จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 152

พอโม่ฉือหานที่อยู่นอกกำแพงได้ยินคำว่าแมวจากปากหยุนถิง สีหน้าดำทะมึนทันที ราศีทั่วร่างพลันกลายเป็นเย็นเยียบ

หยุนถิงนี่กล้าหาว่าตนเป็นแมวตัวหนึ่ง หรือว่านางจะจับตนได้?

โม่ฉือหานกำลังคิด ก็ได้ยินเสียงแหลมแสบแก้วหูแต่ไม่เป็นทำนองดังขึ้น เขาปีนกำแพงต่อไป สุดท้ายเห็นหยุนถิงเหมือนเป่าอะไรสักอย่าง เหมือนจะเป็นใบไม้เมื่อครู่

จากนั้นโม่ฉือหานก็ได้ยินความเคลื่อนไหวจากรอบทิศ พอเห็นงูหลากหลายสีจากทุกทิศ เขาเองก็ตกใจเหมือนกัน

โม่ฉือหานรีบใช้วิชาตัวเบาเหาะหนี และพบว่างูพวกนั้นมุ่งหน้าเลื้อยคลานไปยังเรือนนั่น ไม่ได้จู่โจมพวกหยุนถิงเลย แต่กลับพากันล้อมกรอบสองแม่ลูกหลิวชิงราวกับนกรู้ มันช่างแปลกยิ่งนัก

พอหันมองหยุนถิงที่กำลังเป่าใบไม้ โม่ฉือหานพลันเบิกตากว้าง

หยุนถิงสามารถควบคุมฝูงงูได้ การค้นพบครั้งนี้ยิ่งทำให้โม่ฉือหานตกตะลึงและประหลาดใจมาก

นางเริ่มจากอ้าปากเป็นบทกวี แต่ละคำคมยิ่งนัก ยังทักษะวาดภาพขั้นสูง รู้วิชาแพทย์ ตอนนี้หากมิใช่เห็นกับตาตัวเอง ตีให้ตายโม่ฉือหานก็ไม่เชื่อว่าหยุนถิงจะควบคุมงูได้เด็ดขาด

ระหว่างมองร่างเย่อหยิ่งทระนงเย็นชานั่นในเรือน โม่ฉือหานพลันรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมา รู้สึกไม่สบายนัก คล้ายกลับพลาดของมีค่าบางอย่างหายไป สรุปคืออธิบายไม่ถูก

ฝูงงูล้อมพวกเขาไว้ทั้งเรือน ทำเอาหลิวชิงตกใจจนตัวสั่นเทา ฉี่ราดออกมาเลยทีเดียว

กลิ่นฉี่ลอยมา ยายหลิวที่อยู่ข้างๆก็ตกใจแทบตาย รีบคว้าจับลูกชายตนเองไว้ “ลูกแม่ เจ้ารีบคิดหาหนทางเร็วเข้าสิ ข้าไม่อยากโดนงูกินนะ”

“ท่านแม่ ข้าเองก็ไม่อยากเช่นกัน แต่ข้าจะทำเช่นไรได้เล่า คุณหนูหยุน ข้าผิดไปแล้ว ขอร้องท่านปล่อยข้าไปเถอะ ให้ข้าเป็นวัวเป็นควายรับใช้ท่านข้าก็ยอม” หลิวชิงรีกโขกศีรษะโป้กโป้กลงพื้น

ยายหลิวก็รีบอ้อนวอนทันที “คุณหนูหยุนขอร้องท่านล่ะปล่อยพวกเราไปเถอะ ข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าไม่กล้าแย่งอาหารกับเด็กอีกแล้ว จะไม่รังแกซูหลินอีก ไม่ทุบตีซีหลิ่วอีกแล้ว”

หยุนถิงได้ยินพวกเขาสองแม่ลูกขอร้องอ้อนวอน สีหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง ไม่มีวี่แววใจอ่อนเลยสักนิด

“กองทัพขนหงส์เป็นคนของแม่ข้าที่เหลืออยู่ ไม่ว่าบัดนี้พวกนางจะทุกข์ยากแค่ไหน แต่พวกเขาก็เป็นคนของข้า รังแกคนของข้าก็ต้องตอบแทนอย่างสาสม ความเป็นตายของพวกเจ้าให้พวกมันตัดสินใจ งูเอ๋ยพวกเจ้าไม่ได้กินโต๊ะจีนนานแล้วกระมัง คืนนี้สองคนนี้ยกให้พวกเจ้าละ ไม่ต้องเกรงใจ กินได้ตามสบายเลย” น้ำเสียงหยุนถิงอ่อนโยนยิ่งนัก แต่พอเข้าหูสองแม่ลูกหลิวชิงแล้วกลับเหมือนเสียงปีศาจจากนรกก็ไม่ปาน

ยายหลิวตกใจเป็นลมไปเลย ส่วนหลิวชิงสีหน้าซีดเผือดราวคนตาย งูที่หลากหลายสีพวกนั้นพลันคลานเข้ามาโดยล้อมพวกเขาสองคนไว้ตรงกลาง

พริบตาเดียวทั่วร่างของทั้งคู่เต็มไปด้วยงู ประหนึ่งร่างงูสองร่างที่ดิ้นพล่านไปมา เหลือแค่เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดสะท้อนดังไปทั่วเรือน สะท้อนไปมาในค่ำคืนอันมืดมิดยาวนานไม่ยอมหายไป

“ถอยเถอะ” หยุนถิงเดินตรงไปทางประตู

หลงเอ้อร์และคนอื่นรีบตามหลังหยุนถิงไปทันที แค่เดินห่างไม่กี่ก้าวเท่านั้น ทั้งหมดต่างพากันถอยหนีฝูงงูอย่างระมัดระวัง

ต่อให้พวกเขาวรยุทธ์ดีแค่ไหน แต่งูมากมายขนาดนี้ หากอยากจะถอยออกไปอย่างปลอดภัย ยากลำบากยิ่งนัก หากไม่ระวังโดนกัดเข้าไป คงตายแน่แท้

วินาทีนี้ทุกคนล้วนเลื่อมใสหยุนถิงอย่างถึงที่สุด ทุกคนรู้ว่าฮูหยินสามารถท่องกลอนวาดภาพ แต่สิ่งเหล่านั้นล้วนงดงามสง่า พอเห็นหยุนถิงสั่งสอนคนชั่วอย่างโหดเหี้ยมอำมหิตเยี่ยงนี้ ทุกคนยิ่งเลื่อมใสในตัวนางมากขึ้น

ฝีมือเช่นนี้ น่ากลัวว่าซื่อจื่อเองก็คงเหมือนกันกระมัง ดังนั้นทุกคนพากันสาบานในใจว่า ต่อไปห้ามทำให้ฮูหยินไม่พอใจเด็ดขาด

“หลงซื่อ หากเจ้ายังอยากติดตามฮูหยินอยู่ ข้าบอกฮูหยินให้ได้นะ?” หลงเอ้อร์แสร้งถามเขา

หลงซื่อถลึงตาใส่เขา “หุบปาก ข้ากลัวฮูหยินมีอันตรายดอกถึงตามออกมา ข้ายังต้องคุ้มครองซื่อจื่ออีกนะ”