จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 211

ด้านในเรือน โหวฉิงเห็นฮูหยินที่สีหน้าซีดขาวอยู่บนเตียง รู้สึกเอ็นดูสงสารอย่างยิ่ง “ฮูหยิน ลำบากเจ้าแล้ว”

นางโจวร้องไห้ด้วยความตื้นตัน “นายท่าน ช่วยชีวิตลูกของเราเอาไว้ได้แล้ว ข้าก็ปลอดภัยแล้ว”

“โชคดีที่เหลิ่งเหยียนพานางมา ข้าจะขอบคุณนางเป็นอย่างดีแน่นอน” โหวฉิงกล่วงอย่างห่วงใย

“ฮูหยิน ท่านเพิ่งคลอดลูกห้ามร้องไห้ เป็นอันตรายดวงตา” ซูมามากล่าวปลอบโยน

“ข้านึกว่าตัวเองตายแน่แล้วเสียอีก ตอนนี้ข้าสามารถมองดูลูกเติบโตอย่างปลอดภัย เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ” นางโจวทอดถอนใจ

“ฮูหยินเจ้าพักผ่อนให้ดี เจ้าวางใจ ข้าจะปฏิบัติต่อคุณหนูหยุนเป็นอย่างดี” โหวฉิงให้คำมั่น

“นายท่าน ถึงเวลาพลิกตัวให้ฮูหยินแล้ว คุณหนูหยุนสั่งเอาไว้ว่าต้องพลิกตัวให้ฮูหยินเป็นระยะๆ” ซูมามาเอ่ยปาก

“ข้าทำเอง” โหวฉิงเข้ามาช่วยเหลือ ประคองร่างกายของนางโจวอย่างระมัดระวัง ช่วยนางพลิกตัว คอยปรนนิบัติ

ซูมามาเห็นทุกอย่างในสายตา รู้สึกปลื้มใจอย่างยิ่ง

ด้านนอกเรือน

จวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิง ก็กอดนางเข้าไปในอ้อมแขนทันที ไม่ห่างไปแม้แต่ก้าวเดียว

โม่เหลิ่งเหยียนเห็นแล้วยังอดดูแคลนไม่ได้ “ทาสเมีย”

“ข้าพอใจเสียอย่าง เจ้าอยากหาคนมาคุมเจ้า ยังไม่มีเลย” จวินหย่วนโยวโต้แย้ง

“ข้าไม่สนใจหรอก”

หยุนถิงเห็นทั้งสองคนโต้เถียงกัน ทำหน้าหมดคำพูด “ซวนอ๋อง ห้องครัวอยู่ไหน?”

“ข้าพาพวกเจ้าไป” โม่เหลิ่งเหยียนเดินนำทางอยู่ด้านหน้า

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว ปกติเจ้าหมอนี่โอหังอวดดีตลอด ถึงกับแทนตัวเองว่าข้าตอนหน้าหยุนถิง นี่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ

ทั้งสามคนมุ่งหน้าไปห้องครัว หยุนถิงก็เห็นบ่าวรับใช้ของห้องครัวกำลังต้มโจ๊กลูกเดือย ต้มไข่อยู่จริงๆด้วย

“ทุกคนหยุดก่อน คุณหนูหยุนมีคำสั่ง ต่อไปอาหารการอยู่ไฟหลังคลอดของฮูหยินให้ทำตามที่คำกล่าวของคุณหนูหยุน หากใครกล้าสงสัยหรือแอบอู้ ข้าไม่ปล่อยไปง่ายๆเด็ดขาด!” โม่เหลิ่งเหยียนสั่งการ

บ่าวรับใช้ทุกคนรีบไปยืนด้านข้างอย่างเคารพนบนอบทันที ล้วนฟังกันอย่างตั้งใจ

“ความจริงอาหารในการอยู่ไฟหลังคลอดไม่ต้องเป็นโจ๊กลูกเดือยน้ำตาลทรายแดงกับไข่เสมอไป เช่นนี้ไม่มีคุณค่าทางโภชนาการ น้ำนมของผู้ใหญ่ก็น้อย ตัวอย่างเช่นโจ๊กลูกเดือยนี้ ข้างในสามารถใส่กล้วยหอม แอปเปิล สาลี่ ทำเป็นโจ๊กผลไม้ทั้งสามารถป้องกันอาการท้องผูกแล้วยังย่อยง่ายอีกด้วย

ช่วงสามวันแรกให้ฮูหยินดื่มพวกข้าวต้มเหลวก็พอ วันที่สี่ค่อยเริ่มกินซุปปลา ซุปไก่ ซุปขาหมู หมั่นโถว ซาลาเปา หมั่นโถวม้วนต้นหอม ซาลาเปาไส้ถั่วแดงก็กินได้ทั้งนั้น อย่ากินข้าวก็พอ ถ้าเป็นกับข้าวก็เป็นพวกผักชนิดต่างๆ

กุ่ยไฉ่ ยี่หราฮวาเจียว โสม แม่ไก่เป็นต้น รสชาติเผ็ดระคายเคือง ห้ามกินของเย็น ของพวกนี้ล้วนทำให้น้ำนมมาน้อย อาหารบ้านๆทั่วไปอื่นๆล้วนได้ทั้งนั้น------” หยุนถิงบอกสิ่งที่ต้องระวังให้กับทุกคนอย่างละเอียด

รูม่านตาดำที่ลึกล้ำของโม่เหลิ่งเหยียนจ้องมองหยุนถิงอย่างไม่ละสายตา มองดูท่าทางการพูดที่จริงจังของนาง รู้สึกตกอยู่ในภวังค์เล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

จวินหย่วนโยวสังเกตเห็นแววตาของโม่เหลิ่งเหยียน สีหน้าเย็นยะเยือกลงทันที ดึงตัวหยุนถิงเข้ามาในอ้อมแขนโดยตรง ประกาศความเป็นเจ้าของของตัวเอง

โม่เหลิ่งเหยียนกลอกตามองเขาครู่หนึ่ง ไม่อยากจะสนใจจอมขี้หึงอย่างจวินหย่วนโยว

หยุนถิงอธิบายจบ ทั้งสามคนก็ออกจากห้องครัวก็ไปที่ลาน โหวฉิงออกมาเรือน “ข้าให้พ่อบ้านจัดเตรียมห้องรับแขกเอาไว้แล้ว ขอจวินซื่อจื่อกับคุณหนูหยุน เหลิ่งเหยียนโปรดอย่ารังเกียจ”

“ฮูหยินต้องให้ยาทางเส้นเลือดห้าวัน ดังนั้นห้าวันนี้ข้าจะต้องอยู่ที่จวนแม่ทัพ ขอบคุณที่ให้การต้อนรับ” หยุนถิงกล่าวตอบ

“คุณหนูหยุนเกรงใจไปแล้ว ท่านคือผู้มีพระคุณของฮูหยินและลูกชายของข้า ท่านพักที่นี่ก็คือเกียรติของจวนแม่ทัพข้า ข้ารู้สึกซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง ทุกคนคงหิวแล้วใช่ไหม ข้าให้พ่อบ้านเตรียมอาหารเอาไว้แล้ว เชิญทุกท่านไปทานอาหารที่ห้องโถงด้านหน้าเถอะ” โหวฉิงเคารพนบนอบอย่างมาก

“ตกลง” วันนี้หยุนถิงไม่ได้กินอาหารเลยทั้งวัน รู้สึกหิวแล้วจริงๆ

บนโต๊ะอาหาร

อาหารเลิศรสวางอยู่เต็มโต๊ะ หมูเห็ดเป็ดไก่ เนื้อสัตว์และมังสวิรัติอาหารร้อนเย็น อุดมสมบูรณ์อย่างยิ่ง