จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1054

เขตตะวันออก แคว้นเทียนจิ่ว

หลังจากที่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวมาถึง ก็เห็นเหล่าทหารที่ประจำการอยู่นอกเมืองถูกคนลอบโจมตีจริงๆ

“ท่านพี่ เราเข้าไปช่วยกันเถอะ” หยุนถิงเอ่ยปากทันที

“ตกลง!” จวินหย่วนโยวลอยตัวออกไปโดยตรง มือหนึ่งกอดหยุนถิงเอาไว้ มือหนึ่งก็ตบคนชุดดำที่ลอบโจมตีพวกนั้นกระเด็นออกไป

“ท่านพี่ ปล่อยข้าลงเถอะ” ขณะที่พูด หยุนถิงผงะออกมาจากอ้อมแขนของจวินหย่วนโยว โจมตีไปทางคนชุดดำพวกนั้นทันที

เหล่าทหารที่เดิมทีกำลังตื่นตระหนกอยู่ ทันทีที่เห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเร่งเดินทางกลับมา ก็รู้สึกมีกำลังใจสำคัญทันที พากันสังหารศัตรูอย่างกล้าหาญ รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา

คนชุดดำพวกนั้นถูกจวินหย่วนโยวตบกระเด็นออกไปกว่าครึ่ง คนอื่นๆมีทั้งตายและได้รับบาดเจ็บ เมื่อเห็นว่าคนน้อยกว่า คนชุดดำที่เป็นหัวหน้าตะโกนขึ้นมาทันที “ถอย รีบถอย!”

“อย่าให้พวกเขาหนีไป ปล่อยธนู!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

บรรดาทหารหยิบหน้าไม้พันจักรกลขึ้นมา ยิงไปทางคนชุดดำพวกนั้น

เดิมทีนี่ก็เป็นหน้าไม้พันจักรกลที่หยุนถิงดัดแปลงแล้ว สามารถยิงออกไปไกลหลายร้อยเมตร ดังนั้นแค่ชั่วพริบตาเดียวคนชุดดำที่หนีไปพวกนั้นก็ถูกยิงเสียชีวิตทั้งหมด

หยุนถิงถึงได้โล่งใจไปเปลาะหนึ่ง “ทุกคนเป็นอย่างไรบ้าง คนที่ได้รับบาดเจ็บมาทางนี้ให้หมด ข้าจะช่วยรักษาให้ทุกคน”

“ซื่อจื่อเฟยวางใจ ถึงแม้คนของเราจะบาดเจ็บล้มตายเหมือนกัน แต่มีไม่มาก โชคดีที่ก่อนหน้านี้ท่านกำชับให้เราระมัดระวังตัว ตอนที่คนพวกนี้ลอบโจมตีเราก็เตรียมความพร้อมในการรับมือเรียบร้อยแล้ว” รองแม่ทัพตวนหยางตอบ

“เช่นนั้นก็ดี ทุกคนทำความสะอาดที่เกิดเหตุ ระมัดระวังตัวด้วย” หยุนถิงกำชับ สายตาชำเลืองไปทางเหล่าทหารพวกนั้น

นางมองดูพักใหญ่ ถึงได้หาหยุนไห่เทียนที่ปลอมตัวเป็นทหารทั่วไปในฝูงชนเจอ เดินก้าวใหญ่เข้ามา “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?”

“ก็แค่ถูกแทงที่แขนแผลหนึ่ง แผลภายนอกเท่านั้น ไม่เป็นไร” หยุนไห่เทียนตอบ

“ข้าดูหน่อย” หยุนถิงดึงแขนของหยุนไห่เทียนเข้ามาช่วยเขาตรวจบาดแผลโดยไม่อนุญาตให้โต้แย้ง จากนั้นก็ใส่ยาทำแผลให้เขา

เหล่าทหารคนอื่นๆล้วนรู้สึกขอบคุณหยุนถิงอย่างยิ่ง ซื่อจื่อเฟยไม่เคยดูถูกพวกเขามาก่อน ยิ่งไม่ได้รังเกียจพวกเขาเลย แต่ร่วมเป็นร่วมตายกับพวกเขา ซื่อจื่อเฟยที่เป็นเช่นนี้ทำให้ทุกคนชื่นชมจริงๆ

และไม่ไกลออกไป มีสายตาที่เย็นชาเห็นภาพฉากนี้อยู่ในสายตา คนผู้นั้นมองพิจารณาทหารที่ปลอมตัวโดยหยุนไห่เทียนสองสามครั้งจากนั้นก็มองไปทางอื่น และช่วยทุกคนทำความสะอาดสนามรบทันที

และหยุนถิงก็มัวแต่เป็นห่วงหยุนไห่เทียน ไม่ได้สังเกตเห็นเลยด้วยซ้ำ

จวินหย่วนโยวเฝ้าอยู่ข้างกายของหยุนถิง สายตากวาดมองไปรอบๆอย่างเฉียบคม โดยเฉพาะทหารที่ได้รับบาดเจ็บพวกนั้น แน่ใจว่าพวกเขาไม่มีความผิดปกติถึงได้ปล่อยพวกเขาไป

แพทย์ทหารก็รีบเข้ามาให้ความช่วยเหลือ ติดตามซื่อจื่อเฟยช่วยทุกคนรักษาบาดแผล หลังจากที่พวกเขาเสร็จธุระฟ้าก็สางแล้ว

จวินหย่วนโยวยื่นมือไปนวดไหล่กับหลังคอของหยุนถิง รู้ว่านางก้มหน้าช่วยทำแผลให้ทุกคนมาโดยตลอด ไหล่กับคอต้องเมื่อยเป็นพิเศษแน่นอน

หยุนถิงรู้สึกถึงความเอาใจใส่ของเขา รู้สึกประทับใจมาก “ขอบคุณท่านพี่มาก ท่านพี่รักและทะนุถนอมข้าที่สุดแล้ว การลอบสังหารเมื่อคืนนี้ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

“ทำทีบุกโจมตีด้านทิศตะวันออกแต่กลับบุกทิศตะวันตก จุดประสงค์ก็เพื่อจัดการทหารต้าเยียน ถ้าหากข้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นการกระทำของป๋อจิ้ง” จวินหย่วนโยววิเคราะห์

“ป๋อจิ้งที่สมควรตายคนนี้ ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาเลย เขาส่งคนมาวางยาพิษพี่ใหญ่ข้าก่อน ตอนนี้ก็มาโจมตีถึงที่ น่าชิงชังนัก!” หยุนถิงกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“เขาไม่คู่ควรทำให้เจ้าโกรธ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเอง” จวินหย่วนโยวปลอบโยน

หยุนถิงพยักหน้า “ตกลง”