จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3006

ตอนที่ 3006 ท่านหลงเจี้ยนพวกเขามาแล้ว!

“ไม่มีอะไรจะอธิบายทั้งนั้น แค่เด็กมันกำลังบ่มเพาะในคงคานิรันดร์เท่านั้น” หลงเจี้ยนตอบกลับไปห้วนๆ

“บ่มเพาะ? หลงเจี้ยน เจ้าคิดว่าพวกเรานั้นโง่เง่ามากหรือ? หลายปีมานี้มันมีคนที่บรรลุในคงคานิรันดร์มากมายนับไม่ถ้วนแต่มีใครบ้างที่ทำให้ทั้งสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างต้องตกสู่ห้วงความโกลาหลเช่นนี้?” ไป๋จือย่อมจะไม่คิดเชื่อ

หลงเจี้ยนยักไหล่ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม “เจ้าไม่เชื่อข้า? หากพวกเจ้าไม่เชื่อข้าแล้วก็ตามเข้าคงคานิรันดร์มา พวกเจ้าจะได้รู้เห็นมันกับตาเอง”

ไป๋จือและพวกที่ไม่คิดอยากเชื่อนั้นจึงเดินตามหลงเจี้ยนเข้าคงคานิรันดร์ไป

แต่เมื่อเข้ามาถึงชายฝั่งพวกเขาเหล่าเจ้าโลกทั้งหลายก็ต้องผงะไปทันที

กำลังบ่มเพาะอยู่จริงๆ!

ไป๋จือนั้นเบิกตากว้างร้องขึ้นมาทันที “นี่…นี่มันกำลังดูดกลืนพลังโกลาหลหรือ? มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?”

หลงเจี้ยนยิ้มตอบกลับไป “ตอนที่เจ้าเด็กนี่ลงคงคานิรันดร์ไป มันก็ตรัสรู้ขึ้นและกลายเป็นเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร!”

หลวนชิงเหอนั้นร้องขึ้นมาด้วยใบหน้าซีดขาว “แค่นักยุทธพลังอาณาจักรเลิศใหญ่? ดูเหมือนว่า…เขาจะทำลายพลังบ่มเพาะเดิมของตัวเองแล้วเริ่มการบ่มเพาะใหม่ใช่ไหม?”

“เช่นนั้นแล้วคนที่ทำให้ทั้งสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างต้องวุ่นวายไปหมดนั้นมันกลับเป็นแค่เด็กอาณาจักรเลิศใหญ่คนหนึ่ง?” เฉียนไท่ชิงแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

หลงเจี้ยนพยักหน้าตอบกลับไป

คนที่ได้เห็นเย่หยวนนั้นต่างต้องอ้าปากค้างไปทั้งสิ้น

เพราะว่าเรื่องราวตรงหน้านี้มันเหนือกว่าสามัญสำนึกของใครๆ

แต่หลังจากหายตกใจแล้วไป๋จือก็ต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้น “หลงเจี้ยน มันบ่มเพาะเช่นนี้จะไม่ไร้เหตุผลไปหรือ?

หากมันบ่มเพาะอยู่ในนี้หมื่นปีก็หมายความว่าพวกเราทั้งหลายจะบ่มเพาะไม่ได้ไปหมื่นปีหรือ?”

“เรื่องนั้น…มันคงไม่ถึงมั้ง?” หลงเจี้ยนเองก็ไม่แน่ใจ

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร ‘มั้ง’ ของเจ้าเนี่ย? เจ้าคิดว่าพวกเราเหล่าเจ้าโลกทั้งหลายนั้นต้องรอให้เจ้าเด็กนี่บ่มเพาะแล้วเสร็จถึงจะบ่มเพาะได้บ้างหรือ?” ไป๋จือกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ

หลงเจี้ยนนั้นย่อมจะรู้ดีว่าทำเช่นนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นจะยอมรับได้

แต่ว่าสภาพของเย่หยวนในตอนนี้มันไม่อาจจะปล่อยให้ถูกคนอื่นมาขัดขวางได้เด็ดขาด

เขาจึงผายมือถามกลับคนทั้งหลายไป “เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่าควรทำอย่างไร?”

ไป๋จือตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล “ให้มันหยุด!”

“ไม่มีทาง!” หลงเจี้ยนเองก็ไม่ลังเลที่จะปฏิเสธไป

ไป๋จือนั้นขมวดคิ้วแน่นร้องขึ้นด่าว่า “หลงเจี้ยน ข้ารู้ว่าเผ่ามังกรเจ้ามันแข็งแกร่งแต่เจ้าคิดว่าสามเผ่าเรานั้นมีค่าไม่เท่าเด็กอาณาจักรเลิศใหญ่คนหนึ่งหรือ? หากเราถึงขั้นลงไม้ลงมือกันแล้วเจ้าคิดว่าเผ่ามังกรของเจ้าจะทนรับพลังของสามเผ่าเราได้? นอกจากนั้นบนสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างเรานี้มันยังไม่ได้มีแค่สี่เผ่าจตุรทิศเรานี้ด้วย!”

หลงเจี้ยนกัดฟันจ้องมองหน้าไป๋จือและกล่าวขึ้น “เจ้าคิดขู่ข้าคนนี้?”

ตอนนี้บรรยากาศรอบๆ มันเริ่มจะปั่นป่วนหนักอึ้งขึ้นมา

หลงเจี้ยนนั้นรู้ดีว่าสิ่งที่เย่หยวนเข้าใจนั้นมันต้องเป็นอะไรที่สุดยอดเหนือล้ำสิ่งใดๆ ในสวรรค์

สำหรับเผ่ามังกรแล้วเย่หยวนนั้นสำคัญอย่างมากล้น

หากเย่หยวนสามารถผ่านโซ่ตรวนผู้บ่มเพาะนอกรีตและขึ้นเป็นเจ้าโลกผู้บ่มเพาะนอกรีตคนแรกได้แล้ว

เผ่ามังกรของเขาก็จะต้องผงาดล้ำขึ้นมาได้อีกครั้งแน่

เพราะตั้งแต่ที่หมี่เทียนตายลงไปนั้นเผ่ามังกรก็ค่อยๆ ตกต่ำลงเรื่อยๆ อย่างไม่อาจหยุด

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่มีทางจะปล่อยให้การบ่มเพาะของเย่หยวนนี้ถูกขัดขวางแน่นอน

ส่วนอีกด้านยอดเจ้าโลกจากสามเผ่าเองก็เห็นถึงเรื่องนี้อย่างชัดเจนเช่นกัน

การผงาดขึ้นอีกครั้งของเผ่ามังกรนั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาจะไม่ยอมปล่อยให้เกิดขึ้นง่ายๆ เช่นกัน

“พี่หลงเจี้ยน เราถอยกันคนละก้าวดีหรือไม่?” หลวนชิงเหอกล่าวขึ้นเสนอ

“ว่ามาเถอะ!” หลงเจี้ยนตอบกลับไป

“ทำไมเราไม่กำหนดเวลาเอาเล่า? หากหนึ่งปีต่อจากนี้เจ้าเด็กคนนี้ยังไม่เลิกบ่มเพาะในคงคานิรันดร์

ข้าหวังว่าเผ่ามังกรจะเป็นธุระปลุกเขา!” หลวนชิงเหอกล่าวเสนอขึ้น

“ไม่มีทาง! หากเจ้าจะวางขอบเขตเวลาแล้วมันต้องสามปี!” หลงเจี้ยนสวนกลับไปทันที

หลวนชิงเหอพยักหน้ารับ “ก็ได้ สามปี! พวกท่านทั้งสองคิดว่าอย่างไร?”

ไป๋จือตอบกลับไป “ก็ได้!”

เฉียนไท่ชิงเองก็พยักหน้ารับ “ข้าเองก็ไม่คิดขัด!”

หลวนชิงเหอจึงกล่าวขึ้นต่อ “เอาล่ะ เช่นนั้นพี่หลงเจี้ยน สามปีจากนี้หากเจ้าเด็กนี่ยังบ่มเพาะไม่เลิก

ข้าก็ขอเสียมารยาทหันดาบเข้าหาเผ่ามังกรฟ้าแล้ว!”

ตัวแทนสามเผ่านั้นเดินทางกลับไปทำให้หลงเจี้ยนต้องถอนหายใจยาวออกมา

กำลังของสามเผ่านี้ร่วมมือกันนั้นมันเกินกว่าที่ใครจะรับได้