จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1051

“นางบอกว่าแคว้นต้าเยียนมีที่กินดื่มเที่ยวเล่นที่สนุกสนานมากมาย ยังบอกอีกว่าทำงานใหญ่บางอย่างกับหยุนถิง สุดท้ายบอกว่าจะอยู่ที่เมืองหลวงต้าเยียนเพื่อติดตามซวนอ๋อง” หลินหลานเทียนตอบ

ชางหลันเย่ขมวดคิ้วขึ้นมาครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่านางจะสนใจโม่เหลิ่งเหยียน?

“ฝ่าบาท วังหลังของพระองค์มีสาวงามมากมายขนาดนี้ มีหรือไม่มีข้าก็แตกต่างกัน ข้าอยากออกจากวังไปดูโลกภายนอก ทำตามความต้องการไม่ถูกจำกัดเหมือนกับวี่รั่วฉิง ไม่อยากถูกกักขังเอาไว้ในกรงขังนี้ หวังว่าพระองค์จะทำให้ข้าสมความปรารถนา!” หลินหลานเทียนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“หลานเฟยสมองของท่านเลอะเลือนแล้วใช่ไหม มีคนมากมายอยากจะแต่งงานกับฝ่าบาท กลายเป็นส่วนหนึ่งของวังหลังแห่งนี้ ท่านกลับเสนอตัวออกจากวังด้วยตนเอง?” มามาเฒ่าที่อยู่ด้านข้างเกลี้ยกล่อมด้วยความหวังดี

“วังหลังมีอะไรดี ข้าไม่อยากติดอยู่ในกรงทองแห่งนี้หรอก แทนที่จะอยู่ทะเลาะตบตี วางแผนต่อสู้อย่างเปิดเผยและลับๆกับผู้หญิงคนอื่นๆที่นี่ ไม่สู้ออกไปดูโลกกว้างด้านนอก ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบดีกว่า!” หลินหลานเทียนตอบโต้

ชางหลันเย่มองไปทางใบหน้าที่สวยสดงดงามของนาง ในดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวังและโหยหา ความรู้สึกแบบนี้ชางหลันเย่เข้าใจมันอย่างลึกซึ้งดี

ในอดีต เขาก็ปรารถนาเช่นนี้ ปรารถนาจะออกจากการกักขังของแคว้นต้าเยียน ปรารถนาที่จะหนีออกจากราชวงศ์ ปรารถนาที่จะหลุดพ้นจากสถานะนี้................

แต่เขาไม่ได้ทำ เขาไม่มีโอกาส ยิ่งไม่มีความสามารถ

ตอนนี้เขามีความสามารถแล้ว แต่บนบ่ากลับต้องแบกรับความรับผิดชอบที่มีต่อแคว้นชางเยว่ ดังนั้นชางหลันเย่ไม่มีทางมีวันนั้นแล้ว

“เจ้าต้องการจะออกจากพระราชวังจริงหรือ?” ชางหลันเย่กล่าวถามเสียงเย็นชา

“แน่นอน แท้ยิ่งกว่าทองคำแท้ หากฝ่าบาทถอดถอนตำแหน่งหลานเฟยของข้า ข้าจะรู้สึกซาบซึ้งในพระคุณของฝ่าบาทอย่างยิ่งแน่นอน” หลินหลานเทียนรีบตอบทันที

รั่วชูที่อยู่ด้านข้างยังอดที่จะมองหลินหลานเทียนไม่ได้ นางเป็นคนแรกที่ขอร้องให้ฝ่าบาทถอดถอนตำแหน่งเฟยของตนเอง ทำให้นางรู้สึกประหลาดใจจริงๆ

“ในเมื่อเจ้ายืนยันเช่นนี้ งั้นข้าก็จะทำให้เจ้าสมความปรารถนา ตำแหน่งหลานเฟยข้าจะเก็บเอาไว้ให้เจ้า จะบอกกับโลกภายนอกว่าเจ้าป่วยไม่เหมาะจะพบเจอผู้คน ข้าไม่อยากให้เกิดความเข้าใจผิดที่ไม่จำเป็นเพราะเจ้า” ชางหลันเย่กล่าว

“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ช่วยให้สมความปรารถนา ต่อไปขอเพียงฝ่าบาทต้องการ ข้าจะเต็มใจรับใช้ตอบแทนพระองค์ด้วยความเต็มใจอย่างแน่นอน” หลินหลานเทียนซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง

“คิดเอาไว้หรือยังว่าจะไปที่ไหน?”

หลินหลานเทียนส่ายหน้า “ยังเลย แผ่นดินกว้างใหญ่ข้าจะไปสำรวจสี่แคว้นรอบหนึ่งก่อน”

“เช่นนั้นก็ไปที่แคว้นเทียนจิ่วเถอะ ระยะนี้แคว้นเทียนจิ่วมีการแสดงดีๆ เจ้าสามารถไปดูได้” ชางหลันเย่กล่าวออกมา

“การแสดงดีๆ การแสดงดีๆอะไร?” หลินหลานเทียนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ชางหลันเย่ไม่ได้ตอบ แต่หันหลังจากไป รั่วชูและคนอื่นๆติดตามไปทันที หลินหลานเทียนไปเก็บสัมภาระอย่างเริงร่า

“ฝ่าบาท พระองค์จะปล่อยให้หลานเฟยจากไปจริงหรือ?” รั่วชูถาม

“ถือว่าให้นางทำให้ความปรารถนาในวัยเด็กของข้าสำเร็จก็แล้วกัน” ชางหลันเย่ทอดถอนใจ

รั่วชูมองไปทางฝ่าบาทที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าด้านข้างเคร่งขรึม ขอบและมุมชัดเจน สันกรามคมชัดแฝงไปด้วยความเฉียบคมและเย็นชา ทุกอิริยาบถของเขาควบคุมความเป็นความตายของแคว้นชางเยว่เอาไว้ แต่เขาที่เป็นเช่นนี้กลับถูกส่งตัวไปเป็นตัวประกันที่แคว้นต้าเยียน ใช้ชีวิตที่เหมือนกับตายทั้งเป็น

นาทีนี้ รั่วชูมีเพียงความรู้สึกเอ็นดูสงสารชางหลันเย่ รู้สึกผิด และตำหนิตัวเอง

ชางหลันเย่กลับไปที่ห้องหนังสือ เจว๋เฟิงเอ่ยปากทันที “ฝ่าบาท คนของเราสืบมาได้ว่าซื่อจื่อเฟยกับจวินซื่อจื่อไปถึงเมืองหลวงของแคว้นเทียนจิ่ว และเข้าพระราชวังไปแล้ว ส่วนป๋อจิ้งน่าจะซ่อนตัวแล้ว สืบหาร่องรอยของเขาไม่เจอ ฝ่าบาทเราจะให้ความช่วยเหลือหรือไม่?”

ชางหลันเย่กดช่องลับบนกำแพง กล่องผ้าไหมหนึ่งกล่องปรากฏขึ้นมา เขาเปิดมันออกและหยิบตราทหารที่อยู่ด้านในออกมา “ตราทหารอันนี้มอบให้กับฝานเฉียน ให้เขานำกองทัพแฝงตัวเข้าไปในเมืองหลวงของแคว้นเทียนจิ่ว ปกป้องหยุนถิงอย่างลับๆ เมื่อนางต้องการสิ่งใด ช่วยนางโดยไม่ต้องคำนึงถึงอะไรทั้งนั้น!”

เจว๋เฟิงมองดูตราทหารนั่นครู่หนึ่ง “ฝ่าบาท นี่เป็นถึงกองทัพหนึ่งแสนนายเชียวนะ พระองค์จะส่งไปที่แคว้นเทียนจิ่วทั้งหมดจริงหรือ?”