จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3029

ตอนที่ 3029 วีรบุรุษกลับบ้าน!

“ท่านอาจารย์ ข้าเองก็ไม่นึกฝันเช่นนั้นว่าจะเป็นศิษย์น้องที่กลับมาช่วยเราจนได้!”

โจวซ่งฉวนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

“ฮ่าๆ มีครั้งใดเล่าที่อาจารย์ของเจ้าคนนี้มองคนผิดไป? มันเป็นพวกที่เอาแต่บอกว่าเย่หยวนถูกศัตรูควบคุมไปแล้วต่างหากที่โง่เง่า สุดท้ายเป็นอย่างไร? โดนตบจนหน้าหันไปสิ! ก่อนนั้นหากมิใช่เพราะพ่อเจ้านี้ดื้อด้านแล้วพวกมันคงได้ตายเป็นผีห่ากันหมดแล้ว! เจ้าว่างั้นไหมเฒ่าเฮยหยาง?” หยุนซานหันไปยิ้มเย้ย

เฮยหยางนั้นเงียบปากไม่คิดตอบกลับ

“ข้าว่าตอนนั้นพวกมันคงอิจฉาข้าแหละที่ได้ศิษย์ดีๆ โชคยังดีที่พ่อเจ้านี้ไม่กลัวเกรงพวกมันและปกป้องเย่หยวน สุดท้ายที่ข้าทำเช่นนั้นมันก็เหมือนข้าได้ปกป้องสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดไป! เพราะฉะนั้นคนที่สร้างประโยชน์ให้สวรรค์เรามากที่สุดมันก็คือพ่อเจ้านี้! ฮ่าๆๆ”

เฮยหยางนั้นไม่อาจจะเถียงใดๆ กลับไปได้

หลายวันมานี้เขาถูกหยุนซานเย้ยด่าว่าไม่หยุดยั้ง และเจ้าโลกที่ถูกหามกลับมาพักนั้นต่างถูกหยุนซานนั้นเย้ยหยันว่าไม่หยุดปากด้วยเช่นกัน

แต่มันก็ไม่มีทางเลือก!

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นพวกเขาทั้งหลายก็ต้องถอนหายใจยาวออกมา เพราะว่าสุดท้ายแล้วคนที่ช่วยเหลือสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนี้ไว้มันมิใช่ทั้งเทพศักดิ์สิทธิ์ มิใช่ทั้งโฉปู้ฉุน แต่เป็นเย่หยวน มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ตัวน้อยคนนี้!

เพราะฉะนั้นตั้งแต่ต้นจนจบพวกเขาจึงไม่อาจจะเถียงใดๆ หยุนซานได้เลย

หลังจากพูดเย้ยไปครึ่งวันโดยไม่มีใครเถียงกลับมาหยุนซานก็รู้สึกเบื่อและเปลี่ยนเรื่องคุยแทน

“เฒ่าเฮยหยาง เจ้าคิดว่าพวกเย่หยวนนั้นจะทำสำเร็จหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหัวใจของคนทั้งหลายก็ไหววาบขึ้นอีกครั้ง

หลังจากเงียบไปนานสองนานสุดท้ายเฮยหยางก็ตอบกลับไป “ก่อนนั้นเราต่อสู้กับศิลาโลหิตโกลาหลกันมา

เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?”

หยุนซานร้องกลับไปอย่างขัดใจ “ข้ากำลังถามเจ้าอยู่!”

เฮยหยางนั้นส่ายหัวออกมา “ดูท่าแล้ว…คงยาก! ยอดฝีมือล้ำสวรรค์นั้นทรงพลังแค่ไหน เจ้าและข้าต่างก็รู้ดี!”

หยุนซานนั้นได้แต่ต้องทำหน้าเหยเกกล่าวขึ้นมา “เจ้าจะบอกว่าศิษย์คนเล็กของข้าไปรนหาที่ตายหรือ?”

เฮยหยางนั้นยิ้มตอบกลับไป “ไปรนหาที่ตายหรือไม่เจ้าก็น่าจะรู้แก่ใจดี? แต่สุดท้ายเจ้าก็ปล่อยมันไปมิใช่หรือ?”

หยุนซานนั้นจ้องมองกลับมาอย่างดุดัน เขานั้นรู้คำตอบดีอยู่แล้วเพียงแค่ว่าเขาไม่อยากจะคิดถึงมันก็เท่านั้น

เย่หยวนนั้นบอกว่ามีวิธีแต่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์มันจะไปมีวิธีจัดการยอดฝีมือล้ำสวรรค์ได้อย่างไร?

เขานั้นเอาชนะพลิกสถานการณ์สงครามได้ก็เพราะว่าเขานั้นพายอดเจ้าโลกกลับมาด้วยเท่านั้น

มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์มันไม่มีทางทำอะไรยอดฝีมือล้ำสวรรค์ได้แน่นอน!

ขนาดหยุนซานนั้นยังไม่เชื่อ เฮยหยางและเจ้าโลกคนอื่นๆ ยิ่งไม่ต้องถามถึง

สภาพร่างกายของหยุนซานในตอนนี้มันมีผมขาวขึ้นเต็มหัว สองตาลึกโบ๋ ขาที่ขาดนั้นก็ไม่อาจจะงอกกลับมาได้

เขานั้นมีสภาพไม่ต่างจากคนแก่พิการทั่วๆ ไป

เจ้าโลกหยุนซานที่เคยควบคุมสวรรค์คนนี้ไม่เหลือท่าทางของเจ้าโลกใดๆ อีกต่อไปแล้ว

สังสารวัฏที่เขาหลุดพ้นออกมาได้นั้นมันเหมือนจะปรากฏขึ้นมาบนร่างของเขาอีกครั้ง

ฟุบ!

จู่ๆ มันก็มีเงาร่างหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาในห้องพักและเขานั้นคือหลี่ชิงหยุน

“อาจารย์ ข้ามาข่าวจากทางนั้นมารายงาน!” หลี่ชิงหยุนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

หยุนซานนั้นรู้สึกได้ทันทีว่ามันคงมิใช่ข่าวดีแล้ว เขาแทบจะเป็นลมหน้ามืดไป

เฮยหยางและพวกเองก็ต้องส่ายหัวออกมาตามๆ กัน

คิดไว้แล้วว่ามันคงเป็นเช่นนี้!

“ศิษย์น้องเล็กเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” หยุนซานถามขึ้น

“ศิษย์น้องเล็กเขา…” หลี่ชิงหยุนไม่อาจจะพูดได้เต็มปากเต็มคำเหมือนกำลังจุกอยู่ในอก

หยุนซานหรี่ตาลงร้องถามอีกครั้ง “มันเป็นอย่างไรบ้าง?”

แต่จู่ๆ หลี่ชิงหยุนก็เปลี่ยนสีหน้ายิ้มกว้างขึ้นมาร้องประกาศ “ศิษย์น้องเล็กเขาทำลายเผ่าเลือดลงสิ้น

ทำให้ศิลาโลหิตโกลาหลบาดเจ็บสาหัส หวังจั่วและเชี่ยคงตายตกลง เจ้าโลกเผ่าเลือดทั้งหลายนั้นถูกกวาดล้างสิ้น!

สวรรค์แรกชนะแล้ว! ฮ่าๆๆ”

คนทั้งหลายที่กำลังรอฟังข่าวร้ายต่างไม่อาจจะฟังตามทัน

การเปลี่ยนแปลงของท่าทางนั้นมันเฉียบพลันเกินไป

“จ…เจ้าว่าอะไรนะ?” หยุนซานถามย้ำขึ้น

“ข้าบอกว่าสวรรค์แรกเราชนะแล้ว! ชนะอย่างสิ้นเชิงแล้ว! เผ่าเลือดหนีออกไปจากสวรรค์ของเราแล้ว

เราคืนความสงบให้แก่สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้ในที่สุด! อาจารย์ เราชนะแล้วจริงๆ!” หลี่ชิงหยุนร้องประกาศขึ้นซ้ำ

“ไอ้สารเลว! ซ่งฉวน ฆ่ามันลงเสีย! หากมันกล้าสู้กลับพ่อเจ้านี้จะไล่มันออกจากสำนักเอง!”

หยุนซานร้องลั่นขึ้นมาสุดเสียง