จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3052

เผ่าปีกและคนจากสวรรค์อื่นๆ เองก็ไม่คิดจะอยู่ให้นานไปกว่านี้

แน่นอนว่ามันมิใช่เพราะความน่าเบื่อใดๆ ไม่เช่นนั้นแล้วพวกเขาเองก็คงไม่เสียเวลาอยู่ที่นี่เป็นครึ่งปี

เพียงแค่ว่ามันเจ็บใจ

วังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้นมันตั้งอยู่ในห้วงมิติแยกของตนเอง

สมุนไพรสวรรค์ตรงหน้าพวกเขานั้นมันเป็นแค่สมุนไพรจากสวนส่วนนอกสุด

ไกลออกไปนั้นมันยังมีวังตั้งอยู่อีกมากมาย

หวังหนิงเหยียนและพวกออกเดินทางต่อทำให้พวกโจวเซียนเฉินเองก็ไม่อาจจะอยู่ได้อีก

พวกเขาจึงเข้ามากล่าวลาเย่หยวน “อาจารย์เย่ เราขอตัวก่อนแล้ว!”

เย่หยวนพยักหน้า “ระวังตัวด้วย”

คนจากสวรรค์เดียวกันนั้นย่อมจะต้องอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่มก้อน

พวกเขานั้นรู้ดีว่าในที่แห่งนี้มันต้องร่วมมือกันไว้ ไม่เช่นนั้นแล้วก็อาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ง่ายๆ

แต่เย่หยวนกลับนั่งรอคนทั้งหลายบรรลุให้เสร็จสิ้น จึงค่อยพาคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดออกเดินทางต่อไป

“เย่หยวน เราต้องรีบหน่อยแล้ว ไม่เช่นนั้นสมบัติข้างหน้ามันจะถูกคนอื่นกวาดเรียบ!” ได้เห็นเย่หยวนที่ยังคงเดินอ้อยอิ่งหยางชิงจึงเข้ามาเร่ง

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ของดีในที่นี้มันมีมากมายจริงแต่มันไม่ง่ายที่จะเอามาหรอก”

หยางชิงต้องหรี่ตาลงกล่าว “หืม? เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

เย่หยวนตอบกลับไป “เดินต่อไปข้างหน้านี้พวกเฒ่าทั้งหลายคงไม่อาจจะควบคุมตัวเองไว้ได้แล้วเจ้าว่าไหมเล่า?”

หยางชิงที่ได้ยินนั้นต้องขมวดคิ้วแน่น “เจ้าจะบอกว่ามันมีเจ้าโลกลอบเข้ามาในหมู่พวกเราด้วย?”

เย่หยวนพยักหน้ารับไป “มันคงมีไม่น้อย! ไม่เช่นนั้นแล้วเจ้าคิดว่าคนอย่างข้าจะปล่อยคงถานไปง่ายๆ?”

หยางชิงกล่าวขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อ “มันไม่มีทางเป็นไปได้น่า! เจ้าโลกหวูเทียนจะมองไม่ออกเชียว?”

เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องยิ้มตอบไป “เจ้าเฒ่านั่นมันคงตั้งตารอเรื่องเช่นนี้แล้วมิใช่หรือ? มันเผยวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตออกมาด้วยวิธีการเช่นนี้แล้วมันย่อมรู้ดีว่าคงไม่ได้มีแค่พวกเราที่อยากเข้ามาแน่ เจ้าคงไม่ได้คิดว่ามันจะมาหาผู้สืบทอด บ้าบออะไรนี่จริงๆ หรอกนะ?”

หยางชิงที่ได้ยินก็ต้องพยักหน้าไป “เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้ว! เฮ้อ ดูท่าข้าจะยังคิดน้อยเกินไป! เจ้าเฒ่านั่นมันอย่างไรก็คงเป็นเฒ่าเจ้าเล่ห์แน่ๆ!”

พูดไปเดินไปนั้นสุดท้ายคนทั้งหลายก็มาถึงสวนขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

ในที่แห่งนี้มันมีทั้งเรือนและกระท่อมมากมายตั้งเรียงรายด้วยหินหลากรูปร่าง มีเสียงนกการ้อง กลิ่นหอมของดอกไม้ครบครัน เป็นภาพของสวนอย่างในจินตนาการ

ทุกอย่างนั้นมันช่างดูสงบและน่าผ่อนคลาย

แต่จู่ๆ มันก็มีเสียงคนร้องขึ้น!

มีเสียงของคนผู้หนึ่งร้องขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “ดูนั่นเร็ว! นั่นมัน…สมบัติโกลาหลสวรรค์!”

คำพูดเดียวนี้มันทำให้คนนับร้อยๆ ต้องหันไปมองตาม!

“สมบัติโกลาหลสวรรค์! มันเป็นสมบัติโกลาหลสวรรค์จริงๆ! ข้ารวยแน่แล้ว!”

“นั่นมันของข้า! พวกเจ้าห้ามเอาไป!”

“นี่มันขุมสมบัติแท้ๆ! ฮ่าๆ บางทีข้าอาจจะสามารถบรรลุเจ้าโลกได้ในที่นี้ก็ได้!”

…

คนทั้งหลายต่างหันไปมองตามและพบกับกระดิ่งน้อยวางอยู่ไม่ไกล

กระดิ่งนี้มันดูหรูหราอย่างมากพร้อมทั้งยังมีคลื่นพลังงานแสนรุนแรง

นี่มันคือสมบัติโกลาหลสวรรค์!

เย่หยวนผงะไปเมื่อได้เห็นและร้องห้ามขึ้นทันที “หยุด!”

แต่มันก็สายไปแล้วสำหรับหลายๆ คน!

แม้ว่าเย่หยวนนั้นจะได้รับการยอมรับนับถือแค่ไหน มันก็ย่อมจะยังมีคนที่หลงมัวเมาในความโลภอยู่บ้าง

ต่อหน้าสมบัติโกลาหลสวรรค์เช่นนี้แล้วมันย่อมจะมีคนที่ไม่อาจห้ามใจตัวเองได้อยู่ไม่น้อย

คนนับร้อยพุ่งตัวเข้าไปหากระดิ่งนั้นอย่างบ้าคลั่ง

แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้แตะกระดิ่ง พวกเขานั้นกลับกลายร่างเป็นแค่ฝุ่นผงจางหายไปกับอากาศ ราวกับว่าตัวตนของพวกเขานั้นมันไม่มีอยู่จริงมาแต่แรก

ในหมู่คนนับร้อยนั้นมันมีถึงยอดฝีมือคลื่นกำเนิดอยู่ด้วย!

สีหน้าของคนที่เหนือนั้นซีดขาวลงทันที พวกเขานั้นไม่รู้สึกเลยว่ามันมีการโจมตีมาจากที่ใด!

ความกลัวในสิ่งที่ไม่รู้และไม่อาจเข้าใจได้นี้ทำให้พวกเขาขนลุกตั้ง