จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3004

แม้ว่าเย่หยวนนั้นจะเคยทำให้เขาต้องอับอาย

แต่ว่าพรสวรรค์และฝีมือของเย่หยวนนั้นมันก็ยังทำให้เขาต้องยอมรับ

เพราะฉะนั้นเขาจึงหวังกับเย่หยวนไว้มาก

แต่ก็ไม่นึกฝันว่าเย่หยวนนั้นกลับจะทำลายการบ่มเพาะของตัวเองลงในคงคานิรันดร์ ทำให้เขาได้แต่ต้องถอนหายใจไม่ขาดปาก

“เฮ้อ พิการไปแล้วแน่นอน! ข้าไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเขาคิดทำเช่นนี้เพราะอะไร ถึงได้คิดทำลายพลังบ่มเพาะตนเองเช่นนี้ลง!” หลงหรานนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยความผิดหวังสุดใจ

“วิญญาณดั่งเดิมก็เสียหายอย่างหนัก รากฐานการบ่มเพาะก็พังทลาย เจ้าเด็กนี่มันคงไม่มีอนาคตแล้ว!

ต่อให้จะกลับมาบ่มเพาะได้อย่างมากมันก็คงไปถึงได้แค่อาณาจักรจักรพรรดิเท่านั้น”

หลงเจี้ยนนั้นส่ายหัวประกาศคำตัดสินออกมา

วิญญาณดั่งเดิมเสียหายนั้นมันยังมิใช่เรื่องใหญ่โต

แต่รากฐานเต๋านั้นพังทลายลงแล้วมันจะช่วยเหลือซ่อมแซมได้อย่างไร

แต่ในเวลานั้นเองที่เย่หยวนได้เบิกตากว้างขึ้นมากลางคงคานิรันดร์

ตูม!

จู่ๆ มันก็เกิดคลื่นพลังระเบิดขึ้นมากลางคงคานิรันดร์

พร้อมๆ กับเกิดน้ำวนขึ้นกลางคงคานิรันดร์

น้ำวนนั้นมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และกว้างใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

“หืม? มันเกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมคงคานิรันดร์สายรองถึงได้คลั่งขึ้นมาเช่นนี้? นี่มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย!” หลงเจี้ยนกล่าวขึ้นมาอย่างตกตะลึง

เพราะว่าลักษณะพิเศษของคงคานิรันดร์นั้นคือการไหลอย่างสงบตลอดเวลา

นี่มันคือแม่น้ำที่ไหลไม่เคยเหือดแห้งและไม่เคยเปลี่ยนแปลง

แต่ในตอนนี้ความโกลาหลรุนแรงมันกลับปะทุขึ้นกลางน้ำ

“พระเจ้าช่วย ข้าทนไม่ไหวแล้ว!”

“มันเกิดอะไรขึ้นกัน? นี่ไม่คิดจะให้คนอื่นได้ทำอะไรแล้วหรือ?”

“พลังโกลาหลมันปั่นป่วนอย่างมากแล้ว เราจะยังบ่มเพาะกันอย่างไรอีก?”

“เจ้าบ้าที่ไหนกัน? ออกมา! พ่อเจ้าจะตบหน้าให้มันตายไปเสีย!”

…

ยอดอัจฉริยะทั้งหลายนั้นต่างคับแค้นขึ้นสุดใจ

เวลาศึกษากว่าสามปีนั้นคนส่วนมากล้วนแล้วแต่มาถึงคอขวดกันสิ้น

แต่โอกาสที่ได้จากการเข้าคงคานิรันดร์ครั้งแรกนั้นมันเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียวในชีวิต

ทุกนาที ทุกวินาที มันเป็นสิ่งที่ล้ำค่าอย่างมาก

เพราะฉะนั้นคนมากมายจึงยังนั่งอยู่ต่อไปทั้งๆ ที่เกิดคลื่นน้ำวนนั้น

แต่ตอนนี้น้ำวนมันยิ่งขยายตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

หลงเจี้ยนได้แต่ต้องเบิกตากว้างขึ้นร้องลั่นออกมา “มันเป็นเย่หยวน! เจ้าเด็กนี่…คิดจะทำอะไรอีก? ห…หรือว่าเขาจะดูดซับน้ำจากคงคานิรันดร์? เขาบ้าไปแล้วหรือ?”

คนทั้งหลายนั้นต่างเข้าคงคานิรันดร์นั้นมาเพื่อจะสัมผัสถึงพลังอันไร้สิ้นสุดในคงคานิรันดร์เพื่อจะเข้าใจโลก

พลังโกลาหลในคงคานิรันดร์นั้นมันเป็นพลังรากฐานของโลก แน่นอนว่ามันย่อมจะดูดซับได้

แต่คนทั้งหลายไม่อาจจะหลอมใช้งานมันได้!

แม้มันจะเป็นพลังงานรูปแบบหนึ่งแต่ว่าความ ‘แข็ง’ ของพลังนี้ก็ทำให้ไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงเป็นปราณเทวะได้

มีคนเคยลองทำมันมาก่อนและเขาคนนั้นเป็นถึงเจ้าโลก

แต่สุดท้ายเขาก็ตายลง

ท้องแตกตาย!

พลังโกลาหลนั้นมันเข้าไปปิดจุดตันเถียนในร่างของเขาและทำให้ปราณเทวะของเขาไม่อาจเดินได้จนตัวแตกตาย

หากจะพูดตรงๆ แล้วพลังนี้มันเข้มข้นจนเกินกว่าให้คนเอาไปใช้

มีแต่ต้องรอให้น้ำในคงคานิรันดร์นี้ไหลซึมออกสวรรค์ไปเข้าสู่โลกหล้าเปลี่ยนระเหยขึ้นกลายเป็นพลังงานฟ้าดินเท่านั้นที่มันจะพอให้คนได้ดูดซับไปใช้

แต่ตอนนี้เย่หยวนกลับคิดจะดูดกลืนมันเข้าร่างไป!

“เจ้าเด็กนี่…มันรนหาที่ตายเก่งจริงๆ! นอกจากจะทำให้ตัวเองพิการแล้ว ยังมีหน้าจะทำให้ตัวเองตายลงไปด้วย!” หลงหรานร้องขึ้นมา

ในฐานะเจ้าโลกนั้นเขาย่อมจะเคยเห็นและมีประสบการณ์ชีวิตมากมายจนเกินเล่า

เขานั้นเจอยอดอัจฉริยะมานับไม่ถ้วน

แต่เขาก็ไม่เคยเห็นใครที่มันจะรนหาที่ตายได้เก่งเท่านี้!