จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2926

มันไม่มีเสียงแตกตื่นฮือฮาใดๆ ในตอนนี้มีเพียงแค่ความเงียบงัน

เพราะจนตอนนี้หลายๆ คนก็ยังไม่อยากจะเชื่อภาพตรงหน้า

โถงวิญญาณนิพพานกล้วยไม้สงบนั้นไม่เคยจะมีใครผ่านด่านนี้มาได้

แต่วันนี้มันมีคนผ่านแล้ว!

ไม่มีใครคิดว่าเต๋าอย่างเย่หยวนนั้นกลับจะสร้างตำนานขึ้นมาในที่สุด!

ผ่านด่าน!

“นี่มันผ่านด่านจริงๆ! เขา…ทำได้อย่างไรกัน?”

“ยังมีหน้ามาบอกว่าเผลอ…เจ้าบ้านี่มันจะถ่อมตัวไม่เป็นเลยหรือ!”

“ก่อนหน้านี้ข้ายังคิดว่าฉินซื่อเถียนนั้นเก่งกาจมากแล้ว แต่เทียบกับเย่หยวนแล้วเขาเป็นได้เพียงแค่เศษดิน!”

“ได้เห็นคนผ่านด่านกับตาเช่นนี้ชีวิตข้าไม่เสียเปล่าแล้ว!”

…

จู่ๆ คนทั้งหลายก็เริ่มได้สติและโห่ร้องขึ้นมา!

เส้นทางคุมวิญญาณนั้นมันไม่เคยมีใครผ่านมาได้ก่อนเลย!

บ้างนั้นตื่นเต้นจนน้ำตาไหลออกมา

ได้เห็นปาฏิหาริย์กับตาเช่นนี้มันย่อมจะนับว่าเป็นเกียรติอย่างมาก

เรื่องเช่นนี้เอาไปโม้ได้อีกเป็นหมื่นปี

ความอับอายใดๆ ก่อนหน้ามันได้จางหายไปจากใจของคนสิ้น

มันยังมีอะไรให้ต้องอายอีก?

ผู้เข้าทดสอบหลายคนนั้นยึดถือเย่หยวนเป็นดั่งเทพก้มกราบเขาไปแล้ว

คนเรานั้นเป็นเช่นนี้ ใครที่เก่งกาจกว่าเล็กน้อยนั้นมันย่อมจะทำให้ผู้คนเกิดความอิจฉาริษยาขึ้นมาได้

แต่หากเมื่อเก่งกาจกว่ามากล้ำจนเกินไปแล้ว ความอิจฉาริษยาใดๆ มันก็จะเกิดขึ้นได้ยากยิ่ง

ความรู้สึกเดียวที่เหลือคือชื่นชม!

มหาจักรพรรดิล้ำตงหยางนั้นมองดูเย่หยวนและหันมามองดูหน้าฉินซื่อเถียนพร้อมกับถอนหายใจ

เมื่ออีกฝ่ายสัมผัสได้ถึงสายตานั้นเขาก็แทบอยากจะตายลงไปให้สิ้นเสียตรงนี้

ยิ่งเมื่อสักครู่นั้นเขายิ่งใหญ่แค่ไหน ตอนนี้มันก็ยิ่งทำให้เขาอับอายมากเท่านั้น

ความภาคภูมิของเขานั้นมันเป็นได้แค่หินให้เย่หยวนเหยียบ

สำหรับยอดอัจฉริยะแล้วมันไม่มีอะไรจะน่าอายไปกว่านี้

“ซีเฉิน หากข้าจำไม่ผิดช่วงสามหมื่นปีที่ผ่านมานั้นมันคงมีแต่เจ้าโลกฟู่เทียนท่านที่ผ่านด่านนี้ได้ใช่หรือไม่?” มหาจักรพรรดิล้ำตงหยางถามขึ้นมา

มหาจักรพรรดิล้ำซีเฉินตอบกลับมาด้วยท่าทางตกตะลึงเช่นกัน “ใช่แล้ว! ที่โถงวิญญาณนิพพานรบวารีกลายเป็นหนึ่งในสิบโถงวิญญาณนิพพานที่ใหญ่ที่สุดก็เพราะว่าเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน! ไม่คิดเลยว่าเราเองจะมีโอกาสนี้ด้วย!”

แต่มหาจักรพรรดิล้ำตงหยางนั้นกลับถอนหายใจยาวออกมา “น่าเสียดายที่เขานั้นสุดท้ายก็แค่เก้ารูป เทียบกับเจ้าโลกฟู่เทียนท่านแล้วมันยังอ่อนแอกว่ามาก!”

ซีเฉินกล่าวขึ้นต่อ “ก็จริง ตอนที่เจ้าโลกฟู่เทียนท่านผ่านเส้นทางคุมวิญญาณในตอนนั้นท่านได้พัฒนาร่างวิญญาณสวรรค์ทรราชขึ้นมาพร้อมสิบรูป! จากนั้นท่านก็ใช้พลังของร่างวิญญาณสวรรค์ทรราชนั้นผงาดขึ้นสู่จุดสูงสุดกลายเป็นเจ้าโลกในที่สุด! เย่หยวนนั้นจะอย่างไรก็อ่อนแอกว่าท่านไปไม่น้อย!”

“ความแตกต่างแค่ปลายเส้นผมมันอาจจะสร้างช่องว่างนับหมื่นกิโลเมตรได้! ต่อให้จะเป็นเก้ารูปแต่คิดอยากขึ้นเจ้าโลกมันคงไม่ง่ายดายแล้ว!” ซีเฉินกล่าวขึ้นมาอย่างเสียดาย

หากไม่ถึงเจ้าโลกแล้วผลสุดท้ายมันก็คงจบแค่ที่ระดับพวกเขา

เพราะต่อให้จะเก่งกาจกว่าพวกเขาไปมาก แต่สุดท้ายมันก็จะยังเป็นแค่มหาจักรพรรดิล้ำในที่สุด

มิได้กลายเป็นยอดฝีมือที่แท้จริง

มีเพียงแค่การบรรลุเจ้าโลกเท่านั้นที่จะเรียกได้ว่าเป็นการผงาดขึ้นอย่างแท้จริง

มันเป็นการก้าวสู่สวรรค์ด้วยย่างก้าวเดียว!

เพราะฉะนั้นต่อให้เย่หยวนจะเก่งกาจแค่ไหน…ในท้ายสุดแล้วมหาจักรพรรดิตงหยางก็ต้องเสียดายสุดใจขึ้นมา

เมื่อคนทั้งหลายได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องผงะไป

ที่แท้มันกลับยังมีเรื่องเช่นนี้ด้วย!

ฉินซื่อเถียนนั้นเริ่มกลับมาตั้งสติได้อีกครั้ง

มันยังมีด่านที่สามอยู่มิใช่หรือ?

เย่หยวนทำได้ เขาก็ย่อมจะทำได้เช่นกัน!

‘ใครกำหนดเล่าว่าข้า ฉินซื่อเถียนคนนี้จะไม่สามารถพลิกสถานการณ์กลับมาได้?’

บนสนามรบเจาะชาดนั้นเขาเองก็ผ่านจังหวะเฉียดตายมามาก

กี่ครั้งแล้วที่เขารอดกลับมาจากนรก กี่ครั้งแล้วที่เขาพลิกสถานการณ์กลับอย่างไม่หวาดหวั่น?

ครั้งนี้เองก็เช่นกัน!

ฉินซื่อเถียนนั้นจะขอสู้สุดชีวิต!

คิดมาถึงตรงนี้ฉินซื่อเถียนก็คุกเข่าลงต่อหน้ามหาจักรพรรดิล้ำตงหยาง “อาจารย์ท่าน รอบที่สามนี้ศิษย์จะพลิกสถานการณ์กู้หน้ากลับมาให้ได้!”

มหาจักรพรรดิล้ำตงหยางนั้นเห็นได้ถึงความมุ่งมั่นใจสายตาของฉินซื่อเถียน

นี่มันคือความหนักแน่นที่เกิดขึ้นจากสนามรบเจาะชาด