จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3047

ตอนที่ 3047 หลอมโอสถด้วยปราณเส้นด้าย!

“แข็งแกร่ง!”

“บรรลุได้ในคราเดียว! มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์มันง่ายดายปานนั้น?”

“นี่หรือคือพลังของโอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพ!”

“โอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพมันเพิ่มพลังการบรรลุได้สามสิบเปอร์เซ็นต์ช่วยในการทลายผนึกลงได้แต่ว่า พลังนี้…มันคงเกินกว่าสามสิบไปมากแน่แล้ว!”

…

ตั้งแต่ที่กลืนโอสถสวรรค์ลงไปจนถึงวินาทีที่ทำลายผนึกลงด้วยหอกเดียวนั้นมันเป็นเวลาทั้งสิ้นแค่ราวสิบอึดใจ

ใช่! มันสั้น!

สำหรับนักยุทธแล้ว แม้จะเป็นยอดฝีมืออย่างคงถานเองก็ยังต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะทลายผนึกสองลงได้

แต่หยางชิงกลับทำมันได้อย่างง่ายดายในคราเดียว

คอขวดใดๆ นั้นไม่มีอยู่จริงสำหรับเขา

“ฮ่าๆๆ สะใจดีจริงๆ! โอสถนี้มันมีนามว่าอะไรกันหรือ?” หยางชิงถามขึ้น

เย่หยวนตอบกลับไป “เรียกมันว่าโอสถสวรรค์ธาตุโกลาหลแล้วกัน!”

หยางชิงที่ได้ยินก็ต้องพยักหน้ารับไปทันที “สมชื่อ! โอสถสวรรค์ธาตุโกลาหล! ดีจริง! โจวเซียนเฉิน เจ้ายอมรับ หรือยัง?”

โจวเซียนเฉินนั้นอิจฉาอยู่ไม่น้อยเพราะเขารู้ดีว่าโอสถสวรรค์ของเย่หยวนมันไม่มีทางธรรมดา เพราะว่าก่อนจะกลืนมันลงคอไปนั้นหยางชิงเพิ่งจะบรรลุมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ขั้นสุดมาได้ไม่นาน มันย่อมจะยังไม่ถึงเวลาบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์

แต่การบรรลุของเขานั้นมันกลับไม่มีการติดขัดใดๆ

โอสถสวรรค์นี้มันย่อมจะทรงพลังมากแน่แล้ว

อย่างน้อยๆ มันก็ไม่ด้อยกว่าโอสถสวรรค์ที่เขาหลอมได้

“ชิ เจ้าบ้านี่ หยางชิง เจ้านั้นเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งของสวรรค์! หากแค่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์เจ้ายังไม่มีปัญญาบรรลุแล้วมันก็คงต้องเอาหัวไปโขกเต้าหู้ตายแล้ว! โอสถสวรรค์นี้มันก็แค่ของประดับเท่านั้น! แค่นี้เจ้าก็มีหน้ามา ตั้งชื่อกันใหม่ ไม่อายบ้างหรือ?” โจวเซียนเฉินนั้นหัวเราะเย้ยกลับไป

คำพูดของเขานี้มันแทนความคิดคนทั้งหลาย

หยางชิงนั้นเก่งกาจล้ำ เหนือหน้ายอดอัจฉริยะใดๆ

หากคนอย่างเขานั้นคิดจะบรรลุมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์แล้วมันย่อมจะไม่ยากเย็น

โอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพนั้นก็แค่ของแถม

การบรรลุที่รวดเร็วเหนือล้ำนั้นมันเพราะว่าตัวหยางชิงนั้นเก่งกาจเองต่างหาก

“ใช่แล้ว! เพราะที่พวกเจ้าเดิมพันกันนั้นมันคือผลลัพธ์ของคนทั้งสองพันสามร้อยคนมิใช่คนผู้เดียว!

ในหมู่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ทั้งสองพันกว่าคนที่พี่โจวเลือกมานั้นมันมีคนบรรลุไปได้กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์!

เจ้าจะทำได้หรือไม่เล่าเย่หยวน?” จินหนานกล่าวขึ้น

ก่อนที่เย่หยวนจะทันได้ตอบอะไรโจวเซียนเฉินก็เสริมขึ้นมา “อาจารย์เย่ เจ้าคงไม่ได้คิดจะหลอมมันไปทีละเม็ดๆ เช่นนี้หรอกใช่ไหม? ทำเช่นนั้นกว่าเจ้าจะหลอมเสร็จนั้นเราคงแก่ตายกันไปก่อนแล้วหรือไม่? จะยังเอาเวลาที่ไหนไปสำรวจวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตอีก?”

เย่หยวนหันไปมองหน้าเขาด้วยรอยยิ้ม “ไม่ช้าขนาดนั้นหรอก! เพราะการหลอมเมื่อครู่นี้มันเป็นการหลอมพิเศษ ตอนนี้มันถึงจะเป็นการหลอมที่เราเดิมพันกันไว้!”

ตูม!

ก่อนที่เสียงของเขาจะจางหายเพลิงจุติวิโมกข์มันก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง

ความร้อนแรงของไฟนี้มันทำให้คนในระยะร้อยเมตรต้องถอยห่างไป!

จากนั้นเย่หยวนก็หยิบเอาสมุนไพรสวรรค์ชุดใหญ่โยนเข้ากองไฟไป

โจวเซียนเฉินนั้นเห็นมันอย่างชัดเจนว่ากองสมุนไพรสวรรค์นั้นมันเป็นจำนวนสมุนไพรสวรรค์ของการหลอมโอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพนับสองพันชุด!

เจ้าบ้านี่กลับคิดจะหลอมโอสถทะลวงผนึกแปดเอกภพในคราเดียวกว่าสองพันเม็ดหรือ?

“นี่มันบ้าแล้วหรือ? นายน้อยโจวนั้นหลอมได้แค่ทีละสามร้อยเม็ดแต่เย่หยวนกลับจะหลอมครั้งละสองพัน?”

“เจ้านี่มันจะหลงตัวเองไปไหน?”

“มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร? ปรมาจารย์โอสถสวรรค์โกลาหล?”

…

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาก็แตกตื่นร้องเย้ยว่าเย่หยวนกันไปอย่างไม่ขาดสาย

การหลอมโอสถสวรรค์สองพันชุดในคราเดียวนั้นมันจะเป็นไปได้อย่างไร? ไหนจะยังเรื่องที่เย่หยวนเป็นแค่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์? มีหรือที่พลังของเขาจะพอใช้หลอม?

หากปราณเทวะของเขานั้นหมดลงไประหว่างหลอมมันคงเป็นเรื่องน่าตลกมากแล้ว