จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3016

ตอนที่ 3016 คำสัญญาและความรับผิดชอบ!

“ฮ่าๆๆ”

เมื่อหมี่เทียนได้ยินเรื่องราวที่เก้านายน้อยไปท้าทายเย่หยวนเขาก็ต้องหัวเราะลั่นขึ้นมา “ไอ้เจ้าเย่หยวนนั่นนะ อย่าว่าแต่ตำแหน่งนายน้อยอะไรเลย ต่อให้ข้าจะยกมันขึ้นมาเป็นบรรพบุรุษมันก็คงไม่คิดสนใจจะรับไว้หรอก!”

หลงเหอและพวกนั้นกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าหมี่เทียนอย่างไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า

ที่แท้คำพูดของเย่หยวนนั้นมันเป็นคำพูดจากใจจริง!

แต่พวกเขาทั้งหลายกลับไม่มีใครเชื่อ!

นอกจากนั้นแล้วบรรพบุรุษท่านยังไม่คิดยกแต่งตั้งเย่หยวนเป็นนายน้อยใดๆ ด้วย

นี่มัน…หาเรื่องใส่ตัวอย่างไร้ประโยชน์โดยแท้ พวกเขามีแต่ต้องเสียหน้าเปล่าๆ

“บ…บรรพบุรุษ โปรดอภัยเราด้วย!” หลงเหอกล่าวขึ้นมาด้วยเหงื่อเย็นเหยียบไหลท่วมกาย

“พวกเจ้าทั้งหลายเอาเวลาไปคิดเรื่องการบ่มเพาะให้ดีเถอะ! ตอนนี้หายนะเผ่าเลือดมันใกล้เข้ามาทุกทีและเมื่อถึงเวลาทุกสวรรค์คงเดือดร้อนสิ้น เรามีเวลาอีกไม่มากแล้ว!” หมี่เทียนกล่าวขึ้นอย่างจริงใจ

“ขอรับบรรพบุรุษ!” หลงเหอและพวกตอบรับและขอตัวกลับออกไป

เมื่อคนทั้งหลายจากไปแล้วหลงเจี้ยนก็กล่าวขึ้นรายงานบ้าง “บรรพบุรุษ เจ้าเด็กเย่หยวนนี่มันหลงตัวเองเกินไป! ข้าส่งคนไปเรียกมันบอกว่าท่านกลับมาแล้วแต่มันกลับบอกว่าให้ท่านไปหามันเอง! เอาแต่อยู่กับพวกสัตว์ประหลาดทั้งหลายนั้นทั้งวัน นั่งเล่นกับโอสถของเล่นมัน ช่างโง่เง่านัก!”

หมี่เทียนยิ้มขึ้นมาเมื่อได้ยิน “ฮ่าๆ ถ้าไอ้เด็กนี่เริ่มลงมือหลอมโอสถเมื่อไหร่แล้วแม้แต่หน้าพ่อหน้าแม่มันก็ยังแทบจำไม่ได้! แต่เจ้าเด็กนี่มันเป็นคนรักษาคำพูด มันได้สัญญานักยุทธสายเลือดทั้งหลายนั้นไว้แล้วว่าจะช่วยเหลือ มันจะต้องทำให้สุดความสามารถแน่นอน! นอกจากนั้นแล้วมันยังผสานเลือดสี่เผ่าภูตแท้ไปด้วย ตอนนี้มันอาจจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้นกว่าแต่ก่อน ไปเถอะ ไปหามันกัน”

หลงเจี้ยนได้แต่ต้องเดินคอตกเพราะบรรพบุรุษท่านนั้นช่างตามใจเย่หยวนเสียเหลือเกิน

เจ้าเด็กนี่มันเป็นพวกที่ได้คืบเอาศอกอย่างไม่ต้องสงสัย

หากไว้หน้ามันแล้ววันหน้ามันคงไม่เห็นหัวใครอีก!

และไม่คิดบ่มเพาะเอาแต่เสียเวลานั่งเล่นกับโอสถมันจะมีประโยชน์อะไร?

สำหรับเหล่าภูตแท้ทั้งหลายนั้นพวกเขาไม่ต้องพึ่งพาพลังของโอสถสวรรค์มากมาย

เพราะสายเลือดของพวกเขานั้นทรงพลังอย่างมาก หากเป็นคนมีพรสวรรค์แล้วย่อมสามารถจะบ่มเพาะได้อย่างรวดเร็วไม่ต้องพึ่งโอสถใดๆ

คนทั้งสองนั้นเดินเข้ามายังห้องเก็บตัวของเย่หยวนอย่างไม่คิดส่งเสียงใดๆ ตอนนี้เย่หยวนกำลังปลดปล่อยพลังภายในออกมาหนักแน่นดั่งขุนเขา ยอดเต๋าจุติลงท่ามกลางเพลิงของเผ่าหงส์แดงมันมีโอสถสวรรค์กำลังค่อยๆ ก่อตัว

ตอนนี้การหลอมโอสถของเย่หยวนมันไม่ต้องพึ่งพาอุปกรณ์อะไรมากมายแล้ว

เพราะตอนที่เขาได้เห็นหยุนซานหลอมโอสถด้วยความคิด มันก็ได้เปิดประตูบานใหม่แห่งการโอสถให้แก่เย่หยวน

อย่างที่ว่ากันว่าโลกหล้านี้มันไม่มีสิ่งใดที่ไม่อาจถูกหลอมเป็นโอสถ เย่หยวนได้เข้าใจแนวคิดนั้นในเบื้องต้นแล้ว

และสวรรค์ศาลโมฆะส่องสว่างนี้มันยังเป็นเหมือนดั่งแดนสวรรค์ของนักหลอมโอสถสวรรค์ด้วย

บนเกาะมังกรสวรรค์นี้มันมีสมุนไพรสวรรค์มากมายหลายชนิดจนเกินกว่าจะนับ คุณภาพของพวกมันนั้นสูงล้ำเย่หยวนสามารถหยิบมาใช้ได้ไม่รู้จักหมดจักสิ้น

หลายวันที่หมี่เทียนไม่ได้อยู่บนเกาะนั้นเย่หยวนได้เก็บตัวอยู่ในห้องศึกษาสายเลือดของตัวเองจนตอนนี้เริ่มจะเข้าใจและเห็นทางแก้ไขสายเลือดแล้ว

“หลอม!”

เย่หยวนร้องขึ้นมาพร้อมโอสถที่หลอมเป็นรูปในที่สุด!

ด้านหลังของเขานั้นจ้าวเยว่และพวกต่างกำลังนั่งหลังตรงเหมือนเป็นแค่สัตว์เลี้ยงของเย่หยวน

พวกเขานั้นย่อมไม่เหลือสติปัญญาพอจะเข้าใจได้ว่าเย่หยวนนั้นทำอะไร

เพราะดวงตาของพวกเขาทั้งหลายนั้นดูว่างเปล่า

แต่วินาทีนี้จ้าวเยว่กลับเบิกตากว้างขึ้น

เขานั้นยังคงมีเสี้ยวของสติปัญญาหลงเหลือในตัวและยังมีความหวังลึกๆ ว่าจะสามารถกลับมาได้

เพราะฉะนั้นตอนนี้ดวงตาของเขาจึงเปล่งประกายขึ้นอย่างมาก

“สายเลือดในร่างของพวกเขานี้มันถูกทำลายลงสิ้น วิญญาณดั่งเดิมของพวกเขาเองก็เสียหายอย่างหนักหน่วง มันคงไม่อาจจะเรียกเป็นคนได้อีกแล้ว! ไม่ว่าโอสถสวรรค์นั้นจะเหนือล้ำทรงพลังแค่ไหนมันก็คงไม่มีทางช่วยเหลือพวกเขาได้หรอก! ไอ้หนู เจ้าเสียเวลาเปล่าแล้ว!” หลงเจี้ยนกล่าวขึ้นขัด

เย่หยวนไม่คิดสนใจตอบกลับใดๆ และยื่นโอสถสวรรค์ไปให้นักยุทธสายเลือดคนหนึ่งกิน

นักยุทธสายเลือดคนนั้นยื่นลิ้นออกมารับและเอาตัวเข้ามาถูกับขาของเย่หยวน ท่าทางราวกับหมาน้อย

แต่เย่หยวนที่ได้เห็นนั้นต้องรู้สึกปวดขึ้นมาที่กลางอก เพราะสำหรับตัวเย่หยวนแล้วศักดิ์ศรีคือทุกอย่างของชีวิต!

ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้!

แต่หมี่เจิ้นและหลงชานั้นกลับทำลายศักดิ์ศรีของคนทั้งหลายนี้จนไม่เหลือเศษซาก

หมี่เทียนนั้นอยู่กับเย่หยวนมานานและมีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจว่าเย่หยวนกำลังคิดอะไร?

เขาได้แต่ต้องถอนใจยาวกล่าวขึ้น “หมี่เจิ้นสมควรตายจริงๆ หากเจ้าอยากสังหารมันแล้วข้าก็คงไม่อาจห้ามได้!”

หลงเจี้ยนที่ได้ยินนั้นต้องผงะไปก่อนจะร้องลั่นขึ้นมา “บรรพบุรุษ เรื่องนั้น…”