จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3030

ตอนที่ 3030 นักบุญสวรรค์เย่!

“นักบุญสวรรค์เย่จงเจริญ!”

“นักบุญสวรรค์เย่จงเจริญ!”

“นักบุญสวรรค์เย่จงเจริญ!

…

เสียงร้องสรรเสริญเป็นดังขึ้นเป็นชุดๆ ในเมืองตะวันประจิม

หนึ่งร้อยกว่าปีที่ผ่านมานี้พวกเขาได้แต่ต้องนั่งเครียดมากขึ้นทุกวี่วัน

จนถึงวันหนึ่งที่เย่หยวนกลับมาอย่างผงาดพลิกสถานการณ์กลับอย่างสิ้นเชิง!

ในหัวใจของเหล่ายอดฝีมือสวรรค์แรกนั้นเย่หยวนได้กลายเป็นดั่งเทพเจ้าตัวตนที่ไร้เทียมทานไปแล้ว!

ตอนนี้ชื่อเสียงของเขามันเหนือล้ำกว่าโฉปู้ฉุนไปด้วยซ้ำ!

“ฮ่าๆ เราเสี่ยงชีวิตกันแทบเป็นแทบตายสุดท้ายแล้วมันกลับเป็นเด็กนี่รับความดีความชอบไปสิ้น พวกเราเหล่าเจ้าโลกนี้จะไปถามหาความยุติธรรมกับใครได้กัน?” หลงเจี้ยนนั้นอดหัวเราะกล่าวขึ้นไม่ได้

“ใช่ไหมเล่า? ร่างวิญญาณของข้านั้นแทบจะถูกเชี่ยคงนั้นมันฉีกออก! แต่สุดท้ายกลับไม่ได้รับแม้แต่คำขอบคุณ” เจ้าโลกบู๋เมี่ยกล่าวขึ้นตามด้วยท่าทางผิดหวัง

เย่หยวนได้แต่ต้องยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป “คุณของพวกท่านทั้งหลายเย่ผู้นี้จดจำมันไว้แน่นอน”

หลงเจี้ยนยิ้มตอบกลับไป “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนยึดติดกับชื่อเสียงหรือ? ข้านั้นแค่คิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับโฉปู้ฉุน

ก็เท่านั้น! หากจะถามว่าใครนั้นสร้างคุณไว้มากที่สุดบนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันก็คงไม่มีใครเกินเขาแล้วใช่หรือไม่? แต่สุดท้ายมันกลับเป็นเจ้าที่กลับมาถึงก็เกินหน้าเกินตาเขาไปกลายเป็นผู้กอบกู้สวรรค์!”

เย่หยวนต้องเงยหน้าขึ้นมาหรี่ตามอง เจ้าเฒ่านี้มันหาเรื่องให้เขาแล้ว!

นี่มันคือการยุแยงอย่างไม่มีจุดประสงค์ดีๆ ใด

แต่ว่าโฉปู้ฉุนนั้นกลับยิ้มตอบกลับไปอย่างไม่สนใจ “นักดาบนั้นทำสิ่งใดก็ทำเพื่อสนองใจตนเองเท่านั้น!

เรื่องชื่อเสียงคุณงามใดๆ นั้นปู้ฉุนผู้นี้ไม่เคยคิดถึงมันหรอก หากจะพูดถึงคุณความงามจริงๆ แล้วปู้ฉุนคนนี้เองก็คงไม่อาจเทียบน้องเย่ได้จริงๆ เพราะเขานั้นเริ่มสร้างคุณงามไว้ตั้งแต่ออกมาจากทวีปพิรุณใสตั้งแต่สมัยยังเป็นแค่จักรพรรดิเซียน หากไม่มีเขาแล้วสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นคงจะกลายเป็นแค่เศษซาก ปู้ฉุนคนนี้คงไม่มีโอกาสจะได้บรรลุเต๋าเสียด้วยซ้ำ”

หลงเจี้ยนที่ได้ยินเองก็ต้องเบิกตากว้างค้างเช่นกัน

เขาได้แต่ต้องถอนหายใจยาวออกมาอย่างพอใจ “แม้ว่าสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันจะเป็นสวรรค์ที่อยู่ปลายคงคานิรันดร์แต่ว่ามันช่างมียอดคนมากมายเสียจริงๆ ข้าล่ะชื่นชมนัก!”

เจ้าโลกที่มาด้วยกันนั้นต่างพยักหน้ารับออกมาตามๆ กัน

หยุนซานและเฮยหยางแลกชีวิตตัวเอง โฉปู้ฉุนที่ยอมตายไม่ยอมแพ้และยังเจ้าโลกอีกมากมายนับไม่ถ้วนที่ยอมจะตายลงบนสวรรค์นี้

นี่มันเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้บนสวรรค์อื่น

เจ้าโลกนั้นคือตัวตนที่หลุดพ้นสังสารวัฏ พวกเขานั้นสามารถอยู่ได้ตราบนานเท่านาน

และจะมีใครเล่าจะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเรื่องเช่นนี้?

หากพวกเขาหนีไปจากสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดแล้วมันจะยังมีใครมาชี้หน้าด่าพวกเขาได้หรือ?

แต่พวกเขาทั้งหลายนี้ไม่มีใครยอมถอย!

พวกเขาสู้เพื่อปกป้องผลประโยชน์ตัวเองหรือ?

ไม่!

เจ้าโลกทั้งหลายที่ยังอยู่บนสวรรค์นี้สู้เพื่อปกป้องชีวิตนับล้านๆ ที่อยู่ด้านหลัง!

“ฮ่าๆๆ ข้ารู้แต่แรกแล้วว่าเจ้าจะไม่ทำให้อาจารย์ต้องผิดหวัง! ทำได้ดีมากจริงๆ เจ้าหนู!”

หยุนซานเดินเข้ามาทักทายคนทั้งหลาย

ตอนนี้เขาต้องให้โจวซ่งฉวนช่วยพยุงเดินมา หยุนซานนั้นไม่อาจจะเดินได้ด้วยตัวเองอีกต่อไป

หยุนซานนั้นเหลือเพียงแขนซ้ายและมีคลื่นพลังไม่ต่างจากคนแก่ทั่วไป เหมือนดั่งเทียนที่ใกล้ดับลงเต็มที

แต่ในตอนนี้ใบหน้าของหยุนซานนั้นมันกลับเปี่ยมล้นไปด้วยชีวิตชีวาและความปีติยินดี

เขานั้นภาคภูมิใจในตัวศิษย์คนนี้มากนัก!

“อาจารย์ โชคยังดีที่ข้าทำมันได้สำเร็จ!” เย่หยวนรู้สึกจุกขึ้นกลางอกกับภาพที่ได้เห็นแต่ก็ยังกล่าวขึ้นมา

ชายแก่คนนี้คือคนที่ควรค่าแก่การเคารพอย่างแท้จริง!

แม้แต่หลงเจี้ยนและพวกทั้งหลายนั้นก็ยังก้มหัวให้หยุนซาน