จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1048

หยุนถิงยิ้มมุมปาก “ตาต่อตาฟันต่อฟัน”

จากนั้นหยุนถิงก็สั่งให้เหล่าทหารทำหุ่นไล่กาขึ้นมาจำนวนมาก และยังปรุงยาสร้างหมอกขึ้นมาในมิติมากมายอีกด้วย ตกกลางดึกพอเลยเที่ยงคืน หยุนถิงก็ให้เหล่าทหารแอบลอบเข้าไปทิ้งยาสร้างหมอกในป่าของแคว้นเทียนจิ่วมากมายนัก

เวลาแค่ไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ป่าของชายแดนสองแคว้นเต็มไปด้วยม่านหมอก ขนาดที่ยื่นมือออกไปก็มองไม่เห็นนิ้วมือทั้งห้าเลย

ส่วนทางด้านป๋อจิ้งได้ยินลูกน้องรายงานเรื่องหมอก สีหน้าก็เคร่งเครียดมากขึ้น “หมอกนี้มากะทันหันนัก ต้องเป็นแคว้นต้าเยียนคิดมาลอบโจมตีแน่ ทุกคนระวังให้ดี ยกเลิกแผนการโจมตีก่อนหน้านี้ ทุกคนถอยออกจากป่ามาดักซุ่มโจมตี”

“ขอรับ!” เหล่าลูกน้องรีบทำตามทันที

วันนี้ป๋อจิ้งได้รับข่าวว่า หยุนไห่เทียนและจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงพากองทัพใหญ่มาที่ชายแดน ครั้งนี้เขาต้องจับตัวหยุนไห่เทียนเป็นๆมาสับเป็นหมื่นๆชิ้นให้ได้

แต่ไม่คิดเลยว่า อีกฝ่ายจะเคลื่อนไหวก่อน ในเมื่อพวกมันจงใจทำให้ป่าเกิดหมอก ต้องแอบซุ่มโจมตีแน่ ดังนั้นป๋อจิ้งเลยเล่นตามแผน

ป๋อจิ้งพาทุกคนดักซุ่มอยู่ในที่มืด สังเกตความเคลื่อนไหวทางด้านค่ายทหาร “ขอเพียงพวกมันมาโจมตี ก็ฆ่าให้หมดอย่าให้เหลือเลย!”

“ขอรับ!”

เพียงแต่พวกเขาดักรอตั้งแต่ตอนเที่ยงคืนจนผ่านไปค่อนคืนแล้วจนฟ้าสางแล้ว ก็ยังไม่เห็นอีกฝ่ายมาโจมตี คราวนี้ทุกคนเริ่มหวาดหวั่นกันละ

“หรือว่าแคว้นต้าเยียนไม่ได้จะมาลอบโจมตี แต่เพียงแค่ขู่ขวัญเราเท่านั้น?” ลูกน้องคนหนึ่งถามอย่างสงสัย

“ไม่น่านี่นา หมอกหนาขนาดนี้ มันแปลกเกินไป พวกมันต้องเล่นไม่ซื่อแน่”

“หรือว่าพวกมันจะวางยาพิษลงในหมอก คิดจะฆ่าพวกเราให้ตาย?”

“ทุกคนรีบปิดปากปิดจมูกเร็ว อย่าหายใจเอากลิ่นอายเข้าไปนะ”

พอได้ยินคำซุบซิบของเหล่าทหาร ป๋อจิ้งคิ้วขมวดเป็นปม สายตาเคร่งเครียดมากขึ้น ด้วยนิสัยมีแค้นต้องชำระของหยุนถิงมีหรือจะอดใจไหว หรือว่าเป็นแผนของจวินหย่วนโยว?”

“ใต้เท้า ให้ข้านำคนหลายคนไปดูสถานการณ์ด้านหน้าหน่อยดีหรือไม่?” ลูกน้องคนหนึ่งกระซิบถามเสียงเบา

“ไม่ต้อง หมอกหนาขนาดนี้ เกิดเสี่ยงเข้าไปมีแต่ตายเปล่า ทุกคนอดใจรออย่างอดทนแล้วกัน พวกเราฆ่าทหารของแคว้นต้าเยียนไปหลายหมื่นแล้ว พวกมันไม่มีทางนิ่งดูดายแน่” ป๋อจิ้งแค่นเสียงเย็น

“ขอรับ!” ทุกคนรอต่อไป

ส่วนพวกหยุนถิงที่อยู่ในค่ายโจร เร่งเดินทางมาครึ่งเดือน เหน็ดเหนื่อยกันมามากแล้ว พวกเขาหลับสนิทอย่างสบายอารมณ์ในคืนนี้ จวบจนเช้าวันต่อมาเกือบเที่ยงถึงตื่นขึ้นมา

หยุนถิงพึ่งตื่นขึ้นมา ทหารกลุ่มหนึ่งก็รุดเข้ามา “ซื่อจื่อเฟย ท่านเฉลียวฉลาดนัก เมื่อคืนท่านบอกให้พวกเรานอนหลับให้สบาย ตอนแรกทุกคนยังไม่ค่อยกล้า ต่างสับเปลี่ยนเวรยามกัน สุดท้ายจนเช้า แคว้นเทียนจิ่วก็ไม่ได้ส่งใครมาลอบโจมตีเลย”

“แน่นอนอยู่แล้ว ซื่อจื่อเฟยของเราน่ะเจ้าแผนการไม่มีใครเทียมเลย “หลงเอ้อร์สีหน้าภูมิใจ

หยุนถิงหันมองทุกคน “พี่น้องเร่งเดินทางกันมานานขนาดนี้ ย่อมต้องพักผ่อนให้ดีสิ จัดการพวกมันน่ะไม่รีบ สามวันนี้พักผ่อนให้ดี”

“ขอรับ!” ในใจทุกคนยิ่งเลื่อมใสหยุนถิงยิ่งนัก

“น้องพี่ เจ้าเก่งจริงๆ แผนลวงตานี้ทำให้พวกมันไม่กล้านอนไปทั้งคืนเลย เยี่ยม!” หยุนไห่เทียนที่เดินเข้ามายกนิ้วโป้งให้หยุนถิงทันที

“เรื่องเล็กน้อย วันนี้ให้ทุกคนทำหุ่นไล่กา ข้ามีแผนดีจะใช้” หยุนถิงตอบ

“ได้ ข้าจะสั่งการลงไป” หยุนไห่เทียนบอกอย่างตื่นเต้น เขารู้อยู่แล้วว่าน้องสาวคนนี้ต้องมีวิธีแน่

ห่างไปไม่ไกล โม่ฉือหานก็เดินเข้ามาหา ระยะนี้เขาไม่ได้นอนเลย เมื่อคืนหายากนักที่ได้หลับเต็มตา เดิมยังคิดว่าเดี๋ยวกลางดึกแคว้นเทียนจิ่วก็เข้ามาโจมตีอีก แต่คิดอีกทียังไงซะก็มีหยุนไห่เทียนกับจวินหย่วนโยวอยู่ ดังนั้นเขาเลยหลับเป็นตาย ไม่คิดเลยว่าทั้งคืนจะเงียบสงบนัก มันทำให้เขาอดประหลาดใจไม่ได้

“หยุนถิง เจ้าทำยังไงให้พวกมันล้มเลิกการลอบโจมตีได้น่ะ?” โม่ฉือหานถามอย่างประหลาดใจ