จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1045

เวินฉิงมองค้อนเขา “เจ้ายังกล้าพูดอีก กลิ่นเหม็นเช่นนี้ไม่ว่าใครก็รังเกียจทั้งนั้น รีบเตรียมการให้ข้าออกนอกเมืองเร็ว!”

หรันจู๋ซีส่ายหัวบอก “ตอนนี้ประตูเมืองปิดหมดแล้ว คนทั่วทั้งเมืองหลวงแคว้นต้าเยียนกำลังตามหาเจ้า จะออกนอกเมืองเวลานี้มิเท่ากับเข้ามอบตัวเองรึ

สู้ให้เจ้าอยู่ที่นี่ก่อนสักหลายวัน รอเรื่องซาลงแล้วข้าค่อยจัดการให้เจ้าออกนอกเมือง เจ้าจะทำยังไงต่อไปรึ?”

“แน่นอนว่าต้องล้างแค้น ท่านพ่อตายต่อหน้าต่อตาข้า ตระกูลเวินถูกฆ่าล้างตระกูล ข้าไม่อาจทำให้พวกเขาตายตาไม่หลับได้!”

หรันจู๋ซีย่อมรู้เรื่องตระกูลเวิน เขาถอนหายใจยาว “บัดนี้เจ้าหมดสิ้นอำนาจและวาสนา โดดเดี่ยวตัวคนเดียว ตอนนี้จะเลือกล้างแค้นมันไม่เท่ากับเอาไข่ไปกระทบกับหินรึ หากเจ้าปล่อยวางได้ก็อาจจะมีชีวิตรอดต่อไปได้!”

“แค้นล้างตระกูลเจ้าจะให้ข้าปล่อยวางได้อย่างไรกัน?” เวินฉิงย้อนถาม

คำพูดนี้ทำหรันจู๋ซีย้อนไม่ออกเลย “เจ้าจะล้างแค้น ข้าจะไม่ขวางเจ้า แต่เจ้ามีตัวคนเดียวจะล้างแค้นได้อย่างไร?”

เวินฉิงเลิกคิ้วมองเขา “เอาคนตระกูลหรันของเจ้าให้ข้ายืมเป็นอย่างไร?”

หรันจู๋ซีขมวดคิ้วบอก “เจ้าล้อเล่นอะไรน่ะ ตระกูลเวินเป็นศัตรูกับราชวงศ์ของแคว้นต้าเยียน ซวนอ๋อง จวินหย่วนโยว หยุนถืงและยังมีฮ่องเต้อีก พวกนั้นน่ะไม่ว่าคนไหนแค่ดีดนิ้วก็ทำลายทั้งตระกูลหรันได้แล้ว เจ้าอย่าได้คิดผลักตระกูลหรันเข้ากองไฟนะ”

เวินฉิงแสร้งเย้าเขา “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วรึ สายไปแล้วล่ะ เจ้าซ่อนตัวนักโทษไว้ยังคิดจะเอาตัวรอดได้รึ?”

“เจ้าคิดว่าแค่ไม่กี่คำจะข่มขู่ข้าได้รึ ให้ข้าช่วยเจ้ามันเท่ากับเป็นการทำให้ทั้งตระกูลหรันตกอยู่ในอันตราย เงื่อนไขธรรมดาข้าไม่สนใจดอกนะ!” หรันจู๋ซีเบ้ปาก

คนโง่ยังรู้เลยว่า เวลานี้จะยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องตระกูลเวินไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเท่ากับหาเรื่องตาย

เวินฉิงรู้อยู่แล้วว่า ถึงหรันจู๋ซีจะเจ้าเล่ห์ เที่ยวเล่นไปวันๆ แต่ในใจนางรู้ดีว่า บัดนี้นอกจากเขาแล้วจะยังมีใครช่วยตนได้อีก

ดังนั้นเวินฉิงสูดลมหายใจเข้าลึก กลั้นใจ ตัดสินใจทำเรื่องหนึ่ง นางยกมือขึ้นปลดสายรัดเอวที่เอวตนออก ถอดเสื้อผ้าตนออก

“เงื่อนไขนี้พอหรือไม่?”

หรันจู๋ซีที่กำลังจิบชา พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเวินฉิงที่เหลือแค่เอี๊ยมและกางเกงเท่านั้น เขาตกใจจนพ่นน้ำชาในปากออกมาพรวด

“เวินฉิง เจ้าทำอะไรน่ะ เจ้าเห็นข้าเป็นคนอย่างไรกัน!” หรันจู๋ซีหัวเสียนัก ก้าวเท้ายาวเข้ามาเก็บเสื้อผ้าที่พื้นขึ้นมาสวมให้เวินฉิงอย่างลวกๆ

“เจ้ามิได้อยากได้ร่างกายข้ารึ ตอนนี้ข้ามอบตัวข้าให้เจ้า ขอร้องเจ้าให้ช่วยข้าล้างแค้น!”

เวินฉิงที่เคยเย่อหยิ่งจองหอง วินาทีนี้กลับเอาร่างกายตนเองมาเป็นเงื่อนไข เพียงเพื่อล้างแค้น

ดวงตาดำขลับของหรันจู๋ซีเพ่งมองมาแดงก่ำอย่างโกรธขึ้ง “วันนี้หากไม่ใช่ข้า เป็นผู้ชายคนอื่น เจ้าก็จะทำเช่นนี้รึ?”

หรันจู๋ซีกับเวินฉิงเติบโตสนิทสนมกันมาแต่เล็ก หากคนหนึ่งคือคุณหนูใหญ่งแห่งตระกูลเวินที่สูงส่งมาแต่เล็ก เฉิดฉายเจิดจรัส ส่วนหรันจู๋ซีเพราะว่ารูปร่างเล็กเลยน้อยเนื้อต่ำใจมาตั้งแต่เล็ก มักจะแอบสนใจเวินฉิง บัดนี้ถึงเขาจะกลายเป็นเจ้าตระกูลแห่งตระกูลหรันแล้ว แต่ความน้อยเนื้อต่ำใจในสายเลือดก็ทำให้เขาไม่กล้าบอกความในใจออกไป

แต่เวลานี้เห็นนางกระทำการดูถูกตนเองแบบนี้ หัวใจของหรันจู๋ซีปวดหนึบนัก

“ใช่ ไม่ว่าวันนี้จะเป็นใคร ขอเพียงเขายอมช่วยข้า ไม่ว่าจะให้ข้าทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น รวมถึงร่างกายของข้าด้วย!” เวินฉิงบอกอย่างใจกล้า

หรันจู๋ซีโกรธจนฟันโต๊ะข้างๆขาดเป็นสองท่อน “เวินฉิง เจ้าทำเช่นนี้ข้าผิดหวังในตัวเจ้ายิ่งนัก!”

“หน้าตาศักดิ์ศรีในตอนนี้สำหรับข้าแล้ว มีประโยชน์อันใดกัน!” เวินฉิงยิ้มเศร้า

หรันจู๋ซีถอนหายใจพลางหมุนตัวไป เขาพยายามสงบสติอารมณ์ตน และควักป้ายหยกออกมาจากเอว “เจ้านำสิ่งนี้ไปหาป๋อจิ้งที่แคว้นเทียนจิ่ว เขาติดค้างหนี้ชีวิตตระกูลหรันของข้าไว้ครั้งหนึ่ง ให้เขาช่วยเจ้า ที่ข้าทำได้ก็มีเพียงเท่านี้ล่ะ”

เวินฉิงยื่นมือมารับ “ป๋อจิ้ง เขามิใช่คนของกู้จิ่วเยวียนรึ จะช่วยข้าได้อย่างไรกัน?”

“เรื่องพวกนี้เจ้ามิจำเป็นต้องรู้ เจ้าแค่ไปหาเขาก็พอแล้ว” หรันจู๋ซีตอบ