จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3013

“นี่มัน…เป็นไปได้อย่างไรกัน? คนทั้งสองปะทะกันตรงๆ แต่กลับเป็นฝ่ายหลงฮุ่ยที่เสียเปรียบอย่างสิ้นเชิง?”

“ตลกแล้ว! หลงฮุ่ยนั้นเป็นถึงมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ กลับไม่อาจจะปะทะตรงๆ กับมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ได้หรือ?”

“นอกจากนั้นแล้วเย่หยวนยังแค่ต่อยหมัดเปล่าๆ ออกมาด้วย มันเป็นแค่การปล่อยปราณเทวะออกมา!

นี่…มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

“หรือว่านี่คือพลังโกลาหลของคงคานิรันดร์ ม…มันแข็งแกร่งได้ขนาดนี้?”

…

คนรอบๆ ที่ได้เห็นนั้นต่างต้องร้องลั่นด้วยความแตกตื่น

ผลลัพธ์นี้มันน่าตกตะลึงจนเกินไป!

มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์อย่างเย่หยวนนั้นกลับไม่ต้องใช้กระบวนท่าวิชาใดๆ จัดการมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์อย่างหลงฮุ่ยลง!

นี่มันคือพลังต่อสู้ที่ทำให้ระดับการแบ่งแยกอาณาจักรบ่มเพาะต้องสั่นสะเทือน

แม้แต่ตัวเย่หยวนเองก็ยังมึนงง

เขานั้นสัมผัสถึงพลังของปราณเทวะโกลาหลมาได้แต่ตั้งแรกแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะทรงพลังขนาดนี้

ระหว่างที่บ่มเพาะกลับขึ้นมานั้นเย่หยวนสัมผัสได้ว่าปราณเทวะโกลาหลนี้มันหนักแน่นและทรงพลังอย่างมาก

มันเหมือนว่าเขานั้นได้พลังต้นกำเนิดของสวรรค์มาไว้ในมือ!

แต่คิดไปมันก็คงไม่ผิดมากนัก

โกลาหลนั้นให้กำเนิดทุกสรรพสิ่ง แม้แต่สวรรค์ระดับสูงอย่างสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างนี้พลังฟ้าดินต่างๆ มันก็ยังเบาบางกว่าพลังในคงคานิรันดร์ไปหลายเท่าตัว

หลงไห่นั้นต้องหยุดหัวเราะลงและหันไปมองดูเย่หยวนด้วยตาถลน

“ข…แข็งแกร่งปานนี้?” หลงไห่ร้องขึ้นด้วยเสียงหลง

หลงเจี้ยนนั้นหันไปมองพร้อมกล่าวขึ้น “เขานั้นไม่ได้ดูถูกเผ่ามังกรใดๆ เขานั้นแค่คิดจะทดสอบพลังปราณเทวะโกลาหลเท่านั้น ดูท่าตอนนี้ตัวเขาเองก็คงตกตะลึงไม่ต่างจากเราหรอก”

หลงไห่หันกลับมามองหน้าหลงเจี้ยน “หลงเจี้ยน หากเรา…”

หลงเจี้ยนเข้าใจความหมายในคำพูดนั้นได้ทันทีแต่ก็กล่าวขึ้นมาขัด “เจ้ากล้าทำลายพลังบ่มเพาะตัวเองไหมล่ะ?”

หลงไห่นั้นผงะไปทันที

ยอดเจ้าโลกทำลายพลังบ่มเพาะตัวเองแล้วค่อยเริ่มบ่มเพาะขึ้นมาใหม่?

จะบ้าเรอะ!

การทำลายพลังบ่มเพาะของตัวเองนั้นมันอันตรายอย่างมาก!

เย่หยวนนั้นสามารถบ่มเพาะพลังกลับมาผงาดได้

แต่ตัวเขาล่ะ?

หากเขาทำลายพลังบ่มเพาะของตัวเองลงแล้วจิตเต๋าของเขามันก็คงแทบพังทลายลงไปตามด้วย

การบ่มเพาะใดๆ ของเขามันคงไม่อาจจะทำได้อีกแล้ว!

เพราะฉะนั้นมันไม่มีทางทำได้แน่!

แต่หลงไห่ที่ได้เห็นพลังของปราณเทวะโกลาหลนั้นก็ยังอยากจะได้มันมาครอบครองอย่างถึงที่สุด!

หากเขาสามารถเปลี่ยนพลังในร่างเป็นปราณเทวะโกลาหลได้แล้ว

แม้จะต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือล้ำสวรรค์เขาก็คพอจะต่อต้านได้อย่างไม่เสียเปรียบแน่!

ส่วนตัวหลงฮุ่ยนั้นกำลังคับแค้นอับอายอย่างถึงที่สุด!

เขาเป็นถึงมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์!

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดการพ่ายแพ้ให้มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ในการประชันกำลังนั้นมันก็มิใช่เรื่องที่เขาจะยอมรับได้

“อ้าก! ไปตายห่าเสีย!”

หลงฮุ่ยร้องลั่นขึ้นมาพร้อมด้วยพลังของมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์พุ่งเข้าปะทะเย่หยวน

ปัง ปัง ปัง…

ทั้งสองฝ่ายนั้นต่างไม่มีใครใช้วรยุทธกระบวนท่าพิเศษใดๆ ออกมาราวกับว่าได้ตกลงกันไว้ก่อนและปะทะกันด้วยพลังสดๆ อย่างไม่มีใครยอมใคร!

หลงฮุ่ยนั้นอยากจะได้หน้าคืน

แต่เย่หยวนนั้นไม่ใช้วรยุทธวิชาใดๆ ออกมาเช่นนี้เขาจะยังเอาอะไรมาอ้างเรื่องความพ่ายแพ้ครั้งนี้อีก?

แต่ผลลัพธ์นั้นมันน่าสมเพชอย่างมาก

เย่หยวนนั้นต่อยสวนกลับมาหมัดแล้วหมัดเล่าทำให้เครื่องในของเขานั้นแทบจะระเบิดออกจากร่าง!

พริบตาเดียวนี้หลงฮุ่ยก็รู้สึกหลอนขึ้นมา

เขานั้นรู้สึกเหมือนว่าคนตรงหน้านั้นมิใช่มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์แต่เป็นมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์!

ไม่ว่าจะปล่อยพลังออกมาสุดแรงเกิดแค่ไหนเขาก็ยังพ่ายแพ้อย่างไม่อาจต้านทาน!

สิบกระบวนท่าแรกนั้นเขายังพอรับมือไหว

แต่หลังจากผ่านสิบไปแล้วเขาก็เริ่มกระอักเลือดขึ้น

แลกหมัดกันไปแต่ละครั้งนั้นเขาจะต้องกระอักเลือดขึ้นทุกครั้งไป

หนึ่งหมัด หนึ่งเลือด

จนถึงหมัดที่สิบเจ็ด หลงฮุ่ยกระอักเลือดออกมาจนแทบหมดตัวเพราะหมัดของเย่หยวนต่อยเข้ากลางอกของเขา

หลงฮุ่ยพ่ายลง!

หลงเหอและพวกที่เหนือนั้นได้แต่ต้องส่ายหัวออกมา “หลงฮุ่ยเจ้าโง่นี่ หวังจะกู้หน้าแต่สุดท้ายกลับพ่ายแพ้ได้ย่อยยับกว่าเก่า!”

คนทั้งหลายต่างพยักหน้ารับตาม รู้สึกเช่นนั้นไม่ต่างกัน

หน้าไม่อายขนาดนี้แล้วจะยังไม่คิดใช้ท่าไม้ตายเพื่ออะไร?

หากสู้ตรงๆ ไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้ตายวิชาลับเท่านั้นแล้วมิใช่หรือ?

หากวันหน้าหลงจู๋บรรลุเจ้าโลกแล้วพลังของมันนี้คงสามารถทำลายโลกหล้าฉีกกระชากห้วงมิติได้

แต่ว่าสิ่งที่คนทั้งหลายไม่อยากเชื่อคือกรงขังเหล็กนี้มันกลับไม่แม้แต่จะเกิดรอยร้าวขึ้น!

สีหน้าของนายน้อยทั้งแปดที่เหลือนั้นขาวซีดลงไปอย่างมาก และรู้สึกตกตะลึงสุดหัวใจ!

ก่อนหน้านี้พวกเขานั้นต่างอยากจะรู้ว่าปราณเทวะโกลาหลนั้นทรงพลังแค่ไหน

และตอนนี้พวกเขาก็ได้เห็นมันจริงๆ แล้ว

นี่มันคือพลังที่ไม่มีจุดอ่อนใด!

คนทั้งหลายนั้นอาจจะเก่งกาจกว่าหลงจู๋ไปเล็กน้อยแต่ว่าก็ไม่ได้เกินกว่ากันมาก

พวกเขาลองถามใจตัวเองดูและคิดว่าหากติดอยู่ในค่ายกลดาบนี้แล้วพวกเขาเองก็คงไม่อาจจะหนีรอดออกมาได้!

ทักษะเทวะภายในโกลาหลนั้นมันคือไพ่ตายของพวกเขา

แต่หลังจากใช้ไพ่ตายออกมาแล้ว มันก็ยังไม่อาจจะเอาชนะพลังค่ายกลดาบนี้ได้แม้แต่น้อย

นี่มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!

ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!

จากนั้นมันก็เกิดเสียฟาดฟันขึ้นมาจากภายในค่ายกลดาบ

ดาบทั้งหลายนั้นกำลังฟันร่างของหลงจู๋

ตุบ!

หลงจู๋ร่วงลงไปนอนกองกับพื้นด้วยลมหายใจรวยรินไม่อาจจะต่อสู้ได้อีก

ไม่มีใครกล้าส่งเสียงพูดใดๆ

เย่หยวนนั้นเก็บค่ายกลดาบเอกภพไปด้วยความพึงพอใจอย่างมาก

หากมิใช่เพราะปราณเทวะโกลาหลแล้ว

ค่ายกลดาบเอกภพของเย่หยวนคงถูกทำลายด้วยกระบวนท่าเดียวแน่นอน

พลังของนายน้อยเผ่ามังกรนั้นมันไม่ได้อ่อนแอ

แต่ด้วยการเสริมพลังจากปราณเทวะโกลาหลนั้น ค่ายกลดาบเอกภพมันกลับมั่นคงดุจขุนเขา!

แม้แต่ทลายนทีสวรรค์ของหลงจู๋เองก็ยังไม่อาจจะทำให้ค่ายกลดาบเอกภพเสียหายใดๆ ได้

หลงไห่ได้แต่ต้องอ้าปากค้างขึ้นมาด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ห…หลงเจี้ยน เราไม่มีโอกาสจริงๆ หรือ? ข้า…ข้าไม่อยากยอมรับ!” หลงไห่กัดฟันร้องขึ้นมาด้วยเสียงสั่น

หลงเจี้ยนเองก็เบิกตาแดงก่ำกว้างขึ้น เขานั้นคิดอยากจะทำลายพลังบ่มเพาะของตัวเองลงเสียตอนนี้และไปกราบเย่หยวนเป็นอาจารย์

ปราณเทวะโกลาหลมันทรงพลังจนเกินไป!

“ไม่ได้ๆ! จะรีบร้อนไม่ได้! ทำลายพลังบ่มเพาะมันมีแต่ทำให้ตายเปล่าเท่านั้น!” หลงเจี้ยนกล่าวขึ้นห้ามหลงไห่แต่คำพูดครึ่งหนึ่งมันก็กล่าวขึ้นมาห้ามตนเองด้วย