ทั้งหลายมันไม่อาจจะต้านทานข้าได้!”
วินาทีต่อจากนั้นมันก็ปรากฏเงาร่างหนึ่งพุ่งตัวออกมาจากเส้นทางด้วยเสียงหัวเราะลั่น
จัวเอ่อนั้นต่อสู้กับยอดฝีมือมากมายจนได้ตำแหน่งว่าที่ร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนมา เขาย่อมจะดีใจอย่างมากแล้ว
แต่ไม่นานเขาก็ต้องผงะไป
เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีอยู่ไหน? เสียงกล่าวชื่นชมเล่า?
ทำไมมันเงียบได้ปานนี้?
แต่วินาทีนั้นเองที่เขาได้หันไปมองทางกลุ่มหนึ่งและต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาทันที
มันมิใช่เฉียเจิน!
มิใช่เฮ่อหมิง!
มิใช่เฉียวหยางด้วย!
มันกลับเป็น…จักรพรรดิเซียนขั้นปลายคนหนึ่ง!
มันเรื่องบ้าอะไรกัน?
กลุ่มหนึ่งนั้นมันคือกลุ่มของยอดฝีมือแต่ทำไมผู้ชนะของกลุ่มหนึ่งมันกลับกลายเป็นแค่จักรพรรดิเซียนขั้นปลายไปได้?
“ไอ้หนู ทำไมเจ้าถึงเป็นคนชนะกลุ่มหนึ่งมาได้เล่า? พวกมันฆ่าสังหารกันเองจนเจ้าโชคดีได้ชัยมาหรือ?” จัวเอ่อหันไปถามเย่หยวนด้วยความเย้ยหยัน
แต่คำพูดเดียวนี้มันทำให้คนนับแสนต้องหน้าซีดเผือดลง
โชคดีได้ชัย?
สังหารกันเอง?
ฮ่าๆ มันมีโอกาสทำเช่นนั้น?
เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจและหันไปถามหยางชิง “ทำไมปีนี้มันมีคนโง่มากมายขนาดนี้ได้กัน?”
หยางชิงยิ้มตอบกลับไป “คนโง่มันมีทุกปีแหละ แค่ปีนี้มันเยอะไปหน่อย!”
เย่หยวนพยักหน้ารับ “ก็จริงๆ!”
จัวเอ่อนั้นหรี่ตาลงกล่าวขึ้นทันที “ไอ้หนู ข้าจะจำหน้าเจ้าไว้ คนเขาอุตส่าห์ไว้หน้ากลับไม่ยอมรับ!”
ผู้ชมทั้งหลายนั้นได้แต่ต้องขนลุกตั้งเมื่อได้ยิน
นี่มันคือเทพแห่งความตาย!
ไม่ถูกเขาจำได้นั้นคือบุญแล้ว ทำไมเจ้ายังอยากจะไปจำเขาอีก?
ไม่นานนักคนทั้งหลายก็ได้ออกมาจากเส้นทางของกลุ่มตัวเอง
ตำแหน่งทั้งยี่สิบนั้นมันถูกเติมเต็มจนครบ
ซู่มู่และเฉียเจียนนั้นลอยตัวลงมายืนกลางสนามใหญ่
เพียงแค่ว่าสีหน้าของพวกเขานั้นมันเหยเกอย่างถึงที่สุด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...