จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3002

“ช่างเป็นคลื่นพลังที่รุนแรงนัก! นี่หรือคือคงคานิรันดร์? สวยงามนัก”

“ข้ารู้สึกราวกับว่าหากตัวเองโดดลงไปแล้วจะก้าวขึ้นถึงอาณาจักรล้ำสวรรค์ได้เลย!”

“บางทีเต๋าของข้าอาจจะฟื้นกลับมาได้ด้วยพลังของคงคานิรันดร์นี้!”

…

ท่ามกลางห้วงมิติไร้สิ้นสุดนี้มันมีแม่น้ำใหญ่ไหลผ่านออกมาเป็นภาพที่ตระการตาอย่างมาก

แม่น้ำตรงหน้านี้มันไหลไปยาวไกลจนสุดสายตาไม่อาจจะเห็นได้ว่าต้นน้ำมาจากที่ใดและปลายน้ำไปสุดที่ใด

มันเป็นเหมือนดั่งเส้นเลือดที่หล่อเลี้ยงทุกสวรรค์

คลื่นพลังรุนแรงของคงคานิรันดร์นี้มันทำให้ยอดอัจฉริยะทั้งหลายแทบหน้ามืดลงไป!

เย่หยวนนั้นสัมผัสได้ว่าพลังจากคงคานิรันดร์ที่ไหนผ่านสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างนี้มันได้ส่งพลังเข้าไปผ่านในสวรรค์อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

แต่ว่าคลื่นพลังนี้มันช่างแตกต่างจากพลังใดๆ บนสามสิบสามสวรรค์

เพราะมันไม่มีธาตุ!

ไม่มีคลื่นกำเนิด ไม่มีกฎ ไม่มีลม ไม่มีฝน ไม่มีสายฟ้า ไม่มีไฟ ไม่มีแสง ไม่มีความมืดใดๆ

มันเป็นพลังบริสุทธิ์ที่สุดแสนรุนแรง!

มันทรงพลังเสียยิ่งกว่าอาณาจักรล้ำสวรรค์

ความรู้สึกที่เย่หยวนสัมผัสได้ตอนนี้มันมิใช่ความรู้สึกที่จะสามารถอธิบายให้คนนอกเข้าใจได้

“ไอ้หนู มันมีโอกาสเดียว เจ้าแน่ใจนะว่าอยากจะเข้าไปในคงคานิรันดร์?” หลงเจี้ยนถามขึ้นย้ำ

เย่หยวนยิ้มและกระโดดลงไปยังคงคานิรันดร์แทนคำตอบ

หลงเจี้ยนได้แต่ต้องกัดฟันแน่นขึ้นด้วยความคับแค้นใจ

เจ้าเด็กนี่มันช่างไร้อนาคต!

“หึ ไม่คิดฟังคำผู้ใหญ่ตักเตือน สุดท้ายมันจะได้เจอหายนะ! ไอ้เด็กโง่นี่ ให้มันได้เข้าไปลองและร้องไห้กลับมาเองเถอะ!” หลงเจี้ยนเลิกที่จะกังวลเรื่องเย่หยวนไป

“ฮ่าๆ ไอ้เด็กนี่มันยังหนุ่มและหลงตัวเอง ไม่รู้จักความยิ่งใหญ่ของฟ้าดิน! ยอดอัจฉริยะส่วนมากก็มีนิสัยกันแบบนี้ รอไม่ได้ที่จะพัฒนาตัวเองคิดอยากเข้าคงคานิรันดร์ คิดว่ามันจะเหมือนได้เกิดใหม่ แต่สุดท้ายแล้วพวกมันกลับต้องมาเสียใจทีหลังกันทั้งสิ้น!”

“เส้นทางการบ่มเพาะนั้นมันมีแค่ต้องค่อยๆ ก้าวไปทีละน้อย เจ้าเด็กนี่มันจะได้เสียใจภายหลังแน่!”

“มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์นั้นมันยังไม่ทันจะได้คลายผนึกประตูแห่งชีวานิรันดร์ออกแม้แต่ผนึกเดียว มันย่อมจะไม่มีทางสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ที่แท้จริงของคงคานิรันดร์แน่! ข้าว่ามันคงไม่อาจจะบรรลุได้แม้แต่ขั้นเดียว”

…

การกระทำของเย่หยวนนั้นทำให้เจ้าโลกทั้งหลายที่มาส่งนั้นต่างหัวเราะเย้ย

ความกว้างใหญ่ของคงคานิรันดร์นั้นมันมิใช่สิ่งที่คนทั่วๆ ไปจะสัมผัสและเข้าใจได้

มีเพียงแค่คนที่เคยสัมผัสถึงพลังของประตูแห่งชีวานิรันดร์เท่านั้นที่จะพอเข้าใจมันได้

แต่เย่หยวนนั้นแค่เรียกประตูแห่งชีวานิรันดร์ออกมา

และยังไม่ทันได้เปิดผนึกมันออกมีหรือที่เขาจะเข้าใจได้ถึงความยิ่งใหญ่ของคงคานิรันดร์?

“เอาล่ะ พวกเจ้าเองก็ลงคงคานิรันดร์ไปด้วย! จำไว้ให้ดี ต่อให้พวกเจ้านั้นจะเก่งกาจแค่ไหนก็อย่าได้ออกไปยังแม่น้ำสายหลัก! ไม่เช่นนั้นแล้วแม้แต่ข้าเองก็คงไม่อาจลงไปช่วยเจ้าขึ้นมาได้! ที่สำคัญไปกว่านั้นแม้แต่ในแม่น้ำสายรองเองพวกเจ้าก็อย่าลงไปลึกนักเช่นกัน หากมันรู้สึกว่าไม่มีผลอะไรแล้วพวกเจ้าก็กลับขึ้นฝั่งมาเถอะ” หลงเจี้ยนเตือนขึ้น

เหล่าอดีตยอดอัจฉริยะทั้งหลายนั้นต่างพยักหน้ารับออกมาตามๆ กัน

จากนั้นคนนับพันก็ค่อยๆ เดินลงคงคานิรันดร์ไปพร้อมๆ กัน

“หลงหราน เจ้าอย่าได้หวังให้มากนักเลย คนนับพันนี้หากมีแค่สักสองร้อยที่กลับมาเดินบนเส้นทางยุทธได้ก็ถือว่าเป็นความเมตตาของฟ้าดินแล้ว ส่วนคนอื่นๆ นั้นเราคงได้แต่ต้องยอมรับชะตากรรมของพวกเขาไป” หลงเจี้ยนกล่าวขึ้น

หลงหรานพยักหน้ารับ “ข้ารู้ดี! แต่ขอให้ข้าได้เอาใจช่วยพวกเขาเถอะ!”

หลงเจี้ยนกล่าวขึ้นต่อ “เจ้าเด็กเย่หยวนนี้มันมากฝีมือจริงแต่ว่าความทะเยอทะยานของมันนั้นก็ยิ่งใหญ่

แข็งกร้าวและแตกหักได้ง่าย ข้าว่าเส้นทางยุทธในวันหน้าของมันเองก็คงไม่สูงส่งนัก”

หลงหรานยิ้มตอบกลับไป “เจ้าคิดเช่นนั้น? แต่ข้านั้นกลับคิดว่าเด็กคนนี้มันจะมีอนาคตที่สดใส!”

หลงเจี้ยนอดหัวเราะขึ้นไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น “หลงหราน เจ้าและข้านั้นเคยเห็นยอดอัจฉริยะกันมาเท่าไหร่แล้ว? บ้างนั้นก็เหนือล้ำกว่าเย่หยวนเราก็เคยเห็นมา! แต่สุดท้ายในเผ่ามังกรเรานี้มันก็มีคนไม่ถึงร้อยที่ก้าวขึ้นไปสู่อาณาจักรเจ้าโลกได้!”

หลงหรานยิ้มและไม่คิดเถียงตอบใดๆ กลับไป