จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2920

ตอนที่ 2920 เจ้าโกง!

เมื่อเข้าป่าสุวิมลมาเย่หยวนก็สัมผัสได้ถึงเต๋ารอบกาย

เย่หยวนนั้นมองดูไปรอบด้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เขาจึงได้หยุดเท้าลงศึกษาเต๋าที่ลอยวนเวียนตรงหน้าทั้งหลายนี้

สิ่งที่เขาบ่มเพาะนั้นมันคือสุดยอดวรยุทธของเผ่าวิญญาณ

ทำให้ความเข้าใจต่อเต๋าวิญญาณของเขามันย่อมจะลึกล้ำอย่างมาก

และเต๋าที่วนเวียนอยู่ทั้งหลายนี้เย่หยวนแค่มองมันครั้งเดียวก็เข้าใจ

แต่หลังจากศึกษาไปได้พักใหญ่ๆ เย่หยวนก็รู้สึกว่ามันช่างน่าเบื่อ…

เต๋าทั้งหลายนี้มันช่างตื้นเขินจนทำให้เขาไม่อาจจะเรียนรู้อะไรได้เลย

แน่นอนว่าที่เขาคิดเช่นนี้ได้มันก็เพราะว่ากำเนิดเทพนั้นเป็นวรยุทธที่สูงส่งล้ำ

ยิ่งเขาบ่มเพาะมันไปเท่าไหร่เย่หยวนก็ยิ่งเข้าใจว่าเส้นทางของเขานั้นมันชี้ตรงไปยังต้นกำเนิดแห่งเต๋าวิญญาณ

เป็นเวลานั้นเองที่เขาเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในการทดสอบ

แต่ตอนนี้รอบๆ ตัวเขามันย่อมจะไม่มีใครอยู่อีกแล้ว

เย่หยวนจึงก้าวเท้าออกไปสุดแรง

พร้อมกับที่เต๋ารอบๆ ตัวเขานั้นมันหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ลึกล้ำขึ้นเรื่อยๆ

ราวกับว่ามันจะสามารถให้คนเอื้อมมือออกไปจับมาใช้งานได้

ป่าสุวิมลนั้นมันคือแหล่งที่ทำให้คนรู้จักจิตเต๋าของตัวเอง

ยิ่งได้เห็นเต๋ามากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งทำให้ไม่มั่นใจในเต๋าของตัวเองเท่านั้น

ในป่าสุวิมลนี้คนเราไม่มีทางจะหลบหนีไปจากเต๋าได้เลย

ถึงแม้จะไม่ได้มอง มันก็จะเข้ามาสัมผัสกับร่างวิญญาณของคนอยู่ดี

แต่สำหรับเย่หยวนแล้วมันไม่มีเป็นปัญหาใดๆ เลย

เพราะนอกจากเขาจะบ่มเพาะวรยุทธสุดล้ำอย่างกำเนิดเทพแล้ว

เขานั้นยังเป็นคนที่มีจิตเต๋าหนักแน่นไม่มีวันสงสัยในตัวเองเด็ดขาด!

เขานั้นคือคนที่กล้าชี้ดาบขึ้นท้าทายสวรรค์!

เพราะฉะนั้นความเร็วของเขามันจึงเหนือล้ำมาก

ระยะสิบกิโลเมตรนั้นมันเป็นระยะชั่วพริบตาสำหรับจักรพรรดิเที่ยง

เพราะฉะนั้นเย่หยวนจึงออกมาได้ในเวลาไม่กี่อึดใจ

…

ด้านนอกป่าสุวิมลนั้นพวกมหาจักรพรรดิล้ำตงหยางทั้งสามกำลังพูดคุยถึงศิษย์ของตน

“ฉินซื่อเถียนมันไม่ทำให้เฒ่าคนนี้ผิดหวังจริงๆ! ในคนทั้งสามนั้นเขามีฝีมือเหนือกว่าคนอื่นชัดเจน!”

มหาจักรพรรดิล้ำตงหยางกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

มหาจักรพรรดิล้ำซีเฉินกล่าวขึ้นมาตาม “มันจะเร็วไปหรือไม่ที่พี่ตงหยางจะตัดสิน? ในป่าสุวิมลนั้นมันมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้เสมอๆ ที่สำคัญไปกว่านั้นตัวฉินซื่อเถียนเองก็นำมาได้ไม่มากนัก แถมโจวหยูนั้นก็ชอบเก็บแรงไว้ตอนท้าย ไม่แน่หรอกว่ามันจะแพ้ในด่านป่าสุวิมลนี้!”

มหาจักรพรรดิล้ำตงหยางกล่าวขึ้นตอบ “เช่นนั้นเราก็มารอดู…”

จู่ๆ ดวงตาของมหาจักรพรรดิล้ำตงหยางก็เบิกกว้างและพูดตะกุกตะกักไป

เพราะว่าจุดแสงหนึ่งมันพุ่งผ่านหน้าพวกฉินซื่อเถียนทั้งสามมาจนถึงขอบจอแสงอย่างรวดเร็ว

มหาจักรพรรดิซีเฉินนั้นยิ้มขึ้นเมื่อได้เห็น “พี่ตงหยาง มันก็แค่การแข่งกันของเด็กๆ จะจริงจังอะไรขนาดนั้นกัน?”

‘จริงจังพ่อเจ้าสิ!’

‘เจ้า…ตาบอดหรือ?’

‘อ่อ มันไม่ได้ดูหน้าจออยู่’

เมื่อปรับลมหายใจได้มหาจักรพรรดิล้ำตงหยางก็กล่าวขึ้น “มีคนจะออกมาแล้ว!”

“ค…คนจะออกมา?” มหาจักรพรรดิล้ำซีเฉินนั้นผงะไปคิดว่านี่กำลังโดนหลอกอยู่หรือไม่?

แต่ในเวลานั้นเองที่มันได้เกิดเสียงโห่ร้องดังขึ้นมา

“นี่มันจะไม่เร็วไปหรือ? เมื่อกี้ข้ายังดูพวกฉินซื่อเถียนทั้งสามอยู่เลย ไม่เห็นเลยว่าใครที่ผ่านหน้ามา!”

“ข้าด้วย! นี่…มันคงมิใช่ว่าจอแสงมีปัญหาหรอกนะ?”

“มันต้องมีอะไรผิดพลาดในจอแสงแน่ๆ! เพราะสถิติของป่าสุวิมลดั้งเดิมนั้นคือหกชั่วโมงสิบห้านาที

ต่อให้จะมีใครทำลายสถิติได้มันก็คงไม่เร็วปานนี้หรอกใช่ไหม?”

…

พวกเขานั้นทันเห็นแค่จุดแสงพุ่งผ่านและหายไป

ส่วนเรื่องที่ว่าเป็นใครนั้นพวกเขามองไม่ทันจริงๆ

เพราะว่าช่วงแรกๆ นั้นคนทั้งหลายยังคงจับจ้องอยู่แต่กลุ่มของสามบุตรเจาะชาดนั้น

เพราะพวกเขานั้นคือตัวเต็งของงานคัดเลือกครั้งนี้

แต่ไม่นานมันก็ปรากฏเงาร่างหนึ่งออกมาจากทางออกป่า

ที่น่าตกตะลึงก็คือร่างนี้คือเย่หยวน!