จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2877

สรุปบท ตอนที่ 2877 คนเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร?!: จอมเทพโอสถ

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 2877 คนเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร?! – จอมเทพโอสถ โดย Internet

บท ตอนที่ 2877 คนเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร?! ของ จอมเทพโอสถ ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

ตอนที่ 2877 คนเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร?!
หยางชิงนั้นร้องลั่นขึ้นมาด้วยนิสัยความขี้โม้ตามปกติแต่ไม่นานเขาก็สัมผัสได้ว่ามันมีอะไรแปลกๆ

เงียบเกินไป!

บนที่นั่งนั้นมันมีคนกว่าแสนกำลังมองดูการแข่งขันนี้อยู่

แต่ทำไมมันเงียบได้ขนาดนี้?

เมื่อได้เห็นเย่หยวนยืนยิ้มอยู่ไม่ไกลหยางชิงจึงอดถามขึ้นไม่ได้ “จ…เจ้าไปทำอะไรมา?”

หยางชิงนั้นรู้จักนิสัยเย่หยวนดี จะมองแค่ว่าภายนอกนั้นเป็นคนเงียบๆ ขรึมๆ ไม่ได้อย่างเด็ดขาด

เวลาเขาคนนี้คิดจะก่อปัญหาแล้วต่อให้เอาสิบหยางชิงมามันก็สู้ไม่ได้!

ตั้งแต่ที่เขาคนนี้มาถึงทวีปสวรรค์แรกเขานั้นก็ได้สร้างเรื่องราวใหญ่โตขึ้นมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว?

แล้วดูหน้าตาของเขาในตอนนี้มันคงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ อีกแน่นอน!

“ไม่มีอะไรมากหรอก ข้าแค่…สังหารคนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับข้าจนหมดเท่านั้น เฮ้อ พวกมันนั้นอ่อนแอจนสังหารไม่สนุกมือเลย” เย่หยวนตอบกลับไปอย่างผิดหวัง

คนดูทั้งหลายต้องอ้าปากค้างขึ้นเมื่อได้ยิน

ไม่สนุกมือแล้วเจ้ายังสังหารจนสิ้นเช่นนั้นอีก!

เจ้านี่มันปีศาจ!

เผ่าเลือดนั้นเป็นเผ่าที่กระหายเลือดชอบสงครามแต่มันก็ไม่อาจจะเทียบกับเขาคนนี้ได้เลย!

ยังดีที่ว่าเย่หยวนนั้นมีเวลาแค่สามวัน หากมันให้เวลารอบแรกมากกว่านี้แล้วคนทั้งหลายไม่อาจจะคาดเดาได้เลยว่าคนในเส้นทางหมายเลขหนึ่งนั้นจะตายลงไปอีกเท่าไหร่!

“จ…เจ้าว่าอย่างไรนะ? ส…สังหารจนหมด? เจ้าล้อข้าเล่นแล้ว?” หยางชิงต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อหู

เขานั้นรู้ว่าเย่หยวนเก่งแต่ก็ไม่รู้ว่าเย่หยวนในตอนนี้เก่งกาจไปถึงขั้นไหนเพราะไม่ได้ประลองมือกันมาพักใหญ่แล้ว แต่ผลลัพธ์ครั้งนี้มันทำให้เขาต้องอ้าปากค้าง!

สังหารจนหมดเส้นทาง มันหมายถึงอะไร?

มันหมายถึงว่าเขานั้นไร้เทียมทานในระดับเดียวกันแล้ว!

ในอาณาจักรจักรพรรดิเซียนนั้นไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิเซียนที่เก่งกาจแค่ไหนมันก็ไม่อาจจะเอาชนะเย่หยวนได้อีกต่อไป!

คิดย้อนกลับมาถึงความสำเร็จของตัวเองแล้วเขาก็อับอายที่ยังมีหน้าเอามาโม้ใส่เย่หยวน

นี่มัน…จะไม่เท่ากับว่าเขานั้นตบหน้าตัวเองแล้วหรือ?

แต่วินาทีเดียวกันนั้นเขาก็เข้าใจเป้าหมายของเย่หยวนทันที

มันสะใจดีจริงๆ!

หากข่าวนี้มันถูกส่งกลับไปยังมหานครฉีใต้แล้ว คนสวรรค์แรกคนโห่ร้องยินดีกันสุดเสียงแน่นอนแล้ว

หยางชิงนั้นมองหน้าเย่หยวนพร้อมยกนิ้วโป้งขึ้นมาให้ “เจ้านี่มันสุดจริง!”

“ฮ่าๆๆ ข้าได้ตำแหน่งมาแล้ว! พวกเจ้าโง่ทั้งหลายมันไม่อาจจะต้านทานข้าได้!”

วินาทีต่อจากนั้นมันก็ปรากฏเงาร่างหนึ่งพุ่งตัวออกมาจากเส้นทางด้วยเสียงหัวเราะลั่น

จัวเอ่อนั้นต่อสู้กับยอดฝีมือมากมายจนได้ตำแหน่งว่าที่ร้อยบุตรจักรพรรดิเซียนมา เขาย่อมจะดีใจอย่างมากแล้ว

แต่ไม่นานเขาก็ต้องผงะไป

เสียงโห่ร้องแสดงความยินดีอยู่ไหน? เสียงกล่าวชื่นชมเล่า?

ทำไมมันเงียบได้ปานนี้?

แต่วินาทีนั้นเองที่เขาได้หันไปมองทางกลุ่มหนึ่งและต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาทันที

มันมิใช่เฉียเจิน!

มิใช่เฮ่อหมิง!

มิใช่เฉียวหยางด้วย!

มันกลับเป็น…จักรพรรดิเซียนขั้นปลายคนหนึ่ง!

มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

กลุ่มหนึ่งนั้นมันคือกลุ่มของยอดฝีมือแต่ทำไมผู้ชนะของกลุ่มหนึ่งมันกลับกลายเป็นแค่จักรพรรดิเซียนขั้นปลายไปได้?

“ไอ้หนู ทำไมเจ้าถึงเป็นคนชนะกลุ่มหนึ่งมาได้เล่า? พวกมันฆ่าสังหารกันเองจนเจ้าโชคดีได้ชัยมาหรือ?” จัวเอ่อหันไปถามเย่หยวนด้วยความเย้ยหยัน

แต่คำพูดเดียวนี้มันทำให้คนนับแสนต้องหน้าซีดเผือดลง

โชคดีได้ชัย?

สังหารกันเอง?

ฮ่าๆ มันมีโอกาสทำเช่นนั้น?

เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจและหันไปถามหยางชิง “ทำไมปีนี้มันมีคนโง่มากมายขนาดนี้ได้กัน?”

หยางชิงยิ้มตอบกลับไป “คนโง่มันมีทุกปีแหละ แค่ปีนี้มันเยอะไปหน่อย!”

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ก็จริงๆ!”

จัวเอ่อนั้นหรี่ตาลงกล่าวขึ้นทันที “ไอ้หนู ข้าจะจำหน้าเจ้าไว้ คนเขาอุตส่าห์ไว้หน้ากลับไม่ยอมรับ!”

ผู้ชมทั้งหลายนั้นได้แต่ต้องขนลุกตั้งเมื่อได้ยิน

นี่มันคือเทพแห่งความตาย!

ไม่ถูกเขาจำได้นั้นคือบุญแล้ว ทำไมเจ้ายังอยากจะไปจำเขาอีก?

ไม่นานนักคนทั้งหลายก็ได้ออกมาจากเส้นทางของกลุ่มตัวเอง

ตำแหน่งทั้งยี่สิบนั้นมันถูกเติมเต็มจนครบ

ซู่มู่และเฉียเจียนนั้นลอยตัวลงมายืนกลางสนามใหญ่

เพียงแค่ว่าสีหน้าของพวกเขานั้นมันเหยเกอย่างถึงที่สุด

ทำไมเจ้าถึงได้เก่งอยู่แค่คนเดียว?

“ฮ่าๆๆ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ร้อยบุตรอันดับหนึ่ง? ทำไมไม่บอกว่าจะทำลายสวรรค์ลงเอาเล่า?” จัวเอ่อนั้นหัวเราะเย้ยเย่หยวนขึ้น

ตูม!

เย่หยวนต่อยหมัดออกมาทำลายร่างของจัวเอ่อไปอย่างไร้ร่องรอย

ว่าที่ร้อยบุตรทั้งหลายนั้นต่างต้องอ้าปากค้าง!

‘ไอ้ฉิบหาย เจ้าจะโอหังเกินไปหรือไม่? เราสังหารประลองขึ้นมาจากคนนับหมื่นๆ แสนๆ แต่เจ้ากลับฆ่าพวกเราเพราะไม่ชอบหน้าหรือ?’

แต่ว่าเขาก็เก่งกาจจริง!

จักรพรรดิเซียนขั้นปลายมันเก่งกาจขนาดนี้ได้อย่างไร?

เมื่อหันไปมองหน้าเฉียเจียนอีกครั้งพวกเขาก็ได้เห็นทันทีว่าเขานั้นไม่กล้าจะเถียงคำใดๆ ออกมา!

เรื่องนี้มันแสดงถึงอะไร?

มันแสดงว่ามหาจักรพรรดิล้ำเฉียเจียนนั้นยอมรับคำพูดของเย่หยวนในใจ!

เขานั้นไม่มีโอกาสจะสังหารเย่หยวนลงจริงๆ!

แต่เย่หยวนนั้นกลับสามารถสังหารเขาลงได้เมื่อมันถึงเวลา!

จะสุดยอดเกินไปแล้ว!

คนเช่นนี้มันเกิดขึ้นมาบนโลกได้อย่างไร?!

ปัง!

ปัง!

ปัง!

วินาทีที่คนทั้งหลายยังไม่หายตกตะลึงนั้นเย่หยวนก็ลงมืออีกครั้ง!

“ไอ้สารเลว เราเป็นว่าที่ร้อยบุตรนะโว้ย จะสังหารพวกเราลงจริง?”

“ไอ้ชาติชั่ว พวกเราโจมตีมัน! สู้กับมันให้รู้แล้วรู้รอดไป!”

…

ไม่นานนักคนทั้งหลายก็หายกลายเป็นแค่ฝุ่น!

ตัวแทนจักรพรรดิเซียนทั้งสิบคนในตอนแรกนั้นมันเหลือเพียงแค่เย่หยวนคนเดียวแล้ว!

คนดูทั้งหลายต่างต้องอ้าปากค้างขึ้นมาตามๆ กัน!

…………………..