จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2951

ตอนที่ 2951 เพราะข้านั้นมีร่างวิญญาณหมอขี้แพ้?

เขานั้นแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ยอดอัจฉริยะที่ผสานเข้ากับคลื่นกำเนิดของเจ้าโลกอันเก่งกาจล้ำนั้นกลับถูกคนอื่นมาชี้หน้าเรียกเป็นขี้แพ้?

จะบ้ากันไปแล้วหรืออย่างไร?

“ฮ่าๆ ไอ้เด็กตระกูลไป๋ เจ้าอย่าคิดว่าตัวเองมีบรรพบุรุษคุ้มครองหัวแล้วจะมาพูดจาอะไรต่อหน้าข้าก็ได้! เจ้าคิดหรือว่าคลื่นกำเนิดมันสามารถผสานได้ง่ายๆ? ข้าว่าเจ้านั้นเองก็คงไม่อาจผสานได้จึงได้มาเรียกคนอื่นเป็นขี้แพ้เพราะความคับแค้นใจแล้ว?” ซานหยางนั้นกล่าวขึ้นมาเย้ยไป๋ชุยซาน

“ฮ่าๆๆ”

แต่คำพูดนั้นมันกลับทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นมารอบด้าน

เหล่าผู้มีร่างวิญญาณกึ่งอมตะที่เข้าเจดีย์เจ็ดสีไปทุกๆ คนนั้นต่างหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน!

แม้ว่าซานหยางนั้นจะเป็นถึงมหาจักรพรรดิล้ำที่มีชื่อเสียงลือลั่นดินแดนวิญญาณอมตะแต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความผิดปกติและต้องอับอายขึ้น

‘ข้ากำลังถูกขยะร่างวิญญาณกึ่งอมตะมันหัวเราะเยาะ?’

‘หัวเราะลั่นจนตอนนี้ก็ยังไม่คิดจะหยุดกัน’

‘หัวเราะกับพ่อเจ้าหรือ?!’

“หุบปาก!” ซานหยางนั้นร้องลั่นขึ้นมา

เมื่อมหาจักรพรรดิล้ำโกรธขึ้นมา มันย่อมจะทำให้คนทั้งหลายต้องรีบหุบปากลงแทบไม่ทัน

และก็ไม่มีใครกล้าเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอีก

แต่ว่าซานหยางเองก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นภายในมันคงไม่เหมือนอย่างที่เขาคาดคิดไว้!

“หวางเฉียน เจ้าว่ามาเถอะว่ามันเกิดอะไรขึ้นในเจดีย์เจ็ดสีกันแน่!” ซานหยางถามขึ้นมา

“ท่านซานหยาง ข้า…” หวางเฉียนนั้นได้แต่ต้องพูดติดๆ ขัดๆ

“ฮ่าๆๆ ท่านซานหยาง แม้ว่าหวางเฉียนมันจะหน้าด้านแค่ไหนแล้วมันก็คงยังไม่กล้าจะพูดถึงเรื่องในเจดีย์เจ็ดสีออกมาจากปากตัวเองหรอกท่าน! ให้ข้าเล่าให้ท่านฟังแทนดีไหม?” ไป๋ชุยซานกล่าวขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะ

ได้เห็นว่าหวางเฉียนนั้นยังอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่ยอมกล่าวออกมา

ซานหยางจึงพ่นลมหันหน้ามาหาไป๋ชุยซานเป็นการแสดงท่าทียอมรับไป

มหาจักรพรรดิล้ำคนอื่นๆ เองก็ต่างสนใจในเรื่องนี้ไม่แพ้กันและต้องเงี่ยหูฟังเรื่องราวอย่างสนใจ

แต่เมื่อได้ยินเข้าพวกเขาก็ต้องอ้าปากค้างขึ้นมา

ต่อให้พวกเขานั้นจะมากประสบการณ์แค่ไหน…

พวกเขาก็ไม่เคยคิดฝันว่ามันจะมีเรื่องราวเช่นนั้นเกิดขึ้นในเจดีย์เจ็ดสีได้

และสิ่งที่พวกเขาทั้งหมดได้ค้นพบนี้มันก็เพราะว่าเย่หยวนคนนี้!

ตอนนี้แม้แต่หยุนหนีเองก็ต้องหันไปมองดูเย่หยวนด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับอีกฝ่ายนั้นเป็นสัตว์ประหลาด

พวกเขานั้นคิดว่าการเข้าเจดีย์เจ็ดสีครั้งนี้อย่างมากที่สุดมันก็คงมีคนออกมาได้แค่หนึ่งคน

แต่ใครจะไปคิดว่าคนกว่าร้อยคนกลับออกมาจากเจดีย์ได้!

นอกจากนั้นแล้วคนนับร้อยนี้ยังพัฒนาตัวเองไปอย่างไม่น่าเชื่อ

เหมือนตัวไป๋ชุยซานนั้นที่สามารถเอาชนะหวางเฉียนผู้ผสานคลื่นกำเนิดลงได้อย่างง่ายดาย!

“ไอ้ขี้แพ้!” ซานหยางนั้นแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองต้องร้องลั่นขึ้นมาด้วยควันออกหู

หวางเฉียนนั้นเป็นสุนัขขี้แพ้อย่างถึงที่สุด!

ผสานกับคลื่นกำเนิดแล้วยังแพ้ให้คนอื่นราบคาบ!

แดนวิญญาณกลางของเขานั้นมันเสียหน้าสิ้นเชิงแล้ว!

“ศิษย์พี่มู่ ท่านบอกว่า…เย่หยวนเป็นแค่ตัวตลก?”

“ศิษย์พี่หมิงเจียน ท่านบอกว่า…เย่หยวนนั้นเป็นแค่โคลนเน่าๆ ที่ไม่มีค่าเอาไปทำอะไร?”

“พี่ซานหยาง ท่านพูดว่าหวางเฉียนมันเก่งกาจล้ำคนอื่นๆ ขนาดไหนนะ?”

วินาทีที่ไป๋ชุยซานเล่าเรื่องจบเสียงของหยุนหนีมันก็แทรกตามขึ้นมาทันที

คนทั้งสามนั้นหน้าแดงก่ำขึ้นอย่างรุนแรง

เวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ พวกเขาว่าด่าเย่หยวนไม่ขาดปาก

หยุนหนีนั้นเองก็ไม่คิดจะโต้เถียงใดๆ กลับไป

แต่ใครจะไปคิดว่านางนั้นทนฟังมาเดือนกว่าและสุดท้ายก็โจมตีสวนกลับมาอย่างไม่ให้ใครได้ตั้งตัว!

มันมิใช่ว่านางนั้นไม่สนใจแต่ว่านางนั้นแค่รอโอกาสสวนกลับอยู่เท่านั้น!

โอกาสตบหน้าให้ดังลั่น!

เย่หยวนเองที่ได้ยินก็ต้องผงะไปเช่นกัน

เพราะแน่นอนผู้หญิงก็ยังเป็นผู้หญิง!

ที่สำคัญหญิงนางนี้ยังเก่งกาจในเต๋าแห่งการโอ้อวดด้วย

ให้อีกฝ่ายพูดกันไปก่อนให้สะใจ!

หลังจากโม้กันจบแล้วนางจึงใช้ความจริงเข้าตบ!