จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2944

ตอนที่ 2944 น่าอับอาย!

หวางเฉียนนั้นรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งใจ

ไม่ไปก็ไม่ได้

แต่จะไปก็ไม่ได้

เขานั้นคิดว่าที่คนหายๆ กันไปนั้นมันเพราะว่าพวกเขาได้ตายลงสิ้นแล้ว

ใครจะไปคิดว่าพวกเขานั้นกลับไปนั่งล้อมฟังคำสอนเย่หยวนอยู่!

เจิ้งหยูคนนี้เดิมทีมันเหมือนดั่งมดปลวกในสายตาเขา

แต่ตอนนี้ดูสภาพร่างวิญญาณของอีกฝ่ายแล้ว…

มันกลับดูแข็งแกร่งกว่าตัวเขาด้วยซ้ำ!

นี่มันจะน่าอายเกินไปแล้ว

แต่ศักดิ์ศรีของเขานั้นก็ไม่ยอมที่จะให้ตัวเองต้องไปก้มหัวให้เย่หยวนเป็นแน่!

จู่ๆ เขาก็เบิกตากว้างขึ้นมาด้วยรอยยิ้มมั่นใจ “ต่อให้มดปลวกยังเข้าใจกลองสนธยาระฆังอรุณได้! มีหรือที่ข้ายอดอัจฉริยะแห่งแดนวิญญาณกลางที่แม้แต่บรรพบุรุษบู๋เมี่ยยังสนใจคนนี้จะทำความเข้าใจมันไม่ได้? ถ้าหากไม่มีใครล่าเนื้อแล้วมันจะเอาเนื้อที่ไหนมากินกัน?”

เมื่อตัดสินใจได้หวางเฉียนก็นั่งลงทันที

พร้อมกับเตรียมรับสัมผัสถึงพลังของกลองสนธยาระฆังอรุณด้วยร่างวิญญาณของตน

ตึง!

ระฆังอรุณนั้นมันดังสะท้านขึ้นมาอีกครั้งจนทำให้ร่างของหวางเฉียนนั้นแตกสลายลงไป

ครั้งนี้เขาแทบจะไม่อาจรวมร่างกลับมาเป็นหนึ่งได้

แต่เขาก็ยังไม่ยอมรับ!

เวลาค่อยๆ ผ่านไปหวางเฉียนนั้นก็ผ่านกลองสนธยาระฆังอรุณมาได้อีกครั้งหนึ่ง

ร่างวิญญาณของเขานั้นมันจางลงไปอย่างมากแล้ว

แต่ว่าเขานั้นก็ยังไม่อาจเข้าใจอะไรได้

กลองสนธยาระฆังอรุณนั้นจะอย่างไรมันก็เป็นกลองสนธยาระฆังอรุณ!

ลั่นขึ้นมาแต่ละครั้งนั้นมันแทบทำให้เขาตายลง!

หวางเฉียนนั้นสิ้นหวังแล้ว!

ดูท่าแล้ววันนี้เขาคงไม่อาจจะหาเนื้อกินเองได้แล้ว

“ทำไมกัน? ทำไมเย่หยวนทำได้แต่ข้านั้นกลับทำไม่ได้?” หวางเฉียนนั้นกล่าวขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง

ไม่มีทาง!

ข้าจะมาตายที่นี่ไม่ได้!

เขานั้นใช้กำลังที่เหลือทั้งหมดนั้นพุ่งตัวไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ

…

ตอนที่เย่หยวนได้เห็นสภาพหวางเฉียนที่เหมือนสุนัขจรจัดนั้นเขาก็ยังต้องเบิกตากว้าง

เขานั้นคิดไปเสียว่าหวางเฉียนนั้นจะยอมหักไม่ยอมงอ

ยอมตายดีกว่าจะมาขอวิธีผ่านกลองสนธยาระฆังอรุณจากเขาไป

“ช…ช่วยข้าด้วย!”

วินาทีที่เขาร้องขึ้นมานั้นหวางเฉียนก็รู้สึกอับอายอย่างมาก!

เขานั้นสัมผัสได้ถึงสายตาแปลกๆ ที่มองมาจากรอบด้าน

เขานั้นแทบจะอยากมุดดินหนีไปให้พ้นๆ

คนที่ยิ่งใหญ่อย่างเขานั้นกลับกลายเป็นดั่งสุนัขที่แกว่งหางให้ศัตรูร้องขอชีวิต

ภาพเช่นนี้เขาเองก็เคยคิดถึงมันมาหลายครั้ง

เพียงแต่ว่าตำแหน่งที่เขาควรยืนอยู่นั้นมันกลับเป็นเย่หยวนที่ยืนอยู่แทน!

ทว่าถ้าเขาไม่ทำเขาก็จะตายลงจริงๆ!

ระหว่างทางที่มานี้เขาต้องฝืนรับกลองสนธยาระฆังอรุณไปอีกสองครั้ง

ชีวิตของเขานั้นแทบจะดับสิ้นลงไป

“เย่หยวน ช…ช่วยข้าด้วย!” หวางเฉียนร้องขึ้นมาด้วยเสียงหลง

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไปก่อนจะค่อยๆ พูดบรรยายให้คนทั้งหลายได้ฟัง

ตอนนี้รอบตัวเย่หยวนนั้นมันไม่ได้มีแค่หวางเฉียน มันมีคนอีกมากมายที่มาฟังคำสอนเต๋าของเย่หยวนด้วย

บางกลุ่มนั้นก็เข้าใจได้ในระดับหนึ่งและตัดสินใจเดินทางออกไปตามหาเสี้ยวคลื่นกำเนิดด้วยตัวเอง

คนอื่นๆ นั้นย่อมจะไม่มีเวลามาสนใจความอับอายของหวางเฉียน

พวกเขาตอนนี้ต่างตั้งใจฟังคำเย่หยวนสิ้น

หวางเฉียนนั้นหูตั้งฟังคำพูดของเย่หยวนอย่างสุดใจ

แต่เมื่อได้ยินไม่นานเขาก็ต้องสั่นสะท้านไปทั้งกาย!

ที่แท้แล้วร่างวิญญาณอมตะนั้นมันกลับยังสามารถมองในมุมนั้นได้?

ร่างวิญญาณอมตะนั้นมันไม่ได้อมตะอย่างแท้จริง

ร่างวิญญาณอมตะนั้นล้วนแล้วแต่ต้องการการฝึกฝนทั้งสิ้น!

กลองสนธยาระฆังอรุณนั้นมันสามารถใช้ฝึกฝนหมอกในอากาศได้!

มันจะทำให้พวกเขานั้นถึกทนขึ้น!

และการตีหลอมเช่นนี้มันได้เปิดหูเปิดตาของหวางเฉียนอย่างมาก

ที่แท้มันเป็นเช่นนี้!

ที่แท้มันแค่เท่านี้!

ทำไมข้ากลับไม่อาจคิดถึงมันได้?

นี่มัน…ไม่ได้ยากอะไรเลย!