จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1050

คนผู้นั้นพุ่งไปหลังเขา จากนั้นก็วนรอบหลังเขารอบหนึ่ง ก่อนจะกระโดดข้ามกำแพงไปยังเรือนหนึ่ง การกระทำรวดเร็วแม่นยำทำทหารสองคนที่เฝ้าเรือนสลบ จากนั้นก็เข้าไปอย่างระมัดระวัง เรือนนั้นเป็นเรือนที่ฉีเทียนเจียวอยู่พอดี

ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ฉีเทียนเจียวยกอาหารใต้ดินให้พวกหลีอ๋อง โม่ฉือหานก็เปลี่ยนความคิดที่มีต่อนางเสียใหม่ ดังนั้นหลังจากนางบาดเจ็บสาหัสก็ไม่ได้ขังนางไว้ในคุกหลวงเลย แต่ให้นางอยู่ในเรือนและสั่งคนจับตาดูนางไว้

ฉีเทียนเจียวได้ยินเสียง เลยเดินออกมาดู และได้เห็นคนผู้นั้นเข้าพอดี นางมีสีหน้าหวาดระแวงขึ้นมาทันที “เจ้าเป็นใครกัน?”

“นายท่านให้ข้ามาช่วยเจ้า!” คนผู้นั้นตอบ

ฉีเทียนเจียวตะลึง “เจ้าไม่ได้มาฆ่าข้าปิดปากหรอกรึ?”

“เป็นไปได้อย่างไร นายท่านสั่งให้ข้าช่วยเจ้าออกไปให้ได้ เจ้าโดนพวกมันขังไว้จนโง่แล้ว”

“ทำไมเขาต้องช่วยข้าด้วย ก่อนหน้านี้เขาสั่งคนมาฆ่าพี่น้องของข้าตั้งมากมายนะ?” ฉีเทียนเจียวถามอย่างไม่เข้าใจ

“นั่นเป็นเพราะคนสนิทของนายท่านถ่ายทอดคำสั่งปลอมแทนนายท่าน นายท่านไม่รู้เรื่องนี้เลยสักนิด ต่อมานายท่านได้ยินว่าเหล่าพี่น้องของเจ้าถูกฆ่าหมด ก็ลงโทษเขาทันที ดังนั้นเจ้าวางใจได้เลย หากข้ามาฆ่าเจ้า คงไม่ยืนพล่ามเสียเวลากับเจ้าอยู่นี่ดอก!” คนผู้นั้นอธิบาย

ก้อนหินก้อนใหญ่ที่ทับถมจิตใจอันหนักอึ้งของฉีเทียนเจียวถูกปลดออกไปในที่สุด “ข้ารู้สิว่า นายท่านไม่มีทางทำกับข้าเช่นนี้ ตามข้ามา”

คนผู้นั้นเดินตามเข้าไปในห้องฉีเทียนเจียว และไม่ได้ออกมาอีกเลย

ส่วนหยุนไห่เทียนที่ซ่อนตัวอยู่ในเรือนไม่ได้พุ่งเข้าไปทันที แต่กลับดูอยู่ด้านนอก

หลงเอ้อร์และองครักษ์เงามังกรคนอื่นลงมาจากฟ้า “แม่ทัพหยุน พวกเราไปจับตาดูเอง ท่านอยู่ที่นี่ดูว่ายังมีหนอนบ่อนไส้คนอื่นอีกหรือไม่”

“ได้!” หยุนไห่เทียนรับปาก

หลงเอ้อร์พาองครักษ์เงามังกรเข้าไป พบว่าใต้เตียงมีช่องทางลับ ไม่คิดว่าฉีเทียนเจียวจะเหลือไม้นี้อีก

หยุนไห่เทียนรีบไปหาหยุนถิงทันที กำลังจะเข้าห้องก็เห็นหยุนถิงถือจดหมายสีหน้าเย็นชาเอาไว้ “น้องพี่ เกิดอะไรขึ้นรึ?”

“ซวนอ๋องส่งจดหมายมา บอกว่าป๋อจิ้งของแคว้นเทียนจิ่วน่าจะเป็นตัวการอยู่เบื้องหลังสงครามขัดแย้งที่ชายแดนสองแคว้นครั้งนี้ หากมิใช่หรันจู๋ซีบอกชื่อคนผู้นี้ออกมาเพื่อช่วยเวินฉิง น่ากลัวว่าจะสืบรู้ได้ยาก!” หยุนถิงยื่นจดหมายมาให้

หยุนไห่เทียนรับมาอ่านอย่างละเอียด “ที่แท้ก็เขานี่เอง ซวนอ๋องนี่เก่งนัก หากเป็นคนอื่นคงสืบไม่ได้แน่ แต่ข้าจำไม่ได้ว่าเคยมีความแค้นอันใดกับเขา น้องพี่เจ้าคิดจะทำอย่างไรต่อไป?”

“ในเมื่อรู้แล้วว่าเป็นเขา เขาก็หนีไม่รอดแน่ แต่ป๋อจิ้งเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ อยากจะจับเขามันไม่ง่ายแน่ ต้องให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์ช่วยถึงจะได้” หยุนถิงเล่าแผนการของตัวเองออกมา

“น้องพี่นี่รอบคอบนัก แต่ข้าเห็นเหล่าทหารด้านนอกเสียใจขนาดนี้ จะบอกพวกเขาดีหรือไม่” หยุ่นไห่เทียนถาม

“ไม่ได้ หากเรื่องหลุดออกไปก็จะพ่ายแพ้เสียหมด เหล่าทหารเสียใจก็ไม่ได้เป็นเรื่องแย่อะไร ทุกคนล้วนอยากล้างแค้นให้ท่านเลยยิ่งเคียดแค้นหนัก” หยุนถิงปลอบ

“ได้ ฟังน้องละกัน”

คืนนั้น หยุนถิงก็พาคนบุกแคว้นเทียนจิ่ว ไม่ได้ใช้หมอกบัง และไม่ได้วางยาพิษ แต่เป็นการโจมตีด้วยดาบจริงปืนจริงเลย สภาพนั้นทำให้ป๋อจิ้งที่ขี้สงสัยยังอดเชื่อไม่ได้

ที่แท้เขารู้สึกว่าหยุนไห่เทียนตายง่ายเกินไป คงไม่ใช่คนอื่นปลอมมากระมัง พอเห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวโจมตีอย่างหนักหน่วงดุร้ายเช่นนี้ บวกกับลูกน้องพาฉีเทียนเจียวกลับมาแล้ว ป๋อจิ้งเลยเชื่อ

“ใต้เท้า พวกเรารีบถอยกันเถอะ จวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยของแคว้นต้าเยียนเห็นใครก็ฆ่าสิ้น เรียกได้ว่าฆ่าไม่เลือกหน้า คนของเราทานไว้ไม่ไหวแล้ว!” ลูกน้องคนหนึ่งพุ่งเข้ามารายงาน

“พาคนที่เชื่อใจได้ถอยร่นไปกับข้า!” ป๋อจิ้งสั่งการ

“ขอรับ!”

ฉีเทียนเจียวหนีไปกับป๋อจิ้งตามทางสายเล็ก คนทั้งหมดเปลี่ยนเสื้อผ้ารวดเร็วเร่งเดินทาง ดังนั้นเลยหนีออกจากชายแดนกลับไปเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

รอจนพวกเขาไปถึงเมืองหลวง ก็ได้ยินว่าหยุนถิงและจวินหย่วนโยวพาคนบุกโจมตีทะลวงจากชายแดนมายังเมืองหลวง ยิ่งใหญ่ยิ่งนัก