จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 210

โชคดีที่มีหยุนถิงอยู่ มิเช่นนั้นพี่สาวก็จบเห่แล้วจริงๆ ในนาทีนี้โม่เหลิ่งเหยียนเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อหยุนถิงใหม่แล้วจริงๆ

เขาเดินไปด้านข้างของเตียง หยิบผ้านวมไหมบางผืนหนึ่งขึ้นมา ห่มให้กับหยุนถิง

จู่ๆทารกก็ร้องไห้ขึ้นมา โม่เหลิ่งเหยียนขมวดคิ้ว รีบร้อนเดินเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น?”

“ท่านอ๋อง บางทีเด็กอาจจะหิวแล้ว ต้องหาแม่นมมาให้นม” หมอหลวงโจวกล่าวตอบ

โม่เหลิ่งเหยียนให้แม่นมที่อยู่ด้านนอกประตูเข้ามาทันที และก็ซูมามาที่เขาจัดเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ด้วย “สิ่งที่พี่สาวต้องระวังตอนอยู่ไฟหลังคลอด สั่งการลงไปทันที จะต้องปรนนิบัติรับใช้อย่างระมัดระวัง”

“เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง” ซูมามาคือคนเก่าคนแก่ในพระราชวัง มีประสบการณ์การปรนนิบัติรับใช้ทางด้านการอยู่ไฟหลังคลอดเป็นอย่างดี

ซูมามาสั่งให้แม่นมป้อนนมให้เด็กทันที จากนั้นก็ให้คนนำผ้าห่มเปื้อนเลือดที่อยู่บนพื้นออกไปซักล้าง แล้วก็นำผืนใหม่ที่เตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้เข้ามา นำฉากบังลมขวางเอาไว้หน้าประตู แล้วก็แขวนม่านประตูผ้าฝ้าย กลัวว่าฮูหยินจะโดนลม

มองดูบรรดาสาวใช้แต่ละคนออกมาแล้วก็เข้าไปอีก โหวฉิงรู้สึกประหม่ามาก แต่ไม่กล้าบุกเข้าไป ซวนอ๋องมีชื่อเสียงเรื่องไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งนั้น เขาไม่เห็นพี่เขยคนนี้อยู่ในสายตาเลย

“ท่านอ๋อง จวินซื่อจื่อนำกำลังคนบุกเข้ามาแล้ว!” บ่าวรับใช้เข้ามารายงานทันที

โหวฉิงยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ก็เห็นจวินหย่วนโยวพาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเอิกเกริก “คำนับซื่อจื่อ ไม่ทราบว่าซื่อจื่อมาด้วยเรื่องอันใด?”

“โม่เหลิ่งเหยียนอยู่ไหน ฮูหยินของข้าอยู่ไหน?” จวินหย่วนโยวสอบถามด้วยเสียงเย็นชา มองไปทางเรือนที่อยู่ไม่ไกลออกไปมีคนเข้าออก ก็จะวิ่งเข้าไป

โหวฉิงรีบขวางเขาเอาไว้ “ซื่อจื่อโปรดรอสักครู่ เหลิ่งเหยียนมาที่นี่จริงๆ เขาพาคุณหนูหยุนเข้าไปรักษาฮูหยินของข้าด้านใน ฮูหยินนางมีภาวะตกเลือดคลอดยาก เกือบจะ-----โชคดีที่คุณหนูหยุนมาทันเวลา แต่คุณหนูหยุนบอกว่าห้ามให้ใครเข้าไป ฮูหยินยังอยู่ในระหว่างผ่าตัด ซื่อจื่อได้โปรดรอสักครู่”

จวินหย่วนโยวได้ยินว่าหยุนถิงอยู่ข้างใน ถึงได้แอบโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

โชคดีที่โม่เหลิ่งเหยียนไม่ได้ทำอะไรกับหยุนถิง มิเช่นนั้นจวินหย่วนโยวจะต้องพลิกจวนซวนอ๋องของเขาให้ได้

“หากซื่อจื่อไม่รังเกียจ เชิญไปที่ห้องโถงด้านหน้าเถอะ ที่จวนมีชาหลงจิ่งเข้ามาใหม่พอดี?” โหวฉิงสอบถามอย่างเคารพนบนอบ

โม่เหลิ่งเหยียนคนหนึ่งก็ทำให้เขาปวดหัวมากแล้ว ตอนนี้ก็มีจวินซื่อจื่อโผล่ออกมาอีกคน จู่ๆโหวฉิงก็รู้สึกกดดันอย่างมาก ปรนนิบัติอย่างระมัดระวัง สองคนนี้ไม่ว่าใครเขาก็ไม่สามารถล่วงเกินได้ทั้งนั้น

“ไม่ต้อง ข้าจะรออยู่ที่นี่นี่แหละ คนมา เฝ้าเรือนนี้ให้ดี ใครก็ห้ามเข้าไปรบกวน!” จวินหย่วนโยวสั่งการอย่างแสดงอำนาจ

หลิงเฟิงกับรั่วจิ่งวิ่งเข้าไปทันที ยืนอยู่หน้าประตู

เหลิ่งเหยียนก็ไม่ให้เขาเข้าไปแล้ว ตอนนี้จวินซื่อจื่อกับองครักษ์ก็มาเฝ้าอยู่หน้าประตูอีก จู่ๆโหวฉิงก็รู้สึกว่าทำไมตัวเองถึงได้ยากเย็นขนาดนี้

โหวฉิงไม่กล้าพูดอะไรมาก สั่งให้บ่าวรับใช้ไปยกเก้าอี้มา

โม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ในเรือนย่อมได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวด้านนอกอยู่แล้ว คิดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโยวจะไล่ตามมาเร็วขนาดนี้ พี่เขยผู้โง่เขลายังถือว่าจัดการเรื่องนี้ได้ดีไม่ให้เขาเข้ามา

การผ่าตัดของหยุนถิงจบลงแล้วแท้ๆ แต่โม่เหลิ่งเหยียนมองดูหยุนถิงที่หลับสนิท ใบหน้าเล็กที่เหนื่อยล้า บอกไม่ถูกว่าเพราะอะไร เขาถึงมีความคิดที่ไม่อยากให้หยุนถิงออกไปพบจวินหย่วนโยวเล็กน้อย

ดังนั้น โม่เหลิ่งเหยียนไม่ได้พูดอะไรเลย

จนกระทั่งตอนกลางคืนหยุนถิงถึงได้ตื่นขึ้นมา ระหว่างนั้นเด็กก็ร้องไห้ไปหลายครั้ง ถึงแม้นางจะได้ยิน แต่เปลือกตาก็หนักเกินไป จึงไม่ได้ตื่นขึ้นมา

จวินหย่วนโยวที่อยู่ด้านนอกลานได้ยินร้องไห้ของเด็ก ก็รู้สึกโล่งใจทันที เขายังนึกว่าเด็กเพิ่งเกิด เห็นว่าหยุนถิงไม่ได้ออกมา ก็ไม่ได้เร่งเร้าและไม่ไปรบกวน

ดังนั้นเมื่อจวินหย่วนโยวรออย่างนี้ ก็รอจนกระทั่งฟ้ามืด

หยุนถิงที่อยู่ในเรือนบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นเดินเข้ามา “ฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง?”