จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1062

“ฝ่าบาท อย่าทรงสนใจหม่อมฉันเลย รีบไป ที่นี่อันตราย!” รั่วชูพูดอย่างสุดกำลัง

ชางหลันเย่มองดูนาง แต่กลับไม่ได้หนีไปคนเดียว เขาพยุงแขนนางไว้ “จะไปก็ต้องไปด้วยกัน!”

รั่วชูซาบซึ้งจนดวงตาแดงก่ำ นางไม่คิดเลยว่าฝ่าบาทจะมาช่วยตนอย่างไม่เกรงใจอันตรายเช่นนี้ วินาทีนี้รั่วชูรู้สึกผิดยิ่งนัก รู้สึกผิดต่อฝ่าบาท

เจว๋เฟิงพุ่งเข้ามาจากด้านนอก “ฝ่าบาท รีบไปเร็ว คนร้ายมีมากเกินไป พวกเราถอยก่อนเถิด!”

“รีบพยุงฝ่าบาทไปเร็ว!” รั่วชูร้องบอก

เจว๋เฟิงถึงสังเกตเห็นความผิดปกติของชางหลันเย่ รีบเข้ามาพยุงเขาไว้ทันที “ฝ่าบาท ทรงเป็นอย่างไรบ้าง?”

“รีบไปจากที่นี่เร็ว!” ชางหลันเย่พูดเสียงอ่อนแรง

“ขอรับ!” เจว๋เฟิงพยุงชางหลันเย่ออกไป รั่วชูกัดฟันทนความเจ็บปวดตามไปด้วย

พวกเขาออกไปทางด้านข้างของตำหนักข้าง พอออกไป ชางหลันเย่รีบส่งพลุสัญญาณขึ้นฟ้าทันที จากนั้นพวกเขายังไปได้ไม่ไกล ก็โดนคนชุดดำล้อมไว้ทันที

“ฝ่าบาท รีบไปเถอะ ข้าจัดการเอง!” เจว๋เฟิงบอก และขวางหน้าชางหลันเย่ไว้

“เหอะ อยากไปมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก วันนี้เป็นวันตายของพวกเจ้าแน่ ฆ่าฮ่องเต้โฉดซะ!” หัวหน้าคนชุดดำตะคอกอย่างโกรธแค้น คนอื่นพุ่งเข้ามาทันที

เจว๋เฟิงสะบัดกระบี่ฟาดฟัน รั่วชูเองก็ข่มกลั้นความเจ็บปวดต่อสู้กับพวกมัน ชางหลันเย่ยกมือที่ถือปืนขึ้นพลางลั่นไกทันที

ถึงอีกฝ่ายจะบาดเจ็บล้มตายมากมาย แต่อีกฝ่ายคนมากกว่ามากนัก ไม่นานกระสุนปืนในมือชางหลันเย่ก็หมดลง แขนและหน้าอกเจว๋เฟิงโดนแทงบาดเจ็บ รั่วชูล้มลงกับพื้นเลยทีเดียว

สีหน้าชางหลันเย่ทะมึนยิ่งนัก ดวงตาดำขลับดุจท้องฟ้ายามค่ำคืนเหล่มองคนชุดดำเหล่านั้น หรือว่าตนจะต้องมาสิ้นชีพที่นี่งั้นรึ?

“ต่อให้ตาย ข้าก็ไม่มีวันยอมให้พวกเจ้าทำร้ายฝ่าบาทได้!” เจว๋เฟิงอดกลั้นความเจ็บปวดมาขวางหน้าชางหลันเย่ไว้

พอเห็นกระบี่ของคนชุดดำจะฟันลงมา ทันใดนั้นก็มีร่างดำร่างหนึ่งปราดเข้ามาราวสายฟ้าแลบ เสียงหวีดแหลมยาวสั่นสะเทือนทุกคน

เหล่าคนชุดดำยังไม่ทันรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น อินทรีทองพุ่งเข้ามาทันที ปีกกว้างใหญ่กระพือซัดคนชุดดำเหล่านั้นที่มาโจมตีจนกระเด็น จากนั้นก็พุ่งขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็ว และโจมตีอีกครั้ง

คนชุดดำตกใจยิ่งนัก จู่ๆเห็นสัตว์ปีกขนาดใหญ่สูงเมตรกว่า ก็ตกใจกันจนหน้าซีดเผือด

เสียงขลุ่ยดังขึ้นที่บนกำแพงวัง ทุกคนหันไปมองทันที

สตรีชุดแดงยืนร่างอรชรอยู่บนกำแพง ผมสีดำสยายพลิ้วไหวไปตามลม เพราะห่างไกลเกินไปเลยมองเห็นหน้าไม่ชัด และขลุ่ยสีหยกขาวในมือนางก็กำลังเป่าอยู่กับปากนาง

เพลงนั้นไม่อาจจะพูดได้ว่าไพเราะ กระทั่งแปลกพิกลด้วยซ้ำ พริบตาเดียวงูมดแมลงมีพิษมากมายก็คืบคลานจากทุกทิศ พุ่งเข้ามาทางชางหลันเย่

คนชุดดำไหนเลยจะเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้ พอเห็นหนอนพิษงูพิษสีดำมะเมื่อมเป็นฝูง ตกใจกระโดดหนี พากันหนีตายอุตลุด

วินาทีที่ชางหลันเย่ได้ยินเพลงนี้ หัวใจที่ตึงเครียดพลันผ่อนคลายลง เพลงนี้เขาเคยได้ยินหยุนถิงเป่ามาก่อน

เพียงแต่สตรีบนกำแพงนั่นไม่ใช่หยุนถิง

แต่ชางหลันเย่แน่ใจเลยว่า สตรีผู้นี้หยุนถิงต้องเป็นคนส่งมาแน่

ทันใดนั้นผู้คนมากมายก็ลงมาจากฟ้าทันที ตัวหัวหน้าเห็นกู้ซินฉีที่อยู่บนกำแพงพอดี ทั้งสองคนสบตากัน กู้ซินฉีเป่าขลุ่ยต่อไป

กู้ซินฉีพึ่งทำภารกิจเสร็จในละแวกนี้พอดี ผ่านมาทางพระราชวังแคว้นชางเยว่ และเห็นพลุสัญญาณขึ้นพอดี นั่นเป็นพลุสัญญาณขอความช่วยเหลือที่หยุนถิงทำขึ้น ดังนั้นนางเลยเข้ามาช่วยทันที

ตัวหัวหน้าร้องเสียงดัง “คุ้มครองฮ่องเต้แคว้นชางเยว่ ฆ่าผู้บุกรุกให้หมดอย่าให้เหลือ!”

“ขอรับ!”

ชางหลันเย่ถึงได้วางใจลงเต็มที่ เขารู้ทันทีว่ากองทัพขนหงส์มาแล้ว