จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3013
“นี่มัน…เป็นไปได้อย่างไรกัน? คนทั้งสองปะทะกันตรงๆ แต่กลับเป็นฝ่ายหลงฮุ่ยที่เสียเปรียบอย่างสิ้นเชิง?”
“ตลกแล้ว! หลงฮุ่ยนั้นเป็นถึงมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ กลับไม่อาจจะปะทะตรงๆ กับมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ได้หรือ?”
“นอกจากนั้นแล้วเย่หยวนยังแค่ต่อยหมัดเปล่าๆ ออกมาด้วย มันเป็นแค่การปล่อยปราณเทวะออกมา!
นี่…มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
“หรือว่านี่คือพลังโกลาหลของคงคานิรันดร์ ม…มันแข็งแกร่งได้ขนาดนี้?”
…
คนรอบๆ ที่ได้เห็นนั้นต่างต้องร้องลั่นด้วยความแตกตื่น
ผลลัพธ์นี้มันน่าตกตะลึงจนเกินไป!
มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์อย่างเย่หยวนนั้นกลับไม่ต้องใช้กระบวนท่าวิชาใดๆ จัดการมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์อย่างหลงฮุ่ยลง!
นี่มันคือพลังต่อสู้ที่ทำให้ระดับการแบ่งแยกอาณาจักรบ่มเพาะต้องสั่นสะเทือน
แม้แต่ตัวเย่หยวนเองก็ยังมึนงง
เขานั้นสัมผัสถึงพลังของปราณเทวะโกลาหลมาได้แต่ตั้งแรกแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะทรงพลังขนาดนี้
ระหว่างที่บ่มเพาะกลับขึ้นมานั้นเย่หยวนสัมผัสได้ว่าปราณเทวะโกลาหลนี้มันหนักแน่นและทรงพลังอย่างมาก
มันเหมือนว่าเขานั้นได้พลังต้นกำเนิดของสวรรค์มาไว้ในมือ!
แต่คิดไปมันก็คงไม่ผิดมากนัก
โกลาหลนั้นให้กำเนิดทุกสรรพสิ่ง แม้แต่สวรรค์ระดับสูงอย่างสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างนี้พลังฟ้าดินต่างๆ มันก็ยังเบาบางกว่าพลังในคงคานิรันดร์ไปหลายเท่าตัว
หลงไห่นั้นต้องหยุดหัวเราะลงและหันไปมองดูเย่หยวนด้วยตาถลน
“ข…แข็งแกร่งปานนี้?” หลงไห่ร้องขึ้นด้วยเสียงหลง
หลงเจี้ยนนั้นหันไปมองพร้อมกล่าวขึ้น “เขานั้นไม่ได้ดูถูกเผ่ามังกรใดๆ เขานั้นแค่คิดจะทดสอบพลังปราณเทวะโกลาหลเท่านั้น ดูท่าตอนนี้ตัวเขาเองก็คงตกตะลึงไม่ต่างจากเราหรอก”
หลงไห่หันกลับมามองหน้าหลงเจี้ยน “หลงเจี้ยน หากเรา…”
หลงเจี้ยนเข้าใจความหมายในคำพูดนั้นได้ทันทีแต่ก็กล่าวขึ้นมาขัด “เจ้ากล้าทำลายพลังบ่มเพาะตัวเองไหมล่ะ?”
หลงไห่นั้นผงะไปทันที
ยอดเจ้าโลกทำลายพลังบ่มเพาะตัวเองแล้วค่อยเริ่มบ่มเพาะขึ้นมาใหม่?
จะบ้าเรอะ!
การทำลายพลังบ่มเพาะของตัวเองนั้นมันอันตรายอย่างมาก!
เย่หยวนนั้นสามารถบ่มเพาะพลังกลับมาผงาดได้
แต่ตัวเขาล่ะ?
หากเขาทำลายพลังบ่มเพาะของตัวเองลงแล้วจิตเต๋าของเขามันก็คงแทบพังทลายลงไปตามด้วย
การบ่มเพาะใดๆ ของเขามันคงไม่อาจจะทำได้อีกแล้ว!
เพราะฉะนั้นมันไม่มีทางทำได้แน่!
แต่หลงไห่ที่ได้เห็นพลังของปราณเทวะโกลาหลนั้นก็ยังอยากจะได้มันมาครอบครองอย่างถึงที่สุด!
หากเขาสามารถเปลี่ยนพลังในร่างเป็นปราณเทวะโกลาหลได้แล้ว
แม้จะต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือล้ำสวรรค์เขาก็คพอจะต่อต้านได้อย่างไม่เสียเปรียบแน่!
ส่วนตัวหลงฮุ่ยนั้นกำลังคับแค้นอับอายอย่างถึงที่สุด!
เขาเป็นถึงมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์!
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดการพ่ายแพ้ให้มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ในการประชันกำลังนั้นมันก็มิใช่เรื่องที่เขาจะยอมรับได้
“อ้าก! ไปตายห่าเสีย!”
หลงฮุ่ยร้องลั่นขึ้นมาพร้อมด้วยพลังของมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์พุ่งเข้าปะทะเย่หยวน
ปัง ปัง ปัง…
ทั้งสองฝ่ายนั้นต่างไม่มีใครใช้วรยุทธกระบวนท่าพิเศษใดๆ ออกมาราวกับว่าได้ตกลงกันไว้ก่อนและปะทะกันด้วยพลังสดๆ อย่างไม่มีใครยอมใคร!
หลงฮุ่ยนั้นอยากจะได้หน้าคืน
แต่เย่หยวนนั้นไม่ใช้วรยุทธวิชาใดๆ ออกมาเช่นนี้เขาจะยังเอาอะไรมาอ้างเรื่องความพ่ายแพ้ครั้งนี้อีก?
แต่ผลลัพธ์นั้นมันน่าสมเพชอย่างมาก
เย่หยวนนั้นต่อยสวนกลับมาหมัดแล้วหมัดเล่าทำให้เครื่องในของเขานั้นแทบจะระเบิดออกจากร่าง!
พริบตาเดียวนี้หลงฮุ่ยก็รู้สึกหลอนขึ้นมา
เขานั้นรู้สึกเหมือนว่าคนตรงหน้านั้นมิใช่มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์แต่เป็นมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์!
ไม่ว่าจะปล่อยพลังออกมาสุดแรงเกิดแค่ไหนเขาก็ยังพ่ายแพ้อย่างไม่อาจต้านทาน!
สิบกระบวนท่าแรกนั้นเขายังพอรับมือไหว
แต่หลังจากผ่านสิบไปแล้วเขาก็เริ่มกระอักเลือดขึ้น
แลกหมัดกันไปแต่ละครั้งนั้นเขาจะต้องกระอักเลือดขึ้นทุกครั้งไป
หนึ่งหมัด หนึ่งเลือด
จนถึงหมัดที่สิบเจ็ด หลงฮุ่ยกระอักเลือดออกมาจนแทบหมดตัวเพราะหมัดของเย่หยวนต่อยเข้ากลางอกของเขา
หลงฮุ่ยพ่ายลง!
หลงเหอและพวกที่เหนือนั้นได้แต่ต้องส่ายหัวออกมา “หลงฮุ่ยเจ้าโง่นี่ หวังจะกู้หน้าแต่สุดท้ายกลับพ่ายแพ้ได้ย่อยยับกว่าเก่า!”
คนทั้งหลายต่างพยักหน้ารับตาม รู้สึกเช่นนั้นไม่ต่างกัน
หน้าไม่อายขนาดนี้แล้วจะยังไม่คิดใช้ท่าไม้ตายเพื่ออะไร?
หากสู้ตรงๆ ไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้ตายวิชาลับเท่านั้นแล้วมิใช่หรือ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...